Job 40 Cross References - PBG

¹ Nadto odpowiedział Pan Ijobowi z wichru, i rzekł: ² Przepasz teraz jako mąż biodra swe: będę cię pytał, a ty mi daj sprawę; ³ Izali wniwecz obrócisz sąd mój? a obwinisz mię, abyś się sam usprawiedliwił? ⁴ Izali masz ramię jako Bóg? a głosem zagrzmisz jako on? ⁵ Ozdóbże się teraz zacnością i dostojnością, a w chwałę i w ochędóstwo oblecz się. ⁶ Rozpostrzyj popędliwość gniewu twego, a patrz na każdego pysznego, i poniż go. ⁷ Spojrzyjże na każdego hardego a skróć go, a zetrzyj niepobożnych na miejscu ich. ⁸ Zakryj ich pospołu w prochu, a oblicza ich zawiąż w skrytości. ⁹ Tedyć i Ja przyznam, że cię może zachować prawica twoja. ¹⁰ Oto teraz słoń, któregom uczynił jako i ciebie, trawę je jako wół. ¹¹ Oto teraz moc jego jest w biodrach jego, a siła jego w pępku brzucha jego. ¹² Rusza ogonem swoim, jako chce, choć jest jako drzewo cedrowe; żyły łona jego są powikłane jako latorośli. ¹³ Kości jego jako trąby miedziane; gnaty jego jako drąg żelazny. ¹⁴ On jest przedniejszym z uczynków Bożych; który go uczynił, sam nań natrzeć może mieczem swoim. ¹⁵ Jemuć pastwę góry przynoszą, a wszystek zwierz polny tam igra. ¹⁶ Pod cienistem drzewem lega w skrytościach trzciny i błota. ¹⁷ Okrywają go drzewa cieniste cieniem swoim, a ogarniają go wierzby nad potokami. ¹⁸ Oto zatrzymuje strumień, że się nie spieszy; tuszy sobie, iż Jordan wypije gębą swoją. ¹⁹ Azali go kto przed oczyma jego ułapi? albo powrozy przeciągnie przez nozdrze jego? ²⁰ Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego? ²¹ Izali zawleczesz kolce przez nozdrza jego? albo hakiem przekoleszli czeluść jego? ²² Izalić się będzie wiele modlił, albo z tobą łagodnie mówić będzie? ²³ Izali uczyni przymierze z tobą, a przyjmiesz go za sługę wiecznego? ²⁴ Izali z nim będziesz igrał jako z ptaszkiem, a uwiążesz go dziatkom twoim? Sprawiże sobie nad nim towarzystwo ucztę, a podzielą go między kupców? Izali zawadzisz hakami za skórę jego, a widelcami rybackiemi za głowę jego? Połóż tylko nań rękę twą, ślubujęć, że nie wspomnisz więcej na bitwę. Oto nadzieja ułowienia jego omylna jest; izali i wejrzawszy nań człowiek nie upada?

¹ Tedy odpowiedział Pan Ijobowi z wichru, i rzekł:

⁶ Rozpostrzyj popędliwość gniewu twego, a patrz na każdego pysznego, i poniż go.

¹¹ Przeczżem w żywocie nie umarł, albo, gdym z żywota wyszedł, czemum nie zginął? ¹² Przeczże mię piastowano na kolanach? a przeczżem ssał piersi?

²⁰ Przecz nędznemu dana jest światłość, a żywot tym, którzy są utrapionego ducha?

²³ Przecz dana jest światłość mężowi, którego droga skryta jest, a którego Bóg ciężkościami ogarnął?

¹² Izażem ja jest morze, albo wieloryb, zasię mię osadził strażą?

¹⁹ Pokądże się nie odwrócisz odemnie? a nie zaniechasz mię, ażbym przełknął ślinę moję? ²⁰ Zgrzeszyłem, cóż mam czynić? o stróżu ludzki! czemuś mię sobie za cel położył, abym był sam sobie ciężarem? ²¹ Przecz nie odejmiesz przestępstwa mego, i nie przepuścisz nieprawości mojej? Bo się teraz w prochu położę, a choćbyś mię szukał rano, nie będzie mię.

³ Jeźliby się z nim chciał spierać, nie odpowie mu z tysiąca na jednę rzecz.

¹⁷ Bo mię starł w wichrze, i rozmnożył rany moje bez przyczyny; ¹⁸ Nie dopuszcza mi odetchnąć, owszem mię nasyca gorzkościami.

³² Albowiem on nie jest człowiekiem jako ja, abym mu śmiał odpowiedzieć, albo żebym z nim miał iść w prawo. ³³ Bo nie masz między nami rozjemcy, któryby mógł rozwieść sprawę naszę. ³⁴ Niech tylko zdejmie zemnie rózgę swoję, a strach jego niech mię nie straszy; ³⁵ Tedy będę mówił, a nie będę się go bał; bom ja nie jest taki sam u siebie.

³ Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz? ⁴ Azaż ty masz oczy cielesne? Albo jako człowiek widzi, ty widzisz? ⁵ Dni twoje, zaż są jako dni człowiecze? a lata twoje jako lata ludzkie? ⁶ Iż się wywiadujesz nieprawości mojej, a o grzechu moim badasz się? ⁷ Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.

¹⁴ Jeźli zgrzeszę, wnet tego postrzeżesz, a dla nieprawości mojej nie przepuścisz mi. ¹⁵ Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohańbieniem,i widząc utrapienie moje, ¹⁶ Którego przybywa; bo jako lew srogi gonisz mię, a coraz dziwniej się przeciwko mnie stawiasz. ¹⁷ Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.

