Job 35 Cross References - PBG

¹ Nadto mówił Elihu, i rzekł: ² I mniemasz, żeś to z rozsądkiem rzekł: Sprawiedliwość moja przechodzi Boską? ³ Boś powiedział: Cóż mi pomoże? a co wezmę za pożytek, choćbym nie grzeszył? ⁴ Ale ja tobie dowodnie odpowiem, i towarzyszom twoim z tobą. ⁵ Spojrzyj w niebo, a obacz; przypatrz się obłokom, jako są wyższe nad cię. ⁶ Jeźli zgrzeszysz, cóż uczynisz przeciwko niemu? a jeźliby były rozmnożone nieprawości twoje, cóż mu uczynisz? ⁷ Jeźlibyś był sprawiedliwym, cóż mu dasz? albo cóż weźmie z ręki twojej? ⁸ Człowiekowi podobnemu tobie niezbożność twoja zaszkodzi, a synowi człowieczemu pomoże sprawiedliwość twoja. ⁹ Z mnóstwa uciśnionych, którzy do tego przywiedzieni są; aby narzekali i wołali dla ramienia mocarzów, ¹⁰ Żaden nie mówi: Gdzież jest Bóg, stworzyciel mój, choć on daje śpiewanie i w nocy? ¹¹ Choć nas wyucza nad bydlęta ziemskie, a nad ptastwo niebieskie czyni nas mędrszymi. ¹² Tedy wołająli dla hardości złych, on ich nie wysłuchuje. ¹³ Bo obłudy nie wysłucha Bóg, a Wszechmocny nie patrzy na nich. ¹⁴ Dopieroż nie wysłucha ciebie, ponieważ mówisz: Nie widzisz tego; osądźże się przed nim, a oczekuj go, ¹⁵ Gdyż cię jedno trochę nawiedził gniew jego, jakoby nie wiedział wielkości grzechów twoich. ¹⁶ Przetoż Ijob próżno otwiera usta swe, a bez umiejętności rozmnaża słowa swoje.

¹⁷ Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny;

⁷ Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.

¹⁷ Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,)

⁶ Wiedzcież, żeć mię Bóg odwrócił, i siecią swoją obtoczył mię. ⁷ Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu.

² Jako żyje Bóg, który odrzucił sąd mój, a Wszechmocny, który gorzkości nabawił duszy mojej: ³ Że póki staje tchu we mnie, i ducha Bożego w nozdrzach moich, ⁴ Nie będą mówiły wargi moje nieprawości, a język mój nie będzie powiadał zdrady. ⁵ Nie daj Boże, żebym was miał usprawiedliwiać; póki dech we mnie, nie odstąpię od niewinności mojej. ⁶ Sprawiedliwości mojej trzymać się będę, a nie puszczę się jej; nie zawstydzi mię serce moje, pókim żyw.

⁵ Ponieważ Ijob rzekł: Jestem sprawiedliwym, a Bóg odrzucił sprawę moję:

⁸ Zakryj ich pospołu w prochu, a oblicza ich zawiąż w skrytości.

³⁶ Ale powiadam wam, iż z każdego słowa próżnego, które by mówili ludzie, dadzą z niego liczbę w dzień sądny; ³⁷ Albowiem z mów twoich będziesz usprawiedliwiony, i z mów twoich będziesz osądzony.

²² Tedy mu rzekł: Z ust twoich sądzę cię, zły sługo! Wiedziałeś, żem ja jest człowiek srogi, który biorę, czegom nie położył, a żnę, czegom nie siał.

²¹ Chociażbym był doskonały, przecież ja tego do siebie znać nie będę; ale dam naganę żywotowi memu. ²² Jedno jest, dla czegom to mówił: że tak doskonałego, jako i niezbożnego on niszczy;

³⁰ A choćbym się umywał wodami śnieżnemi, i oczyściłbym mydłem ręce moje: ³¹ Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.

¹⁵ Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem,i widząc utrapienie moje,

¹⁵ Któż jest Wszechmocny, abyśmy mu służyli? a cóż nam to pomoże, choćbyśmy mu się modlili?

² Bo cóż za dział od Boga z góry? a co za dziedzictwo Wszechmocnego z wysokości?

⁹ Bo powiedział: Nie pomoże człowiekowi, choćby się podobał Bogu.

