Job 19 Cross References - PBG

¹ A odpowiadając Ijob rzekł: ² Dokądże trapić będziecie duszę moję, a nacierać na mię mowami swemi? ³ Już dziesięćkroć zawstydziliście mię, i nie wstydże was, że się tak zatwardzacie przeciwko mnie? ⁴ A niech tak będzie, żem zbłądził; przy mnie zostanie błąd mój. ⁵ A jeźli się przeciw mnie wynosicie, a obwiniacie mię pohańbieniem mojem, ⁶ Wiedzcież, żeć mię Bóg odwrócił, i siecią swoją obtoczył mię. ⁷ Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu. ⁸ Drogę moję zagrodził, żebym przejść nie mógł, a na ścieszce mojej ciemności położył. ⁹ Z sławy mojej złupił mię, i zdjął koronę z głowy mojej. ¹⁰ Popsuł mię zewsząd, abym zaginął, a wyrwał jako drzewo nadzieję moję. ¹¹ Nadto zapalił się na mię gniew jego, a policzył mię w poczet nieprzyjaciół swoich. ¹² Przyszły razem hufy jego, i utorowały przeciwko mnie drogę swoję, i obległy w około namiot mój. ¹³ Braci moich odemnie oddalił, a znajomi moi stronią odemnie. ¹⁴ Opuścili mię bliscy moi, a znajomi moi zapomnieli mię. ¹⁵ Komornicy domu mego, i służebnice moje mają mię za obcego, cudzoziemcem stałem się w oczach ich. ¹⁶ Wołamli na sługę mego, nie ozywa mi się, chociaż go proszę ustami memi. ¹⁷ Tchem moim brzydzi się żona moja, choć proszę przez synów żywota mego. ¹⁸ I najlichsi pogardzają mną, a gdy powstaję, urągają mi. ¹⁹ Brzydzą się mną wszyscy najwierniejsi moi, a którychem umiłował, stali mi się przeciwnymi. ²⁰ Do skóry mojej, jako do ciała mego przyschła kość moja; skóra tylko została około zębów moich. ²¹ Zmiłujcie się nademną, zmiłujcie się nademną, wy przyjaciele moi! bo ręka Boża dotknęła mię. ²² Czemuż mię prześladujecie, jako Bóg, a ciała mego nie możecie się nasycić? ²³ Oby teraz napisane były słowa moje! oby je na księgach wyrysowano! ²⁴ Oby rylcem żelaznym i ołowiem na wieczną pamiątkę na kamieniu wydrążone były! ²⁵ Aczci ja wiem, iż Odkupiciel mój żyje, a iż w ostateczny dzień nad prochem stanie. ²⁶ A choć ta skóra moja roztoczona będzie, przecież w ciele mojem oglądam Boga; ²⁷ Którego ja sam oglądam, i oczy moje ujrzą go, a nie inny; choć zniszczały nerki moje we wnętrznościach moich. ²⁸ Przeczże nie mówicie: Czemuż go prześladujemy? gdyż się przy mnie znajduje grunt dobrej sprawy. ²⁹ Ulęknijcie się sami miecza, bo pomsta nieprawości jest miecz; a wiedzcie, że będzie sąd.

¹⁶ A gdy mu się uprzykrzała słowy swemi na każdy dzień, i trapiła go, aż zemdlała dusza jego na śmierć,

² Pokądże rzeczy takowe mówić będziesz? a pokąd będą słowa ust twoich jako wiatr gwałtowny?

² Dokądże nie uczynicie końca mowom? pomyślcie pierwej, a potem mówić będziemy.

² Jako żyje Bóg, który odrzucił sąd mój, a Wszechmocny, który gorzkości nabawił duszy mojej:

² Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię. ³ Zmiłuj się nademną, Panie! bomci mdły; uzdrów mię, Panie! boć się strwożyły kości moje,

¹ Przedniejszemu śpiewakowi pieśń Dawidowa.

¹⁰ Rzekę Bogu, skale mojej: Przeczżeś mię zapomniał? I czemu smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyjaciela?

²¹ Wyciągnął ręce swoje na tych, którzy z nim mieli pokój, wzruszył przymierze swoje.

⁷ Nawracają się pod wieczór, a warczą jako psy, i biegają około miasta.

³ Skryj mię przed skrytą radą złośników, przed zbuntowaniem czyniących nieprawość.

¹⁸ Znajdzie takowego, co mówi słowa jako miecz przerażające; ale język mądrych jest lekarstwem.

²¹ Śmierć i żywot jest w mocy języka, a kto go miłuje, będzie jadł owoce jego.

⁶ I język jest ogień i świat niesprawiedliwości; takci jest postanowiony język między członkami naszemi, który szpeci wszystko ciało i zapala koło urodzenia naszego, i bywa zapalony od ognia piekielnego. ⁷ Albowiem wszelkie przyrodzenie i dzikich zwierząt, i ptaków, i gadzin, i morskich potworów bywa okrócone i jest okrócone od ludzi; ⁸ Ale języka żaden z ludzi okrócić nie może, który jest nieokrócone złe i pełne jadu śmiertelnego.

⁷ A sprawiedliwego Lota, onych niezbożników rozpustnem obcowaniem strapionego, wyrwał. ⁸ Albowiem widzeniem i słyszeniem on sprawiedliwy mieszkając między nimi, dzień po dniu duszę sprawiedliwą uczynkami ich niezbożnymi trapił.

¹⁰ I wołali głosem wielkim, mówiąc: Dokądże, Panie święty i prawdziwy! nie sądzisz i nie mścisz się krwi naszej nad tymi, którzy mieszkają na ziemi?

⁷ Ale ojciec wasz oszukał mię, i odmienił zapłatę moję po dziesięć kroć; jednak nie dopuścił mu Bóg, aby mi szkodził.

⁷ A ujrzawszy Józef bracią swą, poznał je; lecz stawił się im jako obcy, i mówił do nich surowo, i rzekł do nich: Skądeście przyszli? I odpowiedzieli: Z ziemi Chananejskiej, abyśmy nakupili żywności.

