Job 30 Cross References - DSV

¹ Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen. ² Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan. ³ Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste. ⁴ Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren. ⁵ Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief), ⁶ Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen. ⁷ Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich. ⁸ Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande. ⁹ Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord. ¹⁰ Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht. ¹¹ Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen. ¹² Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen. ¹³ Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen. ¹⁴ Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan. ¹⁵ Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan. ¹⁶ Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan. ¹⁷ Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet. ¹⁸ Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks. ¹⁹ Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as. ²⁰ Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij. ²¹ Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk. ²² Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen. ²³ Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden. ²⁴ Maar Hij zal tot den aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking? ²⁵ Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige? ²⁶ Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid. ²⁷ Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen. ²⁸ Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente. ²⁹ Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen. ³⁰ Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid. ³¹ Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.

¹⁹ In het zweet uws aanschijns zult gij brood eten, totdat gij tot de aarde wederkeert, dewijl gij daaruit genomen zijt; want gij zijt stof, en gij zult tot stof wederkeren.

¹² Als gij den aardbodem bouwen zult, hij zal u zijn vermogen niet meer geven; gij zult zwervende en dolende zijn op aarde. ¹³ En Kaïn zeide tot den HEERE: Mijn misdaad is groter, dan dat zij vergeven worde. ¹⁴ Zie, Gij hebt mij heden verdreven van den aardbodem, en ik zal voor Uw aangezicht verborgen zijn; en ik zal zwervende en dolende zijn op de aarde, en het zal geschieden, dat al wie mij vindt, mij zal doodslaan.

¹² En hij zal een woudezel van een mens zijn; zijn hand zal tegen allen zijn, en de hand van allen tegen hem; en hij zal wonen voor het aangezicht van al zijn broederen.

²⁷ En Abraham antwoordde en zeide: Zie toch; ik heb mij onderwonden te spreken tot den Heere, hoewel ik stof en as ben!

¹⁴ En de HEERE zeide tot Mozes: Zo haar vader smadelijk in haar aangezicht gespogen had, zou zij niet zeven dagen beschaamd zijn? Laat haar zeven dagen buiten het leger gesloten, en daarna aangenomen worden!

⁹ Zo zal zijns broeders vrouw voor de ogen der oudsten tot hem toetreden, en zijn schoen van zijn voet uittrekken, en spuwen in zijn aangezicht, en zal betuigen en zeggen: Alzo zal dien man gedaan worden, die zijns broeders huis niet zal bouwen.

³¹ Alzo moeten omkomen al Uw vijanden, o HEERE! die Hem daarentegen liefhebben, moeten zijn, als wanneer de zon opgaat in haar kracht. En het land was stil, veertig jaren.

² Als nu de hand der Midianieten sterk werd over Israël, maakten zich de kinderen Israëls, vanwege de Midianieten, de holen, die in de bergen zijn, en de spelonken, en de vestingen.

²¹ Vol toog ik weg, maar ledig heeft mij de HEERE doen wederkeren; waarom zoudt gij mij Naomi noemen, daar de HEERE tegen mij getuigt, en de Almachtige mij kwaad aangedaan heeft?

¹⁵ Doch Hanna antwoordde en zeide: Neen, mijn heer! ik ben een vrouw, bezwaard van geest; ik heb noch wijn, noch sterken drank gedronken; maar ik heb mijn ziel uitgegoten voor het aangezicht des HEEREN.

¹ Toen ging David van daar, en ontkwam in de spelonk van Adullam. En zijn broeders hoorden het, en het ganse huis zijns vaders, en kwamen derwaarts tot hem af. ² En tot hem vergaderde alle man, die benauwd was, en alle man, die een schuldeiser had, en alle man, wiens ziel bitterlijk bedroefd was, en hij werd tot overste over hen; zodat bij hem waren omtrent vierhonderd mannen.

¹⁴ Want wij zullen den dood sterven, en wezen als water, dat, ter aarde uitgestort zijnde, niet verzameld wordt. God dan zal de ziel niet wegnemen, maar Hij zal gedachten denken, dat Hij den verstotene niet van Zich verstote.

⁵ Als nu de koning David tot aan Bahurim kwam, ziet, toen kwam van daar een man uit, van het geslacht van het huis van Saul, wiens naam was Simeï, de zoon van Gera; hij ging steeds voort, en vloekte. ⁶ En hij wierp David met stenen, mitsgaders alle knechten van den koning David, hoewel al het volk en al de helden aan zijn rechter- en aan zijn linkerhand waren. ⁷ Aldus nu zeide Simeï in zijn vloeken: Ga uit, ga uit, gij, man des bloeds, en gij, Belials man! ⁸ De HEERE heeft op u doen wederkomen al het bloed van Sauls huis, in wiens plaats gij geregeerd hebt; nu heeft de HEERE het koninkrijk gegeven in de hand van Absalom, uw zoon; zie nu, gij zijt in uw ongeluk, omdat gij een man des bloeds zijt.

²³ En hij ging van daar op naar Beth-el. Als hij nu den weg opging, zo kwamen kleine jongens uit de stad; die bespotten hem, en zeiden tot hem: Kaalkop, ga op, kaalkop, ga op!

³⁸ Als nu Elisa weder te Gilgal kwam, zo was er honger in dat land, en de zonen der profeten zaten voor zijn aangezicht; en hij zeide tot zijn jongen: Zet den groten pot aan, en zied moes voor de zonen der profeten. ³⁹ Toen ging er een uit in het veld, om moeskruiden te lezen, en hij vond een wilden wijnstok, en las daarvan, zijn kleed vol wilde kolokwinten, en kwam, en sneed ze in den moespot; want zij kenden ze niet.

¹⁸ En hij wandelde op den weg der koningen van Israël, gelijk als het huis van Achab deed; want de dochter van Achab was hem ter vrouw geworden; en hij deed dat kwaad was in de ogen des HEEREN.