²¹ Rękę twoję odemnie oddal, a strach twój niech mną nie trwoży. ²² Potem zawołaj mię, a ja tobie odpowiem; albo ja niech mówię, a ty mnie odpowiedz. ²³ Wieleż jest nieprawości i grzechów moich? przestępstwo moje, grzech mój pokaż mi. ²⁴ Przeczże oblicze twoje zakrywasz, a poczytasz mię sobie za nieprzyjaciela? ²⁵ Izali skruszysz liść chwiejący się? a źdźbło suche gonić będziesz? ²⁶ Albowiem piszesz przeciwko mnie gorzkości, a przywłaszczasz mi nieprawość młodości mojej; ²⁷ I włożyłeś w pęta nogi moje, a podstrzegasz wszystkich ścieżek moich, i na ślad nóg moich następujesz.

¹⁶ Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój. ¹⁷ Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

¹¹ Podał mię Bóg przewrotnemu, a w ręce niepobożnych wydał mię. ¹² Byłem w pokoju, ale mię potarł; a uchwyciwszy mię za szyję moję, roztrzaskał mię, i wystawił mię sobie za cel. ¹³ Ogarnęli mię strzelcy jego; rozciął nerki moje, a nie przepuścił, i rozlał na ziemię żółć moję. ¹⁴ Zranił mię, raną na ranę; rzucił się na mię, jako olbrzym. ¹⁵ Uszyłem wór na zsiniałą skórę moję, a oszpeciłem prochem głowę moję. ¹⁶ Twarz moja płaczem oszpecona, a na powiekach moich jest cień śmierci. ¹⁷ Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,) ¹⁸ O ziemio! nie zakrywajże krwi mojej, a niech nie ma miejsca wołanie moje! ¹⁹ Otoć i teraz w niebie jest świadek mój, jest świadek mój na wysokości. ²⁰ O krasomówcy moi, przyjaciele moi! wylewa łzy do Boga oko moje. ²¹ Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

⁶ Wiedzcież, żeć mię Bóg odwrócił, i siecią swoją obtoczył mię. ⁷ Oto, wołamli o krzywdę, nie bywam wysłuchany; krzyczęli, niemasz sądu. ⁸ Drogę moję zagrodził, żebym przejść nie mógł, a na ścieszce mojej ciemności położył. ⁹ Z sławy mojej złupił mię, i zdjął koronę z głowy mojej. ¹⁰ Popsuł mię zewsząd, abym zaginął, a wyrwał jako drzewo nadzieję moję. ¹¹ Nadto zapalił się na mię gniew jego, a policzył mię w poczet nieprzyjaciół swoich.

² Jako żyje Bóg, który odrzucił sąd mój, a Wszechmocny, który gorzkości nabawił duszy mojej:

²¹ Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

¹³ Przeczże się z nim spierasz, żeć wszystkich spraw swoich nie objawia?

¹⁰ Czemkolwiek kto jest, już tak nazwano imię jego; i wiadomo było, że człowiekiem być miał, i że się nie może sądzić z mocniejszym nad się.

¹⁴ Z kim wszedł w radę, żeby mu rozumu przydał, a nauczył go ścieżek sądu? Kto go nauczył umiejętności, a drogę wszelakiej roztropności ukazał mu?

⁹ Biada temu, który się spiera z stworzycielem swoim, będąc skorupą, jako inne skorupy gliniane. Izali glina rzecze garncarzowi swemu: Cóż czynisz? Robota twoja zaprawdę nikczemna jest. ¹⁰ Biada temu, który mówi ojcu: Cóż płodzisz? a niewieście: Cóż porodzisz? ¹¹ Tak mówi Pan, Święty Izraelski, i Twórca jego: O przyszłe rzeczy pytajcie mię, a synów moich, i sprawę rąk moich poruczajcie mi.

⁸ Bliskoć jest ten, który mię usprawiedliwia. Któż się sprzeczać będzie ze mną? Stańmy społem; kto ma prawo ze mną, niech przystąpi ku mnie.

² Cóż wam po tem, iż używacie tej przypowieści o ziemi Izraelskiej mówiąc: Ojcowie jedli jagodę cierpką, a synów zęby drętwieją.

¹¹ A wziąwszy, szemrali przeciwko gospodarzowi,

¹⁹ Ale mi rzeczesz: Przeczże się jeszcze uskarża? bo któż się sprzeciwił woli jego? ²⁰ I owszem, o człowiecze! któżeś ty jest, który spór wiedziesz z Bogiem? Izali lepianka rzecze lepiarzowi: Przeczżeś mię tak uczynił? ²¹ Izali nie ma mocy garncarz nad gliną, żeby z tejże gliny uczynił jedno naczynie ku uczciwości, a drugie ku zelżywości? ²² A jeźliż Bóg chcąc okazać gniew i znajomą uczynić możność swoję, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu na zginienie zgotowane, ²³ A iżby znajome uczynił bogactwo chwały swojej nad naczyniem miłosierdzia, które zgotował ku chwale;

³⁴ Bo któż poznał umysł Pański? albo kto był rajcą jego? ³⁵ Albo kto mu co pierwej dał, a będzie mu zasię oddano? ³⁶ Albowiem z niego i przez niego i w nim są wszystkie rzeczy; jemu niech będzie chwała na wieki. Amen.

¹⁶ Albowiem któż poznał zmysł Pański? Któż go będzie uczył? Ale my zmysł Chrystusowy mamy.