²⁶ A gdy złamię podporę chleba waszego, będą piekły dziesięć niewiast chleb wasz w piecu jednym, i będą wam oddawać chleb wasz pod wagą, i będziecie jeść, a nie najecie się.

²² Tak wszyscy, którzy widzieli chwałę moję, i znaki moje, którem czynił w Egipcie, i na puszczy, a kusili mię już po dziesięć kroć, ani byli posłuszni głosowi memu,

¹² A gdy przyszli Żydowie, którzy mieszkali około nich, i powiedzieli nam na dziesięć kroć: Pilnujcie ze wszystkich miejsc, z którychby przyjść mogli do nas;

⁶ Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem? ⁷ Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli? ⁸ Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli. ⁹ Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją. ¹⁰ Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają. ¹¹ Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

³ Jam widział głupiego, iż się rozkorzenił; alem wnet źle tuszył mieszkaniu jego. ⁴ Oddaleni będą synowie jego od zbawienia, i starci będą w bramie, a nie będzie, ktoby ich wyrwał.

⁴ Że synowie twoi zgrzeszyli przeciw niemu, przetoż ich puścił w rękę nieprawości ich. ⁵ Jeźli się ty wczas nawrócisz do Boga, a będziesz się modlił Wszechmocnemu; ⁶ Jeźli będziesz czystym i szczerym; tedyć pewnie ocuci dla ciebie, i spokojne uczyni mieszkanie sprawiedliwości twojej.

³ Bedąż na twoje plotki ludzie milczeć? A gdy ty sobie przeszydzasz, ciebie nikt nie zawstydzi?

¹⁴ Jeźliż nieprawość jest w ręce twej oddal ją, a mieszkać nie dopuszczaj nieprawości w przybytkach twoich;

⁴ Zaiste ty psujesz bojaźń Bożą i znosisz modlitwy do Boga. ⁵ Albowiem pokazują nieprawość twą usta twoje, chociażeś sobie obrał język chytrych, ⁶ Potępiają cię usta twoje, a nie ja; a wargi twoje świadczą przeciwko tobie.

¹¹ I lekceż sobie ważysz pociechy Boskie? i maszże jeszcze co tak skrytego w sobie? ¹² Czemuż cię tak uniosło serce twoje? Czemu mrugają oczy twoje?

⁴ Ty, który duszę twoję tracisz w zapalczywości twojej, azaż dla ciebie będzie opuszczona ziemia, a będą przeniesione skały z miejsca swego? ⁵ Owszem, światłość niepobożnych zgaśnie, i nie będzie świeciła iskra ognia ich. ⁶ Światło się zaćmi w przybytku jego, i pochodnia jego nad nim zgaśnie. ⁷ Ściśnione będą kroki siły jego, a porazi go rada jego. ⁸ Bo zawiodą w sieci nogi jego, i w uwikłaniu chodzić będzie. ⁹ Uchwyci go sidło za piętę jego, i przemoże go łupieżca. ¹⁰ Skryty jest w ziemi powróz jego, a samołówka jego na ścieszce. ¹¹ Zewsząd go straszyć będą strachy, a nacierać będą na nogi jego. ¹² Wymorzy się głodem siła jego, a zginienie pogotowiu jest przy boku jego. ¹³ Pożre żyły skóry jego, pożre członki jego pierworodny śmierci. ¹⁴ Ufanie jego będzie wykorzenione z przybytku jego, a przywiedzie go do króla strachów. ¹⁵ Będzie mieszkał strach w przybytku jego, chociaż nie był jego, a siarką będzie potrząśnione mieszkanie jego. ¹⁶ Ze spodku korzeń jego uschnie, a z wierzchu będzie obcięta gałąź jego. ¹⁷ Pamiątka jego zginie z ziemi, a imienia jego nie wspomną po ulicach. ¹⁸ Wypędzą go z światłości do ciemności, a z okręgu świata wyrzucą go. ¹⁹ Nie będzie syn ani wnuk między ludem jego, i nikt nie pozostanie w mieszkaniach jego. ²⁰ Nade dniem jego zdumiewają się potomkowie, a przodków ogarnie strach. ²¹ Takoweć są mieszkania niezbożnego, i do tego przychodzi temu, który nie zna Boga.

¹⁷ Tchem moim brzydzi się żona moja, choć proszę przez synów żywota mego.

⁸ Bo dla ciebie ponoszę urąganie, a zelżywość okryła oblicze moje.

²⁰ A w każdem słowie mądrości i rozumu, o które się ich król pytał, znalazł ich dziesięć kroć bieglejszych nad wszystkich mędrców i praktykarzy, którzy byli we wszystkiem królewstwie jego.

¹⁷ I rzekł Dawid do Pana, gdy ujrzał Anioła bijącego lud, mówiąc: Otom ja zgrzeszył, jam źle uczynił; ale te owce cóż uczyniły? niech się proszę obróci ręka twoja na mię i na dom ojca mego.

³ Bedąż na twoje plotki ludzie milczeć? A gdy ty sobie przeszydzasz, ciebie nikt nie zawstydzi? ⁴ Albowiemeś powiedział: Czysta jest nauka moja, a jestem czystym przed oczyma twemi. ⁵ Ale gdyby Bóg chciał mówić, i otworzyć usta swoje przeciwko tobie: ⁶ Tedyćby objawił tajemnice mądrości, żeś dwa kroć większe karanie nadto zasłużył; przetoż uznaj, że cię Bóg przebaczył dla nieprawości twojej.

¹² Będzieszli mądrym, sobie będziesz mądrym; a jeźli naśmiewcą, ty sam szkodę odniesiesz.

⁴ Oto dusze wszystkie moje są, jako dusza ojcowska tak i dusza synowska moje są; dusza, która grzeszy, ta umrze.

¹⁰ Albowiem musimy się wszyscy pokazać przed sądową stolicą Chrystusową, aby każdy odniósł, co czynił w ciele, według tego, co czynił, lub dobre, lub złe.

⁵ Albowiem każdy swoje własne brzemię poniesie.

⁶ I draźniła ją bardzo przeciwnica jej, aby ją tylko rozgniewała, dla tego, iż zamknął był Pan żywot jej.

