Job 30 Cross References - PBG

¹ Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej. ² Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła. ³ Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce; ⁴ Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich. ⁵ Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem, ⁶ Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach. ⁷ Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się. ⁸ Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi. ⁹ Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią. ¹⁰ Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą. ¹¹ Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili. ¹² Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego. ¹³ Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika. ¹⁴ Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się. ¹⁵ Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje. ¹⁶ A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia; ¹⁷ Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku. ¹⁸ Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię. ¹⁹ Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi. ²⁰ Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię. ²¹ Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się. ²² Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz. ²³ Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego. ²⁴ Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą. ²⁵ Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim? ²⁶ Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność. ²⁷ Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia. ²⁸ Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu. ²⁹ Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych. ³⁰ Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia. ³¹ Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.

²³ Potem szedł stamtąd do Betel. A gdy szedł drogą, dzieci małe wyszły z miasta, i naśmiewały się z niego, i mówiły mu: Idźże łysy, idźże łysy!

⁴ Pośmiewiskiem jestem przyjacielowi memu, który gdy woła do Boga, ozywa mu się; naśmiewiskiem jest sprawiedliwy i doskonały.

¹³ Braci moich odemnie oddalił, a znajomi moi stronią odemnie. ¹⁴ Opuścili mię bliscy moi, a znajomi moi zapomnieli mię. ¹⁵ Komornicy domu mego, i służebnice moje mają mię za obcego, cudzoziemcem stałem się w oczach ich. ¹⁶ Wołamli na sługę mego, nie ozywa mi się, chociaż go proszę ustami memi. ¹⁷ Tchem moim brzydzi się żona moja, choć proszę przez synów żywota mego. ¹⁸ I najlichsi pogardzają mną, a gdy powstaję, urągają mi. ¹⁹ Brzydzą się mną wszyscy najwierniejsi moi, a którychem umiłował, stali mi się przeciwnymi.

⁸ Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali. ⁹ Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje. ¹⁰ Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

¹⁵ Lecz oni, gdym ja chorował, weselili się, i zbierali się; zbierali się przeciwko mnie, jakoby byli dla mnie utrapieni, czegom ja nie spostrzegł; szczypali mię, a nie milczeli. ¹⁶ Z obłudnikami, z naśmiewcami, z pochlebcami zgrzytali na mię zębami swemi.

¹² Gdym wziął na się wór miasto szaty, byłem u nich przypowieścią.

⁵ I będzie uciskał między ludem jeden drugiego, i bliźni bliźniego swego: powstanie dziecię przeciwko starcowi, a podły przeciwko zacnemu.

⁶⁵ I poczęli niektórzy nań plwać, i zakrywać oblicze jego, i bić weń pięściami i mówić mu: Prorokuj! A słudzy policzkowali go.

¹⁷ A oblekłszy go w szarłat, i uplótłszy koronę z ciernia, włożyli nań; ¹⁸ I poczęli go pozdrawiać, mówiąc: Bądź pozdrowiony, królu żydowski! ¹⁹ I bili głowę jego trzciną i plwali nań, a upadając na kolana, kłaniali mu się. ²⁰ A gdy się z niego naśmiali, zewlekli go z szarłatu, i oblekli go w szaty jego własne, i wiedli go, aby go ukrzyżowali.

¹⁴ Rzekł do nich: Oddaliście mi tego człowieka, jakoby lud odwracał: a oto ja przed wami pytając go, żadnej winy nie znalazłem w tym człowieku z tego, co nań skarżycie;

¹⁸ Tedy zawołało społem wszystko mnóstwo, mówiąc: Strać tego a wypuść nam Barabbasza!

³⁵ I stał lud, przypatrując się, a naśmiewali się z niego i przełożeni z nimi, mówiąc: Inszych ratował, niechże ratuje samego siebie, jeźliże on jest Chrystus, on wybrany Boży.

³⁹ A jeden z onych złoczyńców, którzy z nim wisieli, urągał mu, mówiąc: Jeźliżeś ty jest Chrystus, ratujże siebie i nas.

⁵ Ale Żydowie, którzy nie uwierzyli, zdjęci zazdrością, przywziąwszy do siebie niektórych lekkomyślnych i złych mężów, a zebrawszy kupę uczynili rozruch w mieście, a naszedłszy na dom Jazona, szukali ich, aby ich wywiedli przed lud.

¹² Powiedział niektóry z nich własny ich prorok: Kreteńczycy zawsze są kłamcami, złemi bestyjami, brzuchami leniwemi.

⁵ Oto jako leśne osły w puszczach wychodzą na robotę swoję, wstawając rano na łupiestwo; pustynia jest chlebem ich, i dzieci ich.

¹³ Cić to są, którzy się sprzeciwiają światłości, a nie znają dróg jej, ani stanęli na ścieszkach jej. ¹⁴ Raniuczko wstaje mężobójca, zabija ubogiego i niedostatecznego, a w nocy jest jako złodziej. ¹⁵ Oko cudzołożnika pilnuje zmierzku, mówiąc: Nie ujrzy mię nikt; i zakrywa oblicze swe. ¹⁶ Podkopywają w ciemności domy, które sobie naznaczyli, i nienawidzą światła.

³⁸ (Których nie był świat godzien;) tułali się po pustyniach i po górach, i jaskiniach, i jamach ziemi.