²² I mamyż drażnić Pana? Izaliśmy mocniejsi niżeli on?

²⁷ A odpowiadając Abraham rzekł: Otom teraz zaczął mówić do Pana mego, aczem ja proch i popiół.

¹⁰ Mniejszym jest niż wszystkie zmiłowania, i niż wszystka prawda, którąś uczynił z sługą swym. Albowiem tylko o lasce mojej przeszedłem ten Jordan, a teraz mam dwa hufce.

¹⁹ A oni mu odpowiedzieli: Milcz, włóż rękę twą na usta twoje, a pójdź z nami, a bądź nam za ojca i za kapłana; cóżci lepiej, być kapłanem w domu męża jednego, czyli być kapłanem pokolenia i domu Izraelskiego?

¹⁰ Potem uderzyło Dawida serce jego, gdy obliczył lud, i rzekł Dawid do Pana: Zgrzeszyłem bardzo, żem to uczynił: ale teraz o Panie! przenieś proszę nieprawość sługi twego, bomci bardzo głupio uczynił.

⁴ A sam poszedł w puszczę na jeden dzień drogi: a gdy przyszedł, i usiadł pod jednym jałowcem, życzył sobie umrzeć, i rzekł: Dosyć już, o Panie; weźmijże duszę moję, bom nie jest lepszym nad ojców moich.

⁶ I rzekłem: Boże mój! wstydci mię, i sromam się podnieść, Boże mój! oblicza mego do ciebie; albowiem nieprawości nasze rozmnożyły się nad głową, a grzechy nasze urosły aż ku niebu.

¹⁵ O Panie, Boże Izraelski! sprawiedliwyś ty; bośmy pozostałe ostatki, jako się to dziś pokazuje. Otośmy my przed obliczem twojem w przewinieniu naszeem, choć się nie godzi stawiać przed oblicze twoje dla tego.

³³ Acześ ty jest sprawiedliwy we wszystkiem tem, co przyszło na nas; boś sprawiedliwie uczynił, a myśmy niezbożnie czynili.

³¹ Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.

²¹ Oby się godziło wieść spór człowiekowi z Bogiem, i jako synowi człowieczemu z bliźnim swym!

⁵ Wejrzyjcież na mię, a zdumiewajcie się, a połóżcie rękę na usta wasze.

⁴ Przełożyłbym przed nim sprawę moję, a usta moje napełniłbym dowodami. ⁵ Dowiedziałbym się, jakoby mi odpowiedział, a zrozumiałbym, coby mi rzekł. ⁶ Izaż się w wielkości siły swojej będzie spierał ze mną? Nie; i owszem sam mi doda siły. ⁷ Tamby się człowiek szczery rozprawił z nim, i byłbym wolnym wiecznie od sędziego mego.

⁹ Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

³⁷ Liczbę kroków moich oznajmiłbym mu; jako do książęcia przystąpiłbym do niego.

⁶ Przetoż żałuję i pokutuję w prochu i w popiele.

⁹ Przetoż od wszystkich przestępstw moich wybaw mię; na pośmiech głupiemu nie dawaj mię.

⁴ Omyj mię doskonale od nieprawości mojej, a od grzechu mego oczyść mię. ⁵ Albowiem ja znam nieprawość moję, a grzech mój przedemną jest zawżdy.

³² Jeźliś głupio uczynił, gdyś się wynosił, albo jeźliś źle myślił, połóżże rękę na usta.

⁵ I rzekłem: Biada mnie! jużem zginął, przeto, żem człowiek splugawionych warg, a mieszkam w pośrodku ludu, który ma splugawione wargi; a iż króla, Pana zastępów, widziały oczy moje.

⁶ Wszyscyśmy jako owce zbłądzili, każdy na drogę swą obróciliśmy się, a Pan włożył nań nieprawość wszystkich nas.

⁶ Aczkolwiek jesteśmy jako nieczysty my wszyscy, i jako szata splugawiona są wszystkie sprawiedliwości nasze; przetoż wszyscy opadamy jako liść, a nieprawości nasze jako wiatr unoszą nas.

⁵ Zgrzeszyliśmy i przewrotnieśmy czynili, i niezbożnieśmy się sprawowali, i sprzeciwiliśmy się, a odstąpiliśmy od przykazań twoich i od sądów twoich;

⁷ Tobie, Panie! sprawiedliwość, a nam zawstydzenie twarzy należy, jako się to dzieje dnia tego mężom Judzkim i obywatelom Jeruzalemskim i wszystkiemu Izraelowi, bliskim i dalekim we wszystkich ziemiach, do którycheś ich wygnał dla przestępstwa ich, którem wystąpili przeciwko tobie.

¹⁶ Co widząc narody zawstydzą się nad wszystką mocą swoją, włożą rękę na usta, a uszy ich ogłuszeją

²⁰ Pan jest w kościele świętobliwości swojej; umilknij przed obliczem jego wszystka ziemio!

¹³ Niech umilknie wszelkie ciało przed obliczem Pańskiem; albowiem się ocuci z mieszkania świętobliwości swojej.

⁸ Co widząc Szymon Piotr, przypadł do kolan Jezusowych, mówiąc: Wynijdź ode mnie; bom jest człowiek grzeszny, Panie!.

¹⁸ Wstawszy tedy, pójdę do ojca mego i rzekę mu: Ojcze! zgrzeszyłem przeciwko niebu i przed tobą. ¹⁹ I nie jestem godzien więcej być nazywany synem twoim, uczyń mię jako jednego z najemników twoich.