¹³ Próżno tedy w czystości chowam ręce moje, a w niewinności serce moje omywam.

¹⁴ Mówiliście: Próżna to Bogu służyć, a cóż za pożytek, choć będziemy strzedz rozkazania jego, i będziemy smętnie chodzić, bojąc się Pana zastępów?

⁸ A coby chodził w towarzystwie czyniących nieprawość; i przestawałby z ludźmi niepobożnymi?

²⁰ Kto chodzi z mądrymi, mądrym będzie; ale kto towarzyszy z głupimi, startym będzie.

⁵ I wywiódł go na dwór, i rzekł: Spojrzyj teraz ku niebu, a zlicz gwiazdy, będzieszli je mógł zliczyć; i rzekł mu: Tak będzie nasienie twoje.

²⁷ (Aczci wprawdzie, izali Bóg będzie mieszkał na ziemi? Oto niebiosa, i nieba niebios, nie mogą cię ogarnąć; jakoż daleko mniej ten dom, którym zbudował.)

¹² Mówisz: Izali Bóg nie jest na wysokości niebios? Spojrzyj proszę na wierzch gwiazd, jako są wysokie.

⁵ Oto i miesiącby nie świecił i gwiazdyby nie były czyste w oczach jego: ⁶ Jakoż daleko mniej człowiek, który jest robakiem, a syn człowieczy, który jest czerwiem.

²⁶ Oto Bóg jest wielki, a poznać go nie możemy, ani liczba lat jego dościgniona być może.

¹⁶ Wieszże, jako cię szaty twoje ogrzewają, gdy ucisza ziemię od południa?

²² Wszechmogący jest, doścignąć go nie możemy; wielki w mocy, wszakże sądem i ostrą sprawiedliwością ludzi nie trapi. ²³ Przetoż boją się go ludzie; nie ma względu na żadnego, by też był i najmędrszy.

³ Z ust niemowlątek i ssących ugruntowałeś moc twą dla nieprzyjaciół twoich, abyś wyniszczył nieprzyjaciela i tego, który się mści. ⁴ Gdy się przypatruję niebiosom twoim, dziełu palców twoich, miesiącowi i gwiazdom, któreś wystawił,

²² Ten, który siedzi nad okręgiem ziemi, której obywatele są jako szarańcza; ten, który rozpostarł niebiosa jako cienkie płótno, a rozciągnął je, jako namiot ku mieszkaniu: ²³ Tenci książąt w niwecz obraca, sędziów ziemskich jako nic rozprasza.

⁹ Ale jako wyższe są niebiosa niż ziemia, tak przewyższają drogi moje drogi wasze, a myśli moje myśli wasze.

³ Pan nierychły do gniewu a wielkiej mocy, który winnego nie czyni niewinnym; w wichrze i w burzy jest droga Pańska, a obłok jest prochem nóg jego,

³⁶ Ale kto grzeszy przeciwko mnie, krzywdę czyni duszy swojej; wszyscy, którzy mię nienawidzą, miłują śmierć.

¹² Będzieszli mądrym, sobie będziesz mądrym; a jeźli naśmiewcą, ty sam szkodę odniesiesz.

¹⁹ Izali to przeciwko mnie jest, że mię do gniewu wzruszają? mówi Pan; izali to nie raczej przeciwko nim, ku pohańbieniu twarzy ich?

¹⁴ Albowiem cużem ja, i co jest lud mój, żebyśmyto siły mieli, tobie to dobrowolnie ofiarować? gdyż od ciebie jest wszystko, a z rąk twoich wziąwszy daliśmy tobie.

² Izali Bogu człowiek może być pożytecznym? raczej pożyteczny jest sam sobie, mądrze się sprawując. ³ Izali się kocha Wszechmogący w tem, że się ty usprawiedliwiasz? albo co za zysk ma, gdy doskonałe pokazujesz drogi twoje?

² Strzeż mię, o Boże! bo w tobie ufam. Rzecz, duszo moja! Panu: Tyś Pan mój, a dobroć moja nic ci nie pomoże,

¹⁰ Także i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam rozkazano, mówcie: Słudzy nieużyteczni jesteśmy, bo cośmy byli powinni uczynić, uczyniliśmy.

³⁵ Albo kto mu co pierwej dał, a będzie mu zasię oddano?