³⁸ Potem wrócił się Elizeusz do Galgal, a głód był w onej ziemi, i synowie proroccy mieszkali przy nim. Tedy rzekł do sługi swego: Przystaw garniec wielki, a uwarz kaszę synom prorockim. ³⁹ Przetoż wyszedł jeden na pole, aby zbierał zioła, i znalazł macicę polną, a nazbierał z niej owoców polnych pełen płaszcz swój, a przyszedłszy nakrajał ich w garniec kaszy; bo tego nie znali.

¹⁴ Tedy odpowiedział i rzekł do Amazyjasza: Nie byłem ja prorokiem, nawet ani synem prorockim; alem był skotarzem, a zbierałem figi leśne.

¹⁶ I żądał napełnić brzuch swój młótem, które jadały świnie; ale mu nikt nie dawał.

¹² Gdy będziesz sprawował ziemię, nie wyda więcej mocy swej tobie; tułaczem, i biegunem będziesz na ziemi. ¹³ Tedy rzekł Kain do Pana: Większa jest nieprawość moja, niżby mi ją odpuścić miano. ¹⁴ Oto mię dziś wyganiasz z oblicza tej ziemi, a przed twarzą twoją skryję się, i będę tułaczem, i biegunem na ziemi; i stanie się, że ktokolwiek mię znajdzie, zabije mię.

¹⁰ Niech będą biegunami i tułaczami synowie jego, niech żebrzą, a niech żebrzą wychodząc z pustek swoich.

²⁵ Bo cię wyrzucą od ludzi, a z zwierzem polnym będzie mieszkanie twoje, a trawą jako wół paść się będziesz, a rosą niebieską skrapiany będziesz, aż się wypełni siedm lat nad tobą, dokądbyś nie poznał, że Najwyższy panuje nad królestwem ludzkiem, a że je daje, komu chce.

³² I od ludzi wyrzucą cię, a z zwierzem polnym będzie mieszkanie twoje; trawą jako wół paść się będziesz, ażby się wypełniło siedm lat nad tobą, dokądbyś nie poznał, że Najwyższy panuje nad królestwem ludzkiem, a że je daje, komu chce. ³³ Tejże godziny wypełniło się ono słowo nad Nabuchodonozorem; bo go wyrzucono od ludzi, a trawę jadał jako wół, a rosą niebieską ciało jego skrapiane było, aż na nim włosy urosły jako pierze orle, a paznogcie jego jako pazury u ptaków.

² A zmocniła się ręka Madyjanitów nad Izraelem, tak iż przed Madyjanitami kopali sobie synowie Izraelscy lochy, które były w górach, i jaskinie i twierdze.

¹ Potem wyszedł Dawid stamtąd, i uszedł do jaskini Adullam. Co gdy usłyszeli bracia jego i wszystek dom jego, przyszli tam do niego. ² I zebrali się do niego wszyscy, którzy byli utrapieni, i wszyscy, którzy byli dłużni, i wszyscy, którzykolwiek byli w gorzkości serca, i był nad nimi książęciem, a było z nim około czterech set mężów.

¹⁹ Tedy wnijdą do jaskiń skalnych, i do jam podziemnych przed strachem Pańskim, i przed chwałą majestatu jego, gdy powstanie, aby ziemię potarł.

¹⁵ A królowie ziemi i książęta, i bogacze, i hetmani, i mocarze, i każdy niewolnik, i każdy wolny pokryli się w jaskinie i w skały gór,

¹² Ten będzie srogim człowiekiem: ręka jego przeciwko wszystkim, a ręka wszystkich przeciwko jemu; a przed obliczem wszystkiej braci swej mieszkać będzie.

⁵ Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?

¹² Człowiek nierozumny nabywa rozumu, choć się jako źrebię leśnego osła rodzi człowiek.

¹⁸ Ale chodził drogami królów Izraelskich, sprawując się jako dom Achabowy; bo córkę Achabową miał za żonę, i czynił złe przed oczyma Pańskiemi.

²⁷ Ten chodził drogą domu Achabowego, i czynił złe przed oczyma Pańskiemi, jako i dom Achabowy; bo był zięciem domu Achabowego.

³ Ten też chodził drogami domu Achabowego; bo matka jego radziła mu, aby się niepobożnie sprawował.

⁴ Izali masz ramię jako Bóg? a głosem zagrzmisz jako on?

⁴ Przed którego oczyma wzgardzony jest niezbożnik, ale tych, którzy się boją Pana, ma w uczciwości; który, choć przysięże z szkodą swoją, nie odmienia;

¹⁰ Aby żył na wieki, a nie oglądał grobu. ¹¹ Bo widzimy, iż i mądrzy umierają, głupi i szalony zarówno giną, a zostawiają, obcym bogactwa swoje. ¹² Myślą, że domy ich są wieczne, a przybytki ich trwają od narodu do narodu; przetoż je nazywają od imion swych na ziemi. ¹³ Ale człowiek we czci nie zostaje, podobnym będąc bydlętom, które giną.

⁷ Bojaźń Pańska jest początkiem umiejętności; ale głupi mądrością i ćwiczeniem gardzą.

