Job 27 Cross References - Clementine_Vulgate

¹ Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit: ² [Vivit Deus, qui abstulit judicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam. ³ Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis, ⁴ non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium. ⁵ Absit a me ut justos vos esse judicem: donec deficiam, non recedam ab innocentia mea. ⁶ Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram: neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea. ⁷ Sit ut impius, inimicus meus, et adversarius meus quasi iniquus. ⁸ Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat, et non liberet Deus animam ejus? ⁹ Numquid Deus audiet clamorem ejus, cum venerit super eum angustia? ¹⁰ aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore? ¹¹ Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, nec abscondam. ¹² Ecce vos omnes nostis: et quid sine causa vana loquimini? ¹³ Hæc est pars hominis impii apud Deum, et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient. ¹⁴ Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt, et nepotes ejus non saturabuntur pane: ¹⁵ qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu, et viduæ illius non plorabunt. ¹⁶ Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum præparaverit vestimenta: ¹⁷ præparabit quidem, sed justus vestietur illis, et argentum innocens dividet. ¹⁸ Ædificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum. ¹⁹ Dives, cum dormierit, nihil secum auferet: aperiet oculos suos, et nihil inveniet. ²⁰ Apprehendet eum quasi aqua inopia: nocte opprimet eum tempestas. ²¹ Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo. ²² Et mittet super eum, et non parcet: de manu ejus fugiens fugiet. ²³ Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum ejus.]

⁷ assumptaque parabola sua, dixit: [De Aram adduxit me Balac rex Moabitarum, de montibus orientis: Veni, inquit, et maledic Jacob; propera, et detestare Israël.

³ assumpta parabola, ait: [Dixit Balaam filius Beor: dixit homo, cujus obturatus est oculus:

¹⁵ Sumpta igitur parabola, rursum ait: [Dixit Balaam filius Beor: dixit homo, cujus obturatus est oculus:

¹ Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit:

⁴ Advocabit cælum desursum, et terram, discernere populum suum.

² Posuerunt morticina servorum tuorum escas volatilibus cæli; carnes sanctorum tuorum bestiis terræ.

⁷ Quomodo pulchras frustra habet claudus tibias, sic indecens est in ore stultorum parabola.

²¹ Vivo ego: et implebitur gloria Domini universa terra.

²⁰ Quibus ait: Ne vocetis me Noëmi (id est, pulchram), sed vocate me Mara (id est, amaram), quia amaritudine valde replevit me Omnipotens. ²¹ Egressa sum plena, et vacuam reduxit me Dominus. Cur ergo vocatis me Noëmi, quam Dominus humiliavit, et afflixit Omnipotens?

¹³ Quiesce hac nocte: et facto mane, si te voluerit propinquitatis jure retinere, bene res acta est: sin autem ille noluerit, ego te absque ulla dubitatione suscipiam, vivit Dominus. Dormi usque mane.

³⁹ Vivit Dominus salvator Israël, quia si per Jonathan filium meum factum est, absque retractione morietur. Ad quod nullus contradixit ei de omni populo.

⁴⁵ Dixitque populus ad Saul: Ergone Jonathas morietur, qui fecit salutem hanc magnam in Israël? hoc nefas est: vivit Dominus, si ceciderit capillus de capite ejus in terram, quia cum Deo operatus est hodie. Liberavit ergo populus Jonathan, ut non moreretur.

²¹ Mittam quoque et puerum, dicens ei: Vade, et affer mihi sagittas.

²⁶ Nunc ergo, domine mi, vivit Dominus, et vivit anima tua, qui prohibuit te ne venires in sanguinem, et salvavit manum tuam tibi: et nunc fiant sicut Nabal inimici tui, et qui quærunt domino meo malum.

³⁴ Alioquin vivit Dominus Deus Israël, qui prohibuit me ne malum facerem tibi: nisi cito venisses in occursum mihi, non remansisset Nabal usque ad lucem matutinam mingens ad parietem.

²⁷ Et ait Joab: Vivit Dominus, si locutus fuisses, mane recessisset populus persequens fratrem suum.

¹ Et dixit Elias Thesbites de habitatoribus Galaad ad Achab: Vivit Dominus Deus Israël, in cujus conspectu sto, si erit annis his ros et pluvia, nisi juxta oris mei verba.

¹⁵ Et dixit Elias: Vivit Dominus exercituum, ante cujus vultum sto, quia hodie apparebo ei.

²⁷ Cumque venisset ad virum Dei in montem, apprehendit pedes ejus: et accessit Giezi ut amoveret eam. Et ait homo Dei: Dimitte illam: anima enim ejus in amaritudine est, et Dominus celavit a me, et non indicavit mihi.

¹⁸ Non concedit requiescere spiritum meum, et implet me amaritudinibus.

³ Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adjuves?

⁵ Quia dixit Job: Justus sum, et Deus subvertit judicium meum.

²⁷ Quare dicis, Jacob, et loqueris, Israël: Abscondita est via mea a Domino, et a Deo meo judicium meum transivit?

² Et jurabis: Vivit Dominus in veritate, et in judicio, et in justitia: et benedicent eum gentes, ipsumque laudabunt.

² Quod si etiam: Vivit Dominus, dixerint, et hoc falso jurabunt.

¹⁶ Et erit: si eruditi didicerint vias populi mei, ut jurent in nomine meo: Vivit Dominus! sicut docuerunt populum meum jurare in Baal, ædificabuntur in medio populi mei.

