Proverbs 6 Cross References - PBG

¹ Synu mój! jeźlibyś ręczył za przyjaciela twego, a dałbyś obcemu rękę twoję: ² Usidliłeś się słowy ust twoich, pojmanyś mowami ust twoich. ³ Przetoż uczyń tak, synu mój! a wyzwól się, gdyżeś wpadł w rękę przyjaciela twego; idźże, upokórz się, a nalegaj na przyjaciela twego. ⁴ Nie dawaj snu oczom twoim, ani drzemania powiekom twoim. ⁵ Wyrwij się jako łani z rąk myśliwca i jako ptak z ręki ptasznika. ⁶ Idź do mrówki, leniwcze! obacz drogi jej, a nabądź mądrości; ⁷ Która, choć nie ma wodza, ani przełożonego, ani pana, ⁸ Przecież w lecie gotuje pokarm swój, a zgromadza w żniwa żywność swoję. ⁹ Leniwcze! dokądże leżeć będziesz? kiedyż wstaniesz ze snu swego? ¹⁰ Trochę się prześpisz, trochę podrzemiesz, trochę złożysz ręce, abyś odpoczywał. ¹¹ A wtem ubóstwo twoje przyjdzie jako podróżny, a niedostatek twój, jako mąż zbrojny. ¹² Człowiek niepobożny, mąż złośliwy chodzi w przewrotności ust; ¹³ Mruga oczyma swemi, mówi nogami swemi, ukazuje palcami swemi; ¹⁴ Przewrotności są w sercu jego, myśli złe na każdy czas, a zwady rozsiewa. ¹⁵ Przetoż prędko przyjdzie upadek jego; nagle skruszony będzie bez uleczenia. ¹⁶ Sześć jest rzeczy, których nienawidzi Pan, a siódma jest obrzydliwością duszy jego; ¹⁷ Oczów wyniosłych, języka kłamliwego, i rąk wylewających krew niewinną; ¹⁸ Serca, które knuje myśli złe; nóg, które się kwapią bieżeć ku złemu; ¹⁹ Świadka fałszywego, który mówi kłamstwo, i tego, który sieje rosterki między braćmi. ²⁰ Strzeżże, synu mój! przykazania ojca twego, a nie opuszczaj nauki matki twojej. ²¹ Wiążże je zawżdy u serca twego, a wieszaj je u szyi twojej. ²² Gdziekolwiek pójdziesz, poprowadzi cię; gdy, zaśniesz strzedz cię będzie, a gdy się ocucisz, rozmawiać z tobą będzie, ²³ (Bo przykazanie jest pochodnią, nauka światłością, a drogą żywota są karności ćwiczenia.) ²⁴ Aby cię strzegły od niewiasty złej, i od łagodnego języka niewiasty obcej. ²⁵ Nie pożądaj piękności jej w sercu twojem, a niech cię nie łowi powiekami swemi. ²⁶ Albowiem dla niewiasty wszetecznej zubożeje człowiek aż do kęsa chleba; owszem żona cudzołożna drogą duszę łowi. ²⁷ Izaż może kto brać ogień do zanadrzy swoich, aby szaty jego nie zgorzały? ²⁸ Izaż może kto chodzić po rozpalonym węglu, aby się nogi jego nie poparzyły? ²⁹ Tak kto wchodzi do żony bliźniego swego, nie będzie bez winy, ktokolwiek się jej dotknie. ³⁰ Nie kładą hańby na złodzieja, jeżliż co ukradnie, chcąc nasycić duszę swoję, będąc głodnym; ³¹ Ale gdy go zastaną, nagradza siedmiorako, albo wszystkę majętność domu swego daje. ³² Lecz cudzołożący z niewiastą głupi jest, a kto chce zatracić duszę swoję, ten to czyni. ³³ Karanie i zelżywość odniesie, a hańba jego nie będzie zgładzona. ³⁴ Bo zawisna miłość jest zapalczywością męża, a nie sfolguje w dzień pomsty. ³⁵ Nie będzie miał względu na żaden okup, ani przyjmie, chociażby mu najwięcej darów dawano.

⁹ Ja przyrzekam zań, z ręki mojej szukaj go; jeźli go nie przywiodę do ciebie, a nie stawię go przed tobą, będęć winien grzechu po wszystkie dni;

³² Bo sługa twój przyrzekł za to dziecię, gdy je brał od ojca swego, mówiąc: Jeźlić go zaś nie przywiodę, tedy będę winien grzechu przeciw ojcu memu po wszystkie dni. ³³ Teraz tedy niech zostanie proszę sługa twój miasto dziecięcia tego niewolnikiem pana mego, a dziecię niech idzie z bracią swoją.