³ I odpowiedzieli mi: Te ostatki, które pozostały z więzienia tam w onej krainie, są w wielkiem utrapieniu, i w zelżywości: nadto mur Jeruzalemski rozwalony jest, i bramy jego spalone są ogniem.

²⁶ Niechajże będą pohańbieni, i zawstydzeni wszyscy weselący się ze złego mego; niech będą obleczeni w hańbę, i w sromotę, którzy się chlubią przeciwko mnie.

¹⁶ Albowiem na cię, Panie! oczekuję; ty za mię odpowiesz, Panie, Boże mój!

¹¹ Ale ty, Panie! zmiłuj się nademną, a podnieś mię, i oddam im.

¹² Ciężkości są w pośrodku jego, a nie ustępuje z ulic jego chytrość i zdrada.

¹ A w on dzień uchwyci się siedm niewiast męża jednego, mówiąc: Chleb swój jeść będziemy, i odzieniem swem przyodziewać się będziemy; tylko niech nas zowią od imienia twego, a odejmij pohańbienie nasze.

⁸ Nie wesel się ze mnie, nieprzyjaciółko moja! jeźlim upadła, powstanę; jeźli siedzę w ciemnościach, Pan jest światłością moją.

¹⁰ To ich spotka za pychę ich, iż lżyli i wynosili się nad lud Pana zastępów.

⁷ Zachowa Pan i namioty Judzkie pierwej, aby się nie wywyższała chwała domu Dawidowego, i chwała obywateli Jeruzalemskich przeciwko Judzie.

²⁵ Iż mi tak Pan uczynił we dni, w które na mię wejrzał, aby odjął hańbę moję między ludźmi.

² A Jezus odpowiadając, rzekł im: Mniemacie, że ci Galilejczycy nad wszystkie inne Galilejczyki grzeszniejszymi byli, iż takowe rzeczy ucierpieli? ³ Bynajmniej, mówię wam: i owszem, jeźli nie będziecie pokutować, wszyscy także poginiecie. ⁴ Albo ośmnaście onych, na które upadła wieża w Syloe i pobiła je, mniemacie żeby ci winniejszymi byli nad wszystkie ludzie mieszkające w Jeruzalemie?

² I pytali go uczniowie jego, mówiąc: Mistrzu! któż zgrzeszył, ten czyli rodzice jego, iż się ślepym narodził?

³⁴ Odpowiedzieli i rzekli mu: Tyś się wszystek w grzechach narodził, a ty nas uczysz? I wygnali go precz.

²⁰ Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem?

¹¹ Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię. ¹² Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel. ¹³ Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję. ¹⁴ Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

⁸ Bo zawiodą w sieci nogi jego, i w uwikłaniu chodzić będzie. ⁹ Uchwyci go sidło za piętę jego, i przemoże go łupieżca. ¹⁰ Skryty jest w ziemi powróz jego, a samołówka jego na ścieszce.

⁹ Przetoż chlubimy się w tobie, Boże! na każdy dzień, a imię twoje na wieki wysławiamy. Sela. ¹⁰ Ale teraz odrzuciłeś i zawstydziłeś nas, a nie wychodzisz z wojskami naszemi. ¹¹ Sprawiłeś, żeśmy tył podali nieprzyjacielowi, a ci, którzy nas mają w nienawiści, rozchwycili między się dobra nasze. ¹² Podałeś nas jako owce na żer, a między pogan rozproszyłeś nas. ¹³ Sprzedałeś lud twój za nic, a nie podniosłeś ceny ich. ¹⁴ Podałeś nas na wzgardę sąsiadom naszym, na szyderstwo i na pośmiech tym, którzy są około nas.

¹⁰ Albowiemeś nas doświadczył, o Boże! wypławiłeś nas ogniem, tak jako srebro pławione bywa. ¹¹ Nagnałeś nas był w sieć, a ścisnąłeś uciskiem biodra nasze. ¹² Wsadziłeś człowieka na głowę naszę; weszliśmy byli w ogień i w wodę, wszakżeś nas wywiódł na ochłodę.

¹² Nicże was to nie obchodzi? o wszyscy, którzy mimo idziecie drogą! Obaczcie, a oglądajcie, jeźli jest boleść, jako moja boleść, która mi jest zadana, jako mię zasmucił Pan w dzień gniewu zapalczywości swojej. ¹³ Z wysokości posłał ogień w kości moje, który je opanował; rozciągnął sieć nogom moim, obrócił mię na wstecz, podał mię na spustoszenie, przez cały dzień żałośną.

¹³ Bo rozciągnę nań sieć swoję, i pojmany będzie niewodem moim, i przywiodę go do Babilonu, do ziemi Chaldejskiej, a tej nie ogląda, i tam umrze.

³ Tak mówi panujący Pan: Rozciągnę też na cię sieć moję przez zebranie wielu narodów, którzy cię wyciągną niewodem moim;

¹² Ale gdy odejdą, rozciągnę na nich sieć moję, a jako ptastwo niebieskie potargnę ich; skarzę ich, jako im o tem powiadano w zgromadzeniu ich.

²⁴ Ziemia podana bywa w ręce niezbożnika, oblicze sędziów jej zakrywa. A jeźliż nie on, któż tedy inny jest, co to czyni?

³² Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo.

³ Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?

¹⁵ Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem,i widząc utrapienie moje, ¹⁶ Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz. ¹⁷ Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.

¹⁵ Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał; wszakże dróg moich przed obliczem jego będę bronił. ¹⁶ Onci sam będzie zbawieniem mojem, ale przed oblicze jego obłudnik nie przyjdzie; ¹⁷ Słuchajcież z pilnością mowy mojej, a powieść moja niech przyjdzie w uszy wasze. ¹⁸ Oto się teraz gotuję do prawa, i wiem, że usprawiedliwiony będę. ¹⁹ Któż się będzie spierał ze mną, tak abym umilknął i umarł? ²⁰ Tylko dwóch rzeczy, o Boże! nie czyń ze mną, przed oblicznością twoją nie skryję się. ²¹ Rękę twoję odemnie oddal, a strach twój niech mną nie trwoży. ²² Potem zawołaj mię, a ja tobie odpowiem; albo ja niech mówię, a ty mnie odpowiedz. ²³ Wieleż jest nieprawości i grzechów moich? przestępstwo moje, grzech mój pokaż mi.