² A uczynię cię w naród wielki, i będęć błogosławił, i uwielbię imię twoje, i będziesz błogosławieństwem.

²⁴ Jeźli snać będzie pięćdziesiąt sprawiedliwych w tem mieście, izali je wytracisz, a nie przepuścisz miejscu temu dla pięćdziesiąt sprawiedliwych, którzy w niem są? ²⁵ Niech to nie będzie u ciebie, abyś uczynić miał rzecz takową, i zabił sprawiedliwego z niezbożnym, a żeby był sprawiedliwy, jako niezbożny. Niech to nie będzie u ciebie. Izali Sędzia wszystkiej ziemi nie uczyni sprawiedliwości? ²⁶ Tedy rzekł Pan: Jeźli znajdę w Sodomie pięćdziesiąt sprawiedliwych w samem mieście, odpuszczę wszystkiemu miejscu dla nich. ²⁷ A odpowiadając Abraham rzekł: Otom teraz zaczął mówić do Pana mego, aczem ja proch i popiół. ²⁸ A jeźliby nie stawało do pięćdziesięciu sprawiedliwych, pięciu, izali wytracisz dla tych pięciu wszystko miasto? I rzekł Pan: Nie wytracę, jeźli tam znajdę czterdziestu i pięciu. ²⁹ Na to jeszcze mówiąc do niego Abraham rzekł: A jeźliby się ich tam znalazło czterdzieści? i odpowiedział: Nie uczynię nic dla tych czterdziestu. ³⁰ I rzekł Abraham: Proszę niech się nie gniewa Pan mój, że jeszcze mówić będę: A jeźliby się ich tam znalazło trzydzieści? odpowiedział: Nie uczynię, jeźliż tam znajdę trzydziestu. ³¹ Tedy jeszcze rzekł Abraham: Otom teraz zaczął mówić do Pana mego: A jeźliby się ich tam snać znalazło dwadzieścia? odpowiedział Pan: Nie zatracę i dla tych dwudziestu. ³² Nad to rzekł Abraham: Proszę niech się nie gniewa Pan mój, że jeszcze raz tylko przemówię: A jeźliby się ich tam znalazło dziesięć? Tedy rzekł Pan: Nie wytracę i dla tych dziesięciu. ³³ I poszedł Pan skończywszy rozmowę z Abrahamem; a Abraham wrócił się do miejsca swego.

²⁹ A gdy wywracał Bóg miasta onej równiny, wspomniał Bóg na Abrahama i wybawił Lota z pośrodku wywrócenia, gdy wywracał one miasta, w których Lot mieszkał.

¹ Ale zgrzeszyli synowie Izraelscy przestępstwem przy rzeczach przeklętych; albowiem Achan, syn Charmiego, syna Zabdy, syna Zare, z pokolenia Juda, wziął nieco z rzeczy przeklętych; zaczem zapalił się gniew Pański przeciw synom Izraelskim. ² Bo gdy posłał Jozue kilka mężów z Jerycha do Haj, które było blisko Betawen na wschód słońca od Betel, i rzekł do nich, mówiąc: Idźcie, a wyszpiegujcie ziemię; tedy szedłszy oni mężowie, wyszpiegowali Haj. ³ A wróciwszy się do Jozuego, rzekli mu: Niech nie ciągnie wszystek lud; około dwóch tysięcy mężów, albo około trzech tysięcy mężów niech idą, a zburzą Haj; nie trudź tam wszystkiego ludu, bo ich tam trocha. ⁴ Poszło tedy około trzech tysięcy mężów z ludu, i uciekli przed mężami z Haj. ⁵ A porazili z nich mężowie z Haj około trzydziestu i sześciu mężów, goniąc je od bramy aż do Sabarym, a porazili je, gdy uciekali z góry, i dla tego rozpłynęło się serce ludu, i było jako woda.

²⁰ Azaż przez Achana, syna Zarego, gdy się dopuścił przestępstwa w rzeczy przeklętej, na wszystko zgromadzenie Izraelskie nie przypadł gniew? a nie on sam jeden umarł dla nieprawości swojej.

