Job 5 Cross References - PBG

¹ Zawołajże tedy, jeźli kto jest, coćby odpowiedział? a do któregoż się z świętych obrócisz? ² Zaiste głupiego zabija gniew, a prostaka umarza zawiść. ³ Jam widział głupiego, iż się rozkorzenił; alem wnet źle tuszył mieszkaniu jego. ⁴ Oddaleni będą synowie jego od zbawienia, i starci będą w bramie, a nie będzie, ktoby ich wyrwał. ⁵ Żniwo jego głodny pożre, i z samego ciernia wybierze je; a połknie chciwy bogactwa takowych. ⁶ Albowiem nie z prochu wychodzi utrapienie, ani z ziemi wyrasta kłopot. ⁷ Ale człowiek na kłopot się rodzi jako iskry z węgla latają w górę. ⁸ Zaiste jabym szukał Boga, Bogubym przełożył sprawę swoję; ⁹ Który czyni rzeczy wielkie i niewybadane, dziwne, którym liczby niemasz; ¹⁰ Który daje deszcz na ziemię, i spuszcza wody na pola; ¹¹ Który sadza pokornych wysoko, a smutnych wywyższa ku zbawieniu; ¹² Który w niwecz obraca myśli chytrych, tak, iż ręce ich nie sprawią nic skutecznego; ¹³ Który chwyta mądrych w chytrości ich, a radę przewrotnych prędko niszczy. ¹⁴ We dnie taczają się jako w ciemnościach, a jako w nocy macają w południe. ¹⁵ Który zachowuje ubogiego od miecza, od ust ich, i od ręki gwałtownika. ¹⁶ Mać uciśniony nadzieje; ale nieprawość stuli usta swe. ¹⁷ Oto błogosławiony człowiek, którego Bóg karze; przetoż karaniem Wszechmocnego nie pogardzaj, ¹⁸ Bo on zrania i zawiązuje; uderza, a ręce jego uzdrawiają. ¹⁹ Z sześciu ucisków wyrwie cię, a w siódmym nie tknie się ciebie złe. ²⁰ W głodzie wybawi cię od śmierci, a na wojnie z rąk miecza. ²¹ Przed biczem języka ukryty będziesz, a nie ulękniesz się w spustoszeniu, gdy przyjdzie. ²² W spustoszeniu i w głodzie śmiać się będziesz, a zwierząt ziemskich bać się nie będziesz. ²³ Bo z kamieniem polnym będzie przymierze twoje, a okrutny zwierz polny spokojnym ci się stawi. ²⁴ I poznasz, że jest spokojny przybytek twój, i nawiedzisz mieszkanie twoje, a nie zgrzeszysz. ²⁵ Doznasz też, iż rozmnożone będzie nasienie twoje, a potomstwo twoje będzie jako ziele ziemi. ²⁶ Wnijdziesz w sędziwości do grobu, jako znoszone bywa zboże w stóg czasu swego. ²⁷ Otośmy tego doszli, że tak jest: słuchajże tego, a uważaj to sam u siebie.

² I rzekł: Pan z Synaj przyszedł, i pojawił się im z Seiru, objaśnił się z góry Faran, a przyszedł z dziesięcioma tysiącami świętych; z prawicy jego zakon ognisty dany im. ³ Zaiste on miłuje lud; wszyscy święci jego są w rękach twych, i oni skupili się do nogi twej, aby co pojęli z słów twoich.

¹⁸ Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

⁸ Izażeś tajemnic Bożych słuchał, a nie masz mądrości jedno w tobie? ⁹ Cóż ty umiesz, czego my nie wiemy? albo cóż ty rozumiesz, czegobyśmy my nie rozumieli? ¹⁰ I sędziwyć i starzec między nami jest starszy w latach niż ojciec twój.

¹⁵ Oto i w świętych jego niemasz doskonałości, i niebiosa nie są czyste w oczach jego.

³ Ale świętym, którzy są na ziemi, i zacnym, w których wszystko kochanie moje.

¹⁶ Zatem gdy się wzruszyli zawiścią przeciw Mojżeszowi w obozie, i przeciw Aaronowi, świętemu Pańskiemu:

¹ Umilknijcie przedemną, wyspy! a narody niech się posilą. Niech przystąpią a niech mówią: Przystąpmy społem do sądu

²¹ Przedłóżcie sprawę waszę, mówi Pan; ukażcie mocne dowody swoje, mówi król Jakóbowy. ²² Niech przystąpi, a niech nam oznajmi to, co się ma stać; rzeczy pierwsze, które były, powiedzcie, abyśmy uważyli w sercu swem, a poznali cel ich; albo przynajmniej nam przyszłe rzeczy oznajmijcie. ²³ Oznajmijcie, co ma przyjść napotem, a poznamy, żeście bogowie; albo uczyńcie co dobrego lub złego, abyśmy się zdumiewali, gdybyśmy to społem widzieli.

¹ Paweł, Apostoł Jezusa Chrystusa przez wolę Bożą, świętym, którzy są w Efezie, i wiernym w Chrystusie Jezusie.

¹ Przetoż i my, mając tak wielki około siebie leżący obłok świadków, złożywszy wszelaki ciężar i grzech, który nas snadnie obstępuje, przez cierpliwość bieżmy w zawodzie, który nam jest wystawiony;

¹ A widząc Rachel, że nie rodziła Jakóbowi, zajrzała Rachel siostrze swej, rzekła do Jakóba: Daj mi syny, a jeźli nie dasz, umrę.

⁸ I rozgniewał się Saul bardzo, bo się nie podobały w oczach jego te słowa; i rzekł: Przywłaszczyli Dawidowi dziesięć tysięcy, a mnie przywłaszczyli tysiąc: a czegoż mu niedostaje, jedno królestwa? ⁹ Przetoż Saul krzywo patrzył na Dawida od onegoż dnia i na potem.

⁴ Ty, który duszę twoję tracisz w zapalczywości twojej, azaż dla ciebie będzie opuszczona ziemia, a będą przeniesione skały z miejsca swego?

¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy.

⁴ Rozstąpiła się ziemia, i wszyscy obywatele jej; ale ja utwierdzę słupy jej. Sela.

⁶ O jako wielmożne są sprawy twoje, Panie! bardzo głębokie są myśli twoje.

¹⁷ Szaleni dla drogi przewrotności swojej, i dla nieprawości swej utrapieni bywają.

²² Prostacy! dokądże się kochać będziecie w prostocie? a naśmiewcy pośmiewisko miłować będziecie? a głupi nienawidzieć umiejętności będziecie? ²³ Nawróćcież się na karanie moje; oto wam wydam ducha mojego, a podam wam do znajomości słowa moje.

⁵ Zrozumijcie prostacy ostrożność, a głupi zrozumijcie sercem.

¹⁶ Gniew głupiego zaraz poznany bywa; ale ostrożny pokrywa hańbę swoję.

⁹ Nie bądź porywczy w duchu twym do gniewu; bo gniew w zanadrzyu głupich odpoczywa.

¹¹ I stał się Efraim jako gołębica głupia, nie mająca serca; Egiptu przyzywają a do Assura się uciekają.

⁹ I rzekł Bóg do Jonasza: Dobrzeż to, że się tak gniewasz o tę banię? I rzekł: Dobrze, że się gniewam aż na śmierć.