¹⁷ Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,) ¹⁸ O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje! ¹⁹ Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

²¹ Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

²⁷ Oto ja znam myśli wasze i zamysły, które przeciwko mnie złośliwie zmyślacie.

³ Obym wiedział, gdziebym go mógł znaleść, szedłbym aż do stolicy jego. ⁴ Przełożyłbym przed nim sprawę moję, a usta moje napełniłbym dowodami. ⁵ Dowiedziałbym się, jakoby mi odpowiedział, a zrozumiałbym, coby mi rzekł. ⁶ Izaż się w wielkości siły swojej będzie spierał ze mną? Nie; i owszem sam mi doda siły. ⁷ Tamby się człowiek szczery rozprawił z nim, i byłbym wolnym wiecznie od sędziego mego.

²⁰ Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

³⁵ Obym miał kogo, coby mię wysłuchał; ale oto ten jest znak mój, że Wszechmogący sam odpowie za mię, i księga, którą napisał przeciwnik mój. ³⁶ Czylibym jej na ramieniu swojem nie nosił? a nie przywiązałbym jej sobie miasto korony?

⁵ Ponieważ Ijob rzekł: Jestem sprawiedliwym, a Bóg odrzucił sprawę moję:

⁸ Zakryj ich pospołu w prochu, a oblicza ich zawiąż w skrytości.

² Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku mego.

⁸ Bo jakom począł mówić, wołam, dla gwałtu i spustoszenia krzyczę; bo mi słowo Pańskie jest ku pohańbieniu i na pośmiech każdy dzień.

⁸ A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.

² Dokądże wołać będę, o Panie! a nie wysłuchasz? Dokądże do ciebie przed gwałtem krzyczeć będę, a nie wybawisz? ³ Przeczże dopuszczasz, abym patrzył na nieprawość, i widział bezprawie, i zgubę, i gwałt przeciwko sobie? i przecz się znajduje ten, który swar i niezgodę roznieca?

⁷ Tedy wołali do Pana, a on położył ciemności między wami i między Egipczany, i przywiódł na nie morze, a okryło je; i widziały oczy wasze, com uczynił w Egipcie, i mieszkaliście na puszczy przez długi czas.

²³ Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?

²⁶ Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

⁸ Doległa mię zapalczywość twoja, a wszystkiemi nawałnościami twemi przytłoczyłeś mię. Sela.

¹⁹ Droga zaś niepobożnych jest jako ciemność; nie wiedzą, o co sií otrącić mogą.

¹⁰ Kto jest między wami bojący się Pana, posłuchaj głosu sługi jego; kto jest, co chodzi w ciemnościach a nie ma światłości? ufaj w imieniu Pańskiem, a spolegaj na Bogu swoim.

¹⁶ Dajcie Panu, Bogu swemu, chwałę, pierwej niżby ciemności przywiódł,a pierwej niżby się obraziły nogi wasze o góry ciemne; i czekalibyście światłości, ale Bóg obróciłby je w cień śmierci i przemieniłby je w zaćmienie.

¹² Przetoż im będzie droga ich jako ślizgawica w ciemności, na którą wepchnieni będą i upadną, gdy przywiodę na nich biedę czasu nawiedzenia ich, mówi Pan.

⁷ Ogrodził mię, abym nie wyszedł, obciążył okowy moje;

⁹ Ogrodził drogę moję ciosanym kamieniem, ścieszki moje wywrócił.

⁶ Przetoż oto Ja zagrodzę cierniem drogę jej, a ugrodzę płot, aby ścieżek swoich nie znalazła.

¹² Zasię im rzekł Jezus, mówiąc: Jam jest światłość świata; kto mię naśladuje, nie będzie chodził w ciemności, ale będzie miał światłość żywota.

¹⁷ On obiera radców z mądrości, a sędziów przywodzi do głupstwa.

⁷ Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję. ⁸ Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali. ⁹ Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje. ¹⁰ Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał. ¹¹ Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo, ¹² Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika. ¹³ Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem. ¹⁴ W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

²⁰ Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się. ²¹ Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

¹ Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

¹⁶ Ale Bóg wykupi duszę moję z mocy grobu, gdy mię przyjmie. Sela. ¹⁷ Nie bójże się, gdy się kto zbogaci, a gdy się rozmnoży sława domu jego.

³⁹ Aleś go ty odrzucił i wzgardził; rozgniewałeś się na pomazańca twego.

⁴⁴ I ostrze miecza jego stępiłeś, a nie ratowałeś go w bitwie.

⁶ Ale wy kapłanami Pańskimi nazwani będziecie, sługami Boga naszego zwać was będą; majętności pogan używać będziecie, a w sławie ich wywyższeni będziecie.

¹⁶ Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!

¹¹ Efraim uleci jako ptak, a sława ich zaraz od porodzenia, i od żywota, i od poczęcia.

¹³ Stało się tedy niektórego dnia, gdy synowie jego i córki jego jedli, i pili wino w domu brata swego pierworodnego: ¹⁴ Przybieżał poseł do Ijoba i rzekł: Woły orały, a oślice się pasły podle nich: ¹⁵ I przypadli Sabejczycy, i zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił. ¹⁶ A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł drugi, i rzekł: Ogień Boży spadł z nieba i spalił owce i sługi, i pożarł ich; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił. ¹⁷ A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł i inny, i rzekł: Chaldejczycy, rozsadziwszy się na trzy hufce, wypadli na wielbłądy, i zabrali je, i sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił. ¹⁸ A gdy ten jeszcze mówił, przybieżał i inny, a rzekł: Synowie twoi, i córki twoje jedli i pili wino w domu brata swego pierworodnego; ¹⁹ A oto wiatr gwałtowny przypadł od onej strony pustyni, i uderzył na cztery węgły domu, tak, że upadł na dzieci, i pomarły; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

⁷ Wszedłszy tedy szatan od oblicza Pańskiego, zaraził Ijoba wrzodem złym od stopy nogi jego aż do wierzchu głowy jego;

¹¹ Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?