¹¹ Dic ad eos: Vivo ego, dicit Dominus Deus, nolo mortem impii, sed ut convertatur impius a via sua, et vivat. Convertimini, convertimini a viis vestris pessimis, et quare moriemini, domus Israël?

⁷ Formavit igitur Dominus Deus hominem de limo terræ, et inspiravit in faciem ejus spiraculum vitæ, et factus est homo in animam viventem.

⁸ Sed, ut video, spiritus est in hominibus, et inspiratio Omnipotentis dat intelligentiam.

⁴ Spiritus Dei fecit me, et spiraculum Omnipotentis vivificavit me.

²² Quiescite ergo ab homine, cujus spiritus in naribus ejus est, quia excelsus reputatus est ipse.]

²⁵ nec manibus humanis colitur indigens aliquo, cum ipse det omnibus vitam, et inspirationem, et omnia:

²⁸ Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.

⁷ Numquid Deus indiget vestro mendacio, ut pro illo loquamini dolos?

⁶ In judicando enim me mendacium est: violenta sagitta mea absque ullo peccato.

⁵⁵ { et non cognovistis eum: ego autem novi eum. Et si dixero quia non scio eum, ero similis vobis, mendax. Sed scio eum, et sermonem ejus servo.}

¹⁰ Est veritas Christi in me, quoniam hæc gloriatio non infringetur in me in regionibus Achaiæ.

¹ Si fuerit causa inter aliquos, et interpellaverint judices: quem justum esse perspexerint, illi justitiæ palmam dabunt: quem impium, condemnabunt impietatis.

⁹ Dixit autem illi uxor sua: Adhuc tu permanes in simplicitate tua? Benedic Deo, et morere.

¹⁵ Etiam si occiderit me, in ipso sperabo: verumtamen vias meas in conspectu ejus arguam.

¹⁴ Justitia indutus sum, et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo.

³ Porro adversum amicos ejus indignatus est, eo quod non invenissent responsionem rationabilem, sed tantummodo condemnassent Job.

⁷ Postquam autem locutus est Dominus verba hæc ad Job, dixit ad Eliphaz Themanitem: Iratus est furor meus in te, et in duos amicos tuos, quoniam non estis locuti coram me rectum, sicut servus meus Job.

¹⁵ [Qui justificat impium, et qui condemnat justum, abominabilis est uterque apud Deum.

¹² Nam gloria nostra hæc est: testimonium conscientiæ nostræ, quod in simplicitate cordis et sinceritate Dei, et non in sapientia carnali, sed in gratia Dei, conversati sumus in hoc mundo: abundantius autem ad vos.

¹¹ Cum autem venisset Cephas Antiochiam, in faciem ei restiti, quia reprehensibilis erat.

³ Et dixit Dominus ad Satan: Numquid considerasti servum meum Job, quod non sit ei similis in terra, vir simplex et rectus, ac timens Deum, et recedens a malo, et adhuc retinens innocentiam? tu autem commovisti me adversus eum, ut affligerem eum frustra.

^{20 21 22 23}

¹³ Tene disciplinam, ne dimittas eam; custodi illam, quia ipsa est vita tua.

¹⁶ In hoc et ipse studeo sine offendiculo conscientiam habere ad Deum et ad homines semper.

¹¹ Factus sum insipiens, vos me coëgistis. Ego enim a vobis debui commendari: nihil enim minus fui ab iis, qui sunt supra modum Apostoli: tametsi nihil sum:

²⁰ Quoniam si reprehenderit nos cor nostrum: major est Deus corde nostro, et novit omnia. ²¹ Carissimi, si cor nostrum non reprehenderit nos, fiduciam habemus ad Deum:

³² Dixit autem rex ad Chusi: Estne pax puero Absalom? Cui respondens Chusi: Fiant, inquit, sicut puer, inimici domini mei regis, et universi qui consurgunt adversus eum in malum.

¹⁹

¹³ Sic viæ omnium qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit.

²⁰ Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis: et spes illorum abominatio animæ.]

¹⁶ Et ipse erit salvator meus: non enim veniet in conspectu ejus omnis hypocrita.

³⁴ Congregatio enim hypocritæ sterilis, et ignis devorabit tabernacula eorum qui munera libenter accipiunt.

⁵ quod laus impiorum brevis sit, et gaudium hypocritæ ad instar puncti.

³ Numquid non perditio est iniquo, et alienatio operantibus injustitiam?

¹⁴ Conterriti sunt in Sion peccatores; possedit tremor hypocritas. Quis poterit habitare de vobis cum igne devorante? quis habitabit ex vobis cum ardoribus sempiternis? ¹⁵ Qui ambulat in justitiis et loquitur veritatem, qui projicit avaritiam ex calumnia, et excutit manus suas ab omni munere, qui obturat aures suas ne audiat sanguinem, et claudit oculos suos ne videat malum.

²⁶ { Quid enim prodest homini, si mundum universum lucretur, animæ vero suæ detrimentum patiatur? aut quam dabit homo commutationem pro anima sua?}

¹³ { Væ autem vobis scribæ et pharisæi hypocritæ, quia clauditis regnum cælorum ante homines! vos enim non intratis, nec introëuntes sinitis intrare.}

³⁶ { Quid enim proderit homini, si lucretur mundum totum et detrimentum animæ suæ faciat?} ³⁷ { Aut quid dabit homo commutationis pro anima sua?}

²⁵ { Quid enim proficit homo, si lucretur universum mundum, se autem ipsum perdat, et detrimentum sui faciat?}

²⁰ { Dixit autem illi Deus: Stulte, hac nocte animam tuam repetunt a te: quæ autem parasti, cujus erunt?} ²¹ { Sic est qui sibi thesaurizat, et non est in Deum dives.}

⁹ Nam qui volunt divites fieri, incidunt in tentationem, et in laqueum diaboli, et desideria multa inutilia, et nociva, quæ mergunt homines in interitum et perditionem. ¹⁰ Radix enim omnium malorum est cupiditas: quam quidam appetentes erraverunt a fide, et inseruerunt se doloribus malis.