⁸ A zaś swarliwym i prawdzie nieposłusznym, lecz posłusznym niesprawiedliwości, odda zapalczywość i gniew;

⁶ Albowiem z tych są ci, którzy się wrywają w domy i pojmane wiodą niewiastki grzechami obciążone, które uwodzą rozmaite pożądliwości;

¹⁵ Przeklęty człowiek, któryby czynił obraz ryty, albo odlewany, obrzydliwość Pańską, robotę rąk rzemieślniczych, choćby to postawił na miejscu skrytem; tedy odpowie wszystek lud, i rzecze: Amen. ¹⁶ Przeklęty, kto lekceważy ojca swego, i matkę swoję; i rzecze wszystek lud Amen. ¹⁷ Przeklęty, który przenosi granicę bliźniego swego; a rzecze wszystek lud Amen. ¹⁸ Przeklęty, który zwodzi ślepego z drogi, aby błądził; i rzecze wszystek lud Amen. ¹⁹ Przeklęty, który wywraca sprawiedliwość przychodniowi; sierocie, i wdowie; a rzecze wszystek lud Amen. ²⁰ Przeklęty, kto by obcował z żoną ojca swego, bo odkrył podołek ojca swego; i rzecze wszystek lud Amen. ²¹ Przeklęty, któryby obcował z jakiemkolwiek bydlęciem; i rzecze wszystek lud Amen. ²² Przeklęty, któryby obcował z siostrą swoją, córka ojca swego albo córką matki swojej; i rzecze wszystek lud Amen. ²³ Przeklęty, któryby obcował z świekrą swoją; i rzecze wszystek lud Amen. ²⁴ Przeklęty, któryby zabił tajemnie bliźniego swego; i rzecze wszystek lud Amen. ²⁵ Przeklęty, któryby brał dary, aby zabił człowieka, krew niewinną; i rzecze wszystek lud Amen. ²⁶ Przeklęty, kto by nie został przy słowach zakonu tego, aby je czynił; i rzecze wszystek lud Amen.

¹⁸ Lekkimi są na wodach; przeklęty dział ich na ziemi; nie patrzą na drogę wolną.

⁸ Co bowiem za nadzieja jest obłudnika, który się w łakomstwie kocha, gdy Bóg wydrze duszę jego.

³⁵ Widziałem niezbożnika nader wyniosłego, a rozłożonego jako drzewo zielone samorosłe; ³⁶ Ale przeminął, a oto go nie było; szukałem go, alem go znaleść nie mógł.

²⁵ Wylij na nich rozgniewanie swoje, a popędliwość gniewu twego niech ich ogarnie.

³ Gdym był zawiścią poruszon przeciwko szalonym, widząc szczęście niepobożnych. ⁴ Bo nie mają związków aż do śmierci, ale w całości zostaje siła ich. ⁵ W pracy ludzkiej nie są, a kaźni, jako inni ludzie, nie doznawają. ⁶ Przetoż otoczeni są pychą, jako łańcuchem złotym, a przyodziani okrutnością, jako szatą ozdobną. ⁷ Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcej mają nad pomyślenie serca. ⁸ Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią. ⁹ Wystawiają przeciwko niebu usta swe, a język ich krąży po ziemi.

¹⁸ Zprawdęś ich na miejscach śliskich postawił, a podajesz ich na spustoszenie. ¹⁹ Oto jakoć przychodzą na spustoszenie! niemal w okamgnieniu niszczeją i giną od strachu. ²⁰ Są jako sen temu, co ocucił; Panie! gdy ich obudzisz obraz ich lekce poważysz.

⁷ Człowiek bydlęcy nie zna, a głupi nie zrozumiewa tego,

¹ Sprawiedliwym zostaniesz, Panie! jeźli się z tobą rozpierać będę; a wszakże o sądach twoich z tobą mówić będę. Czemuż się droga niezbożnych szczęści? Czemuż spokojnie żyją wszyscy, którzy bardzo wystąpili przeciwko tobie? ² Wszczepiłeś ich, i rozkorzenili się; rosną i owoc wydawają ci, którycheś ust bliskim, ale dalekim od nerek ich. ³ Ale ty, Panie, znasz mię, wypatrujesz mię, a doświadczyłeś serca mego, że z tobą jest; ale onych ciągniesz jako owce na rzeź i gotujesz ich na dzień zabicia, i mówisz:

²⁰ Albowiem napisano w księgach Psalmów: Niechaj będzie mieszkanie jego puste, a niech nie będzie, kto by w niem mieszkał, a biskupstwo jego niech weźmie inny.

⁵ Nie będziesz się im kłaniał, ani im będziesz służył; bom Ja Pan Bóg twój, Bóg zawistny w miłości, nawiedzający nieprawości ojców nad syny w trzeciem i w czwartem pokoleniu tych, którzy mię nienawidzą;

¹⁹ A oto wiatr gwałtowny przypadł od onej strony pustyni, i uderzył na cztery węgły domu, tak, że upadł na dzieci, i pomarły; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

¹⁰ Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają. ¹¹ Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

⁴ Że synowie twoi zgrzeszyli przeciw niemu, przetoż ich puścił w rękę nieprawości ich.

⁷ Ty wiesz, żem niepobożnie nie poczynał; wszakże nie jest, ktoby mię miał wyrwać z rąk twoich.

¹⁶ Ze spodku korzeń jego uschnie, a z wierzchu będzie obcięta gałąź jego. ¹⁷ Pamiątka jego zginie z ziemi, a imienia jego nie wspomną po ulicach. ¹⁸ Wypędzą go z światłości do ciemności, a z okręgu świata wyrzucą go. ¹⁹ Nie będzie syn ani wnuk między ludem jego, i nikt nie pozostanie w mieszkaniach jego.

¹⁴ Jeźli się rozmnożą synowie jego, pójdą pod miecz: a potomstwo jego nie nasyci się chleba.

² Panie, Boże mój! w tobie ufam; wybawże mię od wszystkich prześladowców moich, i wyzwól mię;

⁹ Niech dzieci jego będą sierotami, a żona jego wdową. ¹⁰ Niech będą biegunami i tułaczami synowie jego, niech żebrzą, a niech żebrzą wychodząc z pustek swoich. ¹¹ Niech lichwiarz załapi wszystko, co jest jego, a niech obcy rozchwycą pracę jego. ¹² Niech nie będzie ktoby mu miłosierdzie pokazał, niech nie będzie, ktoby się zmiłował nad sierotami jego. ¹³ Potomkowie jego niech z korzenia wycięci będą; w drugiem pokoleniu niech będzie wygładzone imię ich. ¹⁴ Niech przyjdzie na pamięć nieprawość przodków jego przed Panem, a grzech matki jego niechaj nie będzie zgładzony. ¹⁵ Niech będą przed Panem ustawicznie, ażby wygładził z ziemi pamiątkę ich,

¹⁵⁵ Dalekoć jest od niezbożników zbawienie; bo się nie badają o ustawach twoich.

⁵ Błogosławiony mąż, który niemi napełnił sajdak swój; nie będą zawstydzani, gdy się w bramie rozpierać będą z nieprzyjaciołmi swymi.

¹² Bo wiem o wielkich przestępstwach waszych, i srogich grzechach waszych, że ciemiężycie sprawiedliwego, biorąc poczty, a ubogich sprawy w bramie podwracacie.

⁴ Albo ośmnaście onych, na które upadła wieża w Syloe i pobiła je, mniemacie żeby ci winniejszymi byli nad wszystkie ludzie mieszkające w Jeruzalemie? ⁵ Bynajmniej, mówię wam: i owszem, jeźli pokutować nie będziecie, wszyscy także poginiecie.

³³ Owoc ziemi twojej, i wszystkę pracę twoję pożre naród, którego ty nie znasz, a nie będziesz jedno uciśniony, i udręczony po wszystkie dni.

⁵¹ I pożre owoc bydła twego, i owoc ziemi twojej, aż cię zniszczy; i nie zostawić zboża, moszczu, ani świeżej oliwy, ani stad wołów twoich, ani trzód owiec twoich, aż cię wygubi;

³ A bywało, gdy czego nasiał Izrael, że przychodził Madyjan i Amalek, i ludzie ze wschodu słońca, a najeżdżali go; ⁴ I położywszy się obozem przeciwko nim, psowali zboża ziemi, aż gdzie chodzą do Gazy, nic nie zostawując na pożywienie Izraelczykom, ani owiec, ani wołów, ani osłów. ⁵ Albowiem oni i stada ich przyciągali, i namioty ich, a przychodzili jako szarańcza w mnóstwie, i nie było im i wielbłądom ich liczby; tak przychodząc do ziemi spustoszyli ją. ⁶ Tedy znędzony był Izrael bardzo od Madyjanitów, i wołali synowie Izraelscy do Pana.