⁶ Dni moje prędsze są, niż czółnek tkacki, i strawione są bez nadziei.

¹³ Takieć są drogi wszystkich, którzy zapominają Boga; i tak nadzieja obłudnika zginie. ¹⁴ Podcięta bywa nadzieja jego, a jako dom pająka ufanie jego. ¹⁵ Spolężeli na domu swoim, nie ostoi się; wesprzeli się na nim, nie zadzierzy się. ¹⁶ Zieleni się na słońcu, i w ogrodzie jego świeża latorośl jego wyrasta. ¹⁷ Nad ródłem splątają się korzenie jego, i na miejscu kamienistem rozkłada się. ¹⁸ Ale gdy go wytną z miejsca jego, tedy się go miejsce zaprze, mówiąc: Niewidziałem cię.

¹⁴ Oto on burzy, a nikt nie zbuduje; zamknie człowieka, a nikt mu nie otworzy.

¹¹ Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.

¹⁵ Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?

²⁰ Zapomina go żywot matki jego, a robak słodkość z niego czuje; niemasz więcej pamiątki jego, a nieprawość połamana jest jako drzewo.

³⁵ Widziałem niezbożnika nader wyniosłego, a rozłożonego jako drzewo zielone samorosłe; ³⁶ Ale przeminął, a oto go nie było; szukałem go, alem go znaleść nie mógł.

¹³ Izali poznają w ciemnościach cuda twoje? a sprawiedliwość twoję w ziemi zapamiętania? ¹⁴ Lecz ja, Panie! do ciebie wołam, a z poranku uprzedza cię modlitwa moja. ¹⁵ Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moję, a zakrywasz oblicze twoje przedemną? ¹⁶ Jamci utrapiony, i prawie już umierający od gwałtu; ponoszę strachy twoje, i trwożę sobą. ¹⁷ Powstał przeciwko mnie srogi gniew twój, a strachy twoje wytraciły mię. ¹⁸ Ogarniają mię jako woda przez cały dzień; otaczają mię gromadno. Oddaliłeś odemnie przyjaciela i towarzysza, a znajomym moim jestem jako w ciemności.

¹¹ Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.

⁵ Pan się stał jako nieprzyjaciel, połknął Izraela, połknął wszystkie pałace jego, popsuł twierdze jego, i rozmnożył w ludu Judzkim płacz i narzekanie. ⁶ Oderwał mocą płot swój jako od ogrodu, zepsuł namiot swój; Pan przywiódł w zapamiętanie w Syonie uroczyste święta i sabaty, a odrzucił w gniewie popędliwości swojej króla i kapłana.

⁸ Gdy zewsząd uciśnieni bywamy, ale nie bywamy potłoczeni; powątpiewamy, ale nie zwątpimy. ⁹ Prześladowanie cierpimy, ale nie bywamy opuszczeni; bywamy porzuceni, ale nie giniemy.

²² Albowiem ogień rozpalił się w popędliwości mojej, i będzie gorzał aż do najgłębszego piekła, i pożre ziemię, i urodzaj jej, i wypali grunty gór.

²⁴ Przeczże oblicze twoje zakrywasz, a poczytasz mię sobie za nieprzyjaciela?

⁹ Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię.

¹⁰ Oto znajduje Bóg przyczyny przeciwko mnie, a poczytuje mię za nieprzyjaciela swego.

⁴⁶ Ukróciłeś dni młodości jego, a przyodziałeś go hańbą. Sela.

⁷ Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

⁵ Pan się stał jako nieprzyjaciel, połknął Izraela, połknął wszystkie pałace jego, popsuł twierdze jego, i rozmnożył w ludu Judzkim płacz i narzekanie.

¹¹ Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię.

¹³ Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję.

¹² Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

⁵ Biada Assurowi, rózdze gniewu mego! chociaż kij rozgniewania mego jest w ręku jego. ⁶ Na naród obłudny poślę go, a o ludu zapalczywości mojej przykażę mu, aby brał łup i wydzierał korzyści a położył go na podeptanie, jako błoto na ulicach.

²³ Ale podam go w rękę tych, którzy cię trapią, którzy mówili duszy twojej: Nachyl się, niech przez cię przejdziemy; a tyś pokładało jako ziemię grzbiet swój, i jako ulicę przechodzącym.

²¹ Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się. ²² Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary? ²³ I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?

⁷ A teraz zemdlił mię; spustoszyłeś, o Boże! wszystko zgromadzenie moje.

¹¹ Albowiem zwątlało od boleści zdrowie moje, a lata moje od wzdychania; zemdlała dla utrapianie mego siła moja, a kości moje wyschły.

¹¹ Serce moje skacze; opuściła mię siła moja, a jasności oczów moich nie masz przy mnie.

²⁰ Ty znasz pohańbienie moje, i zelżywość moję, i wstyd mój: przed tobąć są wszyscy nieprzyjaciele moi.

¹⁸ Ogarniają mię jako woda przez cały dzień; otaczają mię gromadno. Oddaliłeś odemnie przyjaciela i towarzysza, a znajomym moim jestem jako w ciemności.

⁵⁶ Aleć się to wszystko stało, aby się wypełniły Pisma prorockie. Tedy uczniowie jego wszyscy opuściwszy go, uciekli.

¹⁶ W pierwszej obronie mojej żaden przy mnie nie stał, ale mię wszyscy opuścili; niech im to nie będzie przyczytane.

²³ A rada Achitofelowa, którą dawał, była na on czas w takiej wadze, jakoby się kto radził Boga. Takować była wszelka rada Achitofelowa, jako u Dawida, tak u Absaloma.

¹² Ciężkości są w pośrodku jego, a nie ustępuje z ulic jego chytrość i zdrada. ¹³ Albowiem nie nieprzyjaciel jaki zelżył mię, inaczej zniósłbym to był; ani ten, który mię miał w nienawiści, powstał przeciwko mnie; bobym się wżdy był skrył przed nim; ¹⁴ Ale ty, człowiecze mnie równy, wodzu mój, i znajomy mój.

²⁴ Człowiek, który ma przyjaciół, ma się obchodzić po przyjacielsku, ponieważ przyjaciel bywa przychylniejszy nad brata.