⁸ Przetoż teraz, weźmijcie sobie siedm cielców, i siedm baranów, a idźcie do sługi mego Ijoba, i ofiarujcie całopalenie za się; a Ijob, sługa mój, niech się modli za wami; bo oblicze jego przyjmę, abym nie uczynił z wami według głupstwa waszego; boście nie mówili tak przystojnie o mnie, jako Ijob, sługa mój.

²³ Przetoż rzekł, że ich chciał wytracić, gdyby się był Mojżesz, wybrany jego, nie stawił w onem rozerwaniu przed nim, a nie odwrócił popędliwości jego, aby ich nie tracił.

³⁰ Aż się zastawił Finees, a pomstę uczynił, i rozerwana jest ona plaga;

¹⁸ Lepsza jest mądrość niż oręże wojenne; ale jeden grzesznik psuje wiele dobrego.

³⁰ Szukałem między nimi męża, któryby płot ugrodził, i stanął w przerwie przed twarzą moją za tą ziemią, abym jej nie zburzył; alem żadnego nie znalazł.

¹² Tedy rzekł do nich: Weźmijcie mię, a wrzućcie mię w morze, a uspokoi się morze przed wami, gdyż ja wiem, iż dla mnie to wzruszenie wielkie na was przyszło.

²⁴ Mówiąc: Nie bój się, Pawle! musisz stawiony być przed cesarzem, a oto darował ci Bóg wszystkich, którzy płyną z tobą.

⁷ Wiarą obwieszczony będąc od Boga Noe o tem, czego jeszcze nie było widzieć, uczciwości wyświadczając, przygotował korab ku zachowaniu domu swego, przez który potępił świat i stał się dziedzicem sprawiedliwości tej, która jest z wiary.

²³ I stało się po niemałym czasie, że umarł król Egipski; i wzdychali, i wołali synowie Izraelscy dla niewoli; a wstąpiło wołanie ich do Boga przed niewolą.

⁷ I rzekł Pan: Widząc widziałem utrapienie ludu mojego, który jest w Egipcie, a wołanie ich słyszałem przed przystawy ich; bom doznał boleści jego.

⁹ A teraz oto krzyk synów Izraelskich przyszedł przed mię: i widziałem też ich ucisk, którym je Egipczanie uciskają.

¹ I wszczęło się wielkie wołanie ludu i żon ich przeciw Żydom, braciom swym. ² Albowiem niektórzy mówili: Wiele nas, co synów naszych i córki nasze zastawiamy, abyśmy nabywszy zboża, jeść i żyć mogli. ³ Inni zaś mówili: Role nasze, i winnice nasze, i domy nasze zastawiać musimy, abyśmy nabyli zboża w tym głodzie. ⁴ Inni zaś mówili: Napożyczaliśmy pieniędzy, żebyśmy dali podatek królowi, zastawiwszy role nasze i winnice nasze. ⁵ Choć oto ciało nasze jest jako ciało braci naszych, a synowie nasi są jako synowie ich: wszakże oto my musimy dawać synów naszych i córki nasze w niewolę, i niektóre z córek naszych są już w niewolę podane, a nie mamy przemożenia w rękach naszych, abyśmy je wykupili, gdyż role nasze i winnice nasze inni trzymają.

¹⁹ Podaje książęta na łup, a mocarze podwraca.

¹² Ludzie w mieście wzdychają, a dusze zabitych wołają, a Bóg temu wstrętu nie czyni.

²⁸ Aby przywiódł na nich wołanie znędzniałych, a pokazał, że wysłuchuje wołanie ubogich.

⁹ Tedyć i Ja przyznam, że cię może zachować prawica twoja.

¹⁵ Potrzyj ramię niepobożnego i złośnika, dowiaduj się o jego niezbożności, aż go nie stanie.

⁵ Którzy mówią: Językiem naszym przewiedziemy, wargi nasze za nami są, któż jest panem naszym?

² Boś ty jest Bóg siły mojej. Przeczżeś mię odrzucił? a przecz smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyjaciela?

² W uszy swe przyjmij, o Boże! modlitwę moję, a nie kryj się przed prośbą moją: ³ Posłuchaj mię z pilnością, a wysłuchaj mię; boć się uskarżam w modlitwie swej, i trwożę sobą:

¹ Przedniejszemu śpiewakowi o niemej gołębicy, na miejscach odległych, złoty psalm Dawidowy, gdy go w Gat Filistynowie pojmali. ² Zmiłuj się nademną, o Boże!, bo mię chce pochłonąć człowiek; każdego dnia walcząc trapi mię.