²⁷ En hij wandelde in den weg van het huis van Achab, en deed dat kwaad was in de ogen des HEEREN, gelijk het huis van Achab; want hij was een schoonzoon van het huis van Achab.

³ Hij wandelde ook in de wegen van het huis van Achab; want zijn moeder was zijn raadgeefster, om goddelooslijk te handelen.

⁷ Toen ging de satan uit van het aangezicht des HEEREN, en sloeg Job met boze zweren, van zijn voetzool af tot zijn schedel toe. ⁸ En hij nam zich een potscherf, om zich daarmede te schrabben, en hij zat neder in het midden der as.

¹⁹ De kleine en de grote is daar; en de knecht vrij van zijn heer.

²⁴ Want voor mijn brood komt mijn zuchting; en mijn brullingen worden uitgestort als water. ²⁵ Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen.

²⁵ Want ik vreesde een vreze, en zij is mij aangekomen; en wat ik schroomde, is mij overkomen. ²⁶ Ik was niet gerust; en was niet stil, en rustte niet; en de beroering is gekomen.

⁴ Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij. ⁵ Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?

⁹ En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!

⁴ Als ik te slapen lig, dan zeg ik: Wanneer zal ik opstaan, en Hij den avond afgemeten hebben? En ik word zat van woelingen tot aan den schemertijd. ⁵ Mijn vlees is met het gewormte en met het gruis des stofs bekleed; mijn huid is gekliefd en verachtelijk geworden.

⁹ Een wolk vergaat en vaart henen; alzo die in het graf daalt, zal niet weder opkomen.

¹⁴ Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij;

²⁰ Heb ik gezondigd, wat zal ik U doen, o Mensenhoeder? Waarom hebt Gij mij U tot een tegenloop gesteld, dat ik mijzelven tot een last zij? ²¹ En waarom vergeeft Gij niet mijn overtreding, en doet mijn ongerechtigheid niet weg? Want nu zal ik in het stof liggen; en Gij zult mij vroeg zoeken, maar ik zal niet zijn.

¹⁷ Want Hij vermorzelt mij door een onweder, en vermenigvuldigt mijn wonden zonder oorzaak.

²² Dat is een ding, daarom zeg ik: Den oprechte en den goddeloze verdoet Hij.

²⁷ Indien mijn zeggen is: Ik zal mijn klacht vergeten, en ik zal mijn gebaar laten varen, en mij verkwikken; ²⁸ Zo schroom ik voor al mijn smarten; ik weet, dat Gij mij niet onschuldig zult houden.

³¹ Dan zult Gij mij in de gracht induiken, en mijn klederen zullen van mij gruwen.

³ Is het U goed, dat Gij verdrukt, dat Gij verwerpt den arbeid Uwer handen, en over den raad der goddelozen schijnsel geeft?

⁸ Uw handen doen mij smart aan, hoewel zij mij gemaakt hebben, te zamen rondom mij zijn zij, en Gij verslindt mij.

¹⁴ Indien ik zondig, zo zult Gij mij waarnemen, en van mijn misdaad zult Gij mij niet onschuldig houden. ¹⁵ Zo ik goddeloos ben, wee mij! En ben ik rechtvaardig, ik zal mijn hoofd niet opheffen; ik ben zat van schande, maar aanzie mijn ellende. ¹⁶ Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij.

¹⁶ Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij. ¹⁷ Gij vernieuwt Uw getuigen tegenover mij, en vermenigvuldigt Uw toorn tegen mij; verwisselingen, ja, een heirleger, zijn tegen mij.

¹² Dan zal een verstandeloos man kloekzinnig worden; hoewel de mens als het veulen eens woudezels geboren is.

⁴ Ik ben het, die zijn vriend een spot is, maar roepende tot God, Die hem verhoort; de rechtvaardige en oprechte is een spot.

¹⁸ Den band der koningen maakt Hij los, en Hij bindt den gordel aan hun lenden.

²¹ Hij giet verachting over de prinsen uit, en Hij verslapt den riem der geweldigen.

²⁵ Zult Gij een gedreven blad verbrijzelen, en zult Gij een drogen stoppel vervolgen? ²⁶ Want Gij schrijft tegen mij bittere dingen; en Gij doet mij erven de misdaden mijner jonkheid. ²⁷ Gij legt ook mijn voeten in den stok, en neemt waar al mijn paden; Gij drukt U in de wortelen mijner voeten, ²⁸ En hij veroudert als een verrotting, als een kleed, dat de mot opeet.

⁵ Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;

⁹ Zijn toorn verscheurt, en Hij haat mij; Hij knerst over mij met Zijn tanden; mijn wederpartijder scherpt zijn ogen tegen mij. ¹⁰ Zij gapen met hun mond tegen mij; zij slaan met smaadheid op mijn kinnebakken; zij vervullen zich te zamen aan mij. ¹¹ God heeft mij den verkeerde overgegeven, en heeft mij afgewend in de handen der goddelozen. ¹² Ik had rust, maar Hij heeft mij verbroken, en bij mijn nek gegrepen, en mij verpletterd; en Hij heeft mij Zich tot een doelwit opgericht. ¹³ Zijn schutters hebben mij omringd; Hij heeft mijn nieren doorspleten, en niet gespaard; Hij heeft mijn gal op de aarde uitgegoten. ¹⁴ Hij heeft mij gebroken met breuk op breuk; Hij is tegen mij aangelopen als een geweldige.

⁶ Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht.

¹⁴ Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster!

⁶ Het licht zal verduisteren in zijn tent, en zijn lamp zal over hem uitgeblust worden.

¹⁸ Men zal hem stoten van het licht in de duisternis, en men zal hem van de wereld verjagen.

⁶ Weet nu, dat God mij heeft omgekeerd, en mij met Zijn net omsingeld. ⁷ Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht.

⁷ Ziet, ik roep, geweld! doch word niet verhoord; ik schreeuw, doch er is geen recht. ⁸ Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld.