¹¹ Przyszedł potem Anioł Pański i stanął pod dębem, który był w Efra, w dziedzictwie Joasa, ojca Esrowego. A Giedeon, syn jego, młócił zboże na bojewisku, aby z niem uciekł przed Madyjanitami.

¹¹ Przetoż Pan nawiódł na nich hetmanów wojska króla Assyryjskiego, którzy pojmawszy Manasesa w cierniu, i związawszy go dwoma łańcuchami, zawiedli go do Babilonu.

¹⁵ I przypadli Sabejczycy, i zabrali je, a sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

¹⁷ A gdy ten jeszcze mówił, przyszedł i inny, i rzekł: Chaldejczycy, rozsadziwszy się na trzy hufce, wypadli na wielbłądy, i zabrali je, i sługi pozabijali ostrzem miecza; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

³ Zatem rzekł Pan do szatana: Przypatrzyłżeś się słudze memu Ijobowi, że mu nie masz równego na ziemi? Mąż to doskonały i szczery, bojący się Boga, a odstępujący od złego, i który jeszcze trwa w uprzejmości swojej; a tyś mię pobudził przeciw niemu, abym go niszczył bez przyczyny.

⁶ Spokojne i bezpieczne są namioty zbójców tych, którzy draźnią Boga, którym Bóg daje w ręce dobre rzeczy.

⁸ Bo zawiodą w sieci nogi jego, i w uwikłaniu chodzić będzie. ⁹ Uchwyci go sidło za piętę jego, i przemoże go łupieżca. ¹⁰ Skryty jest w ziemi powróz jego, a samołówka jego na ścieszce.

¹⁵ Bogactwa, które pożarł, zwróci, a z brzucha jego wyżenie je Bóg.

⁸ Przysiągł Pan przez prawicę swoję i przez ramię mocy swojej, mówiąc: Nie podam więcej pszenicy twojej na pokarm nieprzyjaciołom twoim, i nie będą pić cudzoziemcy wina twego, około któregoś pracował.

³⁴ Pożarł mię, potarł mię Nabuchodonozor, król Babiloński, uczynił mię naczyniem próżnem, połknął mię jako smok, napełnił brzuch swój rozkoszami mojemi, i wygnał mię.

⁴⁴ Nawiedzę też Bela w Babilonie, i wydrę, co był połknął, z gęby jego; i nie będą się więcej do niego zbiegać narody, i mury także Babilońskie upadną.

⁵ Pan się stał jako nieprzyjaciel, połknął Izraela, połknął wszystkie pałace jego, popsuł twierdze jego, i rozmnożył w ludu Judzkim płacz i narzekanie.

¹⁶ Otworzyli na cię usta swe wszyscy nieprzyjaciele twoi, świstają i zgrzytają zębami, mówiąc: Pożryjmy je; tenci jest zaiste on dzień, któregośmy czekali, znaleźliśmy i oglądaliśmy go.

⁷ Bo iż wiatr siali, wicher też żąć będą, a żadnego źdźbła mieć nie będą; urodzaj nie wyda mąki, a choćby wydał, cudzoziemcy to zjedzą.

²⁷ Gdybym się na pychę nieprzyjaciół nie oglądał, by się snać nie podnieśli nieprzyjaciele ich, a nie rzekli: Ręka nasza wyniosła, a nie Pan, sprawiła to wszystko.

⁹ A patrzajcie, jeźli drogą granic swych pójdzie do Betsemes, tedyć on na nas dopuścił to wielkie złe; a jeźliż nie, tedy poznamy, że nie ręka jego dotknęła się nas, ale to z trafunku przyszło na nas.

²⁹ Gdy on sprawi pokój, któż go wzruszy? także, gdy skryje oblicze, któż go ujrzy? A to czyni tak całemu narodowi, jako każdemu człowiekowi,

⁷ Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

⁷ Który czynię światłość, i stwarzam ciemności; sprawuję pokój, i stwarzam złe. Ja Pan czynię to wszystko.

³⁸ Izali z ust Najwyższego nie pochodzi złe i dobre?

⁴ Mówią słowa, przysięgając kłamliwie, gdy czynią przymierze; i wzrośnie sąd jako jad na zagonach polnych.

⁶ Izali się ludzie nie lękają, gdy trąba w mieście zabrzmi? izali jest w mieście co złego, którego by Pan nie uczynił?

¹⁵ Upatrując, żeby kto nie odpadł od łaski Bożej, a żeby który korzeń gorzkości nie podrósł, a nie przekaził i przez niego, aby się ich wiele nie pokalało;

¹⁷ Zaś rzekł do Adama: Iżeś usłuchał głosu żony twojej, a jadłeś z drzewa tego, o któremem ci przykazał, mówiąc: Nie będziesz jadł z niego; przeklęta będzie ziemia dla ciebie, w pracy z niej pożywać będziesz po wszystkie dni żywota twego. ¹⁸ A ona ciernie i oset rodzić będzie tobie; i będziesz pożywał ziela polnego. ¹⁹ W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się nawrócisz do ziemi, gdyżeś z niej wzięty; boś proch, i w proch się obrócisz.

¹ Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

⁸ Położyłeś nieprawości nasze przed sobą, tajne występki nasze przed jasnością oblicza twego. ⁹ Skąd wszystkie dni nasze nagle przemijają dla gniewu twego; jako słowa niszczeją lata nasze.

⁸ Wszystkie rzeczy są pełne zabaw, a człowiek nie może ich wymówić; oko nie nasyci się widzeniem, a ucho nie napełni się słyszeniem.

²² Bo cóż ma człowiek ze wszystkiej pracy swej, i z usiłowania serca swego, które podejmuje pod słońcem?

¹⁵ A tak i toć jest ciężka bieda, że jako przyszedł, tak odejdzie. Cóż tedy za pożytek, że na wiatr pracował? ¹⁶ Dotego, że po wszystkie dni swoje w ciemności jadał z wielkim kłopotem, z boleścią i z gniewem. ¹⁷ Toć jest, com ja obaczył, że dobra i osobliwa rzecz jest, jeść i pić, i używać dobrego ze wszystkiej pracy swej, którą człowiek podejmuje pod słońcem po wszystkie dni żywota swego, które mu dał Bóg; albowiem to jest dział jego.

¹³ Pokuszenie się was nie jęło, tylko ludzkie; ale wiernyć jest Bóg, który nie dopuści, abyście byli kuszeni nad możność waszę, ale uczyni z pokuszeniem i wyjście, abyście znosić mogli.

⁷ I zląkł się Jakób bardzo a strwożył się; i rozdzielił lud, który z nim był, i owce, i woły, i wielbłądy, na dwa hufce; ⁸ I rzekł: Jeźliby przyszedł Ezaw do jednego hufca, a poraziłby go, tedy hufiec, który pozostanie, będzie zachowany. ⁹ I rzekł Jakób: Boże ojca mego Abrahama, i Boże ojca mego Izaaka, Panie, któryś do mnie rzekł: Wróć się do ziemi twojej, i do rodziny twojej, a uczynięć dobrze. ¹⁰ Mniejszym jest niż wszystkie zmiłowania, i niż wszystka prawda, którąś uczynił z sługą swym. Albowiem tylko o lasce mojej przeszedłem ten Jordan, a teraz mam dwa hufce. ¹¹ Wyrwij mię proszę z ręki brata mego, z ręki Ezawa; boć się go boję, by snać przyszedłszy nie zabił mię, i matki z synami. ¹² Wszakeś rzekł: Dobrze czyniąc będęć dobrze czynił, a rozmnożę nasienie twoje jako piasek morski, który zliczon być nie może, dla mnóstwa.

¹² Który będąc uciśniony, modlił się Panu, Bogu swemu, i upokorzył się bardzo przed obliczem Boga ojców swoich, ¹³ I prosił go; a dał mu się uprosić, i wysłuchał modlitwę jego, a przywrócił go do Jeruzalemu na królestwo jego. Tedy poznał Manases, iż sam Pan jest Bogiem.