¹³ A celnik stojąc z daleka, nie chciał podnieść i oczu swych w niebo, ale się bił w piersi swoje, mówiąc: Boże! bądź miłościw mnie grzesznemu.

¹⁵ Wierna jest ta mowa i wszelkiego przyjęcia godna, iż Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby grzeszników zbawił, z których jam jest pierwszy.

¹⁰ Przetoż posłał król Izraelski na ono miejsce, o którem mu był powiedział mąż Boży, i przestrzegł go, aby się go chronił, nie raz ani dwa.

¹⁵ Któremu, chociażbym był sprawiedliwym, nie odpowiem; owszem się sędziemu memu upokorzę.

¹⁴ Wszak Bóg mówi i raz i drugi, a człowiek tego nie uważa.

³¹ Zaprawdę miałbyś mówić do Boga: Przepuść; poniosę, a nie będę się wzbraniał. ³² Nadto jeźlibym czego nie baczył, ty mię naucz; jeźlim nieprawość popełnił, nie uczynię tego więcej.

¹¹ Nie ufajcież w krzywdzie ani w drapiestwie, a nie będźcie marnymi; przybędzieli wam majętności, nie przykładajcież serca do nich.

¹⁸ Wprawdzie słyszę Efraima, że sobie utyskuje, mówiąc: Pokarałeś mię, abym był pokarany jako cielec nieokrócony. Nawróć mię abym był nawrócony; tyś zaiste Panie! Bóg mój. ¹⁹ Bo po nawróceniu mojem pokutować będą; a gdy samego siebie poznam, uderzę się w biodro; wstydzę się, owszem i zapałam się, że odnoszę hańbę dzieciństwa swego.

¹⁹ A wiemy, iż cokolwiek zakonowi mówi, tym którzy są pod zakonem, mówi, aby wszelkie usta były zatulone i aby wszystek świat podlegał karaniu Bożemu.

³ Przyjdzie Bóg nasz, a nie będzie milczał; ogień przed twarzą jego będzie pożerał, a około niego powstanie wicher gwałtowny. ⁴ Przyzwie z góry niebiosa i ziemię, aby sądził lud swój.

¹⁸ Boście nie przystąpili do góry, która się da dotknąć, i do ognia gorejącego, i do wichru, i do ciemności i do burzy, ¹⁹ I do dźwięku trąby, i do głosu słów, który ci, co słyszeli, prosili, aby więcej do nich nie mówiono; ²⁰ (Albowiem nie mogli znieść tego, co im rozkazywano: Gdyby się i bydlę góry dotknęło, będzie ukamionowane, albo pociskiem przebite.

¹⁰ A on dzień Pański przyjdzie jako złodziej w nocy, w który niebiosa z wielkim trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone ogniem stopnieją, a ziemia i rzeczy, które są na niej, spalone będą. ¹¹ Ponieważ się tedy to wszystko ma rozpłynąć, jakimiż wy macie być w świętych obcowaniach i pobożnościach? ¹² Którzy oczekujecie i spieszycie się na przyjście dnia Bożego, w który niebiosa gorejące rozpuszczą się i żywioły pałające stopnieją.

²² Potem zawołaj mię, a ja tobie odpowiem; albo ja niech mówię, a ty mnie odpowiedz.

³ Obym wiedział, gdziebym go mógł znaleść, szedłbym aż do stolicy jego. ⁴ Przełożyłbym przed nim sprawę moję, a usta moje napełniłbym dowodami.

³ Przepasz teraz jako mąż biodra swoje, a będę cię pytał, a ty mi daj sprawę.

⁴ Wysłuchajże, proszę, gdybym mówił; a gdy się będę pytał, oznajmijże mi.

³ Cóż masz za pożytek, że mię uciskasz? a iż odrzucasz sprawę rąk twoich? a radę niepobożnych oświecasz?

² Jako żyje Bóg, który odrzucił sąd mój, a Wszechmocny, który gorzkości nabawił duszy mojej: ³ Że póki staje tchu we mnie, i ducha Bożego w nozdrzach moich, ⁴ Nie będą mówiły wargi moje nieprawości, a język mój nie będzie powiadał zdrady. ⁵ Nie daj Boże, żebym was miał usprawiedliwiać; póki dech we mnie, nie odstąpię od niewinności mojej. ⁶ Sprawiedliwości mojej trzymać się będę, a nie puszczę się jej; nie zawstydzi mię serce moje, pókim żyw.

² Tedy się rozpalił gniewem Elihu, syn Barachela Buzytczyka z rodu Syryjskiego, przeciw Ijobowi się rozpalił gniewem, iż usprawiedliwiał duszę swoję, więcej niż Boga.

⁵ Ponieważ Ijob rzekł: Jestem sprawiedliwym, a Bóg odrzucił sprawę moję: ⁶ I mamże kłamać, mając sprawiedliwą? Bolesny jest postrzał mój bez przewinienia.

² I mniemasz, żeś to z rozsądkiem rzekł: Sprawiedliwość moja przechodzi Boską? ³ Boś powiedział: Cóż mi pomoże? a co wezmę za pożytek, choćbym nie grzeszył?

⁴ Omyj mię doskonale od nieprawości mojej, a od grzechu mego oczyść mię.

²⁷ A ponieważ Pan zastępów postanowił, któż to wzruszy? a rękę jego wyciągnioną któż odwróci?

¹⁸ A tak zgładzone będzie przymierze wasze z śmiercią, a porozumienie wasze z piekłem nie ostoi się; gdy bicz gwałtowny przechodzić będzie, będziecie od niego podeptani.