¹⁰ Chociaż słyszę urąganie od wielu i od Magor Missabiba, mówiących: Powiedzcie co nań, a oznajmiemy to królowi. Wszyscy przyjaciele moi czyhają na upadek mój, mówiąc: Aza snać zwiedziony będzie, i przemożemy go, a pomścimy się nad nim.

⁵ Nie wierzcie przyjacielowi, ani ufajcie wodzowi; przed tą, która leży na łonie twojem, strzeż drzwi ust swoich. ⁶ Bo syn lekce waży ojca, a córka powstaje przeciwko matce swej, synowa przeciwko świekrze swej, a nieprzyjaciele każdego są domownicy jego.

²¹ I wyda brat brata na śmierć, i ojciec syna, i powstaną dzieci przeciwko rodzicom, i będą je zabijać.

¹⁸ Nie o wszystkichci was mówię, jać wiem, którem obrał; ale żeby się wypełniło Pismo: Który je ze mną chleb, podniósł przeciwko mnie piętę swoję.

³¹ Azaż nie mawiali domownicy moi: Oby nam kto dał mięsa tego, nie możemy się i najeść? ³² Bo gość nie nocował na dworze, a drzwi moje otwierałem podróżnemu.

³ Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami; bośmy bardzo nasyceni wzgardą.

¹⁵ I przypadli Sabejczycy, i zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił. ¹⁶ A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł drugi, i rzekł: Ogień Boży spadł z nieba i spalił owce i sługi, i pożarł ich; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił. ¹⁷ A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł i inny, i rzekł: Chaldejczycy, rozsadziwszy się na trzy hufce, wypadli na wielbłądy, i zabrali je, i sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

¹⁹ A oto wiatr gwałtowny przypadł od onej strony pustyni, i uderzył na cztery węgły domu, tak, że upadł na dzieci, i pomarły; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

⁹ I rzekła mu żona jego: A jeszczeż trwasz w uprzejmosci twojej? Złorzecz Bogu, a umrzyj. ¹⁰ I rzekł do niej: Tak właśnie mówisz, jako szalone niewiasty mawiają. Izali tylko dobre przyjmować będziemy od Boga, a złego przyjmować nie będziemy? W tem wszystkiem nie zgrzeszył Ijob usty swemi.

¹ Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.

²³ Potem szedł stamtąd do Betel. A gdy szedł drogą, dzieci małe wyszły z miasta, i naśmiewały się z niego, i mówiły mu: Idźże łysy, idźże łysy!

⁵ I będzie uciskał między ludem jeden drugiego, i bliźni bliźniego swego: powstanie dziecię przeciwko starcowi, a podły przeciwko zacnemu.

¹⁴ Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił? ¹⁵ Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,

⁹ Mówiąc: Pomsta się nań za niezbożność wylała, a iż się położył, więcej nie wstanie.

²⁰ Wysłucha Bóg i utrapi ich, (jako ten, który siedzi od wieku.Sela.) przeto, że nie masz w nich poprawy, ani się Boga boją.

⁴ Przeciwili mi się za miłość moję, chociażem się za nich modlił. ⁵ Oddawają mi złem za dobre; a nienawiścią za miłość moję.

⁴⁸ A Jezus mu rzekł: Judaszu! pocałowaniem wydajesz Syna człowieczego?

⁴ I odpowiedział szatan Panu, i rzekł: Skórę za skórę, i wszystko, co ma człowiek, da za duszę swoję; ⁵ Ale ściągnij tylko rękę twoję, a dotknij kości jego, i ciała jego, ujrzysz, jeźliżeć w oczy złorzeczyć nie będzie. ⁶ Tedy rzekł Pan do szatana: Oto w ręce twojej jest; wszakże żywot jego zachowaj.

⁵ Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.

³⁰ Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

¹⁹ Każe go też boleścią na łożu jego, a we wszystkich kościach jego ciężką niemocą. ²⁰ Tak, że sobie żywot jego chleb obrzydzi, a dusza jego pokarm wdzięczny. ²¹ Zniszczeje znacznie ciało jego, i wysadzą się kości jego, których nie widać było; ²² I przybliża się do grobu dusza jego a żywot jego do rzeczy śmierć przynoszących.

¹⁴ Otworzyły na mię gębę swą jako lew szarpający i ryczący. ¹⁵ Rozpłynąłem się jako woda, a rozstąpiły się wszystkie kości moje; stało się serce moje jako wosk, zstopniało w pośród wnętrzności moich. ¹⁶ Wyschła jako skorupa moc moja, a język mój przysechł do podniebienia mego; nawet w prochu śmierci położyłeś mię. ¹⁷ Albowiem psy mię obskoczyły, gromada złośników obległa mię; przebodli ręce moje i nogi moje.

³ Gdym milczał, schnęły kości moje w narzekaniu mojem na każdy dzień. ⁴ Ponieważ we dnie i w nocy ociężała nademną ręka twoja, obróciła się wilgotność moja w suszę letnią. Sela.

³ Albowiem strzały twoje utknęły we mnie, a ręka twoja dolega mię.

³ Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

⁵ Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.

⁴ Do starości przywiódł ciało moje i skórę moję, a połamał kości moje.

⁸ Ale teraz wejrzenie ich czerniejsze jest niż czarność, nie mogą poznani być na ulicach; przyschła skóra ich do kości ich, wyschła jest jako drzewo.

¹⁰ Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.

¹¹ Ale ściągnij tylko rękę twoję a dotknij wszystkiego, co ma: obaczysz, jeźlić w oczy złorzeczyć nie będzie.

⁵ Ale ściągnij tylko rękę twoję, a dotknij kości jego, i ciała jego, ujrzysz, jeźliżeć w oczy złorzeczyć nie będzie.

¹⁰ I rzekł do niej: Tak właśnie mówisz, jako szalone niewiasty mawiają. Izali tylko dobre przyjmować będziemy od Boga, a złego przyjmować nie będziemy? W tem wszystkiem nie zgrzeszył Ijob usty swemi.

⁴ Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

¹⁴ Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił?

² Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.

¹⁵ Weselcie się z weselącymi, a płaczcie z płaczącymi.