³ Staw mi, proszę, rękojmię za się. Któż jest ten? Niech mi na to da rękę.

¹⁵ Bardzo sobie szkodzi, kto za obcego ręczy; ale kto się chroni rękojemstwa, bezpieczen jest.

¹⁸ Człowiek głupi daje rękę, czyniąc rękojemstwo przed twarzą przyjaciela swego.

¹⁶ Weźmij szatę tego, któryć ręczył za obcego; a od tego, który ręczył za cudzoziemkę, weźmij zastaw jego.

²⁶ Nie bywaj między tymi, którzy ręczą; ani między rękojmiami za długi;

¹³ Weźmij szatę tego, któryć ręczył za obcego; a od tego, który ręczył za cudzoziemkę, weźmij zastaw jego.

¹⁸ A jeźlić w czem niepraw, albo ci co winien, to mnie przyczytaj. ¹⁹ Jam Paweł napisał ręką moją, ja nagrodzę, żeć nie rzekę, iżeś mi i samego siebie winien.

²² Tak dalece lepszego przymierza rękojmią stał się Jezus.

¹³ W przestępstwie warg upląta się złośnik; ale sprawiedliwy z ucisku wychodzi.

⁷ Usta głupiego są upadkiem jego, a wargi jego sidłem duszy jego.

³ Wszedł tedy Mojżesz i Aaron do Faraona, i mówili mu: Tak mówi Pan, Bóg Hebrajczyków: Dokądże nie chcesz uniżyć się przede mną? Wypuść lud mój, aby mi służył.

¹⁴ I rzekł Dawid do Gada: Jestem bardzo ściśniony. Niech proszę raczej wpadniemy w rękę Pańską, gdyż wielkie są zlitowania jego; ale w rękę ludzką niech nie wpadam.

⁵ Tedy Semejasz prorok przyszedł do Roboama i do książąt Judzkich, którzy się byli zebrali do Jeruzalemu, uciekając przed Sesakiem, i rzekł do nich: Tak mówi Pan: Wyście mię opuścili, dla tegom i Ja was opuścił i podał w ręce Sesakowe.

¹² I czynił złe przed oczyma Pana, Boga swego, a nie upokorzył się przed Jeremijaszem prorokiem, który mówił z ust Pańskich.

⁸ Będę się radował i weselił w miłosierdziu twojem, żeś wejrzał na utrapienie moje, a poznałeś uciśnienie duszy mojej.

¹⁰ Uniżajcie się przed obliczem Pańskiem, a wywyższy was.

⁴ I nie pozwolę snu oczom moim, ani powiekom moim drzemania,

¹⁰ Trochę się prześpisz, trochę podrzemiesz, trochę złożysz ręce, abyś odpoczywał. ¹¹ A wtem ubóstwo twoje przyjdzie jako podróżny, a niedostatek twój, jako mąż zbrojny.

¹⁰ Wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja do czynienia, czyń według możności twojej, albowiem niemasz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie, do którego ty idziesz.

¹⁷ A kto na dachu, niechaj nie zstępuje, aby co wziął z domu swego; ¹⁸ A kto na roli, niech się nazad nie wraca, aby wziął szaty swe.

³⁵ Czujcież tedy; (bo nie wiecie, kiedy Pan domu onego przyjdzie, z wieczorali, czyli o północy, czyli gdy kury pieją, czyli rano.) ³⁶ By snać niespodzianie przyszedłszy, nie znalazł was śpiącymi.

¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy. W Panu ja ufam. Jakoż tedy mówicie duszy mojej: Ulatuj jako ptak z góry swojej?

³ Onci zaiste wybawi cię z sidła łowczego, i z powietrza najjadowitszego.

⁷ Dusza nasza jako ptaszek uszła z sidła ptaszników; sidło się potargało, a myśmy uszli.

¹⁷ Bo jako próżno zastawiają sieci przed oczyma wszelkiego ptaka skrzydlastego:

⁷ A nawet pytaj się proszę bydląt, a one cię nauczą; i ptastwa niebieskiego, a oznajmi tobie. ⁸ Albo się rozmów z ziemią, a ona cię nauczy, i rozpowiedząć ryby morskie.

⁹ Leniwcze! dokądże leżeć będziesz? kiedyż wstaniesz ze snu swego?

²⁶ Jako ocet zębom, i jako dym oczom, tak jest leniwy tym, którzy go posyłają.

⁴ Dusza leniwego żąda, a nic nie ma; ale dusza pracowitych zbogaci się.

¹⁹ Droga leniwego jest jako płot cierniowy, ale ścieszka szczerych jest równa.

⁹ Kto niedbały w sprawach swoich, bratem jest utratnika.