¹ Agite nunc divites, plorate ululantes in miseriis vestris, quæ advenient vobis. ² Divitiæ vestræ putrefactæ sunt, et vestimenta vestra a tineis comesta sunt. ³ Aurum et argentum vestrum æruginavit: et ærugo eorum in testimonium vobis erit, et manducabit carnes vestras sicut ignis. Thesaurizastis vobis iram in novissimis diebus.

¹² Ibi clamabunt, et non exaudiet, propter superbiam malorum. ¹³ Non ergo frustra audiet Deus, et Omnipotens causas singulorum intuebitur.

⁴¹

¹⁸

⁷ De torrente in via bibet; propterea exaltabit caput.]

²⁸ tunc invocabunt me, et non exaudiam; mane consurgent, et non invenient me:

⁹ Qui declinat aures suas ne audiat legem, oratio ejus erit execrabilis.

¹⁵ Et cum extenderitis manus vestras, avertam oculos meos a vobis, et cum multiplicaveritis orationem, non exaudiam: manus enim vestræ sanguine plenæ sunt.

¹¹ Quam ob rem hæc dicit Dominus: Ecce ego inducam super eos mala de quibus exire non poterunt: et clamabunt ad me, et non exaudiam eos.

¹² Cum jejunaverint, non exaudiam preces eorum, et si obtulerint holocautomata et victimas, non suscipiam ea: quoniam gladio, et fame, et peste consumam eos.]

¹⁸ Ergo et ego faciam in furore: non parcet oculus meus, nec miserebor: et cum clamaverint ad aures meas voce magna, non exaudiam eos.

¹⁴ Et non clamaverunt ad me in corde suo, sed ululabant in cubilibus suis: super triticum et vinum ruminabant; recesserunt a me.

⁴ Tunc clamabunt ad Dominum, et non exaudiet eos, et abscondet faciem suam ab eis in tempore illo, sicut nequiter egerunt in adinventionibus suis.

¹³ Et factum est sicut locutus est, et non audierunt: sic clamabunt et non exaudiam, dicit Dominus exercituum.

²⁵ { Cum autem intraverit paterfamilias, et clauserit ostium, incipietis foris stare, et pulsare ostium, dicentes: Domine, aperi nobis: et respondens dicet vobis: Nescio vos unde sitis:}

³¹ scimus autem quia peccatores Deus non audit: sed si quis Dei cultor est, et voluntatem ejus facit, hunc exaudit.

³ Petitis, et non accipitis: eo quod male petatis: ut in concupiscentiis vestris insumatis.

²⁶ Tunc super Omnipotentem deliciis afflues, et elevabis ad Deum faciem tuam. ²⁷ Rogabis eum, et exaudiet te, et vota tua reddes.

⁴ Non est sanitas in carne mea, a facie iræ tuæ; non est pax ossibus meis, a facie peccatorum meorum:

⁴ Nec enim in gladio suo possederunt terram, et brachium eorum non salvavit eos: sed dextera tua et brachium tuum, et illuminatio vultus tui, quoniam complacuisti in eis.

^{34 35 36}

¹⁸ Ego autem in Domino gaudebo; et exsultabo in Deo Jesu meo.

²¹ { non habet autem in se radicem, sed est temporalis: facta autem tribulatione et persecutione propter verbum, continuo scandalizatur.}

¹ Dicebat autem et parabolam ad illos, quoniam oportet semper orare et non deficere,

² religiosus, ac timens Deum cum omni domo sua, faciens eleemosynas multas plebi, et deprecans Deum semper.

¹⁸ per omnem orationem et obsecrationem orantes omni tempore in spiritu: et in ipso vigilantes in omni instantia et obsecratione pro omnibus sanctis:

¹⁷ Sine intermissione orate.

⁵ Scitis quod docuerim vos præcepta atque justitias, sicut mandavit mihi Dominus Deus meus: sic facietis ea in terra, quam possessuri estis:

³ Ecce docuisti multos, et manus lassas roborasti; ⁴ vacillantes confirmaverunt sermones tui, et genua trementia confortasti.

¹⁰ Et hæc mihi sit consolatio, ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.

⁸ Sed, ut video, spiritus est in hominibus, et inspiratio Omnipotentis dat intelligentiam. ⁹ Non sunt longævi sapientes, nec senes intelligunt judicium. ¹⁰ Ideo dicam: Audite me: ostendam vobis etiam ego meam sapientiam.

¹⁷ Sit nomen ejus benedictum in sæcula; ante solem permanet nomen ejus. Et benedicentur in ipso omnes tribus terræ; omnes gentes magnificabunt eum.

¹¹ Hæc enim ait Dominus ad me: Sicut in manu forti erudivit me, ne irem in via populi hujus, dicens:

²⁰ quomodo nihil subtraxerim utilium, quominus annuntiarem vobis et docerem vos, publice et per domos,

²⁵ Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me? ²⁶ Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis. ²⁷ Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum. ²⁸ Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar. ²⁹ Respondete, obsecro, absque contentione; et loquentes id quod justum est, judicate.