⁸ Hij heeft mijn weg toegemuurd, dat ik niet doorgaan kan, en over mijn paden heeft Hij duisternis gesteld. ⁹ Mijn eer heeft Hij van mij afgetrokken, en de kroon mijns hoofds heeft Hij weggenomen.

¹² Zijn benden zijn te zamen aangekomen, en hebben tegen mij haar weg gebaand, en hebben zich gelegerd rondom mijn tent. ¹³ Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd.

¹³ Mijn broeders heeft Hij verre van mij gedaan; en die mij kennen, zekerlijk, zij zijn van mij vervreemd. ¹⁴ Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij.

¹⁴ Mijn nabestaanden houden op, en mijn bekenden vergeten mij. ¹⁵ Mijn huisgenoten en mijn dienstmaagden achten mij voor een vreemde; een uitlander ben ik in hun ogen. ¹⁶ Ik riep mijn knecht, en hij antwoordde niet; ik smeekte met mijn mond tot hem. ¹⁷ Mijn adem is mijn huisvrouw vreemd; en ik smeek om der kinderen mijns buiks wil. ¹⁸ Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen.

¹⁸ Ook versmaden mij de jonge kinderen; sta ik op, zo spreken zij mij tegen. ¹⁹ Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd.

¹⁹ Alle mensen mijns heimelijken raads hebben een gruwel aan mij; en die ik liefhad, zijn tegen mij gekeerd. ²⁰ Mijn gebeente kleeft aan mijn huid en aan mijn vlees; en ik ben ontkomen met de huid mijner tanden.

²² Waarom vervolgt gij mij als God, en wordt niet verzadigd van mijn vlees?

¹⁸ Dat zij gelijk stro worden voor den wind, en gelijk kaf, dat de wervelwind wegsteelt;

³³ De kluiten des dals zijn hem zoet, en hij trekt na zich alle mensen; en dergenen, die voor hem geweest zijn, is geen getal.

¹⁶ Die rimpelachtig gemaakt zijn, als het de tijd niet was; een vloed is over hun grond uitgestort;

⁶ Zou Hij naar de grootheid Zijner macht met mij twisten? Neen; maar Hij zou acht op mij slaan.

¹⁷ Omdat ik niet uitgedelgd ben voor de duisternis, en dat Hij van mijn aangezicht de donkerheid bedekt heeft.

⁴ Zij doen de nooddruftigen wijken van den weg; te zamen versteken zich de ellendigen des lands. ⁵ Ziet, zij zijn woudezels in de woestijn; zij gaan uit tot hun werk, makende zich vroeg op ten roof; het vlakke veld is hem tot spijs, en den jongeren.

¹³ Zij zijn onder de wederstrevers des lichts; zij kennen Zijn wegen niet, en zij blijven niet op Zijn paden. ¹⁴ Met het licht staat de moorder op, doodt den arme en den nooddruftige; en des nachts is hij als een dief. ¹⁵ Ook neemt het oog des overspelers de schemering waar, zeggende: Geen oog zal mij zien; en hij legt een deksel op het aangezicht. ¹⁶ In de duisternis doorgraaft hij de huizen, die zij zich des daags afgetekend hadden; zij kennen het licht niet.

⁹ Zal God zijn geroep horen, als benauwdheid over hem komt?

²¹ De oostenwind zal hem wegvoeren, dat hij henengaat, en zal hem wegstormen uit zijn plaats.

⁸ De jongens zagen mij, en verstaken zich, en de stokouden rezen op en stonden. ⁹ De oversten hielden de woorden in, en leiden de hand op hun mond. ¹⁰ De stem der vorsten verstak zich, en hun tong kleefde aan hun gehemelte.

¹⁸ En ik zeide: Ik zal in mijn nest den geest geven, en ik zal de dagen vermenigvuldigen als het zand.

¹⁶ Zo ik den armen hun begeerte onthouden heb, of de ogen der weduwe laten versmachten; ¹⁷ En mijn bete alleen gegeten heb, zodat de wees daarvan niet gegeten heeft; ¹⁸ (Want van mijn jonkheid af is hij bij mij opgetogen, als bij een vader, en van mijner moeders buik af heb ik haar geleid;) ¹⁹ Zo ik iemand heb zien omkomen, omdat hij zonder kleding was, en dat de nooddruftige geen deksel had; ²⁰ Zo zijn lenden mij niet gezegend hebben, toen hij van de vellen mijner lammeren verwarmd werd; ²¹ Zo ik mijn hand tegen den wees bewogen heb, omdat ik in de poort mijn hulp zag;

²³ Want het verderf Gods was bij mij een schrik, en ik vermocht niet vanwege Zijn hoogheid.

¹⁹ Ook wordt hij gestraft met smart op zijn leger, en de sterke menigte zijner beenderen; ²⁰ Zodat zijn leven het brood zelf verfoeit, en zijn ziel de begeerlijke spijze; ²¹ Dat zijn vlees verdwijnt uit het gezicht, en zijn beenderen, die niet gezien werden, uitsteken;

⁴ Hebt gij een arm gelijk God? En kunt gij, gelijk Hij, met de stem donderen?

⁶ Daarom verfoei ik mij, en ik heb berouw in stof en as.

⁴ Alzo zijn de goddelozen niet, maar als het kaf, dat de wind henendrijft.

² O HEERE, straf mij niet in Uw toorn, en kastijd mij niet in Uw grimmigheid! ³ Wees mij genadig, HEERE, want ik ben verzwakt; genees mij, HEERE, want mijn beenderen zijn verschrikt. ⁴ Ja, mijn ziel is zeer verschrikt; en Gij, HEERE, hoe lange? ⁵ Keer weder, HEERE, red mijn ziel; verlos mij, om Uwer goedertierenheid wil. ⁶ Want in den dood is Uwer geen gedachtenis; wie zal U loven in het graf?

¹ Een psalm van David, voor den opperzangmeester, op de Scheminith.