²² Prostacy! dokądże się kochać będziecie w prostocie? a naśmiewcy pośmiewisko miłować będziecie? a głupi nienawidzieć umiejętności będziecie?

²² Zdrój żywota jest roztropność tym, którzy ją mają; ale umiejętność głupich jest głupstwem.

⁶ Przeto, że nieszlachetny o nieszlachetności mówi, a serce jego zmyśla nieprawość, aby wykonał obłudność, a mówił przeciwko Panu zdrożnie; aby wyniszczył duszę łaknącego, a napój pragnącego odjął.

¹⁸ Synowie zbierają drwa, a ojcowie rozniecają ogień, a żony ich rozczyniają ciasto, aby czyniły placki królowej niebieskiej, i sprawowały mokre ofiary bogom cudzym, aby mię do gniewu pobudzali.

²⁴ Ona tedy wyszedłszy, rzekła matce swojej: O co mam prosić? A ona rzekła: O głowę Jana Chrzciciela.

⁶ Wystawił mię zaiste na przypowieść ludziom, i jako śmiechowisko przed nimi.

¹⁴ Podałeś nas na wzgardę sąsiadom naszym, na szyderstwo i na pośmiech tym, którzy są około nas.

¹¹ Gdym płakał i trapił postem duszę moję, stało mi się to pohańbienie. ¹² Gdym wziął na się wór miasto szaty, byłem u nich przypowieścią.

¹⁴ Jestem pośmiewiskiem ze wszystkim ludem moim, pieśnią ich przez cały dzień.

⁶³ Obacz siadanie ich, i wstawanie ich; jam zawżdy jest pieśnią ich.

¹⁴ I odpowiedział Pan Mojżeszowi: Gdyby ojciec jej plunął na twarz jej, azażby nie miała się wstydać przez siedem dni? niech będzie wyłączona przez siedem dni z obozu, a potem przyjęta będzie.

⁹ Przystąpi bratowa jego do niego przed oczyma starszych, a zzuje trzewik jego z nogi jego, i plunie na twarz jego, a odpowiadając rzecze: Tak się stanie mężowi, któryby nie budował domu brata swego.

¹³ Braci moich odemnie oddalił, a znajomi moi stronią odemnie. ¹⁴ Opuścili mię bliscy moi, a znajomi moi zapomnieli mię.

¹⁹ Brzydzą się mną wszyscy najwierniejsi moi, a którychem umiłował, stali mi się przeciwnymi.

⁶ Przetoż żałuję i pokutuję w prochu i w popiele.

⁸ Doległa mię zapalczywość twoja, a wszystkiemi nawałnościami twemi przytłoczyłeś mię. Sela.

⁷ Wszyscy bracia ubogiego nienawidzą go; daleko więcej inni przyjaciele jego oddalają się od niego; woła za nimi, a niemasz ich.

⁶ Ciała mego nadstawiam bijącym, a policzków moich tym, którzy mię targają; twarzy mojej nie zakrywam od obelżenia i plwania.

⁸ I zgładziłem trzech pasterzy w jednym miesiącu; ale utęskniła sobie dusza moja z nimi, przeto, że dusza ich brzydziła się mną.

⁵⁶ Aleć się to wszystko stało, aby się wypełniły Pisma prorockie. Tedy uczniowie jego wszyscy opuściwszy go, uciekli.

⁶⁷ Tedy plwali na oblicze jego, i pięściami go bili, a drudzy go policzkowali,

³⁰ A plując na niego, wzięli onę trzcinę, i bili go w głowę jego.

²¹ Wyszłam stąd obfitą a próżną mię przywrócił Pan. Przeczże mię tedy zowiecie Noemi, gdyż mię Pan utrapił, a Wszechmogący złe na mię dopuścił?

⁵ I przyszedł król Dawid aż do Bahurym, a oto, stamtąd mąż wyszedł z rodu domu Saulowego, a imię jego było Semej, syn Giery; który wyszedłszy, idąc złorzeczył. ⁶ A ciskał kamieńmi na Dawida, i na wszystkie sługi króla Dawida, choć wszystek lud, i wszystko rycerstwo szło po prawej stronie jego, i po lewej stronie jego. ⁷ I tak mówił Semej, złorzecząc mu: Wynijdź, wynijdź mężu krwi, i mężu niezbożny. ⁸ Obrócił na cię Pan wszystkę krew domu Saulowego, na któregoś miejscu królował, a podał Pan królestwo w ręce Absaloma, syna twego; a otoś ty we złem twojem, boś jest mężem krwi.

¹⁸ On pas królów rozwiązuje, i znowu przepasuje pasem biodra ich.

²¹ Wylewa wzgardę na książęta, a mdli siły mocarzów.

⁹ Nie bądźcież jako koń, albo jako muł, którzy rozumu nie mają, których gęby uzdą i wędzidłem kiełznać musisz, aby się na cię nie porywały.

²¹ Owszem, rozdzierają na mię gębę swą, mówiąc: Ehej! ehej! widzić to oko nasze.

⁶⁷ Tedy plwali na oblicze jego, i pięściami go bili, a drudzy go policzkowali, ⁶⁸ Mówiąc: Prorokuj nam, Chrystusie! kto jest ten, co cię uderzył?