²⁶ A przetoż jeźliże jeden członek cierpi, cierpią z nim wszystkie członki; a jeźli bywa uczczony jeden członek, radują się z nim wszystkie członki.

³ Pamiętajcie na więźniów, jakobyście spółwięźniami byli; na utrapionych, jako ci, którzy też w ciele jesteście.

¹⁶ Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.

²⁵ Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz?

³¹ Azaż nie mawiali domownicy moi: Oby nam kto dał mięsa tego, nie możemy się i najeść?

²⁶ Niech będzie mieszkanie ich puste, w namiotach ich niech nikt nie mieszka.

³ A jedzą mięso ludu mojego, a skórę ich z nich zdzierają,i kości ich łamią, i rąbią je jako do garnca, a jako mięso do kotła.

³⁵ Obym miał kogo, coby mię wysłuchał; ale oto ten jest znak mój, że Wszechmogący sam odpowie za mię, i księga, którą napisał przeciwnik mój.

¹ I rzekł Pan do mnie: Weźmij sobie księgi wielkie, a napisz na nich pismem człowieczem: Pospiesz się do łupu, pokwap się do korzyści.

⁸ Terazże idź, napisz to na tablicy przed oczyma ich, a na księgach to wyrysuj, aby to trwało do dnia ostatniego, i aż na wieki wieków:

¹¹ Robotą snycerzów, którzy kamienie rzezą, wyryjesz na obu kamieniach imiona synów Izraelskich, i osadzisz je we złote osadzenia. ¹² I położysz te obadwa kamienie na wierzchnich krajach naramiennika, kamienie pamiątki dla synów Izraelskich; i nosić będzie Aaron imiona ich przed Panem na obu ramionach swych na pamiątkę.

²¹ A tych kamieni z imionami synów Izraelskich będzie dwanaście według imion ich; tak jako rzezą pieczęci, każdy według imienia swego będą, dla dwunastu pokoleń.

¹⁶ A one tablice robotą Bożą były; pismo także pismo Boże było, wyryte na tablicach.

² I stanie się, że którego dnia przejdziecie przez Jordan do ziemi, którąć Pan, Bóg twój, dawa, wystawisz sobie kamienie wielkie, i potynkujesz je wapnem; ³ I napiszesz na nich wszystkie słowa zakonu tego, skoro przejdziesz, abyś wszedł do ziemi, którą Pan, Bóg twój, dawa tobie, do ziemi opływającej mlekiem i miodem, jakoć obiecał Pan, Bóg ojców twoich.

⁸ I napiszesz na onych kamieniach wszystkie słowa zakonu tego znacznie i jaśnie.

¹ Grzech Judzki napisany jest piórem żelaznem, a ostrym dyjamentem wyryty jest na tablicy serca ich, i na rogach ołtarzów waszych;

¹⁵ Nieprzyjaźń też położę między tobą i niewiastą, i między nasieniem twoim, i między nasieniem jej; to potrze tobie głowę, a ty mu potrzesz piętę.

¹⁸ I błogosławione będą w nasieniu twojem wszystkie narody ziemi, dla tego, żeś usłuchał głosu mego.

¹⁹ Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości.

²³ Jeźli będzie u niego jaki Anioł wymowny, jeden z tysiąca, aby opowiedział człowiekowi powinność jego: ²⁴ Tedy się nad nim Bóg zmiłuje, a rzecze: Wybaw go, aby nie zstępował do grobu, bom znalazł ubłaganie.

¹⁴ I od swawolnych zachowaj sługę twego, aby nie panowali nademną; tedy doskonałym będę, a będę oczyszczony od przestępstwa wielkiego. Niechże będą przyjemne słowa ust moich, i rozmyślanie serca mego przed obliczem twojem, Panie, skało moja, i odkupicielu mój!

³⁵ Przypominając sobie, iż Bóg był skałą ich, a Bóg najwyższy odkupicielem ich:

¹¹ Bo obrońca ich możny; onci się podejmuje sprawy ich przeciwko tobie.

¹⁴ Tak mówi Pan, odkupiciel wasz, Święty Izraelski: Dla was poślę do Babilonu, i oderwę wszystkie zawory, i Chaldejczyków z okrętami, w których się oni chlubią.

⁵ Albowiem małżonkiem twoim jest stworzycie twój, Pan zastępów imię jego, a odkupiciel twój, Święty Izraelski, Bogiem wszystkiej ziemi zwany będzie.

²⁰ Bo przyjdzie do Syonu odkupiciel, i do tych, którzy się odwracają od występków w Jakóbie, mówi Pan. ²¹ A toć będzie przymierze moje z nimi, mówi Pan: Duch mój, który jest w tobie, i słowa moje, którem włożył w usta twoje, nie odstąpią od ust twoich, ani od ust nasienia twego, ani od ust potomków nasienia twego, mówi Pan, odtąd aż na wieki.

³⁴ Ale odkupiciel ich możny, Pan zastępów imię jego, pewnie że się ujmie o krzywdę ich, aby sprawił pokój tej ziemi, i poruszył obywateli Babilońskich.

²² Bo Ojciec nikogo nie sądzi, lecz wszystek sąd dał Synowi, ²³ Aby wszyscy czcili Syna, tak jako czczą Ojca; kto nie czci Syna, nie czci i Ojca, który go posłał. ²⁴ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słowa mego słucha i wierzy onemu, który mię posłał, ma żywot wieczny i nie przyjdzie na sąd, ale przeszedł z śmierci do żywota. ²⁵ Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Że idzie godzina i teraz jest, gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego, a którzy usłyszą, żyć będą. ²⁶ Albowiem jako Ojciec ma żywot sam w sobie, tak dał i Synowi, aby miał żywot w samym sobie. ²⁷ I dał mu moc i sąd czynić; bo jest Synem człowieczym. ²⁸ Nie dziwujcież się temu; boć przyjdzie godzina, w którą wszyscy, co są w grobach, usłyszą głos jego; ²⁹ I pójdą ci, którzy dobrze czynili, na powstanie żywota; ale ci, którzy źle czynili, na powstanie sądu.