⁴ In wiens ogen de verworpene veracht is, maar hij eert degenen, die den HEERE vrezen; heeft hij gezworen tot zijn schade, evenwel verandert hij niet;

⁴ Ik riep den HEERE aan, die te prijzen is, en werd verlost van mijn vijanden.

¹⁰ En Hij boog den hemel, en daalde neder, en donkerheid was onder Zijn voeten.

² Mijn God, mijn God! waarom hebt Gij mij verlaten, verre zijnde van mijn verlossing, van de woorden mijns brullens?

⁴ Doch Gij zijt heilig, wonende onder de lofzangen Israëls.

¹⁴ Zij hebben hun mond tegen mij opgesperd, als een verscheurende en brullende leeuw.

⁹ Weest niet gelijk een paard, gelijk een muilezel, hetwelk geen verstand heeft, welks muil men breidelt met toom en gebit, opdat het tot u niet genake.

¹³ Mij aangaande daarentegen, als zij krank waren, was een zak mijn kleed; ik kwelde mijn ziel met vasten, en mijn gebed keerde weder in mijn boezem. ¹⁴ Ik ging steeds, alsof het een vriend, alsof het mij een broeder geweest ware; ik ging gebukt in het zwart, als een, die over zijn moeder treurt. ¹⁵ Maar als ik hinkte, waren zij verblijd, en verzamelden zich; zij verzamelden zich tot mij als geslagenen, en ik merkte niets; zij scheurden hun klederen, en zwegen niet stil. ¹⁶ Onder de huichelende spotachtige tafelbroeders knersten zij over mij met hun tanden.

²¹ En zij sperren hun mond wijd op tegen mij; zij zeggen: Ha, ha, ons oog heeft het gezien!

²⁵ Laat hen niet zeggen in hun hart: Heah, onze ziel! laat hen niet zeggen: Wij hebben hem verslonden!

² O HEERE! straf mij niet in Uw groten toorn, en kastijd mij niet in Uw grimmigheid. ³ Want Uw pijlen zijn in mij gedaald, en Uw hand is op mij nedergedaald. ⁴ Er is niets geheels in mijn vlees, vanwege Uw gramschap; er is geen vrede in mijn beenderen, vanwege mijn zonde. ⁵ Want mijn ongerechtigheden gaan over mijn hoofd; als een zware last zijn zij mij te zwaar geworden.

⁵ Want mijn ongerechtigheden gaan over mijn hoofd; als een zware last zijn zij mij te zwaar geworden. ⁶ Mijn etterbuilen stinken, zij zijn vervuild, vanwege mijn dwaasheid.

⁶ Mijn etterbuilen stinken, zij zijn vervuild, vanwege mijn dwaasheid. ⁷ Ik ben krom geworden, ik ben uitermate zeer nedergebogen; ik ga den gansen dag in het zwart. ⁸ Want mijn darmen zijn vol van een verachtelijke plage, en er is niets geheels in mijn vlees.

¹² Gij, o HEERE! zult Uw barmhartigheden van mij niet onthouden; laat Uw weldadigheid en Uw trouw mij geduriglijk behoeden.

⁴ Mijn tranen zijn mij tot spijs dag en nacht; omdat zij den gansen dag tot mij zeggen: Waar is uw God?

⁹ Maar de HEERE zal des daags Zijn goedertierenheid gebieden, en des nachts zal Zijn lied bij mij zijn; het gebed tot den God mijns levens.

² Want Gij zijt de God mijner sterkte; waarom verstoot Gij mij dan? Waarom ga ik steeds in het zwart, vanwege des vijands onderdrukking?

¹⁴ Gij stelt ons onze naburen tot smaad, tot spot en schimp dengenen, die rondom ons zijn.

¹⁹ Ons hart is niet achterwaarts gekeerd, noch onze gang geweken van Uw pad.

¹⁰ Dat hij ook voortaan geduriglijk zou leven, en de verderving niet zien. ¹¹ Want hij ziet, dat de wijzen sterven, dat te zamen een dwaas en een onvernuftige omkomen, en hun goed anderen nalaten. ¹² Hun binnenste gedachte is, dat hun huizen zullen zijn in eeuwigheid, hun woningen van geslacht tot geslacht; zij noemen de landen naar hun namen. ¹³ De mens nochtans, die in waarde is, blijft niet; hij wordt gelijk als de beesten, die vergaan.

⁴ Om den roep des vijands, vanwege de beangstiging des goddelozen; want zij schuiven ongerechtigheid op mij, en in toorn haten zij mij. ⁵ Mijn hart smart in het binnenste van mij, en verschrikkingen des doods zijn op mij gevallen.

¹ Een psalm van David, voor den opperzangmeester, op Schoschannim. ² Verlos mij, o God! want de wateren zijn gekomen tot aan de ziel.

¹¹ En ik heb geweend in het vasten mijner ziel; maar het is mij geworden tot allerlei smaad. ¹² En ik heb een zak tot mijn kleed aangedaan; maar ik ben hun tot een spreekwoord geworden.

¹² En ik heb een zak tot mijn kleed aangedaan; maar ik ben hun tot een spreekwoord geworden.

¹⁴ Maar mij aangaande, mijn gebed is tot U, o HEERE; er is een tijd des welbehagens, o God! door de grootheid Uwer goedertierenheid; verhoor mij door de getrouwheid Uws heils.

¹⁴ Maar mij aangaande, mijn gebed is tot U, o HEERE; er is een tijd des welbehagens, o God! door de grootheid Uwer goedertierenheid; verhoor mij door de getrouwheid Uws heils. ¹⁵ Ruk mij uit het slijk, en laat mij niet verzinken; laat mij gered worden van mijn haters, en uit de diepten der wateren.

²⁶ Hun paleis zij verwoest; in hun tenten zij geen inwoner.