³⁹ A ci, którzy mimo chodzili, bluźnili go, chwiejąc głowami swojemi, ⁴⁰ I mówiąc: Ty, co rozwalasz kościół, a w trzech dniach budujesz go, ratuj samego siebie; jeźliś jest Syn Boży, zstąp z krzyża. ⁴¹ Także i przedniejsi kapłani z nauczonymi w Piśmie, i z starszymi, naśmiewając się, mówili: ⁴² Inszych ratował, a samego siebie ratować nie może; jeźliż jest król Izraelski, niech teraz zstąpi z krzyża, a uwierzymy mu. ⁴³ Dufał w Bogu, niechże go teraz wybawi, jeźli się w nim kocha; boć powiedział: Jestem Synem Bożym. ⁴⁴ Także też i zbójcy, którzy byli z nim ukrzyżowani, urągali mu.

²⁶ Jeźli kto między wami zda się być nabożnym, nie kiełznając języka swego, ale zwodząc serce swe, tego nabożeństwo próżne jest.

¹² Przyszły razem hufy jego, i utorowały przeciwko mnie drogę swoję, i obległy w około namiot mój.

¹⁸ I najlichsi pogardzają mną, a gdy powstaję, urągają mi.

⁴ Zaostrzają język swój, jako wąż; jad żmij pod wargami ich. Sela. ⁵ Zachowaj mię, Panie! od rąk bezbożnika; od męża okrutnego strzeż mię, którzy myślili podwrócić nogi moje.

²⁶ Niech będzie mieszkanie ich puste, w namiotach ich niech nikt nie mieszka.

¹² Książęta ludu mego są dziećmi, a niewiasty panują nad nimi. O ludu mój! ci, którzy cię wodzą, zwodzą cię, a drogę ścieżek twoich ukrywają.

¹⁵ A gniewam się bardzo na te narody, które używają pokoju; bo gdym się Ja trochę zagniewał, tedy one pomagały do złego.

¹⁶ Którzy są wykorzenieni przed czasem, a powodzią zalały się grunty ich.

⁴ Wzywałem Pana chwalebnego, a od nieprzyjaciół moich byłem wybawiony.

¹⁴ Ale ja obracam modlitwę moję do ciebie, Panie! czas jest upodobania twego; o Boże! według wielkości miłosierdzia twego wysłuchajże mię, dla prawdy zbawienia twego. ¹⁵ Wyrwij mię z błota, abym nie był pogrążony; niech będę wyrwany od tych, którzy mię nienawidzą, jako z głębokości wód;

⁷ Przetoż oto Pan przywiedzie na nich wody rzeki gwałtownej i wielkiej, to jest króla Assyryjskiego, i wszystkę sławę jego, tak, że wystąpi ze wszystkich strumieni swoich, a wyleje ze wszystkich brzegów swoich. ⁸ Pociecze i przez ziemię Judzką, wyleje a rozejdzie się, aż do szyi wzbierze; a rozszerzone skrzydła jego napełnią szerokość ziemi twojej, o Immanuelu!

²⁵ Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się.

⁴ Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

⁹ Jako niszczeje obłok i przemija, tak zstępujący do grobu nie wynijdzie;

¹⁴ Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.

²⁷ Jeźli rzekę: Zapomnę narzekania mego, zaniecham gniewu swego, a posilę się: ²⁸ Tedy się lękam wszystkich boleści moich, widząc, że mię z nich nie wypuścisz.

¹⁶ Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz.

²³ Albowiem lękałem się skruszenia od Boga, a przed jego zacnością nie mógłbym się ostać.

⁴ Dla głosu nieprzyjaciela, i dla uciśnienia od bezbożnika; albowiem mię zarzucają kłamstwem, a w popędliwości swej sprzeciwiają mi się. ⁵ Serce moje boleje we mnie, a strachy śmierci przypadły na mię.

¹⁵ Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moję, a zakrywasz oblicze twoje przedemną?

²² Gładzę nieprawości twoje jako obłok, a grzechy twoje jako mgłę; nawróć się do mnie, bom cię odkupił.

⁴ Cóż mam czynić z tobą, o Efraimie? cóż mam czynić z tobą, o Judo? gdyż miłosierdzie wasze jest jako obłok poranny a jako rosa rano przemijająca.

³ (Przetoż się staną jako obłok poranny, a jako rosa poranna przechodząca, i jako plewy od wichru porwane z bojewiska, i jako dym z komina.)

¹⁵ Ale odpowiedziała Anna i rzekła: Nie tak, panie mój, niewiasta utrapionego ducha jestem, anim wina ani napoju mocnego nie piła, alem wylała duszę moję przed obliczem Pańskiem.

²⁴ Albowiem kiedy mam jeść, wzdychanie moje przychodzi, a rozchodzi się jako woda ryczenie moje;

¹⁴ Otworzyły na mię gębę swą jako lew szarpający i ryczący.

¹² Przetoż ty, Panie! nie zawściągaj odemnie litości twoich; miłosierdzie twoje i prawda twoja niech mię zawżdy strzegą.

⁴ Łzy moje są mi miasto chleba we dnie i w nocy, gdy mi mówią co dzień: Kędyż jest Bóg twój?