⁷ W którym mamy odkupienie przez krew jego, to jest odpuszczenie grzechów, według bogactwa łaski jego,

¹⁴ A prorokował też o nich siódmy od Adama Enoch, mówiąc: Oto Pan idzie z świętymi tysiącami swoimi,

⁹ Przetoż uweseliło się serce moje, a rozradowała się chwała moja; dotego ciało moje mieszkać będzie bezpiecznie.

¹¹ Oznajmisz mi drogę żywota; obfitość wesela jest przed obliczem twojem, rozkoszy po prawicy twojej aż na wieki.

¹⁵ Ale ja w sprawiedliwości oglądam oblicze twoje; gdy się ocucę, nasycony będę obrazem obliczności twojej.

⁸ Błogosławieni czystego serca; albowiem oni Boga oglądają.

¹² Albowiem teraz widzimy przez zwierciadło i niby w zagadce; ale na on czas twarzą w twarz; teraz poznaję po części, ale na on czas poznam, jakom i poznany jest.

⁵³ Boć musi to, co jest skazitelnego, przyoblec nieskazitelność, i co jest śmiertelnego, przyoblec nieśmiertelność.

²¹ Który przemieni ciało nasze podłe, aby się podobne stało chwalebnemu ciału jego, według skutecznej mocy, którą też wszystkie rzeczy sobie podbić może.

² Najmilsi! teraz dziatkami Bożemi jesteśmy, ale się jeszcze nie objawiło, czem będziemy; lecz wiemy, iż gdy się on objawi, podobni mu będziemy; albowiem ujrzymy go tak, jako jest.

⁷ Oto idzie z obłokami i ujrzy go wszelkie oko, i ci, którzy go przebili; i narzekać będą przed nim wszystkie pokolenia ziemi. Tak, Amen.

¹⁷ Ujrzę go, ale nie teraz; oglądam go, ale nie z bliska; wynijdzie gwiazda z Jakuba i powstanie laska z Izraela, i pobije książęta Moabskie, i wytraci wszystkie syny Setowe.

²⁶ Choć ciało moje, i serce moje ustanie, jednak Bóg jest skałą serca mego, i działem moim na wieki.

¹⁹ Ożyją umarli twoi, trupy moje wstaną, gdy rzeczesz: Ocućcie się, a śpiewajcie mieszkający w prochu! Albowiem rosa twoja będzie jako rosa na ziołach; ale niezbożnych o ziemię uderzysz.

¹³ I będzie go płakał wszystek Izrael, i pochowają go; bo ten sam z domu Jeroboamowego wnijdzie do grobu, przeto iż się znalazło o nim samym słowo dobre od Pana, Boga Izraelskiego w domu Jeroboamowym.

²² Czemuż mię prześladujecie, jako Bóg, a ciała mego nie możecie się nasycić?

⁷ Izali broniąc Boga mówić będziecie nieprawość? albo za nim mówić będziecie fałsz? ⁸ Czy się na osobę jego oglądać będziecie? Czy się o Boga będziecie spierać? ⁹ Zaż to dobrze będzie, gdy on was będzie próbował? Zaż, jako człowiek oszukany bywa, tak wy go oszukacie? ¹⁰ Zaiste karać was będzie, jeźlibyście skrycie twarz jego przyjmowali. ¹¹ Izali zacność jego nie ustraszy was? a strach jego nie przypadnie na was?

²² Nie wierzy, żeby się miał nawrócić z ciemności, obawiając się zewsząd miecza.

⁴ Aza cię będzie karał bojąc się ciebie? albo z tobą pójdzie do sądu?

⁵ Przetoż się niepobożni na sądzie nie ostoją, ani grzesznicy w zgromadzeniu sprawiedliwych.

⁷ O nieprzyjacielu! azaż wykonane są spustoszenia twoie na wieczność? Poburzyłżeś miasta? i owszem ich samych pamiątka zginęła z niemi.

¹⁰ Ciernie wasze pierwej niż wypuszczą tarny swoje, za zielona w gniewie Bożym jako wichrem porwane będą. ¹¹ I będzie się weselił sprawiedliwy, gdy ujrzy pomstę; nogi swoje umyje we krwi niepobożnego. I rzecze każdy: Zaprawdęć sprawiedliwy odniesie pożytek z sprawiedliwości swojej; zaisteć jest Bóg, który sądzi na ziemi.

⁹ Przetoż wesel się, młodzieńcze! w młodości twojej, a niech używa dobrej myśli serce twoje za dni młodości twojej, a chodź drogami serca twego, i według zdania oczu twoich; ale wiedz, że cię dla tego wszystkiego Bóg na sąd przywiedzie.

¹⁴ Ponieważ każdy uczynek, i każdą rzecz tajną, lub dobrą, lub złą, Bóg na sąd przywiedzie.

¹ Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni; ² Albowiem jakim sądem sądzicie, takim sądzeni będziecie, i jaką miarą mierzycie, taką wam odmierzono będzie.

¹ Każda dusza niech będzie zwierzchnościom wyższym poddana: boć nie masz zwierzchności, tylko od Boga; a te, które są zwierzchności, od Boga są postanowione. ² A tak, kto się zwierzchności sprzeciwia, Bożemu się postanowieniu sprzeciwia; a którzy się sprzeciwiają, sami sobie potępienie zjednają. ³ Albowiem przełożoni nie są na postrach dobrym uczynkom, ale złym. A chcesz się nie bać zwierzchności, czyń, co jest dobrego, a będziesz miał pochwałę od niej; ⁴ Bożym bowiem jest sługą tobie ku dobremu. Ale jeźli uczynisz, co jest złego, bój się; boć nie darmo miecz nosi, gdyż jest sługą Bożym, mszczącym się w gniewie nad czyniącym, co jest złego.

¹¹ Nie obmawiajcie jedni drugich, bracia! Kto obmawia brata i potępia brata swego, obmawia zakon i potępia zakon; a jeźli potępisz zakon, nie jesteś czynicielem zakonu, ale sędzią. ¹² Jeden jest zakonodawca, który może zbawić i zatracić. Ale ty ktoś jest, co potępiasz drugiego?