⁴ prius vos ostendens fabricatores mendacii, et cultores perversorum dogmatum. ⁵ Atque utinam taceretis, ut putaremini esse sapientes. ⁶ Audite ergo correptionem meam, et judicium labiorum meorum attendite. ⁷ Numquid Deus indiget vestro mendacio, ut pro illo loquamini dolos? ⁸ numquid faciem ejus accipitis, et pro Deo judicare nitimini? ⁹ aut placebit ei quem celare nihil potest? aut decipietur, ut homo, vestris fraudulentiis?

³ Numquid habebunt finem verba ventosa? aut aliquid tibi molestum est, si loquaris?

² Non peccavi, et in amaritudinibus moratur oculus meus.

² [Usquequo affligitis animam meam, et atteritis me sermonibus? ³ En decies confunditis me, et non erubescitis opprimentes me.

³ Sustinete me, et ego loquar: et post mea, si videbitur, verba, ridete.

²⁸ Dicitis enim: Ubi est domus principis? et ubi tabernacula impiorum? ²⁹ Interrogate quemlibet de viatoribus, et hæc eadem illum intelligere cognoscetis: ³⁰ quia in diem perditionis servatur malus, et ad diem furoris ducetur.

² [Cujus adjutor es? numquid imbecillis? et sustentas brachium ejus qui non est fortis? ³ Cui dedisti consilium? forsitan illi qui non habet sapientiam: et prudentiam tuam ostendisti plurimam. ⁴ Quem docere voluisti? nonne eum qui fecit spiramentum?

¹⁴ Est et alia vanitas quæ fit super terram: sunt justi quibus mala proveniunt quasi opera egerint impiorum: et sunt impii qui ita securi sunt quasi justorum facta habeant. Sed et hoc vanissimum judico.

¹ [Omnia hæc tractavi in corde meo, ut curiose intelligerem. Sunt justi atque sapientes, et opera eorum in manu Dei; et tamen nescit homo utrum amore an odio dignus sit. ² Sed omnia in futurum servantur incerta, eo quod universa æque eveniant justo et impio, bono et malo, mundo et immundo, immolanti victimas et sacrificia contemnenti. Sicut bonus, sic et peccator; ut perjurus, ita et ille qui verum dejerat.] ³ [Hoc est pessimum inter omnia quæ sub sole fiunt: quia eadem cunctis eveniunt. Unde et corda filiorum hominum implentur malitia et contemptu in vita sua, et post hæc ad inferos deducentur.

²⁰ Cunctis diebus suis impius superbit, et numerus annorum incertus est tyrannidis ejus. ²¹ Sonitus terroris semper in auribus illius: et cum pax sit, ille semper insidias suspicatur. ²² Non credit quod reverti possit de tenebris ad lucem, circumspectans undique gladium. ²³ Cum se moverit ad quærendum panem, novit quod paratus sit in manu ejus tenebrarum dies. ²⁴ Terrebit eum tribulatio, et angustia vallabit eum, sicut regem qui præparatur ad prælium. ²⁵ Tetendit enim adversus Deum manum suam, et contra Omnipotentem roboratus est. ²⁶ Cucurrit adversus eum erecto collo, et pingui cervice armatus est. ²⁷ Operuit faciem ejus crassitudo, et de lateribus ejus arvina dependet. ²⁸ Habitavit in civitatibus desolatis, et in domibus desertis, quæ in tumulos sunt redactæ. ²⁹ Non ditabitur, nec perseverabit substantia ejus, nec mittet in terra radicem suam. ³⁰ Non recedet de tenebris: ramos ejus arefaciet flamma, et auferetur spiritu oris sui. ³¹ Non credet, frustra errore deceptus, quod aliquo pretio redimendus sit. ³² Antequam dies ejus impleantur peribit, et manus ejus arescent. ³³ Lædetur quasi vinea in primo flore botrus ejus, et quasi oliva projiciens florem suum. ³⁴ Congregatio enim hypocritæ sterilis, et ignis devorabit tabernacula eorum qui munera libenter accipiunt. ³⁵ Concepit dolorem, et peperit iniquitatem, et uterus ejus præparat dolos.]

¹⁹ Quoniam confringens nudavit pauperes: domum rapuit, et non ædificavit eam. ²⁰ Nec est satiatus venter ejus: et cum habuerit quæ concupierat, possidere non poterit. ²¹ Non remansit de cibo ejus, et propterea nihil permanebit de bonis ejus. ²² Cum satiatus fuerit, arctabitur: æstuabit, et omnis dolor irruet super eum. ²³ Utinam impleatur venter ejus, ut emittat in eum iram furoris sui, et pluat super illum bellum suum. ²⁴ Fugiet arma ferrea, et irruet in arcum æreum. ²⁵ Eductus, et egrediens de vagina sua, et fulgurans in amaritudine sua: vadent et venient super eum horribiles. ²⁶ Omnes tenebræ absconditæ sunt in occultis ejus; devorabit eum ignis qui non succenditur: affligetur relictus in tabernaculo suo. ²⁷ Revelabunt cæli iniquitatem ejus, et terra consurget adversus eum. ²⁸ Apertum erit germen domus illius: detrahetur in die furoris Dei. ²⁹ Hæc est pars hominis impii a Deo, et hæreditas verborum ejus a Domino.]