¹² Przetoż mu dam dział dla wielu, aby się dzielił korzyścią z mocarzami, ponieważ wylał na śmierć duszę swoję, a z przestępcami policzon będąc, on sam grzech wielu odniósł, i za przestępców się modlił.

⁴ Układęli się, tedy mówię: Kiedyż wstanę? a rychło pominie noc? i pełen bywam myślenia aż do świtania.

¹⁹ Każe go też boleścią na łożu jego, a we wszystkich kościach jego ciężką niemocą. ²⁰ Tak, że sobie żywot jego chleb obrzydzi, a dusza jego pokarm wdzięczny. ²¹ Zniszczeje znacznie ciało jego, i wysadzą się kości jego, których nie widać było;

² Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię. ³ Zmiłuj się nademną, Panie! bomci mdły; uzdrów mię, Panie! boć się strwożyły kości moje, ⁴ I dusza moja bardzo jest zatrwożona; ale ty, Panie! pokądże? ⁵ Nawróć się, Panie! wyrwij duszę moję; wybaw mię dla miłosierdzia twego; ⁶ Albowiem w śmierci niemasz pamiątki o tobie, a w grobie któż cie wyznawać będzie?

² Boże mój! Boże mój! czemuś mię opuścił? oddaliłeś się od wybawienia mego, od słów ryku mego.

² Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię. ³ Albowiem strzały twoje utknęły we mnie, a ręka twoja dolega mię. ⁴ Niemasz nic całego w ciele mojem dla rozgniewania twego; niemasz odpoczynku kościom moim dla grzechu mojego. ⁵ Bo nieprawości moje przycisnęły głowę moję; jako brzemię ciężkie obciążyły mię. ⁶ Zjątrzyły się, i pogniły rany moje, dla głupstwa mojego. ⁷ Skurczyłem się, i skrzywiłem się bardzo, na każdy dzień w żałobie chodzę. ⁸ Albowiem wnętrzności moje pełne są brzydkości, a nie masz nic całego w ciele mojem.

¹³ Rozmyślałem sobie z poranku, że jako lew potrze wszystkie kości moje, dziś, pierwej niż noc nadejdzie, dokonasz mię.

⁷ Wszedłszy tedy szatan od oblicza Pańskiego, zaraził Ijoba wrzodem złym od stopy nogi jego aż do wierzchu głowy jego;

⁵ Obleczone jest ciało moje w robaki i w plugastwo z prochu; skóra moja popadała się, i rozsiadła się.

²⁰ Do skóry mojej, jako do ciała mego przyschła kość moja; skóra tylko została około zębów moich.

⁵ Bo nieprawości moje przycisnęły głowę moję; jako brzemię ciężkie obciążyły mię.

⁵ Przeczże tem więcej przyczyniacie przestępstwa, im więcej was biją? Wszystka głowa chora, i wszystko serce mdłe. ⁶ Od stopy nogi aż do wierzchu głowy niemasz na nim nic całego; rana i siność, i rany zagniłe nie są wyciśnione, ani zawiązane, ani olejkiem odmiękczone.

²⁷ A odpowiadając Abraham rzekł: Otom teraz zaczął mówić do Pana mego, aczem ja proch i popiół.

⁸ Tak, że wziął skorupę, aby się nią skrobał; i siedział w popiele.

³¹ Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.

¹ Przedniejszemu śpiewakowi na Sosannim psalm Dawidowy. ² Wybaw mię, o Boże! boć przyszły wody aż do duszy mojej.

¹⁴ Ale ja obracam modlitwę moję do ciebie, Panie! czas jest upodobania twego; o Boże! według wielkości miłosierdzia twego wysłuchajże mię, dla prawdy zbawienia twego.

⁶ A tak wzięli Jeremijasza, który był w sieni straży, i wrzucili go do dołu Malchyjasza, syna królewskiego, i puścili Jeremijasza po powrozach; a w tym dole nie było nic wody, tylko błoto, a tak tonął Jeremijasz w onem błocie.

⁷ Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu.

⁹ Izali Bóg usłyszy wołanie jego, gdy nań ucisk przyjdzie?

⁴ O Boże! przywróć nas, a rozjaśnij nad nami oblicze twoje, a będziemy zbawieni. ⁵ Panie, Boże zastępów! dokądże się będziesz gniewał na modlitwę ludu swego?

⁸ A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.

⁴⁴ Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.

²³ A on jej nie odpowiedział i słowa. Tedy przystąpiwszy uczniowie jego, prosili go, mówiąc: Odpraw ją, boć woła za nami.

⁹ Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!

²⁰ Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem? ²¹ Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.

³ Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?

¹⁴ Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi. ¹⁵ Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem,i widząc utrapienie moje, ¹⁶ Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz. ¹⁷ Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.

²⁵ Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz? ²⁶ Albowiem piszesz przeciwko mnie gorzkości, a przywłaszczasz mi nieprawość młodości mojej; ²⁷ I włożyłeś w pęta nogi moje, a podstrzegasz wszystkich ścieżek moich, i na ślad nóg moich następujesz. ²⁸ Choć jako spróchniałe drzewo niszczeję; a jako szata, którą mól psuje.