⁴ Nie daj tego Boże! I owszem niech Bóg będzie prawdziwy, a wszelki człowiek kłamcą, jako napisano: A abyś był usprawiedliwiony w mowach twoich, a żebyś zwyciężył, gdybyś sądził.

¹⁵ Bracia! po ludzku mówię: a wszak i człowieczego testamentu utwierdzonego nikt nie łamie, ani do niego co przydaje.

¹⁷ To tedy mówię, iż przymierza przedtem od Boga utwierdzonego względem Chrystusa, zakon, który po czterechset i po trzydziestu lat nastał, nie znosi, aby miał zepsuć obietnicę Bożą.

¹⁸ Bo się stało zniesienie onego przyszłego przykazania dla słabości jego i niepożytku.

⁶ Prawica twoja, Panie, uwielbiona jest w mocy, prawica twoja, Panie, potarła nieprzyjaciela.

⁴ Mądry jest sercem, i mocny siłą; któż użył pokoju, stawiwszy się mu upornie?

⁶ Izaż się w wielkości siły swojej będzie spierał ze mną? Nie; i owszem sam mi doda siły.

¹² Otości na to tak odpowiadam: W tem nie jesteś sprawiedliwy; bo większy jest Bóg, niż człowiek. ¹³ Przeczże się z nim spierasz, żeć wszystkich spraw swoich nie objawia?

⁴ Dziwnie Bóg grzmi głosem swoim; sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy. ⁵ Bo mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także i do deszczu wolnego, i do deszczu gwałtownego.

³ Głos Pański nad wodami; Bóg chwalebny wzbudza gromy, Pan nad wodami wielkiemi.

³ Zaniemiałem milcząc; zamilknąłem i w dobrej sprawie; ale boleść moja bardziej się wzmagała. ⁴ Rozpaliło się serce moje we wnętrznościach moich; w rozmyślaniu mojem rozżarzył się ogień, ażem tak rzekł językiem swoim: ⁵ Daj mi poznać, Panie! dokończenie moje, i wymiar dni moich jaki jest, abym wiedział, jak długo trwać będę. ⁶ Otoś na dłoni wymierzył dni moje, a wiek mój jest jako nic przed tobą; zaprawdę szczerą marnością jest wszelki człowiek, choć najduższy. Sela. ⁷ Zaprawdę pomija człowiek jako cień; zaprawdę próżno się kłopocze, zgromadza, a nie wie, kto to pobierze. ⁸ A teraz na cóż oczekuję, Panie? Tyś jest sam oczekiwaniem mojem. ⁹ Przetoż od wszystkich przestępstw moich wybaw mię; na pośmiech głupiemu nie dawaj mię.

¹⁰ Ty panujesz nad nadętością morską; gdy się podnoszą nawałności jego, ty je skracasz.

¹³ Tyś stworzył północy i południe; Tabor i Hermon śpiewają o imieniu twojem.

⁹ Biada temu, który się spiera z stworzycielem swoim, będąc skorupą, jako inne skorupy gliniane. Izali glina rzecze garncarzowi swemu: Cóż czynisz? Robota twoja zaprawdę nikczemna jest.

² A sprawisz szaty święte Aaronowi, bratu twemu, na cześć i na ozdobę.

¹¹ Twoja jest, Panie! wielmożność, i moc, i sława, i zwyciąstwo, i cześć, i wszystko na niebie i na ziemi; twoje jest, Panie! królestwo, a tyśjest wywższony nad wszelką zwierzchność.

¹⁹ Zatwardza się przeciwko dzieciom swoim, jakoby nie były jego, a żeby nie była próżna praca jego, nie obawia się.

⁵ Prosił cię o żywot, a dałeś mu przedłużenie dni na wieki wieków.

³ Piękniejszyś nad synów ludzkich; rozlała się wdzięczność po wargach twoich, przeto, że cię pobłogosławił Bóg aż na wieki. ⁴ Przypasz miecz twój na biodra, o mocarzu! pokaż chwałę twoję, i zacności twoje.

² Objaśnił się Bóg z Syonu w doskonałej ozdobie.

¹⁶ Niech będzie znaczna przy sługach twoich sprawa twoja, a chwała twoja przy synach ich. ¹⁷ Niech będzie przyjemność Pana, Boga naszego, przy nas, a sprawę rąk naszych utwierdź między nami, sprawę rąk naszych utwierdź, Panie!

¹ Pan króluje, oblekł się w dostojność; oblekł się Pan w możność, i przepasał się; utwierdził też okrąg świata, aby się nie poruszył.

¹ Błogosław, duszo moja! Panu. Panie, Boże mój! wielceś jest wielmożnym; chwałę i ozdobę przyoblokłeś. ² Przyodziałeś się światłością jako szatą; rozciągnąłeś niebiosa jako oponę.

⁴ Albowiem się kocha Pan w ludu swym; pokornych zbawieniem uwielbia.

² W on dzień latorośl Pańska zacna i sławna będzie, a owoc ziemi bujny i pozorny tym, którzy zachowani będą z Izraela.

¹⁷ Bo się przyoblókł w sprawiedliwość jako w pancerz, a hełm zbawienia na głowie jego; oblókł się w odzienie pomsty jako w szatę, a odział się zapalczywością jako płaszczem;

¹³ I nie wódź nas na pokuszenie, ale nas zbaw ode złego; albowiem twoje jest królestwo i moc i chwała na wieki. Amen.