⁶ Propter miseriam inopum, et gemitum pauperum, nunc exsurgam, dicit Dominus. Ponam in salutari; fiducialiter agam in eo.

⁵ nequando dicat inimicus meus: Prævalui adversus eum. Qui tribulant me exsultabunt si motus fuero;

²² Non facias violentiam pauperi quia pauper est, neque conteras egenum in porta: ²³ quia judicabit Dominus causam ejus, et configet eos qui confixerunt animam ejus.

¹³ Non sit bonum impio, nec prolongentur dies ejus, sed quasi umbra transeant qui non timent faciem Domini.

¹¹ Væ impio in malum! retributio enim manuum ejus fiet ei.

⁵ Et accedam ad vos in judicio, et ero testis velox maleficis, et adulteris, et perjuris, et qui calumniantur mercedem mercenarii, viduas et pupillos, et opprimunt peregrinum, nec timuerunt me, dicit Dominus exercituum.

⁴ Ecce merces operariorum, qui messuerunt regiones vestras, quæ fraudata est a vobis, clamat: et clamor eorum in aures Domini sabbaoth introivit. ⁵ Epulati estis super terram, et in luxuriis enutristis corda vestra in die occisionis. ⁶ Addixistis, et occidistis justum, et non resistit vobis.

⁹ Novit Dominus pios de tentatione eripere: iniquos vero in diem judicii reservare cruciandos.

³² Filii tui et filiæ tuæ tradantur alteri populo, videntibus oculis tuis, et deficientibus ad conspectum eorum tota die, et non sit fortitudo in manu tua.

⁴¹ Filios generabis et filias, et non frueris eis: quoniam ducentur in captivitatem.

⁵ Repleti prius, pro panibus se locaverunt: et famelici saturati sunt, donec sterilis peperit plurimos: et quæ multos habebat filios, infirmata est.

⁷ et percuties domum Achab domini tui, et ulciscar sanguinem servorum meorum prophetarum, et sanguinem omnium servorum Domini de manu Jezabel. ⁸ Perdamque omnem domum Achab: et interficiam de Achab mingentem ad parietem, et clausum et novissimum in Israël.

⁶ Rescripsit autem eis litteras secundo, dicens: Si mei estis, et obeditis mihi, tollite capita filiorum domini vestri, et venite ad me hac eadem hora cras in Jezrahel. Porro filii regis, septuaginta viri, apud optimates civitates nutriebantur. ⁷ Cumque venissent litteras ad eos, tulerunt filios regis, et occiderunt septuaginta viros, et posuerunt capita eorum in cophinis, et miserunt ad eum in Jezrahel. ⁸ Venit autem nuntius, et indicavit ei, dicens: Attulerunt capita filiorum regis. Qui respondit: Ponite ea ad duos acervos juxta introitum portæ usque mane. ⁹ Cumque diluxisset, egressus est, et stans dixit ad omnem populum: Justi estis: si ego conjuravi contra dominum meum et interfeci eum, quis percussit omnes hos? ¹⁰ videte ergo nunc quoniam non cecidit de sermonibus Domini in terram, quos locutus est Dominus super domum Achab: et Dominus fecit quod locutus est in manu servi sui Eliæ.

¹¹ et exposuit illis magnitudinem divitiarum suarum, filiorumque turbam, et quanta eum gloria super omnes principes et servos suos rex elevasset.

⁵ Itaque percusserunt Judæi inimicos suos plaga magna, et occiderunt eos, reddentes eis quod sibi paraverant facere: ⁶ in tantum ut etiam in Susan quingentos viros interficerent, extra decem filios Aman Agagitæ hostis Judæorum: quorum ista sunt nomina: ⁷ Pharsandatha, et Delphon, et Esphatha, ⁸ et Phoratha, et Adalia, et Aridatha, ⁹ et Phermesta, et Arisai, et Aridai, et Jezatha. ¹⁰ Quos cum occidissent, prædas de substantiis eorum tangere noluerunt.

²² Non credit quod reverti possit de tenebris ad lucem, circumspectans undique gladium.

¹⁰ Filii ejus atterentur egestate, et manus illius reddent ei dolorem suum.

¹¹ Egrediuntur quasi greges parvuli eorum, et infantes eorum exultant lusibus. ¹² Tenent tympanum et citharam, et gaudent ad sonitum organi.

¹³

¹³ Ephraim, ut vidi, Tyrus erat fundata in pulchritudine; et Ephraim educet ad interfectorem filios suos. ¹⁴ Da eis, Domine. Quid dabis eis? da eis vulvam sine liberis, et ubera arentia.

²⁹ { Quoniam ecce venient dies in quibus dicent: Beatæ steriles, et ventres qui non genuerunt, et ubera quæ non lactaverunt.}

¹⁰ idcirco ecce ego inducam mala super domum Jeroboam, et percutiam de Jeroboam mingentem ad parietem, et clausum, et novissimum in Israël: et mundabo reliquias domus Jeroboam, sicut mundari solet fimus usque ad purum. ¹¹ Qui mortui fuerint de Jeroboam in civitate, comedent eos canes: qui autem mortui fuerint in agro, vorabunt eos aves cæli: quia Dominus locutus est.

³ ecce ego demetam posteriora Baasa, et posteriora domus ejus, et faciam domum tuam sicut domum Jeroboam filii Nabat. ⁴ Qui mortuus fuerit de Baasa in civitate, comedent eum canes: et qui mortuus fuerit ex eo in regione, comedent eum volucres cæli.