⁹ Popędliwość jego porwała mię, i wziął nienawiść przeciwko mnie; a zgrzytając na mię zębami swemi, jako nieprzyjaciel mój, bystremi oczyma swemi spojrzał na mię. ¹⁰ Rozdzierają na mię usta swe, i sromotnie mię policzkowali, zebrawszy się społu przeciwko mnie. ¹¹ Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię. ¹² Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel. ¹³ Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję. ¹⁴ Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym.

⁶ Wiedzcież, żeć mię Bóg odwrócił, i siecią swoją obtoczył mię. ⁷ Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu. ⁸ Drogę moję zagrodził, żebym przejść nie mógł, a na ścieszce mojej ciemności położył. ⁹ Z sławy mojej złupił mię, i zdjął koronę z głowy mojej.

²² Czemuż mię prześladujecie, jako Bóg, a ciała mego nie możecie się nasycić?

⁶ Izaż się w wielkości siły swojej będzie spierał ze mną? Nie; i owszem sam mi doda siły.

⁷ Wspominałem sobie na śpiewanie moje; w nocym w sercu swem rozmyślał, i wywiadywał się o tem duch mój, mówiąc: ⁸ Izali mię na wieki odrzuci Pan, a więcej mi już łaski nie ukaże? ⁹ Izali do końca ustanie miłosierdzie jego, i koniec weźmie słowo od rodzaju aż do rodzaju? Izali zapomniał Bóg zmiłować się?

¹³ Tyś stworzył północy i południe; Tabor i Hermon śpiewają o imieniu twojem.

¹⁴ Wszyscy miłośnicy twoi zapomną cię, ani cię nawiedzą, gdy cię zranię raną nieprzyjacielską, i okrutnem karaniem, dla wielkości nieprawości twojej i niezliczonych grzechów twoich.

⁶ Uniżajcież się tedy pod mocną ręką Bożą, aby was wywyższył czasu swego;

¹⁷ Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;

¹⁸ Stawają się jako plewa przed wiatrem, i jako perz, który wicher porywa.

²¹ Pochwyci go wiatr wschodni, a odejdzie; bo wicher ruszył go z miejsca swego.

⁴ Lecz nie tak niepobożni; ale są jako plewa, którą wiatr rozmiata.

¹⁰ Nakłonił niebios, i zstąpił, a ciemność była pod nogami jego.

³ Któryś zasklepił na wodach pałace swoje; który używasz obłoków miasto wozów; który chodzisz na skrzydłach wiatrowych;

¹³ Narodom, które szumią jako szum wód wielkich; bo je Pan sfuka, i uciekną daleko, i gonione będą od wiatru jako plewy po wierzchach gór, a jako wiecheć od wichru.

¹¹ Czasu onego rzeką temu ludowi i Jeruzalemowi: Wiatr gwałtowny z miejsc wysokich na puszczy idzie prosto na lud mój, nie żeby przewiewał, ani wyczyszczał. ¹² Wiatr gwałtowniejszy niż oni przyjdzie mi; teraz Ja też opowiem im sądy.

² Jednę trzecią część ogniem spal w pośród miasta, gdy się wypełnią dni oblężenia; potem wziąwszy drugą trzecią część, posiekaj mieczem około niego, a ostatnią trzecią część roztrząśnij na wiatr; bo miecza dobędę za nimi.

¹⁹ Zachwyci ich wiatr skrzydłami swemi, i będą zawstydzeni dla ofiar swoich.

¹⁹ W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się nawrócisz do ziemi, gdyżeś z niej wzięty; boś proch, i w proch się obrócisz.

¹⁴ Wszyscy umieramy, a jesteśmy jako wody rozlane po ziemi, które nie mogą być zebrane; lecz jemu Bóg nie odjął żywota, ale pewnie umyślił, aby nie wyganiał od siebie wygnańca.

¹⁹ Mały i wielki tam sobie są równi a niewolnik wolny od pana swego.

²² Jedno jest, dla czegom to mówił: że tak doskonałego, jako i niezbożnego on niszczy;

⁸ Ręce twoje wykształtowały mię, i uczyniły mię; a przecię mię zewsząd gubisz.

⁵ Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

³³ Słodnieją mu bryły grobowe, i ciągnie za sobą wszystkich ludzi; a tych, którzy go poprzedzili, niemasz liczby.

⁸ Niemasz człowieka, coby miał moc nad żywotem, żeby zahamował duszę, ani ma mocy nade dniem śmierci; ani ma, czemby się bronił w tym boju, ani wyswobodzi niezbożnego niepobożność.

⁵ Boć ci, co żyją, wiedzą, że umrzeć mają; ale umarli o niczem nie wiedzą, i nie mają więcej żadnej zapłaty, gdyż w zapamiętanie przyszła pamiątka ich.

⁵ Nawet i wysokiego miejsca bać się będą, i będą się lękać na drodze, gdy zakwitnie migdałowe drzewo, także i szarańcza będzie mu ciężka, i żądza go ominie; bo człowiek idzie do domu wiecznego, a płaczący po ulicach chodzić będą, ⁶ Pierwej niż się przerwie sznur srebrny, i niż się stłucze czasza złota, a rozsypie się wiadro nad zdrojem, a skruszy się koło nad studnią; ⁷ I wróci się proch do ziemi, jako przedtem był, a duch wróci się do Boga, który go dał.