⁵ Jeźli się ty wczas nawrócisz do Boga, a będziesz się modlił Wszechmocnemu;

²¹ Przyuczaj się, proszę, z nim przestawać, a uczyń sobie z nim pokój: boć się tak będzie szczęściło.

²⁷ Będziesz mu się modlił, a wysłucha cię, i śluby twoje oddasz mu.

⁵ Spuść na Pana drogę twoję, a ufaj w nim, a on wszystko uczyni;

¹⁵ A wzywaj mię w dzień utrapienia: tedy cię wyrwę, a ty mię uwielbisz.

¹ Przedniejszemu śpiewakowi dla Jedytuna psalm Asafowy. ² Głos mój podnoszę do Boga, kiedy wołam; głos mój podnoszę do Boga, aby mię wysłuchał.

¹ Lecz Pan był nagotował rybę wielką, żeby pożarła Jonasza; i był Jonasz we wnętrznościach onej ryby trzy dni i trzy nocy. ² I modlił się Jonasz Panu, Bogu swemu, we wnętrznościach onej ryby, ³ I rzekł: Wołałem z ucisku swego do Pana, a ozwał mi się; z głębokości grobu wołałem, a wysłuchałeś głos mój. ⁴ Boś mię wrzucił w głębokość w pośrodek morza, i rzeka ogarnęła mię; wszystkie nawałności twoje i powodzi twoje zwaliły się na mię. ⁵ Jużem był rzekł: Wygnanym jest od oczów twoich, wszakże jeszcze będę patrzał na kościół twój święty. ⁶ Ogarnęły mię wody aż do duszy, przepaść mię ogarnęła, rogożem obwiniona była głowa moja. ⁷ Zstąpiłem aż do spodku gór, ziemia się zaworami swemi zawarła nademną na wieki; tyś jednak wywiódł z dołu żywot mój, o Panie, Boże mój!

¹² Dla której też przyczyny te rzeczy cierpię; aleć się nie wstydzę, gdyż wiem, komum uwierzył i pewienem, iż on mocen jest tego, czego mi się powierzył, strzec aż do onego dnia.

²³ Któremu gdy złorzeczono, nie odzłorzeczył; gdy cierpiał, nie groził, ale poruczył krzywdę temu, który sprawiedliwie sądzi.

¹⁹ Przetoż i ci, którzy cierpią według woli Bożej, niechaj jemu, jako wiernemu Stworzycielowi, poruczają dusze swoje, dobrze czyniąc.

¹⁰ On czyni rzeczy wielkie, a niewybadane i dziwne, którym niemasz liczby.

⁷ Izali tajemnice Boże wybadasz? albo doskonałości Wszechmocnego dościgniesz? ⁸ Wyższe są niż niebiosa, cóż uczynisz? Głębsze niż piekło, jakoż poznasz? ⁹ Dłuższa miara ich, niż ziemia, a szersza, niż morze.

⁵ I martwe rzeczy rodzą się pod wodami, i obywatele ich. ⁶ Odkryte są przepaści przed nim, a nie ma przykrycia zatracenie. ⁷ Rozciągnął północy nad miejscem próżnem, a ziemię zawiesił na niczem. ⁸ Zawiązuje wody na obłokach swoich, a nie rwie się obłok pod nimi. ⁹ Zatrzymuje stolicę swoję, rozpostarłszy nad nią obłok swój. ¹⁰ Położył granice wodom, aż weźmie koniec światłość i ciemność. ¹¹ Słupy niebieskie trzęsą się, i chwieją się na gromienie jego. ¹² Mocą swą dzieli morze, a roztropnością swą uśmierza nawałności jego. ¹³ Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego. ¹⁴ Oto teć są tylko części dróg jego, lecz i ta trocha niewybadana, cośmy słyszeli o nim, a grzmot wielkiej możności jego któż zrozumie?

⁵ Bo mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także i do deszczu wolnego, i do deszczu gwałtownego.

³ Któż jest ten, pytasz, który zaciemnia radę Bożą nieumiejętnie? Dlatego przyznaję, żem nie zrozumiał; dziwniejsze są te rzeczy, niżbym je mógł pojąć i zrozumieć.

⁵ Błogosławiony człowiek, który pokłada w Panu nadzieję swoję, a nie ogląda się na hardych, ani na tych, którzy się unoszą za kłamstwem.

¹⁸ Błogosławiony Pan Bóg, Bóg Izraelski, który sam cuda czyni.

¹⁰ Boś ty jest wielki, a czynisz cuda; tyś sam jest Bogiem.

¹⁸ Jeźlibym je chciał zliczyć, nad piasek rozmnożyły się; ocucęli się, jeszczem ci ja z tobą.

²⁸ Izali nie wiesz? izaliś nie słyszał, że Bóg wieczny Pan, który stworzył granice ziemi, nie ustanie, ani się spracuje, i że nie może być dościgniona mądrość jego?

³³ O głębokości bogactwa i mądrości, i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego i niedoścignione drogi jego!

²⁶ On też prawo dżdżom postanowił, a drogę błyskawicom gromów.

²⁸ Który spuszczają obłoki, a spuszczają na wiele ludzi.

²⁶ Aby szedł deszcz na ziemię, w której nikt nie mieszka, i na pustynię, gdzie niemasz człowieka; ²⁷ Aby nasycił miejsce puste i niepłodne, a wywiódł z niego zieloną trawę. ²⁸ Izali ma deszcz ojca? a krople rosy kto płodzi?

⁹ Tak, że się bać muszą cudów twoich, którzy mieszkają na krajach ziemi; których nastawaniem poranku i wieczora do wesela pobudzasz. ¹⁰ Nawiedzasz ziemię, i odwilżasz ją; obficie ją ubogacasz strumieniem Bożym, napełnionym wodami, i gotujesz zboże ich, gdy ją tak przyprawiasz. ¹¹ Zagony jej napawasz, bruzdy jej zniżasz, dżdżami ją odmiękczasz, a urodzajom jej błogosławisz.

⁸ Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach;

²⁴ Ani rzekli w sercu swem: Bójmy się już Pana, Boga naszego, który daje deszcz i w jesieni i na wiosnę czasu swego, który tygodni pewnych i żniwa naszego przestrzega.

¹³ Gdy on wydaje głos, szum wód bywa na niebie, i to sposabia, aby występowały pary z krajów ziemi; błyskawice z deszczem przywodzi, a wywodzi wiatry z skarbów swoich.

²² Izali są między marnościami pogańskiemi, coby spuszczali deszcz? albo niebiosa mogąli same przez się dawać deszcze? Izaliś nie ty sam Pan, Bóg nasz? Przetoż oczekujemy na cię; bo to wszystko ty czynisz.

⁷ Jam też zahamował od was deszcz, gdy jeszcze były trzy miesięce do żniwa, a spuściłem deszcz na jedne miasto, a na drugiem miasto nie spuścił; jedna dziedzina była deszczem odwilżona, a druga dziedzina, na którą deszcz nie padał, uschła.

¹⁷ Aczkolwiek nie zaniechał samego siebie prócz świadectwa, czyniąc dobrze, dawając nam z nieba dżdże i czasy urodzajne, napełniając pokarmem i weselem serca nasze.

²⁷ Mieszkaniem twojem Bóg wieczny, a ze spodku ramiona wieczności. Ten wyrzuci przed tobą nieprzyjaciela, a rzeczeć: Wytrać go;

⁷ Pan ubogiego czyni i zbogaca, uniża i wywyższa. ⁸ Wzbudza z prochu ubogiego, a z gnoju podnosi żebraka, aby je posadził z książęty, a dał im stolicę chwalebną osiadać; albowiem Pańskie są grunty ziemi, a na nich założył świat.

¹⁴ Iż się we mnie, mówi Pan, rozkochał, wyrwę go, i wywyższę go, przeto, iż poznał imię moje.

⁴¹ Onci nędznego z utrapienia podnosi, i rozmnaża rodzinę jego jako trzodę.

⁷ Podnosi z prochu nędznego, a z gnoju wywyższa ubogiego,

²⁴ A tak poznają wszystkie drzewa polne, żem Ja Pan poniżył drzewo wysokie, a wywyższyłem drzewo niskie, ususzyłem drzewo zielone, a uczyniłem, że zakwitło drzewo suche. Ja Pan rzekłem to, i uczynię.