²¹ Ecce ego inducam super te malum, et demetam posteriora tua, et interficiam de Achab mingentem ad parietem, et clausum et ultimum in Israël. ²² Et dabo domum tuam sicut domum Jeroboam filii Nabat, et sicut domum Baasa filii Ahia: quia egisti ut me ad iracundiam provocares, et peccare fecisti Israël. ²³ Sed et de Jezabel locutus est Dominus, dicens: Canes comedent Jezabel in agro Jezrahel. ²⁴ Si mortuus fuerit Achab in civitate, comedent eum canes: si autem mortuus fuerit in agro, comedent eum volucres cæli.

⁶⁴

¹⁸ Propterea hæc dicit Dominus ad Joakim, filium Josiæ, regem Juda: Non plangent eum: Væ frater! et væ soror! non concrepabunt ei: Væ domine! et væ inclyte!

²⁷ Fecitque ut tanta esset abundantia argenti in Jerusalem, quanta et lapidum: et cedrorum præbuit multitudinem quasi sycomoros quæ nascuntur in campestribus.

²⁴ Dabit pro terra silicem, et pro silice torrentes aureos.

⁶ Numquid non omnes isti super eum parabolam sument, et loquelam ænigmatum ejus, et dicetur: Væ ei qui multiplicat non sua? usquequo et aggravat contra se densum lutum?

³ Et ædificavit Tyrus munitionem suam, et coacervavit argentum quasi humum, et aurum ut lutum platearum.

¹⁹ { Nolite thesaurizare vobis thesauros in terra: ubi ærugo, et tinea demolitur: et ubi fures effodiunt, et furantur.}

² Divitiæ vestræ putrefactæ sunt, et vestimenta vestra a tineis comesta sunt.

²² Bonus reliquit hæredes filios et nepotes, et custoditur justo substantia peccatoris.

⁸ Qui coacervat divitias usuris et fœnore, liberali in pauperes congregat eas.

²⁶ Homini bono in conspectu suo dedit Deus sapientiam, et scientiam, et lætitiam; peccatori autem dedit afflictionem et curam superfluam, ut addat, et congreget, et tradat ei qui placuit Deo; sed et hoc vanitas est, et cassa sollicitudo mentis.]

¹⁴ Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia ejus. ¹⁵ Innitetur super domum suam, et non stabit; fulciet eam, et non consurget.

⁸ Et derelinquetur filia Sion ut umbraculum in vinea, et sicut tugurium in cucumerario, et sicut civitas quæ vastatur.

¹² Generatio mea ablata est, et convoluta est a me, quasi tabernaculum pastorum. Præcisa est velut a texente vita mea; dum adhuc ordirer, succidit me: de mane usque ad vesperam finies me.

⁸ sicut enim vestimentum, sic comedet eos vermis, et sicut lanam, sic devorabit eos tinea: salus autem mea in sempiternum erit, et justitia mea in generationes generationum.

⁶ Et dissipavit quasi hortum tentorium suum; demolitus est tabernaculum suum. Oblivioni tradidit Dominus in Sion festivitatem et sabbatum; et in opprobrium, et in indignationem furoris sui, regem et sacerdotem.

¹⁰ Non auferetur sceptrum de Juda, et dux de femore ejus, donec veniat qui mittendus est, et ipse erit expectatio gentium.

⁸ Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.

²² Qui oderunt te induentur confusione, et tabernaculum impiorum non subsistet.]

¹⁰ Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est?

¹² sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo. ¹³ Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei? ¹⁴ Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea. ¹⁵ Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.

⁷ quasi sterquilinium in fine perdetur, et qui eum viderant, dicent: Ubi est? ⁸ Velut somnium avolans non invenietur: transiet sicut visio nocturna. ⁹ Oculus qui eum viderat non videbit, neque ultra intuebitur eum locus suus.

²³ Iste moritur robustus et sanus, dives et felix: ²⁴ viscera ejus plena sunt adipe, et medullis ossa illius irrigantur: ²⁵ alius vero moritur in amaritudine animæ absque ullis opibus: ²⁶ et tamen simul in pulvere dormient, et vermes operient eos.

³⁰ quia in diem perditionis servatur malus, et ad diem furoris ducetur.

²⁴ Elevati sunt ad modicum, et non subsistent: et humiliabuntur sicut omnia, et auferentur, et sicut summitates spicarum conterentur.

²³ Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.

⁹ Et tu, Domine, deridebis eos; ad nihilum deduces omnes gentes.

¹⁹ Ne tradas bestiis animas confitentes tibi, et animas pauperum tuorum ne obliviscaris in finem. ²⁰ Respice in testamentum tuum, quia repleti sunt qui obscurati sunt terræ domibus iniquitatum.

² et expandent ea ad solem, et lunam, et omnem militiam cæli, quæ dilexerunt, et quibus servierunt, et post quæ ambulaverunt, et quæ quæsierunt, et adoraverunt. Non colligentur, et non sepelientur: in sterquilinium super faciem terræ erunt.

¹² Cujus ventilabrum in manu sua: et permundabit aream suam: et congregabit triticum suum in horreum, paleas autem comburet igni inextinguibili.

³⁷ { Jerusalem, Jerusalem, quæ occidis prophetas, et lapidas eos, qui ad te missi sunt, quoties volui congregare filios tuos, quemadmodum gallina congregat pullos suos sub alas, et noluisti?}

²⁹ Factum est autem in noctis medio, percussit Dominus omne primogenitum in terra Ægypti, a primogenito Pharaonis, qui in solio ejus sedebat, usque ad primogenitum captivæ quæ erat in carcere, et omne primogenitum jumentorum.