⁵⁴ A gdy to, co jest skazitelnego, przyoblecze nieskazitelność, i to, co jest śmiertelnego, przyoblecze nieśmiertelność, tedy się wypełni ono słowo, które napisane: Połkniona jest śmierć w zwycięstwie.

¹⁶ Albowiem nie baśni jakich misternie wymyślonych naśladując, uczyniliśmy wam znajomą Pana naszego, Jezusa Chrystusa moc i przyjście, ale jako ci, którzyśmy oczami naszemi widzieli wielmożność jego. ¹⁷ Wziął bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy mu był przyniesiony głos taki od wielmożnej chwały: ten jest on Syn mój miły, w którym mi się upodobało.

²⁴ A temu, który was może zachować od upadku i stawić przed oblicznością chwały swojej bez nagany z weselem, ²⁵ Samemu mądremu Bogu, Zbawicielowi naszemu, niech będzie chwała i wielmożność, moc i zwierzchność, i teraz i po wszystkie wieki. Amen.

¹⁶ A zaiste, dla tegom cię zachował, abym okazał na tobie moc moję, i żeby opowiadane było imię moje po wszystkiej ziemi. ¹⁷ Jeszczeż się ty wynosisz przeciw ludowi memu, nie chcąc go wypuścić?

¹¹ Terazem doznał, że większy jest Pan nad wszystkie bogi; albowiem czem oni hardzie powstawali przeciwko niemu, tem poginęli.

²² Albowiem ogień rozpalił się w popędliwości mojej, i będzie gorzał aż do najgłębszego piekła, i pożre ziemię, i urodzaj jej, i wypali grunty gór.

²³ Choć będzie miał czem napełnić brzuch swój, przecież nań Bóg puści popędliwość gniewu swego, którą jako deszcz spuści nań, i na pokarmy jego.

²² Toć Bóg nań dopuści, a nie przepuści mu, choć przed ręką jego prędko uciekać będzie.

⁴⁹ Posłał na nich gniew zapalczywości swojej, popędliwość, i rozgniewanie, i uciśnienie, przypuściwszy na nich aniołów złych. ⁵⁰ Wyprostował ścieżkę gniewowi swemu, nie zachował od śmierci duszy ich, i na bydło ich powietrze dopuścił;

⁶ Zabłyśnij błyskawicą, a rozprosz ich; puść strzały twoje, a poraź ich.

¹¹ Oczy wyniosłe człowiecze zniżone będą, a wysokość ludzka nachylona będzie; ale sam Pan wywyższony będzie dnia onego. ¹² Albowiem dzień Pana zastępów przyjdzie na wszelkiego pysznego i wyniosłego, i na każdego wywyższonego, że będzie poniżony;

¹⁷ I będzie nachylona wyniosłość człowiecza, a wywyższenie ludzkie zniżone będzie; ale sam Pan wywyższony będzie dnia onego.

¹² I stanie się, gdy Pan wykona wszystkę sprawę swoję na górze Syońskiej i w Jeruzalemie, że nawiedzę owoc wyniosłego serca króla Assyryjskiego, i pychę wysokich oczów jego; ¹³ Bo rzecze: W mocy ręki mojej uczyniłem to, i w mądrości mojej; bom był mądry, i odjąłem granice narodów, a skarby ich zabrałem, i wytraciłem obywateli jako mocarz. ¹⁴ Owszem ręka moja znalazła majętność narodów jako gniazdo; a jako zbierają jajka, które są opuszczone, takiem ja wszystkę ziemię zebrał, a nie był ktoby skrzydłem ruszył, albo otworzył usta, i coby mruczał. ¹⁵ Izali się będzie przechwalała siekiera przeciw temu, który nią rąbie? Izali się będzie wynosiła piła przeciw temu, który nią trze? jakożby się wynosiła rózga przeciw temu, który ją podniósł? jakożby się przechwalał kij, że nie jest drewnem? ¹⁶ Przetoż Pan, Pan zastępów, pośle na tłustych jego suchoty, a pod sławą jego z prędka się zapali, jako gwałtowny ogień; ¹⁷ Bo Światłość Izraelowa będzie ogniem, a Święty jego płomieniem, który spali i pożre ciernie jego i oset jego dnia jednego. ¹⁸ Także wspaniałość lasu jego i urodzajnych pól jego, od duszy aż do ciała zniszczy, i stanie się jako chorąży od strachu uciekający. ¹⁹ A pozostałych drzew lasu jego mała liczba będzie, tak, że je i dziecię będzie popisać mogło.

²⁵ Dlatego nań Pan wylał popędliwość gniewu swego, i gwałtowną wojnę, a zapalił go w około, a wszakże nie poznał tego; zapalił go, mówię, a wszakże tego do serca nie przypuścił.

² Synu człowieczy! mów książęciu Tyrskiemu: Tak mówi panujący Pan: Dlatego, iż się podniosło serce twoje, a mówisz: Jam jest Bóg, siedzę w pośród morza na stolicy Boskiej, gdyżeś ty człowiek, a nie Bóg, choć serce swoje stawiasz jako serce Boże;

³⁷ A tak teraz ja Nabuchodonozor chwalę, i wywyższam i wysławiam króla niebieskiego, którego wszystkie sprawy są prawdą, a ścieszki jego sądem, a który chodzących w hardości poniżyć może.