⁵² Ściągnął mocarze z stolic ich, a wywyższył uniżone. ⁵³ Łaknące napełnił dobremi rzeczami, a bogacze rozpuścił próżne.

²¹ Błogosławieni jesteście, którzy teraz łakniecie; bo będziecie nasyceni. Błogosławieni jesteście, którzy teraz płaczecie; bo się śmiać będziecie.

⁹ A niech się chlubi brat niskiego stanu w wywyższeniu swojem,

⁶ Owszem, hojniejszą daje łaskę; bo mówi: Bóg się pysznym sprzeciwia, ale pokornym łaskę daje. ⁷ Poddajcież się tedy Bogu, a dajcie odpór dyjabłu, a uciecze od was. ⁸ Przybliżcie się ku Bogu, a przybliży się ku wam. Ochędóżcie ręce grzesznicy i oczyście serca, którzyście umysłu dwoistego, ⁹ Bądźcie utrapieni i żałujcie, i płaczcie; śmiech wasz niech się obróci w żałość, a radość w smutek. ¹⁰ Uniżajcie się przed obliczem Pańskiem, a wywyższy was.

³ Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, który według wielkiego miłosierdzia swego odrodził nas ku nadziei żywej przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa od umarłych,

¹⁰ A Bóg wszelkiej łaski, który nas powołał do wiecznej chwały swojej w Chrystusie Jezusie, gdy maluczko ucierpicie, ten niech was doskonałymi uczyni, utwierdzi, umocni i ugruntuje;

¹⁵ A gdy usłyszeli nieprzyjaciele nasi, iż nam to oznajmiono, tedy rozproszył Bóg radę ich, a myśmy się wszyscy wrócili do murów, każdy do roboty swojej.

¹⁶ U niego jest moc i mądrość. Jego jest błądzący, i w błąd zawodzący. ¹⁷ On obiera radców z mądrości, a sędziów przywodzi do głupstwa.

¹¹ Plemię ich z ziemi wygubisz, a nasienie ich z synów ludzkich.

¹⁰ Pan rozprasza rady narodów, a wniwecz obraca zamysły ludzkie; ¹¹ Ale rada Pańska trwa na wieki, a myśli serca jego od narodu do narodu.

¹⁷ Albowiem ramiona niezbożników będą pokruszone; ale sprawiedliwych Pan podpiera.

³⁰ Niemasz mądrości, ani rozumu, ani rady przeciwko Panu.

¹⁰ Wnijdźcie w radę, a będzie rozerwana; namówcie się, a nie ostoi się; bo Bóg z nami.

³ I zniszczony będzie duch w Egipczanach, a radę ich w niwecz obrócę; i będą się radzić bałwanów i wieszczków, i czarowników, i wróżków swoich.

³⁶ Tedy wyszedł Anioł Pański, i pobił w obozie Assyryjskim sto ośmdziesiąt, i pięć tysięcy; a gdy wstali bardzo rano, oto wszędy pełno trupów.

¹¹ Tedy Piotr przyszedłszy do siebie rzekł: Teraz znam prawdziwie, iż posłał Pan Anioła swego i wyrwał mię z ręki Herodowej i ze wszystkiego oczekiwania ludu żydowskiego.

¹² A gdy był dzień, zszedłszy się niektórzy z Żydów, zawiązali się klątwą, mówiąc: Że nie mieli jeść ani pić, ażby Pawła zabili. ¹³ A było ich więcej niż czterdzieści, którzy to przysiężenie uczynili. ¹⁴ Którzy przyszedłszy do przedniejszych kapłanów i do starszych, rzekli: Klątwąśmy się zawiązali, że nic nie ukusimy, ażbyśmy Pawła zabili. ¹⁵ Przetoż wy teraz dajcie znać hetmanowi z pozwoleniem wszystkiej rady, aby go jutro do was wywiódł, jakobyście się chcieli dostateczniej wywiedzieć o sprawach jego, a my, pierwej niż tu przyjdzie, jesteśmy gotowi go zabić. ¹⁶ A gdy usłyszał siostrzeniec Pawła o tej zasadzce, przyszedł, a wszedłszy do obozu, oznajmił to Pawłowi. ¹⁷ Tedy Paweł zawoławszy jednego z setników, rzekł: Zaprowadź tego młodzieńca do hetmana, bo mu coś ma powiedzieć. ¹⁸ A tak on wziąwszy go, wiódł go do hetmana i rzekł: Paweł więzień, zawoławszy mię, prosił, abym tego młodzieńca przywiódł do ciebie, któryć ma coś powiedzieć. ¹⁹ Tedy hetman wziąwszy go za rękę i ustąpiwszy na stronę, wywiadywał się: Cóż to jest, co mi masz powiedzieć? ²⁰ A on rzekł: Postanowili Żydowie prosić cię, abyś jutro wywiódł Pawła przed radę, jakoby się chcieli co dostateczniejszego wywiedzieć o nim. ²¹ Ale ty nie pozwalaj im tego; bo się nań nasadziło z nich więcej niż czterdzieści mężów, którzy się klątwą zawiązali, iż nie mają ani jeść ani pić, ażby go zabili; i są już w pogotowiu, czekając od ciebie odpowiedzi. ²² Tedy hetman odprawił onego młodzieńca, przykazawszy mu, aby tego przed nikim nie powiadał, iż mu to oznajmił.

³¹ Tedy dano znać Dawidowi, mówiąc: Achitofel jest z tymi, którzy się zbuntowali z Absalomem. I rzekł Dawid: O Panie, proszę, obróć w głupstwo radę Achitofelowę.

³⁴ Ale jeźli się do miasta wrócisz, a rzeczesz do Absaloma: Królu, sługą twoim będę, bom był sługą ojca twego zdawna, ale teraz jam sługą twoim: tedy mi obrócisz wniwecz radę Achitofelową.

²³ Tedy Achitofel widząc, iż się nie stało podług rady jego, osiodłał osła, a wstawszy jechał do domu swego, do miasta swego, a rozprawiwszy dom swój, powiesił się, i umarł, a pogrzebion jest w grobie ojca swego.

⁴ I rzekł król: Któż jest w sieni? (a Haman przyszedł był do sieni zewnętrznej pałacu królewskiego, chcąc mówić z królem, aby powieszono Mardocheusza na szubienicy, którą mu był nagotował.) ⁵ Tedy odpowiedzieli królowi słudzy jego: Oto Haman stoi w sieni. I rzekł król: Niech sam wnijdzie. ⁶ I wszedł Haman. Któremu król rzekł: Coby uczynić mężowi temu, którego król chce uczcić? (a Haman myślił w sercu swem: Komużby chciał król uczciwość większą wyrządzić nad mię?) ⁷ I odpowiedział Haman królowi: Mężowi, którego król chce uczcić, ⁸ Niech przyniosą szatę królewską, w którą się ubiera król, i przywiodą konia, na którym jeżdża król, a niech włożą koronę królewską na głowę jego; ⁹ A dawszy onę szatę i onego konia do ręki którego z książąt królewskich, z książąt najprzedniejszych, niech ubiorą męża onego, którego król chce uczcić, a niech go prowadzą na koniu po ulicy miejskiej, a niech wołają przed nim: Tak się ma stać mężowi, którego król chce uczcić. ¹⁰ Tedy rzekł król do Hamana: Spiesz się, weźmij szatę i konia, jakoś powiedział, a uczyń tak Mardocheuszowi Żydowi, który siedzi w bramie królewskiej, a nie opuszczaj nic z tego wszystkiego, coś mówił. ¹¹ Przetoż wziąwszy Haman szatę i konia, ubrał Mardocheusza, i prowadził go na koniu po ulicy miejskiej, wołając przed nim: Tak się ma stać mężowi, którego król chce uczcić.

¹⁰ I powieszono Hamana na onej szubienicy, którą był zgotował Mardocheuszowi. A tak uspokoił się gniew królewski.