³⁵ Factum est igitur in nocte illa, venit angelus Domini, et percussit in castris Assyriorum centum octoginta quinque millia. Cumque diluculo surrexisset, vidit omnia corpora mortuorum: et recedens abiit,

²¹ Sonitus terroris semper in auribus illius: et cum pax sit, ille semper insidias suspicatur.

¹¹ Undique terrebunt eum formidines, et involvent pedes ejus.

⁸ Velut somnium avolans non invenietur: transiet sicut visio nocturna.

²³ Utinam impleatur venter ejus, ut emittat in eum iram furoris sui, et pluat super illum bellum suum.

¹⁸ Erunt sicut paleæ ante faciem venti, et sicut favilla quam turbo dispergit.

¹⁶ qui sublati sunt ante tempus suum, et fluvius subvertit fundamentum eorum?

²⁰ Subito morientur, et in media nocte turbabuntur populi: et pertransibunt, et auferent violentum absque manu.

⁴ Non sunt loquelæ, neque sermones, quorum non audiantur voces eorum.

⁷

^{14 15}

³⁰ Eadem nocte interfectus est Baltassar rex Chaldæus.

³ et dixit: [Clamavi de tribulatione mea ad Dominum, et exaudivit me; de ventre inferi clamavi, et exaudisti vocem meam.

²³ Extenditque Moyses virgam in cælum, et Dominus dedit tonitrua, et grandinem, ac discurrentia fulgura super terram: pluitque Dominus grandinem super terram Ægypti. ²⁴ Et grando et ignis mista pariter ferebantur: tantæque fuit magnitudinis, quanta ante numquam apparuit in universa terra Ægypti ex quo gens illa condita est. ²⁵ Et percussit grando in omni terra Ægypti cuncta quæ fuerunt in agris, ab homine usque ad jumentum: cunctamque herbam agri percussit grando, et omne lignum regionis confregit.

¹⁰ Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.

¹⁵

¹⁷ Sicut ventus urens dispergam eos coram inimico: dorsum, et non faciem, ostendam eis in die perditionis eorum.]

¹⁵ Quia ipse inter fratres dividet: adducet urentem ventum Dominus de deserto ascendentem, et siccabit venas ejus, et desolabit fontem ejus: et ipse diripiet thesaurum omnis vasis desiderabilis.]

³ Dominus patiens, et magnus fortitudine, et mundans non faciet innocentem. Dominus in tempestate et turbine viæ ejus, et nebulæ pulvis pedum ejus. ⁴ Increpans mare, et exsiccans illud, et omnia flumina ad desertum deducens. Infirmatus est Basan et Carmelus, et flos Libani elanguit. ⁵ Montes commoti sunt ab eo, et colles desolati sunt: et contremuit terra a facie ejus, et orbis, et omnes habitantes in eo. ⁶ Ante faciem indignationis ejus quis stabit? et quis resistet in ira furoris ejus? Indignatio ejus effusa est ut ignis, et petræ dissolutæ sunt ab eo. ⁷ Bonus Dominus, et confortans in die tribulationis, et sciens sperantes in se. ⁸ Et in diluvio prætereunte consummationem faciet loci ejus, et inimicos ejus persequentur tenebræ.

²⁷ { et descendit pluvia, et venerunt flumina, et flaverunt venti, et irruerunt in domum illam, et cecidit, et fuit ruina illius magna.}

¹⁴ Quia in hac vice mittam omnes plagas meas super cor tuum, et super servos tuos, et super populum tuum: ut scias quod non sit similis mei in omni terra.

²⁵ et subvertit rotas curruum, ferebanturque in profundum. Dixerunt ergo Ægyptii: Fugiamus Israëlem: Dominus enim pugnat pro eis contra nos. ²⁶ Et ait Dominus ad Moysen: Extende manum tuam super mare, ut revertantur aquæ ad Ægyptios super currus et equites eorum. ²⁷ Cumque extendisset Moyses manum contra mare, reversum est primo diluculo ad priorem locum: fugientibusque Ægyptiis occurrerunt aquæ, et involvit eos Dominus in mediis fluctibus. ²⁸ Reversæque sunt aquæ, et operuerunt currus et equites cuncti exercitus Pharaonis, qui sequentes ingressi fuerant mare: nec unus quidem superfuit ex eis.

²⁰ et Dominus non ignoscat ei: sed tunc quam maxime furor ejus fumet, et zelus contra hominem illum, et sedeant super eum omnia maledicta, quæ scripta sunt in hoc volumine: et deleat Dominus nomen ejus sub cælo,

²³ Congregabo super eos mala, et sagittas meas complebo in eis.

¹¹ Cumque fugerent filios Israël, et essent in descensu Bethoron, Dominus misit super eos lapides magnos de cælo usque ad Azeca: et mortui sunt multo plures lapidibus grandinis, quam quos gladio percusserant filii Israël.