⁷ Ik dacht aan mijn snarenspel; in den nacht overleide ik in mijn hart, en mijn geest onderzocht: ⁸ Zal dan de Heere in eeuwigheden verstoten, en voortaan niet meer goedgunstig zijn? ⁹ Houdt Zijn goedertierenheid in eeuwigheid op? Heeft de toezegging een einde, van geslacht tot geslacht?

⁴ O God! breng ons weder, en laat Uw aanschijn lichten, zo zullen wij verlost worden. ⁵ O HEERE, God der heirscharen! hoe lang zult Gij roken tegen het gebed Uws volks?

⁸ Uw grimmigheid ligt op mij; Gij hebt mij nedergedrukt met al Uw baren. Sela.

¹⁵ HEERE! waarom verstoot Gij mijn ziel, en verbergt Uw aanschijn voor mij?

¹³ Het noorden en het zuiden, die hebt Gij geschapen; Thabor en Hermon juichen in Uw Naam.

¹¹ Het licht is voor den rechtvaardige gezaaid, en vrolijkheid voor de oprechten van hart.

³ Verberg Uw aangezicht niet voor mij, neig Uw oor tot mij ten dage mijner benauwdheid; ten dage als ik roep, verhoor mij haastelijk.

⁶ Mijn gebeente kleeft aan mijn vlees, vanwege de stem mijns zuchtens.

³ Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.

¹⁰ En dat zijn kinderen hier en daar omzwerven, en bedelen, en de nooddruft uit hun verwoeste plaatsen zoeken.

⁸³ Want ik ben geworden als een lederen zak in den rook; doch Uw inzettingen heb ik niet vergeten.

¹ Aan de rivieren van Babel, daar zaten wij, ook weenden wij, als wij gedachten aan Sion. ² Wij hebben onze harpen gehangen aan de wilgen, die daarin zijn. ³ Als zij, die ons aldaar gevangen hielden, de woorden eens lieds van ons begeerden, en zij, die ons overhoop geworpen hadden, vreugd, zeggende: Zingt ons een van de liederen Sions; ⁴ Wij zeiden: Hoe zouden wij een lied des HEEREN zingen in een vreemd land?

⁴ Zij scherpen hun tong, als een slang; heet addervergift is onder hun lippen. Sela. ⁵ Bewaar mij, HEERE! van de handen des goddelozen; behoed mij van den man alles gewelds; van hen, die mijn voeten denken weg te stoten.

⁷ De vrees des HEEREN is het beginsel der wetenschap; de dwazen verachten wijsheid en tucht.

²² Gij slechten! hoe lang zult gij de slechtigheid beminnen, en de spotters voor zich de spotternij begeren, en de zotten wetenschap haten?

²¹ Die zijn naaste veracht, zondigt; maar die zich der nederigen ontfermt, die is welgelukzalig.

³¹ Die den arme verdrukt, smaadt deszelfs Maker; maar die zich des nooddruftigen ontfermt, eert Hem.

²² Het verstand dergenen, die het bezitten, is een springader des levens; maar de tucht der dwazen is dwaasheid.

⁵ Die den arme bespot, smaadt deszelfs Maker; die zich verblijdt in het verderf, zal niet onschuldig zijn.

⁷ Al de broeders des armen haten hem; hoeveel te meer gaan zijn vrienden verre van hem! Hij loopt hen na met woorden, die niets zijn.

¹⁷ Die zich des armen ontfermt, leent den HEERE, en Hij zal hem zijn weldaad vergelden.

⁸ Die zijn goed vermeerdert met woeker en met overwinst, vergadert dat voor dengene, die zich des armen ontfermt.

⁴ Een tijd om te wenen, en een tijd om te lachen; een tijd om te kermen, en een tijd om op te springen;

⁸ Er is geen mens, die heerschappij heeft over den geest, om den geest in te houden; en hij heeft geen heerschappij over den dag des doods; ook geen geweer in dezen strijd; ook zal de goddeloosheid haar meesters niet verlossen.

⁵ Want de levenden weten, dat zij sterven zullen, maar de doden weten niet met al; zij hebben ook geen loon meer, maar hun gedachtenis is vergeten.

⁵ Ook wanneer zij voor de hoogte zullen vrezen, en dat er verschrikkingen zullen zijn op den weg, en de amandelboom zal bloeien, en dat de sprinkhaan zichzelven een last zal wezen, en dat de lust zal vergaan; want de mens gaat naar zijn eeuwig huis, en de rouwklagers zullen in de straat omgaan. ⁶ Eer dat het zilveren koord ontketend wordt, en de gulden schaal in stukken gestoten wordt, en de kruik aan de springader gebroken wordt, en het rad aan den bornput in stukken gestoten wordt; ⁷ En dat het stof wederom tot aarde keert, als het geweest is; en de geest weder tot God keert, Die hem gegeven heeft.

⁵ Waartoe zoudt gij meer geslagen worden? Gij zoudt des afvals des te meer maken; het ganse hoofd is krank, en het ganse hart is mat. ⁶ Van de voetzool af tot het hoofd toe is er niets geheels aan hetzelve; maar wonden, en striemen, en etterbuilen, die niet uitgedrukt noch verbonden zijn, en geen derzelve is met olie verzacht.

¹⁹ Dan zullen zij in de spelonken der rotsstenen gaan, en in de holen der aarde, vanwege den schrik des HEEREN, en vanwege de heerlijkheid Zijner majesteit, wanneer Hij Zich opmaken zal, om de aarde te verschrikken.

⁵ En het volk zal gedrongen worden, de een zal zijn tegen den ander, en een iegelijk tegen zijn naaste; de jongeling zal stout zijn tegen den oude, de verachte tegen den eerlijke.

¹² De drijvers Mijns volks zijn kinderen, en vrouwen heersen over hetzelve. O Mijn volk! die u leiden, verleiden u, en den weg uwer paden slokken zij in.