¹⁵ Lenistwo przywodzi twardy sen, a dusza gnuśna będzie łaknęła.

²⁴ Leniwy kryje rękę swą pod pachę, i do ust swych nie podnosi jej.

⁴ Dla zimna leniwy nie orze; przetoż żebrać będzie we żniwa, ale nic nie otrzyma.

²⁵ Leniwego żądość zabija; bo ręce jego robić nie chcą.

¹³ Leniwiec mówi: Lew na dworzu, w pośród ulicy bym był zabity.

³⁰ Szedłem przez pole męża leniwego a przez winnicę człowieka głupiego; ³¹ A oto porosła wszędzie ostem; pokrzywy wszystko pokryły, a płot kamienny jej rozwalił się. ³² Co ja ujrzawszy złożyłem to do serca mego, a widząc to wziąłem to ku przestrodze. ³³ Trochę się prześpisz, trochę podrzemiesz, trochę złożysz ręce, abyś odpoczywał; ³⁴ A wtem ubóstwo twoje przyjdzie jako podróżny, a niedostatek twój jako mąż zbrojny.

¹³ Leniwy mówi: lew na drodze, lew na ulicach. ¹⁴ Jako się drzwi obracają na zawiasach swoich: tak leniwiec na łóżku swojem. ¹⁵ Leniwiec rękę kryje do zanadrzy swych, a ciężko mu jej podnosić do ust swoich. ¹⁶ Leniwiec zda się sobie być mędrszym, niżeli siedm odpowiadających z rozsądkiem.

²⁵ Mrówki, huf słaby, które sobie jednak w lecie gotują pokarm swój;

³ Zna wół gospodarza swego, i osieł żłób pana swego; ale Izrael mię nie zna, lud mój nie zrozumiewa.

²⁶ Spojrzyjcie na ptaki niebieskie, iż nie sieją ani żną, ani zbierają do gumien, a wżdy Ojciec wasz niebieski żywi je; izali wy nie jesteście daleko zacniejsi nad nie?

²⁶ A odpowiadając pan jego, rzekł mu: Sługo zły i gnuśny! wiedziałeś, iż żnę, gdziem nie rozsiewał, i zbieram, gdziem nie rozsypywał;

¹¹ W pracy nie leniwi, duchem pałający, Panu służący;

¹² Abyście nie byli gnuśnymi, ale naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość odziedziczyli obietnicę.

³⁹

²⁶ Choć na nim chrzęści sajdak, i błyszczy się oszczep, i drzewce. ²⁷ Z grzmotem i z gniewem kopie ziemię, a nie stoi spokojnie na głos trąby. ²⁸ Między trąbami poryza, a z daleka czuje bitwę, krzyk książąt, i wołanie. ²⁹ Izali według twego rozumu lata jastrząb, i rozciąga skrzydła swe ku południowi? ³⁰ Izali na twoje rozkazanie wzbija się orzeł w górę, i składa na wysokich miejscach gniazdo swoje? Na opoce mieszka, i bawi się na ostrej skale, jako na zamku. Stamtąd upatruje sobie pokarm, a daleko oczy jego widzą. Dzieci też jego piją krew, a gdzie są pobici, tam on jest. A tak odpowiedział Pan Ijobowi, i rzekł: Izali ten, co wiedzie spór z Wszechmogącym, uczyć go będzie? a kto chce strofować Boga, niech na to odpowie. Zatem odpowiedział Ijob Panu, i rzekł: Otom ja lichy, cóż ci mam odpowiedzieć? Rękę moję włożę na usta moje. Mówiłem raz i drugi, ale więcej nie odpowiem, i nic więcej nie przydam.

⁴ Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego? ⁵ Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego. ⁶ Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone. ⁷ Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie. ⁸ Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się. ⁹ Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy. ¹⁰ Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się. ¹¹ Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła. ¹² Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi. ¹³ W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka. ¹⁴ Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza. ¹⁵ Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego. ¹⁶ Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się. ¹⁷ Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz. ¹⁸ Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe. ¹⁹ Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy. ²⁰ Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią. ²¹ Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie. ²² Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu. ²³ Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę. ²⁴ Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi. ²⁵ Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami. ^{26 27 28 29 30 31 32 33 34}

²⁷ Szarańcze króla nie mają, a wszakże wszystkie hufami wychodzą;

⁵ Kto zbiera w lecie, jest syn roztropny; kto dosypia we żniwa, jest syn pohańbienia.

¹⁹ Skarbiąc sami sobie grunt dobry na przyszły czas, aby otrzymali żywot wieczny.

⁸ Zrozumicież, o wy bydlęcy między ludźmi! a wy szaleni kiedyż zrozumiecie?

²² Prostacy! dokądże się kochać będziecie w prostocie? a naśmiewcy pośmiewisko miłować będziecie? a głupi nienawidzieć umiejętności będziecie?