¹⁷ Sisara autem fugiens pervenit ad tentorium Jahel uxoris Haber Cinæi. Erat enim pax inter Jabin regem Asor, et domum Haber Cinæi. ¹⁸ Egressa igitur Jahel in occursum Sisaræ, dixit ad eum: Intra ad me, domine mi: intra, ne timeas. Qui ingressus tabernaculum ejus, et opertus ab ea pallio, ¹⁹ dixit ad eam: Da mihi, obsecro, paululum aquæ, quia sitio valde. Quæ aperuit utrem lactis, et dedit ei bibere, et operuit illum. ²⁰ Dixitque Sisara ad eam: Sta ante ostium tabernaculi: et cum venerit aliquis interrogans te, et dicens: Numquid hic est aliquis? respondebis: Nullus est. ²¹ Tulit itaque Jahel uxor Haber clavum tabernaculi, assumens pariter et malleum: et ingressa abscondite et cum silentio, posuit supra tempus capitis ejus clavum, percussumque malleo defixit in cerebrum usque ad terram: qui soporem morti consocians defecit, et mortuus est.

²⁴ Fugiet arma ferrea, et irruet in arcum æreum.

³ Quid facietis in die visitationis, et calamitatis de longe venientis? ad cujus confugietis auxilium? et ubi derelinquetis gloriam vestram,

¹⁴ Et dispergam eos virum a fratre suo, et patres et filios pariter, ait Dominus. Non parcam, et non concedam: neque miserebor, ut non disperdam eos.

¹¹ Idcirco vivo ego, dicit Dominus Deus, nisi pro eo quod sanctum meum violasti in omnibus offensionibus tuis et in cunctis abominationibus tuis, ego quoque confringam: et non parcet oculus meus, et non miserebor.

⁵ Et illis dixit, audiente me: Transite per civitatem sequentes eum, et percutite: non parcat oculus vester, neque misereamini: ⁶ senem, adolescentulum et virginem, parvulum et mulieres interficite usque ad internecionem: omnem autem super quem videritis thau, ne occidatis: et a sanctuario meo incipite. Cœperunt ergo a viris senioribus, qui erant ante faciem domus.

¹⁴ Ego Dominus locutus sum: veniet, et faciam: non transeam, nec parcam, nec placabor: juxta vias tuas, et juxta adinventiones tuas judicabo te, dicit Dominus.

¹⁴ Et peribit fuga a veloce, et fortis non obtinebit virtutem suam, et robustus non salvabit animam suam:

¹ Vidi Dominum stantem super altare, et dixit: [Percute cardinem, et commoveantur superliminaria: avaritia enim in capite omnium, et novissimum eorum in gladio interficiam; non erit fuga eis. Fugient, et non salvabitur ex eis qui fugerit. ² Si descenderint usque ad infernum, inde manus mea educet eos; et si ascenderint usque in cælum, inde detraham eos. ³ Et si absconditi fuerint in vertice Carmeli, inde scrutans auferam eos; et si celaverint se ab oculis meis in profundo maris, ibi mandabo serpenti, et mordebit eos.

³² Qui etiam proprio Filio suo non pepercit, sed pro nobis omnibus tradidit illum: quomodo non etiam cum illo omnia nobis donavit?

⁴ Si enim Deus angelis peccantibus non pepercit, sed rudentibus inferni detractos in tartarum tradidit cruciandos, in judicium reservari. ⁵ Et originali mundo non pepercit, sed octavum Noë justitiæ præconem custodivit, diluvium mundo impiorum inducens.

⁸ Et domus hæc erit in exemplum: omnis qui transierit per eam, stupebit, et sibilabit, et dicet: Quare fecit Dominus sic terræ huic, et domui huic?

²² quia in ipsis diebus se ulti sunt Judæi de inimicis suis, et luctus atque tristitia in hilaritatem gaudiumque conversa sunt, essentque dies isti epularum atque lætitiæ, et mitterent sibi invicem ciborum partes, et pauperibus munuscula largirentur. ²³ Susceperuntque Judæi in solemnem ritum cuncta quæ eo tempore facere cœperant, et quæ Mardochæus litteris facienda mandaverat. ²⁴ Aman enim, filius Amadathi stirpis Agag, hostis et adversarius Judæorum, cogitavit contra eos malum, ut occideret illos atque deleret: et misit phur, quod nostra lingua vertitur in sortem. ²⁵ Et postea ingressa est Esther ad regem, obsecrans ut conatus ejus litteris regis irriti fierent, et malum quod contra Judæos cogitaverat, reverteretur in caput ejus. Denique et ipsum et filios ejus affixerunt cruci,

¹⁸ Expellet eum de luce in tenebras, et de orbe transferet eum.

¹⁰ In bonis justorum exsultabit civitas, et in perditione impiorum erit laudatio.

⁸ Et ponam civitatem hanc in stuporem, et in sibilum: omnis qui præterierit per eam obstupescet, et sibilabit super universa plaga ejus.

¹⁵ Plauserunt super te manibus omnes transeuntes per viam; sibilaverunt et moverunt caput suum super filiam Jerusalem: Hæccine est urbs, dicentes, perfecti decoris, gaudium universæ terræ?

¹⁶ Et custodisti præcepta Amri, et omne opus domus Achab, et ambulasti in voluntatibus eorum: ut darem te in perditionem, et habitantes in ea in sibilum, et opprobrium populi mei portabitis.]

¹⁵ Hæc est civitas gloriosa habitans in confidentia, quæ dicebat in corde suo: Ego sum, et extra me non est alia amplius: quomodo facta est in desertum cubile bestiæ? omnis qui transit per eam sibilabit, et movebit manum suam.]

²⁰ Exsulta super eam cælum, et sancti apostoli, et prophetæ: quoniam judicavit Deus judicium vestrum de illa.