³ Była też wdowa w temże mieście, która przychodziła do niego, mówiąc: Pomścij się krzywdy mojej nad przeciwnikiem moim. ⁴ Lecz on długo nie chciał. Ale potem rzekł sam w sobie: Aczci się Boga nie boję i człowieka się nie wstydzę, ⁵ Wszakże iż mi się uprzykrza ta wdowa, pomszczę się krzywdy jej, aby na ostatek przyszedłszy, nie była mi ciężką. ⁶ Rzekł tedy Pan: Słuchajcież, co mówi niesprawiedliwy sędzia. ⁷ A Bóg izali się nie pomści krzywdy wybranych swoich, wołających do siebie we dnie i w nocy, chociaż im długo cierpi?

¹³ A tak umarł Saul dla przestępstwa swego, którem był wystąpił przeciwko Panu, i przeciwko słowu Pańskiemu, któego nie przestrzegał, iż się radził ducha wieszczego, pytając się go; ¹⁴ A iż się nie radził Pana, zabił go, a przeniósł królestwo na Dawida, syna Isajego.

²² A czasu największego swego ucisku przyczyniał grzechów przeciwko Panu. Takić był król Achaz. ²³ Albowiem ofiarował bogom z Damaszku, od których był porażony, i mówił: Ponieważ bogowie królów Syryjskich pomagają im, będę im ofiarował, aby mię ratowali; ale mu oni byli na upadek, i wszystkiemu Izraelowi.

¹⁰ Izaż się w Wszechmocnym rozkocha? a będzie wzywał Boga na każdy czas?

²² Bo nie umiem tytułować, by mię w rychle nie porwał stworzyciel mój.

³ Zacznę umiejętność moję z daleka, a Stworzycielowi memu przywłaszczę sprawiedliwość.

¹³ Bo ludzie obłudnego serca obalają na się gniew, a nie wołają, kiedy ich wiąże.

⁸ Przepaść przepaści przyzywa, na szum upustów twoich: wszystkie powodzi twoje i nawałności twoje na mię się zwaliły.

⁶ Przychodziły mi na pamięć dni przeszłe i lata dawne.

⁶² O północy wstaję, abym cię wysławiał w sądach sprawiedliwości twojej.

⁵ Radować się będą święci w chwale Bożej, a śpiewać będą w pokojach swych.

¹ Pamiętaj tedy na stworzyciela swego we dni młodości twojej, pierwej niżeli nastaną złe dni, i nadejdą lata, o których rzeczesz: Nie podobają mi się.

²¹ Dlaczego każdy z nich utrapiony i zgłodniały tułaćby się musiał; a będąc zgłodniałym, sam w sobie gniewać się będzie, i złorzeczyć królowi swemu, i Bogu swemu, w górę poglądając.

¹³ Że zapominasz na Pana stworzyciela swego, który rozciągnął niebiosa, i założył ziemię? a że się lękasz ustawicznie każdego dnia popędliwości trapiącego, gdy się gotuje, aby zatracał? Ale gdzież jest ta popędliwość trapiącego?

⁵ Albowiem małżonkiem twoim jest stworzycie twój, Pan zastępów imię jego, a odkupiciel twój, Święty Izraelski, Bogiem wszystkiej ziemi zwany będzie.

²⁵ A o północy Paweł i Sylas modląc się, chwalili Boga pieśniami, tak że je słyszeli więźniowie.

¹⁹ Przetoż i ci, którzy cierpią według woli Bożej, niechaj jemu, jako wiernemu Stworzycielowi, poruczają dusze swoje, dobrze czyniąc.

²⁶ Zatem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na wyobrażenie nasze, według podobieństwa naszego; a niech panuje nad rybami morskimi, i nad ptactwem niebieskim, i nad zwierzęty, i nad wszystką ziemią, i nad wszelkim płazem, płazającym się po ziemi.

⁷ Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą.

⁸ Aleć duch, który jest w ludziach, i natchnienie Wszechmogącego daje rozum.

²² Oto Bóg jest najwyższy w mocy swojej, któż tak nauczyć może jako on?

¹² Błogosławiony jest mąż, którego ty ćwiczysz, Panie! a zakonu twego uczysz go.

⁴¹ Podałeś mi tył nieprzyjaciół moich, abym tych, którzy mię nienawidzą, wykorzenił.

⁶ Przetoż otoczeni są pychą, jako łańcuchem złotym, a przyodziani okrutnością, jako szatą ozdobną. ⁷ Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcej mają nad pomyślenie serca. ⁸ Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią.

³ Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami; bośmy bardzo nasyceni wzgardą. ⁴ Bardzo jest nasycona dusza nasza pośmiewiskiem bezbożnych, i wzgardą pysznych.

²⁸ Tedy mię wzywać będą, a nie nie wysłucham; szukać mię będą z poranku, a nie znajdą mię.

¹⁴ Wstąpię na wysokość obłoków, będę równy Najwyższemu. ¹⁵ Wszakże strącon jesteś aż do piekła, w głębokość dołu. ¹⁶ Którzy cię ujrzą, za tobą się oglądać, i przypatrywać ci się będą mówiąc: Onże to mąż, który trwożył ziemię? który trząsał królestwami? ¹⁷ Który obrócił okrąg świata w pustynię, a miasta jego poburzył, a więźniom swoim nie otwarzał ciemnicy?

³¹ A wiemy, iż Bóg grzeszników nie wysłuchiwa; ale jeźliby kto chwalcą Bożym był i wolę jego czynił, tego wysłuchiwa.

²² Przyjmij, proszę, z ust jego zakon, a złóż wyroki jego w sercu twojem. ²³ Jeźli się nawrócisz do Wszechmocnego, zbudowany będziesz, a oddalisz nieprawość od przybytku twego: ²⁴ Tedy nakładziesz po ziemi wybornego złota; a złota z Ofir, jako kamienia z potoku. ²⁵ I będzie Wszechmocny wybornem złotem twojem, i srebrem, i siłą twoją. ²⁶ Tedy się w Wszechmocnym rozkochasz, a podniesiesz ku Bogu oblicze twoje. ²⁷ Będziesz mu się modlił, a wysłucha cię, i śluby twoje oddasz mu.

⁸ Co bowiem za nadzieja jest obłudnika, który się w łakomstwie kocha, gdy Bóg wydrze duszę jego. ⁹ Izali Bóg usłyszy wołanie jego, gdy nań ucisk przyjdzie?

²⁰ Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

¹⁷ Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;

⁸ Ofiara niepobożnych jest obrzydliwością Panu; ale modlitwa szczerych podoba mu się.

²⁹ Dalekim jest Pan od niepobożnych; ale modlitwę sprawiedliwych wysłuchiwa.

⁹ Kto odwraca ucho swe, aby nie słuchał zakonu, i modlitwa jego jest obrzydliwością.

¹ Nie bywaj porywczy do mówienia, ani serce twoje prędkie na wymówienie słowa przed obliczem Bożem, albowiem Bóg jest na niebie, a ty na ziemi; przeto niech słów twoich mało będzie. ² Bo jako sen przychodzi z wielkiej pracy, tak głos głupiego z wielu słów. ³ Gdy co Bogu poślubisz, nie omieszkiwaj tego oddać, boć mu się głupi nie podobają; cokolwiek poślubisz, oddaj.

¹⁵ Przetoż gdy wyciągniecie ręce wasze, skryję oczy moje przed wami; a gdy rozmnożycie modlitwę, nie wysłucham; bo ręce wasze krwi są pełne.

¹¹ Dlatego tak mówi Pan: Oto Ja przywiodę na nich złe, z którego nie będą mogli wyjść; choćby wołali do mnie, nie wysłucham ich.

¹⁴ I nie wołają do mnie z serca swego, gdy wyją na łożach swoich; wprawdźieć dla zboża i moszczu zgromadzają się, ale mię potem odstępują.

² Będąć do mnie wołać: Boże mój! My, lud twój Izrael, znamy cię; ³ Ale Izrael opuścił dobro; przetoż go nieprzyjaciel gonić będzie.

²² Bo jeźli mi ofiarować będziecie całopalenia, i śniedne ofiary wasze, nie przyjmę ich, a na spokojne ofiary tłustych bydeł waszych nie wejrzę.

⁷ A modląc się, nie bądźcie wielomówni, jako poganie; albowiem oni mniemają, że dla swojej wielomówności wysłuchani będą.