²⁵ A jako Ester weszła przed oblicze królewskie, i mówiła o listy; a jako obrócone były złe zamysły jego, które był wymyślił przeciwko Żydom na głowę jego; i jako go powieszono i synów jego na szubienicy.

¹⁵ Oto rodzi nieprawość, bo począł boleść; ale porodzi kłamstwo. ¹⁶ Kopał dół, i wykopał go; ale wpadnie w dół, który sam uczynił.

¹⁵ Abym opowiadał wszystkie chwały twoje w bramach córki Syońskiej, weseląc się w zbawieniu twojem. ¹⁶ Zanurzeni są poganie w dole, który uczynili; w sieci, którą skrycie zastawili, uwięzła noga ich.

²⁶ Ty, Panie! z miłosiernym miłosiernie się obejdziesz, a z mężem szczerym szczerze sobie postąpisz.

⁷ Albowiem bez przyczyny zastawili na mię w dole sieci swoje, i bez przyczyny ukopali dół duszy mojej. ⁸ Niechaj na nich przyjdzie spustoszenie, którego się nie spodziewali; a sieć ich, którą zastawili, niech ich ułowi na zginienie, a niech w nią wpadną.

³² Albowiem przewrotny jest obrzydliwością przed Panem; ale z szczerymi tajemnica jego;

⁵¹ Dokazał mocy ramieniem swojem, i rozproszył pyszne w myślach serca ich.

¹⁹ Bo napisano: Wniwecz obrócę mądrość mądrych, a rozum rozumnych odrzucę. ²⁰ Gdzież jest mądry? Gdzież jest uczony w Piśmie? Gdzież badacz wieku tego? Izali w głupstwo nie obrócił Bóg mądrości świata tego?

¹⁹ Albowiem mądrość tego świata głupstwem jest u Boga; bo napisano: Który chwyta mądrych w chytrości ich;

²⁹ I będziesz macał o południu, jako maca ślepy w ciemności; a nie będąć się szczęściły drogi twoje; do tego też będziesz uciśniony, i szarpany po wszystkie dni, a nie będzie, kto by cię wybawił.

²⁵ Że macają w ciemnościach, gdzie nie masz światłości, a sprawuje, że błądzą jako pijani.

¹⁹ Droga zaś niepobożnych jest jako ciemność; nie wiedzą, o co sií otrącić mogą.

¹⁰ Macamy ściany jako ślepi, a macamy, jakobyśmy oczów nie mieli. Potykamy się w południe jako w zmierzk; w wielkich dostatkach podobniśmy umarłym.

⁹ A dnia onego, mówi panujący Pan, sprawię, że słońce zajdzie o południu, i przywiodę ciemność na ziemię w dzień jasny;

¹⁰ Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

¹⁴ Ale ty widzisz ucisk, i krzywdę upatrujesz, abyś im odpłacił ręką twą; na ciebieć się spuścił ubogi, tyś jest pomocnikiem sierocie.

¹⁷ Żądości pokornych wysłuchiwasz, Panie! utwierdzasz serca ich, nachylasz ku nim ucha twojego.

¹⁰ Tedy wszystkie kości moje rzeką: Panie! któż podobny tobie? który wyrywasz utrapionego od mocniejszego nadeń, a nędznego i ubogiego od drapieżcy jego.

⁴ Będzie sądził ubogich z ludu, a wybawi synów ubogiego; ale gwałtownika pokruszy.

¹² Albowiem wyrwie ubogiego wołającego, i nędznego, który nie ma pomocnika. ¹³ Zmiłuje się nad ubogim, i nad niedostatecznym, a duszę nędznych wybawi.

³¹ Przeto, że stoi po prawej stronie nędznemu, aby go wybawił od tych, którzy osądzają duszę jego.

¹² Potwarca nie będzie utwierdzony na ziemi, a mąż okrutny złością ułowiony będąc upadnie.

⁷ Ale u wszystkich synów Izraelskich nie ruszy językiem swym, ani pies, ani człowiek, ani bydlę, abyście wiedzieli, że Pan uczynił rozdział między Egipczany i między Izraelem.

⁸ Wzbudza z prochu ubogiego, a z gnoju podnosi żebraka, aby je posadził z książęty, a dał im stolicę chwalebną osiadać; albowiem Pańskie są grunty ziemi, a na nich założył świat. ⁹ Nóg świętych swoich ochrania, a niepobożni w ciemnościach zamilkną; bo nie w sile swojej będzie się mąż zmacniał.

¹⁸ Niepobożni się obrócą do piekła, wszystkie narody, które zapominają Boga.

¹¹ Zabije każdego z nich ostrość miecza, i przyjdą liszkom na podział. Lecz król będzie się weselił w Bogu, a będzie się chlubił każdy, kto przezeń przysięga; albowiem zatkane będą usta mówiących kłamstwo.

⁴² To widząc uprzejmi rozweselą się, a wszelka nieprawość zatka usta swe.

³² A cóż odpowiedzą posłom narodu? To, że Pan ugruntował Syon, a do niego się uciekać będą ubodzy ludu jego.

¹² Wróćcież się tedy do twierdzy, o więźniowie, którzy nadzieję macie! albowiemci i dziś dwojako opowiadam i nagrodzę.

¹⁹ A wiemy, iż cokolwiek zakonowi mówi, tym którzy są pod zakonem, mówi, aby wszelkie usta były zatulone i aby wszystek świat podlegał karaniu Bożemu.

¹² Błogosławiony jest mąż, którego ty ćwiczysz, Panie! a zakonu twego uczysz go.

¹¹ Synu mój! karania Pańskiego nie odrzucaj, i nie uprzykrzaj sobie ćwiczenia jego. ¹² Bo kogo Pan miłuje, tego karze, a to jako ojciec, który się w synu kocha.

¹⁸ Wprawdzie słyszę Efraima, że sobie utyskuje, mówiąc: Pokarałeś mię, abym był pokarany jako cielec nieokrócony. Nawróć mię abym był nawrócony; tyś zaiste Panie! Bóg mój.

⁵ Czyliście zapamiętali napominania, które wam jako synom mówi: Synu mój, nie lekceważ sobie kaźni Pańskiej, a nie trać serca, gdy od niego bywasz karany; ⁶ Albowiem kogo Pan miłuje, tego karze, a smaga każdego, którego za syna przyjmuje. ⁷ Jeźli znosicie karanie, Bóg się wam ofiaruje jako synom; albowiem któryż jest syn, którego by ojciec nie karał? ⁸ A jeźli jesteście bez karania, którego wszyscy są uczestnikami, tedy jesteście bękartami, a nie synami. ⁹ A nadto cielesnych ojców naszych mieliśmy, którzy nas karali, a baliśmy się ich; zaż daleko więcej nie mamy być poddani Ojcu duchów, abyśmy żyli? ¹⁰ Albowiem oni na mało dni, jako się im zdało, nas karali; ale ten ku pożytkowi naszemu na to, abyśmy byli uczestnikami świętobliwości jego. ¹¹ A wszelkie karanie, gdy przytomne jest, nie zda się być wesołe, ale smutne; lecz potem owoc sprawiedliwości spokojny przynosi tym, którzy są przez nie wyćwiczeni.

¹² Błogosławiony mąż, który znosi pokuszenie; bo gdy będzie doświadczony, weźmie koronę żywota, którą obiecał Pan tym, którzy go miłują.

¹¹ Oto za błogosławionych mamy tych, którzy cierpieli. O cierpliwości Ijobowej słyszeliście i koniec Pański widzieliście, iż wielce miłosierny jest Pan i litościwy.

¹⁹ Ja którychkolwiek miłuję, strofuję i karzę. Bądź tedy gorliwym, a pokutuj.

³⁹ Obaczcież teraz, żem Ja, Jam jest sam, a że nie masz bogów oprócz Mnie; Ja zabijam i ożywiam, zranię, i Ja uleczę, a nie masz kto by z ręki mojej wyrwał.

⁶ Pan zabija i ożywia, wwodzi do grobu i wywodzi.

³ Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich.