²⁰ Ale gdy się wyniosło serce jego, a duch jego zmocnił się w pysze, złożony jest z stolicy królestwa swego, a sława odjęta była od niego; ²¹ I był wyrzucony od synów ludzkich, a serce jego zwierzęcemu podobne było, i z dzikiemi osłami było mieszkanie jego; trawą się pasł jako wół, i rosą niebieską ciało jego skrapiane było, dokąd nie poznał, że Bóg najwyższy ma władzę nad królestwem ludzkiem, a tego, kogo chce, stanowi nad niem. ²² Ty, też, Balsazarze, synu jego! nie upokorzyłeś serca swego, chociażeś to wszystko wiedział. ²³ Owszem, przeciwko Panu nieba podniosłeś się, i naczynie domu jego przyniesiono przed cię; a ty i książęta twoi, żony twoje, i założnice twoje, piliście wino z niego; nadto bogi srebrne i złote, miedziane, żelazne, drewniane, i kamienne, którzy nie widzą, ani słyszą, i nic nie wiedzą, chwaliłeś, a Boga, w którego ręku jest tchnienie twoje, i u którego są wszystkie drogi twoje, nie uczciłeś.

³ Pycha serca twego zdradziła cię, o ty! który mieszkasz w rozpadlinach skalnych, w wysokiem mieszkaniu twojem, który mówisz w sercu swojem: Któż mię na ziemię ściągnie? ⁴ Choćbyś się wywyższył jako orzeł, owszem, choćbyś między gwiazdami położył gniazdo twoje, i stamtąd cię stargnę, mówi Pan.

⁶ Przed rozgniewaniem jego, któż się ostoi? a kto się stawi przeciwko popędliwości gniewu jego? Gniew jego się wylewa jako ogień, a skały się padają przed nim.

¹ Bo oto, przychodzi dzień pałający jako piec, w który wszyscy pyszni, i wszyscy czyniący niezbożność będą jako ciernisko, a popali je ten dzień przyszły, mówi Pan zastępów, tak, że im nie zostawi ani korzenia ani gałązki.

¹⁴ Powiadam wam, żeć ten odszedł usprawiedliwionym do domu swego, więcej niżeli on: albowiem kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.

²² A lud wołał: Głos Boży a nie człowieczy. ²³ A zarazem uderzył go Anioł Pański, przeto, że nie dał chwały Bogu, a będąc roztoczony od robactwa, zdechł.

⁸ A zaś swarliwym i prawdzie nieposłusznym, lecz posłusznym niesprawiedliwości, odda zapalczywość i gniew; ⁹ Utrapienie i ucisk duszy każdego człowieka, który złość popełnia, Żyda najprzód, potem i Greka;

⁶ Owszem, hojniejszą daje łaskę; bo mówi: Bóg się pysznym sprzeciwia, ale pokornym łaskę daje.

⁵ Także, młodsi! bądźcie poddani starszym, a wszyscy jedni drugim bądźcie poddani. Pokorą bądźcie wewnątrz ozdobieni, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje. ⁶ Uniżajcież się tedy pod mocną ręką Bożą, aby was wywyższył czasu swego;

⁷ Pan ubogiego czyni i zbogaca, uniża i wywyższa.

²⁰ Nie kwapże się tedy ku nocy, w którą zstępują narody na miejsca swoje.

¹² Izali nie ty, o Boże! któryś nas był odrzucił, a nie wychodziłeś, Boże! z wojskami naszemi? Dajże nam ratunek w utrapieniu; boć omylny ratunek ludzki. W Bogu mężnie sobie poczynać będziemy, a on podepcze nieprzyjaciół naszych.

²⁵ Pan wywróci dom pysznych; ale wdowy granicę utwierdzi.

³ Gdy się napełniają obłoki, deszcz na ziemię wypuszcają; a gdy upada drzewo na południe, albo na północy, na któremkolwiek miejscu upadnie to drzewo, tam zostanie.

⁶ Na naród obłudny poślę go, a o ludu zapalczywości mojej przykażę mu, aby brał łup i wydzierał korzyści a położył go na podeptanie, jako błoto na ulicach.

¹¹ I nawiedzę na okręgu ziemskim złość, a na niezbożnych nieprawości ich; i uczynię koniec pysze hardych, a hardość okrutników zniżę.

³ Prasę tłoczyłem Ja sam, a nikt z ludu nie był zemnę; Ja, mówię, tłoczyłem nieprzyjaciół w gniewie swym, i podeptałem ich w popędliwości mojej, aż pryskała krew mocarzów ich na szaty moje; a tak wszystko odzienie moje spluskałem.

⁵ I będą jako mocarze depczący w błoto po ulicach w bitwie, i walczyć będą, bo Pan z nimi; a zawstydzą tych, którzy wsiadaja na koń.

³ A podepczecie niezbożne, tak, że będą jako proch pod nogami waszemi w dzień, który Ja uczynię, mówi Pan zastępów.

²⁵ Aby przyjął cząstkę usługiwania tego i apostolstwa, z którego wypadł Judasz, aby odszedł na miejsce swoje.

²⁰ A Bóg pokoju zetrze szatana pod nogi wasze w rychle. Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z wami. Amen.

⁸ Potem król wrócił się z ogrodu, który był przy pałacu, do domu, gdzie pił wino; a Haman upadł był na łoże, na którem siedziała Tedy rzekł król: Izali jeszcze i gwałt chce uczynić królowej u mnie w domu? A gdy te słowa wyszły z ust królewskich, zaraz twarz Hamanową nakryto.

¹³ Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!

¹³ Bo ludzie obłudnego serca obalają na się gniew, a nie wołają, kiedy ich wiąże.

¹⁴ Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela.