²¹ A on jej rzekł; Czegóż chcesz? Rzekła mu: Rzecz, aby siedzieli ci dwaj synowie moi, jeden po prawicy twojej a drugi po lewicy w królestwie twojem. ²² Ale Jezus odpowiadając rzekł: Nie wiecie, o co prosicie; możecież pić kielich, który ja będę pił? i chrztem, którym się ja chrzczę, być ochrzczeni? Rzekli mu: Możemy.

³ Prosicie, a nie bierzecie, przeto iż źle prosicie, abyście to na rozkosze wasze obracali.

¹¹ Oto, idzieli mimo mię, nie widzę go; a przychodzili, nie baczę go.

¹⁹ Jeźli się udam do mocy, oto on najmocniejszy; a jeźli do sądu, któż mię z nim sprowadzi?

⁷ Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu.

³ Obym wiedział, gdziebym go mógł znaleść, szedłbym aż do stolicy jego.

⁸ Ale oto, pójdęli wprost, niemasz go; a jeźli nazad, nie dojdę go. ⁹ Pójdęli w lewo, choćby zatrudniony był, nie oglądam go; ukryłliby się w prawo, nie ujrzę go, ¹⁰ Gdyż on zna drogę moję; a będzieli mię doświadczał, jako złoto wynijdę.

¹² Niepodawajże mię na wolę nieprzyjaciół moich; albowiemci powstali przeciwko mnie świadkowie fałszywi, i ten, który tchnie okrucieństwem. ¹³ Bym był nie wierzył, że mam oglądać dobroć Pańską w ziemi żyjących, źleby o mnie było. ¹⁴ Oczekujże Pana, zmacniaj się, a on utwierdzi serce twoje; przetoż oczekuj Pana.

⁵ Spuść na Pana drogę twoję, a ufaj w nim, a on wszystko uczyni; ⁶ I wywiedzie jako światłość sprawiedliwość twoję, a sąd twój jako południe.

⁵ Przecież jednak radzą, jakoby go zepchnąć z dostojeństwa jego; kochają się w kłamstwie, usty swemi dobrorzeczą, ale w sercu swem złorzeczą. Sela.

⁸ W Bogu wybawienie moje, i chwała moja skała mocy mojej; nadzieja moja jest w Bogu.

⁵ Zatrzymywałeś oczy moje, aby czuły; potartym był, ażem nie mógł mówić. ⁶ Przychodziły mi na pamięć dni przeszłe i lata dawne. ⁷ Wspominałem sobie na śpiewanie moje; w nocym w sercu swem rozmyślał, i wywiadywał się o tem duch mój, mówiąc: ⁸ Izali mię na wieki odrzuci Pan, a więcej mi już łaski nie ukaże? ⁹ Izali do końca ustanie miłosierdzie jego, i koniec weźmie słowo od rodzaju aż do rodzaju? Izali zapomniał Bóg zmiłować się? ¹⁰ Izali zatrzymał w gniewie litości swoje? Sela.

² Obłok i ciemność około niego; sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy jego.

¹⁸ A dlategoć Pan czekać będzie, aby się zmiłował nad wami, i dlatego się wywyższy, aby się zlitował nad wami; albowiem Pan jest Bogie sądu; błogosławieni wszyscy, którzy nań oczekują.

¹⁰ Kto jest między wami bojący się Pana, posłuchaj głosu sługi jego; kto jest, co chodzi w ciemnościach a nie ma światłości? ufaj w imieniu Pańskiem, a spolegaj na Bogu swoim.

¹⁷ Żadne naczynie urobione przeciw tobie nie zdarzy się, a każdy język powstawający przeciw tobie na sądzie potępisz. Toć jest dziedzictwo sług Pańskich, a sprawiedliwość ich odemnie, mówi Pan.

⁷ Przetoż ja na Pana patrzyć będę, oczekiwać będę Boga zbawienia mego; Bóg mój wysłucha mię. ⁸ Nie wesel się ze mnie, nieprzyjaciółko moja! jeźlim upadła, powstanę; jeźli siedzę w ciemnościach, Pan jest światłością moją. ⁹ Gniew Pański poniosę: bom przeciwko niemu zgrzeszył, aż się wżdy zastawi o sprawę moję, a wykona sąd mój: wywiedzie mię na światło, ujrzę sprawiedliwość jego.

³³ Któż będzie skarżył na wybrane Boże? Bóg jest, który usprawiedliwia. ³⁴ Któż jest, co by je potępił? Chrystus jest, który umarł, owszem i zmartwychwstał, który też jest na prawicy Bożej, który się też przyczynia za nami.

¹² I rzekł Pan do Mojżesza i do Aarona: Dlatego, żeście mi nie uwierzyli, abyście mię poświęcili przed oczyma synów Izraelskich, przetoż nie wprowadzicie zgromadzenia tego do ziemi, którąm im dał.

⁵ A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

¹⁴ Jakoż mu ja tedy odpowiem? Jakie słowa obiorę przeciwko niemu?

¹⁵ Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał; wszakże dróg moich przed obliczem jego będę bronił.

¹⁵ Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje. ¹⁶ A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia; ¹⁷ Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku. ¹⁸ Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię. ¹⁹ Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi. ²⁰ Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię. ²¹ Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się. ²² Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz. ²³ Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego. ²⁴ Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą. ²⁵ Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim? ²⁶ Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność. ²⁷ Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia. ²⁸ Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu. ²⁹ Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych. ³⁰ Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia. ³¹ Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.

¹¹ Izali przed umarłymi cuda czynić będziesz? izali umarli powstaną, aby cię wysławiali? Sela. ¹² Izali opowiadane będzie w grobie miłosierdzie twoje? a prawda twoja w zginieniu? ¹³ Izali poznają w ciemnościach cuda twoje? a sprawiedliwość twoję w ziemi zapamiętania? ¹⁴ Lecz ja, Panie! do ciebie wołam, a z poranku uprzedza cię modlitwa moja. ¹⁵ Przeczże, o Panie! odrzucasz duszę moję, a zakrywasz oblicze twoje przedemną? ¹⁶ Jamci utrapiony, i prawie już umierający od gwałtu; ponoszę strachy twoje, i trwożę sobą.

³² Jeźliby ustawy moje splugawili, a przykazań moich nie przestrzegali:

⁸ Jakożbym cię podał, o Efraimie? jakożbym cię podał, o Izraelu? jakożbym cię podał jako Adamę i położył jako Seboim? Ale się obróciło we mnie serce moje, nawet i wnętrzności litości poruszyły się. ⁹ Nie wykonam gniewu zapalczywości mojej, nie udam się na skażenie Efraima; bom Ja Bóg, a nie człowiek, w pośrodku ciebie święty, i nie przyjdę przeciwko miastu.

²⁰ A oto oniemiejesz, i nie będziesz mógł mówić aż do onego dnia, którego się to stanie, dlatego, żeś nie uwierzył słowom moim, które się wypełnią czasu swego.

¹¹ A wszelkie karanie, gdy przytomne jest, nie zda się być wesołe, ale smutne; lecz potem owoc sprawiedliwości spokojny przynosi tym, którzy są przez nie wyćwiczeni. ¹² Przeto opuszczone ręce i zemdlone kolana wyprostujcie,

¹⁹ Ja którychkolwiek miłuję, strofuję i karzę. Bądź tedy gorliwym, a pokutuj.

¹ Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu.

² Oto teraz otworzę usta moje, a język mój będzie mówił w podniebieniu mojem.

⁸ A wszakżeś rzekł w uszy moje, i słyszałem głos słów moich. ⁹ Czystym ja bez przestępstwa; niewinnym ja, i nie masz we mnie nieprawości. ¹⁰ Oto znajduje Bóg przyczyny przeciwko mnie, a poczytuje mię za nieprzyjaciela swego. ¹¹ Podaje w okowy nogi moje, a podstrzega wszystkich ścieżek moich. ¹² Otości na to tak odpowiadam: W tem nie jesteś sprawiedliwy; bo większy jest Bóg, niż człowiek.

³⁵ Że Ijob nie mówi mądrze, a słowa jego nie są roztropne. ³⁶ Boże, Ojcze mój! niech będzie Ijob doskonale doświadczony, przeto, iż nam odpowiada, jako ludziom złym. ³⁷ Bo przestępstwa przyczynia do grzechu swego; chlubi się między nami, i mówi bardzo wiele przeciwko Bogu.

² Któż to jest, co zaciemnia radę Bożą mowami nieroztropnemi?