²⁷ A jako postanowiono ludziom raz umrzeć, a potem będzie sąd:

³¹ Tak niechaj zginą wszyscy nieprzyjaciele twoi, Panie, a ci, którzy ciebie miłują, niech będą jako słońce, gdy wschodzi w mocy swojej. I była w pokoju ziemia przez czterdzieści lat.

²⁵ Niech nie mówią w sercu swojem: Ehej, duszo masza! niech nie mówią: Pożarliśmy go.

⁴ Spychają ubogich z drogi; spólnie się muszą nędzni kryć na ziemi.

¹⁶ Jeźliżem odmówił ubogim, czego chcieli, a oczy wdowy jeźliżem zasmucił; ¹⁷ Jeźliżem jadł sztuczkę swoję sam, a nie jadała i sierota z niej; ¹⁸ (Albowiem sierota z młodości mojej rosła ze mną, jako u ojca; a jakom wyszedł z żywota matki mojej, byłem wdowie za wodza.) ¹⁹ Jeźliżem widział kogo ginącego dla tego, że szaty nie miał, a nie dałem żebrakowi odzienia; ²⁰ Jeźliże mi nie błogosławiły biodra jego, że się wełną owiec moich zagrzał; ²¹ Jeźliżem podniósł przeciwko sierocie rękę swoję, gdym widział w bramie pomoc moję:

¹ Przedniejszemu śpiewakowi Seminit, pieśń Dawidowa.

¹³ Chociażem się ja w wór obłóczył, gdy oni chorowali; trapiłem postem duszę moję, i modliłem się często sam u siebie za nimi. ¹⁴ Jako do przyjaciela, jako do brata mego, ustawiczniem chadzał; poniżałem się jako ten, który się smuci, chodząc po matce w żałobie.

²¹ Bliźnim swym grzesznik pogardza; ale kto ma litość nad ubogimi, błogosławionym jest.

³¹ Kto ciemięży ubogiego, uwłacza stworzycielowi jego; ale go czci, kto ma litość nad ubogim.

⁵ Kto się naśmiewa z ubogiego, uwłacza stworzycielowi jego; a kto się raduje z upadku czyjego, nie ujdzie pomsty.

¹⁷ Panu pożycza, kto ma litość nad ubogim, a on mu za dobrodziejstwo jego odda.

⁸ Kto rozmnaża majętność swoję z lichwy i z płatu, temu ją zbiera, który ubogiemu szczodrze będzie dawał.

⁷ Ułamuj łaknącemu chleba twego, a ubogich wygnańców wprowadź do domu twego; ujrzyszli nagiego, przyodziej go, a przed ciałem swojem nie ukrywaj się. ⁸ Tedy wyniknie jako zorza ranna światłość twoja, a zdrowie twoje prędko zakwitnie! i pójdzie przed tobą sprawiedliwość twoja, a chwała Pańska zbierze cię.

¹⁷ A jeźliż tego słuchać nie będziecie, w skrytościach płakać będzie dusza moja dla pychy waszej, a płacząc płakać będzie, i wyleje oko moje łzy, bo pojmana będzie trzoda Pańska.

²⁰ Izali się ma oddawać złem za dobre, że ukopali dół duszy mojej? Wspomnij, żem stawał przed obliczem twojem, abym za nimi mówił ku ich dobremu, i odwrócił zapalczywość twoję od nich.

²⁷ Przetoż o królu! rada moja niech ci się podoba, a grzechy twoje przerwij sprawiedliwością, a nieprawości twoje miłosierdziem nad utrapionym, owa snać stanie się przedłużenie pokoju twego.

⁴¹ A gdy się przybliżył, ujrzawszy miasto, płakał nad niem, mówiąc:

³⁵ I zapłakał Jezus.

¹⁵ Weselcie się z weselącymi, a płaczcie z płaczącymi.

⁹ Jako napisane: Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość jego zostaje na wieki.

²⁵ Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się. ²⁶ Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.

⁶ Światło się zaćmi w przybytku jego, i pochodnia jego nad nim zgaśnie.

¹⁸ Wypędzą go z światłości do ciemności, a z okręgu świata wyrzucą go.

⁸ Drogę moję zagrodził, żebym przejść nie mógł, a na ścieszce mojej ciemności położył.

¹⁷ Tak, żem mało nie zginął od ciemności; bo przed oblicznością moją nie zakrył zamroczenia.

¹⁸ Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

¹¹ Światłości nasiano sprawiedliwemu, a radości tym, którzy są uprzejmego serca.

¹⁰ Kto jest między wami bojący się Pana, posłuchaj głosu sługi jego; kto jest, co chodzi w ciemnościach a nie ma światłości? ufaj w imieniu Pańskiem, a spolegaj na Bogu swoim.

¹⁵ Czekaj pokoju, alić nic dobrego; czasu uzdrowienia, alić oto strach.

¹⁹ Izali do końca odrzucasz Judę? Izali Syon obrzydziła sobie dusza twoja? Przecz nas bijesz, tak abyśmy już nie byli uzdrowieni? Oczekujemyli na pokój, alić oto następuje nic dobrego; a jeźli na czas uleczenia, a oto zatrwożenie.