²⁶ Światłość też miesiąca będzie jako światłość słoneczna; a światłość słoneczna będzie w siedmiornasób, jako światłość siedmiu dni, dnia, którego zawiąże Pan złamanie ludu swego, a ranę zbicia jego uleczy.

¹ W utrapieniu swojem rano mię szukać będą, mówiąc: Pójdźcie, a nawróćmy się do Pana; bo on porwał, a uzdrowi nas; uderzył, i zawiąże rany nasze;

¹⁹ Bliski jest Pan tym, którzy są skruszonego serca, a utrapionych w duchu zachowuje.

³ Onci zaiste wybawi cię z sidła łowczego, i z powietrza najjadowitszego. ⁴ Pierzem swem okryje cię, a pod skrzydłami jego bezpiecznym będziesz; prawda jego tarczą i puklerzem. ⁵ Nie ulękniesz się strachu nocnego, ani strzały latającej we dnie; ⁶ Ani zarazy morowej, która przechodzi w ciemności, ani powietrza morowego, które zatraca w południe. ⁷ Padnie po boku twym tysiąc, a dziesięć tysięcy po prawej stronie twojej; ale się do ciebie nie przybliży. ⁸ Tylko to oczyma twemi obaczysz, a nagrodę niepobożnych oglądasz. ⁹ Ponieważeś ty Pana, który jest nadzieją moją, i Najwyższego, za przybytek swój położył: ¹⁰ Nie spotka cię nic złego, ani jaka plaga przybliży się do namiotu twego.

¹⁶ Bo choć siedm kroć upada sprawiedliwy, przecie zaś powstaje; ale niezbożni wpadną w nieszczęście.

⁸ Albowiem nie chcemy, abyście nie mieli wiedzieć, bracia! o ucisku naszym, który nas spotkał w Azyi, iżeśmy nazbyt byli obciążeni i nad możność, tak iżeśmy byli poczęli wątpić i o żywocie.

⁹ Umie Pan pobożnych z pokuszenia wyrywać, a niesprawiedliwych na dzień sądu ku karaniu chować;

⁷ Posłał mię tedy Bóg przed wami, abym was zachował ostatek na ziemi, a żebym wam dodał żywności na oswobodzenie wielkie.

⁶ A kruki przynosiły mu chleb i mięso rano, także chleb i mięso w wieczór; a pił z potoku.

³ Przetoż choćby wojsko przeciwko mnie stanęło, nie ulęknie się serce moje; choćby powstała przeciwko mnie wojna, przecież ja w tym ufam.

¹⁹ Aby wyrwał od śmierci duszę ich,a pożywił ich w głodzie.

¹⁹ Nie będą zawstydzeni we zły czas, a we dni głodu będą nasyceni;

⁷ Którzy ufają bogactwom swoim, a w mnóstwie dostatków swoich chlubią się.

¹⁰ Bóg daje zwycięstwo królom, a Dawida, sługę swego, wybawia od miecza srogiego.

³ Nie dopuści Pan łaknąć duszy sprawiedliwego; ale majętność niezbożników rozproszy.

¹⁶ Ten na wysokościach mieszkać będzie, zamki na skałach będą ucieczką jego; chleb jego dany mu będzie, wody jego nie ustaną.

¹⁴ Z ręki grobu wybawię ich, od śmierci wykupię ich. O śmierci! będę śmiercią twoją; o grobie! będę skażeniem twojem; żałość skryta będzie od oczów moich.

¹⁷ Choćby figowe drzewo nie zakwitnęło i nie było urodzaju na winnicach, choćby i owoc oliwy pochybił, i role nie przyniosłyby pożytku, i z owczarniby owce wybite były, a nie byłoby bydła w oborach;

⁶ I usłyszycie wojny i wieści o wojnach; patrzcież, abyście sobą nie trwożyli; albowiem musi to wszystko być, ale jeszcze nie tu jest koniec.

²⁰ O jakoż jest wielka dobroć twoja, którąś zachował bojącym się ciebie, którąś pokazywał tym, którzy ufają w tobie przed synami ludzkimi.

²¹ Wyciągnął ręce swoje na tych, którzy z nim mieli pokój, wzruszył przymierze swoje.

⁴ On pośle z nieba, i wybawi mię od pohańbienia tego, który mię chce pochłonąć. Sela. Pośle mi Bóg miłosierdzie swoje i prawdę swą.

⁵ Nie ulękniesz się strachu nocnego, ani strzały latającej we dnie; ⁶ Ani zarazy morowej, która przechodzi w ciemności, ani powietrza morowego, które zatraca w południe. ⁷ Padnie po boku twym tysiąc, a dziesięć tysięcy po prawej stronie twojej; ale się do ciebie nie przybliży.

¹⁸ Znajdzie takowego, co mówi słowa jako miecz przerażające; ale język mądrych jest lekarstwem.

¹⁷ Żadne naczynie urobione przeciw tobie nie zdarzy się, a każdy język powstawający przeciw tobie na sądzie potępisz. Toć jest dziedzictwo sług Pańskich, a sprawiedliwość ich odemnie, mówi Pan.

¹⁸ I rzekli: Pójdźcie a wymyślmy co przeciwko Jeremijaszowi; bo nie zginie zakon od kapłana, ani rada od mądrego, ani słowo od proroka; pójdźcież, a ubijmy go językiem, a nie dbajmy na żadne słowa jego.

⁵ Tak i język mały jest członek, wszakże bardzo się wynosi. Oto maluczki ogień, jako wielki las zapala! ⁶ I język jest ogień i świat niesprawiedliwości; takci jest postanowiony język między członkami naszemi, który szpeci wszystko ciało i zapala koło urodzenia naszego, i bywa zapalony od ognia piekielnego. ⁷ Albowiem wszelkie przyrodzenie i dzikich zwierząt, i ptaków, i gadzin, i morskich potworów bywa okrócone i jest okrócone od ludzi; ⁸ Ale języka żaden z ludzi okrócić nie może, który jest nieokrócone złe i pełne jadu śmiertelnego.

²¹ A teć są słowa, które mówił Pan o nim: Panna, córka Syońska, wzgardziła cię, śmiała się z ciebie, kiwała głową za tobą córka Jeruzalemska.

¹³ Po lwie, i po bazyliszku deptać będziesz, lwię i smoka podepczesz.

⁹ Nie będzie tam lwa, a okrutny zwierz nie będzie chodził po niej, ani się tam znajdzie; ale wybawieni po niej chodzić będą.

²⁵ Wilk z barankiem paść się będą społem; lew jako wół plewy jeść będzie, a wężowi proch będzie chlebem jego; nie będą szkodzić ani zatracać na wszystkiej górze świętej mojej, mówi Pan.

²⁵ I uczynię z nimi przymierze pokoju, a wygubię zły zwierz z ziemi; i będą na puszczy bezpiecznie mieszkać, a w lasach sypiać będą;

¹⁸ I uczynię dla ciebie przymierze dnia onego z zwierzem polnym, i z ptastwem niebieskiem i z płazem ziemskim, a łuk i miecz pokruszę, i wojnę z ziemi zniosę, i sprawię, że bezpiecznie mieszkać będą.

⁶ Bo dam pokój w ziemi, i będziecie spali, a nie będzie, kto by was przestraszył; wyplenię też złego zwierza z ziemi, a miecz nie przejdzie ziemi waszej.

¹² Na rękach nosić cię będą, byś snać nie obraził o kamień nogi twojej. ¹³ Po lwie, i po bazyliszku deptać będziesz, lwię i smoka podepczesz.

⁶ I będzie mieszkał wilk z barankiem, a lampart z koźlęciem będzie leżał; także cielę i szczenię lwie, i karmne bydła pospołu będą, a małe dziecię rządzić ich będzie. ⁷ Krowa i niedźwiedzica społem paść się będą, a płód ich pospołu leżeć będzie, a lew jako wół plewy jeść będzie. ⁸ A dziecię ssące będzie grało nad dziurą żmijową; a to, które odstawione jest, wpuści rękę swoję do dziury bazyliszkowej. ⁹ Nie będą szkodzić ani zabijać na wszystkiej górze mojej świętej; bo ziemia będzie napełniona znajomością Pańską, tak jako morze wodami napełnione jest.

¹⁵ Także jeźlibym zły zwierz przepuścił na ziemię, a osierociłby ją, i byłaby spustoszona, żeby jej nikt przechodzić nie mógł dla zwierza, ¹⁶ Jako żyję Ja, mówi panujący Pan, że choćby ci trzej mężowie byli w pośrodku jej, żadną miarąby nie wybawili synów ani córek: oniby tylko sami wybawieni byli, leczby ziemia spustoszona była.

²² Bóg mój posłał Anioła swego, który zamknął paszczękę lwom, aby mi nie zaszkodziły, dlatego, że się przed nim znalazła niewinność we mnie; owszem, ani przed tobą, królu! nicem złego nie uczynił.

³⁸ Albowiem pewienem tego, iż ani śmierć, ani żywot, ani Aniołowie, ani księstwa, ani mocarstwa, ani teraźniejsze ani przyszłe rzeczy, ³⁹ Ani wysokość, ani głębokość, ani żadne insze stworzenie nie będzie nas mogło odłączyć od miłości Bożej, która jest w Jezusie Chrystusie, Panu naszym.

⁶ Błogosławiony będziesz wchodząc, błogosławiony i wychodząc.

³ A gdy przyszedł Dawid i mężowie jego do miasta, oto, spalone było ogniem, a żony ich, i syny ich, i córki ich w niewolę zabrano.

⁶ Jeźli będziesz czystym i szczerym; tedyć pewnie ocuci dla ciebie, i spokojne uczyni mieszkanie sprawiedliwości twojej.

⁶ Światło się zaćmi w przybytku jego, i pochodnia jego nad nim zgaśnie.

¹⁵ Będzie mieszkał strach w przybytku jego, chociaż nie był jego, a siarką będzie potrząśnione mieszkanie jego.

²¹ Takoweć są mieszkania niezbożnego, i do tego przychodzi temu, który nie zna Boga.

⁷ Przeczże niepobożni żyją, starzeją się, i wzmagają się w bogactwa? ⁸ Nasienie ich trwałe jest przed obliczem ich z nimi, a rodzina ich przed oczyma ich. ⁹ Domy ich bezpieczne od strachu, a niemasz rózgi Bożej nad nimi.

¹³ Dusza jego w dobrem przemieszkiwać będzie, a nasienie jego odziedziczy ziemię.

¹⁰ Nie spotka cię nic złego, ani jaka plaga przybliży się do namiotu twego.

⁴ Błądzili po puszczy, po pustyni bezdrożnej, miasta dla mieszkania nie znajdując.

⁴⁰ Gdy wylewa wzgardę na książąt, dopuszczając, aby błądzili po puszczy bezdrożnej.

⁷ Pan cię strzec będzie od wszystkiego złego; on duszy twojej strzec będzie. ⁸ Pan strzec będzie wyjścia twego i wejścia twego, odtąd aż na wieki.

⁵ I stworzy Pan nad każdem miejscem góry Syońskiej, i nad każdem zgromadzeniem jej obłok we dnie, a dym i jasność pałającego ognia w nocy: bo nad wszystką sławą będzie ochrona. ⁶ A będzie namiotem na zasłonę we dnie od gorąca, a na ucieczkę i ukrycie przede dżdżem i powodzią.

⁵ I wywiódł go na dwór, i rzekł: Spojrzyj teraz ku niebu, a zlicz gwiazdy, będzieszli je mógł zliczyć; i rzekł mu: Tak będzie nasienie twoje.

⁹ Bo obrócę się do was, a rozkrzewię was, i rozmnożę was, i utwierdzę przymierze moje z wami.

⁴ Błogosławiony owoc żywota twego, i owoc ziemi twojej, i owoc bydła twego, płód rogatego bydła twego, i trzody drobnego bydła twego.

¹³ Miał też siedm synów, i trzy córki. ¹⁴ I dał imię pierwszej Jemina, a imię drugiej Kietzyja, a imię trzeciej Kierenhappuch. ¹⁵ A nie znajdowały się niewiasty tak piękne, jako córki Ijobowe, we wszystkiej onej ziemi; i dał im ojciec ich dziedzictwo między braćmi ich. ¹⁶ Potem Ijob żył sto i czterdzieści lat, i oglądał synów swych, i synów synów swoich, aż do czwartego pokolenia.

¹⁶ Gdy się wrzuci garść zboża do ziemi na wierzchu gór, zaszumi jako Liban urodzaj jego, a mieszczanie zakwitną jako zioła polne.

² Możne będzie na ziemi nasienie jego; rodzina szczerych błogosławiona będzie.

³ Oto dziatki są dziedzictwem od Pana, a płód żywota nagrodą. ⁴ Jako strzały w ręku mocarza, tak są dziatki, które się darzą. ⁵ Błogosławiony mąż, który niemi napełnił sajdak swój; nie będą zawstydzani, gdy się w bramie rozpierać będą z nieprzyjaciołmi swymi.

³ Żona twoja będzie jako winna macica płodna po bokach domu twego; dziatki twoje jako latorośle oliwne około stołu twego. ⁴ Oto takci będzie ubłogosławiony mąż, który się boi Pana. ⁵ Niechżeć Pan błogosławi z Syonu, abyś patrzył na dobro Jeruzalemskie po wszystkie dni żywota twego. ⁶ I oglądał synów synów twoich, i pokój nad Izraelem.

³ Bo wyleję wody na pragnącego, a potoki na suchą ziemię; wyleję Ducha mego na nasienie twoje, i błogosławieństwo moje na potomki twoje. ⁴ I rozkrzewią się jako między trawą, i jako wierzby przy ciekących wodach.

¹⁵ Ale ty pójdziesz do ojców twoich w pokoju; i pogrzebion będziesz w starości dobrej.

⁸ I ustawając umarł Abraham w starości dobrej, zeszły w leciech, i syty dni; i przyłączon jest do ludu swego.

¹⁶ Potem Ijob żył sto i czterdzieści lat, i oglądał synów swych, i synów synów swoich, aż do czwartego pokolenia. ¹⁷ A umarł Ijob, będąc starym i dni sytym.

¹⁶ Długością dni nasycę go, i okażę mu zbawienie moje.

¹¹ Bo przez mię rozmnożą się dni twoje, i przedłużą się lata żywota.

²⁷ Bojaźń Pańska dni przyczynia; ale lata niezbożnego ukrócone bywają.

¹³ Strzegąc przykazań Pańskich i ustaw jego, które ja dziś rozkazuję tobie, abyć się dobrze działo.

⁸ Bo spytaj się proszę wieku starego, a nagotuj się ku wyszpiegowaniu ojców ich. ⁹ (Gdyż wczorajszymi jesteśmy, a nic nie wiemy, ponieważ jako cień są dni nasze na ziemi.) ¹⁰ Oni cię nauczą i powiedząć, i z serca swego wypuszczą słowa.

² Wieraście wy sami ludźmi? i z wamiż umrze mądrość?

¹⁷ Okażęć, tylko mię słuchaj; a com widział, oznajmięć,

² Izali Bogu człowiek może być pożytecznym? raczej pożyteczny jest sam sobie, mądrze się sprawując.

¹¹ Otom oczekiwał słów waszych, a przysłuchiwałem się dowodom waszym, czekając, ażbyście doszli rzeczy. ¹² I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was Ijoba przekonać nie mógł; i nie masz między wami, ktoby odpowiedział słowom jego.

² Wielkie sprawy Pańskie, jawne u wszystkich, którzy się w nich kochają.

³ Owszem, jeźli na rozum zawołasz, a roztropności wezwieszli głosem swoim; ⁴ Jeźli jej szukać będziesz jako srebra, a jako skarbów skrytych pilnie szukać będziesz: ⁵ Tedy zrozumiesz bojaźń Pańską, a znajomość Bożą znajdziesz.

¹² Będzieszli mądrym, sobie będziesz mądrym; a jeźli naśmiewcą, ty sam szkodę odniesiesz.