⁷ Daarom ziet, zo zal de Heere over hen doen opkomen die sterke en geweldige wateren der rivier, den koning van Assyrië en al zijn heerlijkheid; en hij zal opkomen over al zijn stromen, en gaan over al zijn oevers; ⁸ En hij zal doortrekken in Juda, hij zal het overstromen, en er doorgaan, hij zal tot aan den hals reiken; en de uitstrekkingen zijner vleugelen zullen vervullen de breedte uws lands, o Immanuël!

²¹ Maar daar zullen nederliggen de wilde dieren der woestijnen, en hun huizen zullen vervuld worden met schrikkelijke gedierten, en daar zullen de jonge struisen wonen, en de duivelen zullen er huppelen. ²² En wilde dieren der eilanden zullen in zijn verlaten plaatsen elkander toeroepen, mitsgaders de draken in de wellustige paleizen; hun tijd toch is nabij om te komen, en hun dagen zullen niet vertogen worden.

¹³ De natiën zullen wel ruisen, gelijk grote wateren ruisen; doch Hij zal hem schelden, zo zal hij verre wegvlieden, ja, hij zal gejaagd worden, als het kaf der bergen van den wind, en gelijk een kloot van den wervelwind.

⁴ Mijn hart dwaalt, gruwen verschrikt mij, de schemering, waar ik naar verlangd heb, stelt Hij mij tot beving.

¹² En te dien dage zal de Heere, de HEERE der heirscharen, roepen tot geween, en tot rouwklage, en tot kaalheid, en tot omgording des zaks.

⁷ De most treurt, de wijnstok kweelt, allen die blijhartig waren, zuchten. ⁸ De vreugde der trommelen rust; het geluid der vrolijk huppelenden houdt op, de vreugde der harp rust. ⁹ Zij zullen geen wijn drinken met gezang; de sterke drank zal bitter zijn dengenen, die hem drinken.

⁶ Want een dwaas spreekt dwaasheid, en zijn hart doet ongerechtigheid, om huichelarij te plegen, en om dwaling te spreken tegen den HEERE, om de ziel des hongerigen ledig te laten, en den dorstige drank te doen ontbreken.

¹³ Ik stelde mij voor tot den morgenstond toe; gelijk een leeuw, alzo zal Hij al mijn beenderen breken; van den dag tot den nacht zult Gij mij ten einde gebracht hebben. ¹⁴ Gelijk een kraan of zwaluw, alzo piepte ik; ik kirde als een duif; mijn ogen verhieven zich omhoog; o HEERE! ik word onderdrukt, wees Gij mijn Borg.

²² Ik delg uw overtredingen uit als een nevel, en uw zonden als een wolk; keer weder tot Mij, want Ik heb u verlost.

⁶ Ik geef Mijn rug dengenen, die Mij slaan, en Mijn wangen dengenen, die Mij het haar uitplukken; Mijn aangezicht verberg Ik niet voor smaadheden en speeksel.

¹⁰ Wie is er onder ulieden, die den HEERE vreest, die naar de stem Zijns Knechts hoort? Als hij in de duisternissen wandelt, en geen licht heeft, dat hij betrouwe op den Naam des HEEREN, en steune op zijn God.

³ Hij was veracht, en de onwaardigste onder de mensen, een Man van smarten, en verzocht in krankheid; en een iegelijk was als verbergende het aangezicht voor Hem; Hij was veracht, en wij hebben Hem niet geacht. ⁴ Waarlijk, Hij heeft onze krankheden op Zich genomen, en onze smarten heeft Hij gedragen; doch wij achtten Hem, dat Hij geplaagd, van God geslagen en verdrukt was.

¹² Daarom zal Ik Hem een deel geven van velen, en Hij zal de machtigen als een roof delen, omdat Hij Zijn ziel uitgestort heeft in den dood, en met de overtreders is geteld geweest, en Hij veler zonden gedragen heeft, en voor de overtreders gebeden heeft.

⁷ Is het niet, dat gij den hongerige uw brood mededeelt, en de armen, verdrevenen in huis brengt? Als gij een naakte ziet, dat gij hem dekt, en dat gij u voor uw vlees niet verbergt? ⁸ Dan zal uw licht voortbreken als de dageraad, en uw genezing zal snellijk uitspruiten; en uw gerechtigheid zal voor uw aangezicht heengaan, en de heerlijkheid des HEEREN zal uw achtertocht wezen.

¹¹ Te dier tijd zal tot dit volk en tot Jeruzalem gezegd worden: Een dorre wind van de hoge plaatsen in de woestijn, van den weg der dochter Mijns volks; niet om te wannen, noch om te zuiveren. ¹² Er zal Mij een wind komen, die hun te sterk zal zijn. Nu zal Ik ook oordelen tegen hen uitspreken.

¹⁹ O mijn ingewand, mijn ingewand! ik heb barenswee, o wanden mijns harten! mijn hart maakt getier in mij, ik kan niet zwijgen; want gij, mijn ziel! hoort het geluid der bazuin en het krijgsgeschrei.

¹⁸ De kinderen lezen hout op, en de vaders steken het vuur aan, en de vrouwen kneden het deeg, om gebeelde koeken te maken voor de Melecheth des hemels, en anderen goden drankofferen te offeren, om Mij verdriet aan te doen.

¹⁵ Men wacht naar vrede, maar er is niets goeds, naar tijd van genezing, maar ziet, er is verschrikking.

¹⁷ Zult gijlieden dat dan nog niet horen, zo zal mijn ziel in verborgene plaatsen wenen vanwege den hoogmoed, en mijn oog zal bitterlijk tranen, ja, van tranen nederdalen, omdat des HEEREN kudde gevankelijk is weggevoerd.

¹⁹ Hebt Gij dan Juda ganselijk verworpen? Heeft Uw ziel een walging aan Sion? Waarom hebt Gij ons geslagen, dat er geen genezing voor ons is? Men wacht naar vrede, maar daar is niets goeds, en naar tijd van genezing, maar ziet, daar is verschrikking.

¹⁸ Waarom is mijn pijn steeds durende, en mijn plage smartelijk? Zij weigert geheeld te worden; zoudt Gij mij ganselijk zijn als een leugenachtige, als wateren, die niet bestendig zijn?

²⁰ Zal dan kwaad voor goed vergolden worden? want zij hebben mijn ziel een kuil gegraven; gedenk, dat ik voor Uw aangezicht gestaan heb, om goed voor hen te spreken, om Uw grimmigheid van hen af te wenden.

¹⁴ Al uw liefhebbers hebben u vergeten, zij vragen niet naar u; want Ik heb u geslagen met eens vijands plage, met de kastijding eens wreden; om de grootheid uwer ongerechtigheid, omdat uw zonden machtig veel zijn.

²⁰ Is niet Efraïm Mij een dierbare zoon, is hij Mij niet een troetelkind? Want sinds Ik tegen hem gesproken heb, denk Ik nog ernstelijk aan hem; daarom rommelt Mijn ingewand over hem; Ik zal Mij zijner zekerlijk ontfermen, spreekt de HEERE.

⁶ Toen namen zij Jeremia en wierpen hem in den kuil van Malchia, den zoon van Hammelech, die in het voorhof der bewaring was, en zij lieten Jeremia af met zelen; in den kuil nu was geen water, maar slijk; en Jeremia zonk in het slijk.

²⁰ Resch. Aanzie, HEERE, want mij is bange; mijn ingewand is beroerd, mijn hart heeft zich omgekeerd in het binnenste van mij, want ik ben zeer wederspannig geweest; van buiten heeft mij het zwaard van kinderen beroofd, van binnen is als de dood.

¹¹ Caph. Mijn ogen zijn verteerd door tranen, mijn ingewand wordt beroerd; mijn lever is ter aarde uitgeschud, vanwege de breuk der dochter mijns volks; omdat het kind en de zuigeling op de straten der stad in onmacht zinken;

¹ Aleph. Ik ben de man, die ellende gezien heeft door de roede Zijner verbolgenheid. ² Aleph. Hij heeft mij geleid en gevoerd in de duisternis, en niet in het licht. ³ Aleph. Hij heeft Zich immers tegen mij gewend, Hij heeft Zijn hand den gansen dag veranderd. ⁴ Beth. Hij heeft mijn vlees en mijn huid oud gemaakt, Hij heeft mijn beenderen gebroken.

⁸ Gimel. Ook wanneer ik roep en schreeuw, sluit Hij de oren voor mijn gebed.

¹⁴ He. Ik ben al mijn volk tot belaching geworden, hun snarenspel den gansen dag.

⁴⁴ Samech. Gij hebt U met een wolk bedekt, zodat er geen gebed doorkwam.

⁶³ Schin. Aanschouw hun zitten en opstaan; ik ben hun snarenspel.

⁸ Cheth. Maar nu is hun gedaante verduisterd van zwartigheid, men kent hen niet op de straten; hun huid kleeft aan hun beenderen, zij is verdord, zij is geworden als een hout.

¹⁰ Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.

¹⁵ De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.

² Een derde deel zult gij in het midden der stad met vuur verbranden, nadat de dagen der belegering vervuld worden; dan zult gij een derde deel nemen, slaande met een zwaard rondom hetzelve, en een derde deel zult gij in den wind strooien; want Ik zal het zwaard achter hen uittrekken.

²⁵ Te weten, men zal u van de mensen verstoten, en met het gedierte des velds zal uw woning zijn, en men zal u het kruid, als den ossen, te smaken geven; en gij zult van den dauw des hemels nat gemaakt worden, en er zullen zeven tijden over u voorbijgaan, totdat gij bekent, dat de Allerhoogste heerschappij heeft over de koninkrijken der mensen, en geeft ze, wien Hij wil.

²⁷ Daarom, o koning! laat mijn raad u behagen, en breek uw zonden af door gerechtigheid, en uw ongerechtigheden door genade te bewijzen aan de ellendigen, of er verlenging van uw vrede mocht wezen.

³² En men zal u van de mensen verstoten, en uw woning zal bij de beesten des velds zijn; men zal u gras te smaken geven, als den ossen, en er zullen zeven tijden over u voorbijgaan, totdat gij bekent, dat de Allerhoogste over de koninkrijken der mensen heerschappij heeft, en dat Hij ze geeft, aan wien Hij wil. ³³ Ter zelfder ure werd dat woord volbracht over Nebukadnezar, want hij werd uit de mensen verstoten, en hij at gras als de ossen, en zijn lichaam werd van den dauw des hemels nat gemaakt, totdat zijn haar wies als der arenden vederen, en zijn nagelen als der vogelen.

¹⁸ En er werd een steen gebracht, en op den mond des kuils gelegd: en de koning verzegelde denzelven met zijn ring, en met den ring zijner geweldigen, opdat de wil aangaande Daniël niet zou veranderd worden.

¹⁹ Een wind heeft hen gebonden in zijn vleugelen, en zij zullen beschaamd worden vanwege hun offeranden.

⁴ Wat zal Ik u doen, o Efraïm! wat zal Ik u doen, o Juda! dewijl uw weldadigheid is als een morgenwolk, en als een vroegkomende dauw, die henengaat.

³ Daarom zullen zij zijn als een morgenwolk, en als een vroegkomende dauw, die henengaat; als kaf van den dorsvloer, en als rook uit den schoorsteen wordt weggestormd.

¹⁴ Toen antwoordde Amos, en zeide tot Amazia: Ik was geen profeet, en ik was geen profetenzoon; maar ik was een ossenherder, en las wilde vijgen af.

⁸ Hierom zal ik misbaar bedrijven en huilen; ik zal beroofd en naakt gaan; ik zal misbaar maken als de draken, en treuren als de jonge struisen.

¹² Want de inwoneres van Maroth is krank om des goeds wil; want een kwaad is van den HEERE afgedaald, tot aan de poort van Jeruzalem.

¹⁵ En Ik ben met een zeer groten toorn vertoornd tegen die geruste heidenen; want Ik was een weinig toornig, maar zij hebben ten kwade geholpen.

⁸ En ik heb drie herders in een maand afgesneden; want mijn ziel was over hen verdrietig geworden, en ook had hun ziel een walg van mij.

³ En Ezau heb Ik gehaat; en Ik heb zijn bergen gesteld tot een verwoesting, en zijn erve voor de draken der woestijn.

²³ Doch Hij antwoordde haar niet een woord. En Zijn discipelen, tot Hem komende, baden Hem, zeggende: Laat haar van U; want zij roept ons na.

⁵⁶ Doch dit alles is geschied, opdat de Schriften der profeten zouden vervuld worden. Toen vluchtten al de discipelen, Hem verlatende.

⁶⁷ Toen spogen zij in Zijn aangezicht, en sloegen Hem met vuisten.

⁶⁷ Toen spogen zij in Zijn aangezicht, en sloegen Hem met vuisten. ⁶⁸ En anderen gaven Hem kinnebakslagen, zeggende: Profeteer ons, Christus, wie is het, die U geslagen heeft?

³⁰ En op Hem gespogen hebbende, namen zij den rietstok en sloegen op Zijn hoofd.

³⁹ En die voorbijgingen, lasterden Hem, schuddende hun hoofden. ⁴⁰ En zeggende: Gij, Die den tempel afbreekt, en in drie dagen opbouwt, verlos Uzelven. Indien Gij de Zone Gods zijt, zo kom af van het kruis. ⁴¹ En desgelijks ook de overpriesters met de Schriftgeleerden, en ouderlingen, en Farizeën, Hem bespottende, zeiden: ⁴² Anderen heeft Hij verlost, Hij kan Zichzelven niet verlossen. Indien Hij de Koning Israëls is, dat Hij nu afkome van het kruis, en wij zullen Hem geloven. ⁴³ Hij heeft op God betrouwd; dat Hij Hem nu verlosse, indien Hij Hem wel wil; want Hij heeft gezegd: Ik ben Gods Zoon. ⁴⁴ En hetzelfde verweten Hem ook de moordenaars, die met Hem gekruisigd waren.

²⁴ En zij, uitgegaan zijnde, zeide tot haar moeder: Wat zal ik eisen? En die zeide: Het hoofd van Johannes den Doper.

⁶⁵ En sommigen begonnen Hem te bespuwen, en Zijn aangezicht te bedekken, en met vuisten te slaan, en tot Hem te zeggen: Profeteer! En de dienaars gaven Hem kinnebakslagen.

¹⁷ En deden Hem een purperen mantel aan, en een doornenkroon gevlochten hebbende, zetten Hem die op; ¹⁸ En begonnen Hem te groeten, zeggende: Wees gegroet, Gij Koning der Joden! ¹⁹ En sloegen Zijn hoofd met een rietstok, en bespogen Hem, en vallende op de knieën, aanbaden Hem. ²⁰ En als zij Hem bespot hadden, deden zij Hem den purperen mantel af, en deden Hem Zijn eigen klederen aan, en leidden Hem uit, om Hem te kruisigen.

¹⁶ En hij begeerde zijn buik te vullen met den draf, dien de zwijnen aten; en niemand gaf hem dien.

⁴¹ En als Hij nabij kwam, en de stad zag, weende Hij over haar,

¹⁴ Gij hebt dezen Mens tot mij gebracht, als een, die het volk afkerig maakt; en ziet, ik heb Hem in uw tegenwoordigheid ondervraagd, en heb in dezen Mens geen schuld gevonden, van hetgeen daar gij Hem mede beschuldigt;

¹⁸ Doch al de menigte riep gelijkelijk, zeggende: Weg met Dezen, en laat ons Bar-abbas los.

³⁵ En het volk stond en zag het aan. En ook de oversten met hen beschimpten Hem, zeggende: Anderen heeft Hij verlost, dat Hij nu Zichzelven verlosse, zo Hij is de Christus, de Uitverkorene Gods.

³⁹ En een der kwaaddoeners, die gehangen waren, lasterde Hem, zeggende: Indien Gij de Christus zijt, verlos Uzelven en ons.

³⁵ Jezus weende.

⁵ Maar de Joden, die ongehoorzaam waren, dit benijdende, namen tot zich enige boze mannen uit de marktboeven, en maakten, dat het volk te hoop liep, en beroerden de stad; en op het huis van Jason aanvallende, zochten zij hen tot het volk te brengen.

¹⁵ Verblijdt u met de blijden; en weent met de wenenden.

⁹ Gelijk er geschreven is: Hij heeft gestrooid, hij heeft den armen gegeven; Zijn gerechtigheid blijft in der eeuwigheid.

¹² Een uit hen, zijnde hun eigen profeet, heeft gezegd: De Kretensen zijn altijd leugenachtig, kwade beesten, luie buiken.

²⁷ En gelijk het den mensen gezet is, eenmaal te sterven, en daarna het oordeel;

³⁸ (Welker de wereld niet waardig was) hebben in woestijnen gedoold, en op bergen, en in spelonken, en in holen der aarde.

²⁶ Indien iemand onder u dunkt, dat hij godsdienstig is, en hij zijn tong niet in toom houdt, maar zijn hart verleidt, dezes godsdienst is ijdel.

⁶ Vernedert u dan onder de krachtige hand Gods, opdat Hij u verhoge te Zijner tijd.

¹⁵ En de koningen der aarde, en de groten, en de rijken, en de oversten over duizend, en de machtigen, en alle dienstknechten, en alle vrijen, verborgen zichzelven in de spelonken, en in de steenrotsen der bergen;