¹⁸ Przeczże ma być żal mój wieczny? a rana moja śmiertelna, która się uleczyć nie da? Przeczże mi tak masz być jako omylny, jako wody niepewne?

¹² Będzie bowiem bolesna dla dobrych rzeczy ta, która mieszka na miejscach przykrych, przeto, że zstąpi złe od Pana aż do bramy Jeruzalemskiej.

⁴ Aleś ty Święty, mieszkający w chwałach Izraelskich.

¹⁹ O wnętrzności moje, wnętrzności moje! boleść cierpię. O osierdzia moje! trwoży się we mnie serce moje, nie zamilczę; bo głos trąby słyszysz, duszo moja! i okrzyk wojenny.

²⁰ Izali synem moim miłym nie jest Efraim? Izali nie jest dziecięciem rozkosznem? Bo od onego czasu, jakom mówił przeciwko niemu, przecież nań ustawicznie wspominam; dlatego poruszają się wnętrzności moje nad nim, zaiste zlituję się nad nim, mówi Pan.

²⁰ Wejrzyż, Panie, bomci utrapiona, wnętrzności moje strwożone są, wywróciło się serce moje we mnie, przeto, żem była bardzo odporna; na dworze miecz osieraca, a w domu nic niemasz jedno śmierć.

¹¹ Oczy moje od łez ustały; strwożyły się wnętrzności moje, wylała się na ziemię wątroba moja dla starcia córki ludu mojego, gdy i niemowlątka, i dziatki ssące na ulicach miasta omdlewają;

⁶ Zjątrzyły się, i pogniły rany moje, dla głupstwa mojego.

⁹ Wszakże we dnie udzieli mi Pan miłosierdzia swego, a w nocy piosnka jego będzie ze mną, i modlitwa do Boga żywota mego.

² Boś ty jest Bóg siły mojej. Przeczżeś mię odrzucił? a przecz smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyjaciela?

³ Najwzgardzeńszy był, i najpodlejszy z ludzi, mąż boleści, a świadomy niemocy, i jako zakrywający twarz swoję; najwzgardzeńszy mówię, skądeśmy go za nic nie mieli. ⁴ Zaiste on niemocy nasze wziął na się, a boleści nasze własne nosił; a myśmy mniemali, że jest zraniony, ubity od Boga i utrapiony.

¹ Jam jest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego. ² Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości; ³ Tylko się na mię obórzył, a obrócił rękę swoję przez cały dzień.

¹⁴ Do dołu rzekę: Ojcem moim jesteś; a do robaków: Wy jesteście matką moją, i siostrą moją.

¹⁹ Nie cofnęło się nazad serce nasze, ani się uchyliły kroki nasze od ścieżki twojej,

⁶ Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.

²¹ Ale tam zwierz odpoczywać będzie, a domy ich bestyjami napełnione będą; i będą tam mieszkać sowy, a pokusy tam skakać będą. ²² I będą się sobie ozywać straszne potwory na pałacach ich, a smoki na zamkach rozkosznych. A blisko tego że przyjdzie czas jego, a dni jego nie odwloką się.

¹⁴ Jako żóraw i jaskółka szczebiotałem, stękałem jako gołębica; oczy moje ku górze podniesione były, i rzekłem: Panie! gwałt cierpię, przedłuż mi żywota.

⁸ Nad tem kwilić i narzekać będę, chodząc zewleczony i nagi; uczynię lament jako smoki i narzekanie jako młode strusięta;

³ A Ezawa miałem w nienawiści, i podałem góry jego na spustoszenie, a dziedzictwo jego smokom na pustyni.

³ Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.

⁸³ Chociażem jest jako naczynie skórzane w dymie, wszakżem ustaw twoich nie zapomniał.

⁴ Do starości przywiódł ciało moje i skórę moję, a połamał kości moje.

⁸ Ale teraz wejrzenie ich czerniejsze jest niż czarność, nie mogą poznani być na ulicach; przyschła skóra ich do kości ich, wyschła jest jako drzewo.

¹⁰ Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.

¹ Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali, wspominając na Syon. ² Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze. ³ A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolę, o słowa pieśni,( chociażeśmy byli zawiesili pieśni radości,) mówiąc: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich, ⁴ Odpowiedzieliśmy: Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?

⁴ Czas płaczu, i czas śmiechu; czas smutku, i czas skakania;

⁴ Ulękło się serce moje, strach mię ogarnął; noc rozkoszy moich obróciła mi się w lękanie.

¹² Nadto, gdy wołał Pan, Pan zastępów, dnia onego do płaczu i do narzekania, i do obłysienia się, i do przepasania się worem;

⁷ Smucić się będzie moszcz, uwiędnie winna macica, wzdychać będą wszyscy wesołego serca. ⁸ Ustanie wesele bębnów, ustanie wykrzykanie weselących się, ucichnie wesele cytry. ⁹ Nie będą pić wina z śpiewaniem; gorzki będzie napój mocny pijącym go.

¹⁵ Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.

¹⁸ Potem odszedł król na pałac swój, i przenocował nic nie jadłszy, i nic nie przypuścił przed się, coby go uweselić mogło, tak, że i sen jego odstąpił od niego.