¹⁰ Wnijdź w skałę, a skryj się w prochu przed strachem Pańskim, i przed chwałą majestatu jego.

⁴⁴ I wyszedł ten, który był umarł, mając związane ręce i nogi chustkami, a twarz jego była chustką obwiązana. Rzekł im Jezus: Rozwiążcie go, a niechaj odejdzie.

³ Tyś ręką swą wypędził pogan, a onycheś wszczepił; wytraciłeś narody, a onycheś rozkrzewił.

⁶ Przez cię nieprzyjaciół naszych porażaliśmy; w imieniu twojem deptaliśmy powstawających przeciwko nam.

²⁹ Który dodaje spracowanemu siły, a tego, który nie ma żadnej siły, moc rozmnaża.

⁶ Albowiem Chrystus, gdy jeszcze byliśmy mdłymi, według czasu umarł za niepobożne.

⁴ Lecz Bóg, który jest bogaty w miłosierdziu, dla wielkiej miłości swojej, którą nas umiłował. ⁵ I gdyśmy byli umarłymi w grzechach, ożywił nas pospołu z Chrystusem, (gdyż łaską zbawieni jesteście) ⁶ I pospołu z nim wzbudził, i pospołu z nim posadził na niebiesiech w Chrystusie Jezusie, ⁷ Aby okazał w przyszłych wiekach ono nader obfite bogactwo łaski swojej, z dobrotliwości swojej przeciwko nam w Chrystusie Jezusie. ⁸ Albowiem łaską jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, dar to Boży jest; ⁹ Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.

²⁴ Rzekł też Bóg: Niech wyda ziemia duszę żywiącą według rodzaju swego; bydło i płaz, i zwierz ziemski, według rodzaju swego; i stało się tak. ²⁵ Uczynił tedy Bóg zwierz ziemski według rodzaju swego; i bydło według rodzaju swego; i wszelki płaz ziemski według rodzaju swego; i widział Bóg, że to było dobre. ²⁶ Zatem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na wyobrażenie nasze, według podobieństwa naszego; a niech panuje nad rybami morskimi, i nad ptactwem niebieskim, i nad zwierzęty, i nad wszystką ziemią, i nad wszelkim płazem, płazającym się po ziemi.

⁸ Któż wypuścił osła dzikiego na wolność? a pęta osła dzikiego któż rozwiązał?

²⁰ Wyciągnieszże wędą wieloryba? albo sznurem utopionym w języku jego?

¹⁴ Za twoją sprawą rośnie trawa dla bydła, a zioła na pożytek człowieczy; ty wywodzisz chleb z ziemi:

²³ Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę.

⁴ Wiedziałem, żeś ty twardy, a szyja twoja żyłą żelazną, a czoło twoje miedziane.

¹³ Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego.

³³

¹² Bóg jest sędzią sprawiedliwym; Bóg obrusza się co dzień na niezbożnego.

²⁴ O jakoż wielkie są sprawy twoje, Panie! te wszystkie mądrześ uczynił, a napełniona jest ziemia bogactwem twojem.

¹ Dnia onego nawiedzi Pan mieczem swoim srogim, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża długiego, i Lewiatana, węża skręconego, a zabije smoka, który jest w morzu.

¹⁵ Jemuć pastwę góry przynoszą, a wszystek zwierz polny tam igra.

²⁶ Po niem okręty przechodzą, i wieloryb, któregoś ty stworzył, aby w niem igrał.

⁸ Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach; ⁹ Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego.

⁶ I pójdą na wstecz rzeki, opadną i powysychają potoki groblami ujęte, trzcina i sitowie powiędnie. ⁷ Trawa około rzeki i przy brzegu jej, i wszelakie siewy przy potokach poschną, i zniszczeją i zginą.

⁷ I stanie się miejsce suche jeziorem, a bezwodne źródłami wód; w łożyskach smoków, kędy legali, trawa, trzcina, i sitowie rość będzie.

⁴⁰ Tedy weźmiecie sobie pierwszego dnia owocu z drzewa co najpiękniejszego, i gałązek palmowych, i gałązek drzewa gęstego, i wierzbiny od potoku, i weselić się będziecie przed Panem Bogiem waszym przez siedem dni.

⁷ Przetoż, cokolwiek sobie zachowali, i majętności ich, odniosę do potoku Arabskiego.

⁵ Wziął też nasienia onej ziemi, a wsadził je na polu urodzajnem, a wsadził je bardzo ostrożnie przy wodach wielkich;

¹⁰ Tedy podniósłszy Lot oczy swe, obaczył wszystkę równinę nad Jordanem, iż wszystka wilgotna była przedtem, niż zatracił Pan Sodomę i Gomorrę, jako sąd Pański, i jako ziemia Egipska, idąc do Zoar.

¹⁵ A gdy przyszli niosący skrzynię aż do Jordanu, a nogi kapłanów, którzy nieśli skrzynię, omoczyły się w brzegu wód, (bo Jordan wzbiera i wylewa na wszystkie brzegi swoje, na każdy czas żniwa.)

⁸ Otobym daleko zaleciał, a mieszkałbym na puszczy. Sela.

¹⁶ Dlategoż tak powiedział panujący Pan: Oto Ja za grunt kładę w Syonie kamień, kamień doświadczony, węgielny, kosztowny, gruntownie ugruntowany; kto wierzy, nie pokwapi się.

²⁵ Jam wykopał źródła i piłem wody, a wysuszyłem stopami nóg moich wszystkie potoki miejsc oblężonych.

¹ Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją? ² Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest.