Proverbs 22:14 Cross References - PBG

¹⁴ Usta obcych niewiast są dół głęboki; na kogo się Pan gniewa, wpadnie tam.

¹⁹ Co widząc Pan poruszył się gniewem na syny swoje, i na córki swoje.

²⁰ I rzekła: Filistynowie nad tobą, Samsonie. A ocuciwszy się ze snu swego, rzekł: Wynijdę jako i pierwej, a wybiję się; a nie wiedział, że Pan odstąpił od niego. ²¹ Tedy pojmawszy go Filistynowie, wyłupili mu oczy, i wiedli go do Gazy, związawszy go dwoma miedzianymi łańcuchami, i musiał mleć w domu więźniów.

²⁶ Izaliż nie przez to zgrzeszył Salomon, król Izraelski? choć między wieloma narodami nie było króla jemu podobnego, który był miły Bogu swemu, tak, że go Bóg postanowił królem, nad wszystkim Izraelem, przecież i tego przywiodły niewiasty cudzoziemskie do grzechu.

¹² Ale lud mój nie usłuchał głosu mego, a Izrael nie przestał na mnie.

¹⁶ Wyrywając cię od niewiasty postronnej i obcej, która pochlebia łagodnemi słowy; ¹⁷ Która opuszcza wodza młodości swojej, a przymierza Boga swojego zapomina. ¹⁸ Bo się nachyla ku śmierci dom jej, a do umarłych ścieszki jej. ¹⁹ Wszyscy, którzy do niej wchodzą, nie wracają się, ani trafiają na ścieszkę żywota.

³ Bo choć niewiasty obcej wargi miodem opływają, a gładsze niż oliwa usta jej: ⁴ Ale ostatnie rzeczy jej gorzkie jak piołun, a ostre jako miecz na obie strony ostry. ⁵ Nogi jej zstępują do śmierci, a do piekła chód jej prowadzi. ⁶ Jeźlibyś zważyć chciał ścieszkę żywota jej, nie pewne są drogi jej, nie poznasz ich. ⁷ Przetoż teraz, synowie! słuchajcie mię, a nie odstępujcie od powieści ust moich. ⁸ Oddal od niej drogę twoję, a nie przybliżaj się ku drzwiom domu jej. ⁹ Byś snać nie podał obcym sławy twojej, a lat twoich okrutnikowi; ¹⁰ By się snać nie nasycili obcy siłą twoją, a prace twoje nie zostały w domu cudzym; ¹¹ I narzekałbyś w ostateczne czasy twoje, gdybyś zniszczył czerstwość twoję i ciało twoje; ¹² I rzekłbyś: O jakożem miał ćwiczenie w nienawiści, a strofowaniem gardziło serce moje! ¹³ Nie słuchałem głosu ćwiczących mię, a tym, którzy mię uczyli, nie nakłaniałem ucha mego! ¹⁴ Maluczkom nie przyszedł we wszystko nieszczęście, w pośród zebrania i zgromadzenia. ¹⁵ Pij wodę ze zdroju twego, a wody płynące ze źródła twego! ¹⁶ Niech się precz rozchodzą źródła twoje, a po ulicach strumienie wód. ¹⁷ Miej je sam dla siebie, a nie obcy z tobą. ¹⁸ Niech nie będzie zdrój twój błogosławiony, a wesel się z żony młodości twojej. ¹⁹ Niechżeć będzie jako łani wdzięczna, i sarna rozkodzna; niech cię nasycają piersi jej na każdy czas, w miłości jej kochaj się ustawicznie. ²⁰ Bo przeczże się masz kochać w obcej, synu mój! i odpoczywać na łonie cudzej? ²¹ Gdyż przed oczyma Pańskiemi są drogi człowiecze, a on wszystkie ścieszki jego waży. ²² Nieprawości własne pojmają niezbożnika, a w powrozach grzechu swego uwikle się. ²³ Onci umrze, przeto, że nie przyjmował ćwiczenia, a dla wielkości głupstwa swego będzie błądził.

²⁴ Aby cię strzegły od niewiasty złej, i od łagodnego języka niewiasty obcej. ²⁵ Nie pożądaj piękności jej w sercu twojem, a niech cię nie łowi powiekami swemi. ²⁶ Albowiem dla niewiasty wszetecznej zubożeje człowiek aż do kęsa chleba; owszem żona cudzołożna drogą duszę łowi. ²⁷ Izaż może kto brać ogień do zanadrzy swoich, aby szaty jego nie zgorzały? ²⁸ Izaż może kto chodzić po rozpalonym węglu, aby się nogi jego nie poparzyły? ²⁹ Tak kto wchodzi do żony bliźniego swego, nie będzie bez winy, ktokolwiek się jej dotknie.

⁵ Aby cię strzegły od żony cudzej, i od obcej, która mówi łagodne słowa. ⁶ Bom oknem domu swego przez kratę moję wyglądał; ⁷ I widziałem między prostakami, obaczyłem między synami młodzieńca głupiego, ⁸ Który szedł ulicą przy rogu jej, drogą postępując ku domowi jej. ⁹ Ze zmierzkiem pod wieczór, w ciemności nocnej, i w mroku. ¹⁰ A oto niewiasta spotkała go, w ubiorze wszetecznicy, chytrego serca, ¹¹ Świegotliwa i nie ukrócona, a w domu własnym nie mogły się ostać nogi jej; ¹² Raz na dworzu, raz na ulicach i po wszystkich kątach zasadzki czyniąca; ¹³ I uchwyciła go, i pocałowała go, a złożywszy wstyd z twarzy swojej, rzekła mu: ¹⁴ Ofiary spokojne są u mnie; dzisiajm oddała śluby moje. ¹⁵ Przetożem wyszła przeciw tobie, abym pilnie szukała twarzy twojej, i znalazłam cię. ¹⁶ Obiłam kobiercami łoże moje, ozdobione rzezaniem i prześcieradłami egipskiemi. ¹⁷ Potrząsnęłam pokój swój myrrą, aloesem, i cynamonem. ¹⁸ Pójdźże, opójmy się miłością aż do poranku, ucieszmy się miłością. ¹⁹ Boć męża mego w domu niemasz; pojechał w drogę daleką. ²⁰ Worek pieniędzy wziął z sobą; dnia pewnego wróci się do domu swego. ²¹ I nakłoniła go wielą słów swoich, a łagodnością warg swoich zniewoliła go. ²² Wnet poszedł za nią, jako wół, gdy go na rzeź wiodą, a jako głupi do pęta, którem karany bywa. ²³ I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego. ²⁴ Przetoż teraz, synowie! słuchajcie mię, a bądźcie pilni powieści ust moich. ²⁵ Niechaj się nie uchyla za drogami jej serce twoje, ani się tułaj po ścieszkach jej. ²⁶ Albowiem wielu zraniwszy poraziła, i mocarze wszyscy pozabijani są od niej. ²⁷ Dom jej jest jako drogi piekielne, wiodące do gmachów śmierci.

²⁷ Bo nierządnica jest dół głęboki, a cudza żona jest studnia ciasna.

²⁶ I znalazłem rzecz gorzciejszą nad śmierć, to jest, taką niewiastę, której serce jest jako sieci i sidło, a ręce jej jako pęta. Kto się Bogu podoba, wolny będzie od niej; ale grzesznik będzie od niej pojmany.