¹⁴ Omyj od złości serce twoje, Jeruzalem! abyś wybawione było. Dokądże trwać będą w pośrodku ciebie myśli nieprawości twojej.

⁶ Był człowiek posłany od Boga, któremu imię było Jan.

¹¹ A to czyńcie, wiedząc czas, iż już przyszła godzina, abyśmy się ze snu ocucili; albowiem teraz bliższe nas jest zbawienie, aniżeli kiedyśmy uwierzyli.

¹⁴ Dlatego mówi Pismo: Ocuć się, który śpisz i powstań od umarłych, a oświeci cię Chrystus.

² Albowiem sami dostatecznie wiecie, iż on dzień Pański jako złodziej w nocy, tak przyjdzie. ³ Bo gdy mówić będą: Pokój i bezpieczeństwo! tedy na nich nagłe zginienie przyjdzie, jako ból na niewiastę brzemienną, a nie ujdą. ⁴ Lecz wy, bracia! nie jesteście w ciemności, aby was on dzień jako złodziej zachwycił. ⁵ Wszyscy wy jesteście synowie światłości i synowie dnia; nie jesteśmy synowie nocy ani ciemności. ⁶ Przeto nie śpijmy jako i insi, ale czujmy i bądźmy trzeźwymi. ⁷ Albowiem którzy śpią, w nocy śpią, a którzy się upijają, w nocy się upijają.

⁶ Idź do mrówki, leniwcze! obacz drogi jej, a nabądź mądrości;

³³ Oczy twoje patrzyć będą na cudze żony, a serce twe będzie mówiło przewrotności; ³⁴ I będziesz jako ten, który leży w pośród morza, a jako ten, który śpi na wierzchu masztu;

⁴ Do nędzy przywodzi ręka zdradliwa; ale ręka pracowita ubogaca.

³⁴ A wtem ubóstwo twoje przyjdzie jako podróżny, a niedostatek twój jako mąż zbrojny.

²⁸ A gdy usłyszał Elijab, brat jego starszy, co mówił z onymi mężami, zapalił się gniewem Elijab na Dawida, i rzekł: Po coś tu przyszedł, a komuś poruczył onę trochę owiec na puszczy? znam ci ja pychę twoję, i złość serca twego, żeś przyszedł, abyś się przypatrywał bitwie.

³ Bo się chlubi niezbożnik w pożądliwościach duszy swojej, a łakomy błogosławi sobie a draźni Pana.

⁷ Usta jego pełne są złorzeczeństwa, i chytrości, i zdrady; pod językiem jego uprzykrzenie i nieprawość.

³ Bo sobie pobłaża w oczach swoich, aby wykonał nieprawość swoję aż do obmierzenia.

² Gdy przyszedł Doeg Edomczyk, i oznajmił Saulowi, mówiąc: Dawid przyszedł do domu Achimelechowego. ³ Przeczże się chlubisz ze złości, o mocarzu! miłosierdzie Boże trwa każdego dnia. ⁴ Złe rzeczy myśli język twój, jako brzytwa ostra czyniąc zdradę.

⁷ Nawracają się pod wieczór, a warczą jako psy, i biegają około miasta.

⁸ Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią. ⁹ Wystawiają przeciwko niebu usta swe, a język ich krąży po ziemi.

¹² Wyrywając cię od drogi złej, i od człowieka mówiącego przewrotności;

²⁴ Oddal od siebie przewrotność ust, a złośliwe wargi oddal od siebie.

¹⁴ Przewrotności są w sercu jego, myśli złe na każdy czas, a zwady rozsiewa.

¹³ Bojaźń Pańska jest, mieć w nienawiści złe. Ja nienawidzę pychy, wysokomyślności, i drogi złej, i ust przewrotnych.

⁶ Sprawiedliwość uprzejmych wybawia ich: ale przewrotni w złościach pojmani bywają.

²⁷ Człowiek niezbożny wykopuje złe, a w wargach jego jako ogień pałający.

⁴ Zły pilnuje warg złośliwych, a kłamca słucha języka przewrotnego.

² Kosz jeden miał figi bardzo dobre, jako bywają figi dojrzałe; a kosz drugi miał figi bardzo złe, których jeść nie można, przeto, iż były złe.

⁸ A jako figi złe, których nie jadają, przeto, że są złe, tak zarzucę (toć zaiste mówi Pan,) Sedekijasza, króla Judzkiego, i książąt jego, i ostatki z Jeruzalemu, które pozostały w tej ziemi, i tych, którzy mieszkają w ziemi Egipskiej. ⁹ Podam ich, mówię, na utrapienie, i na ucisk po wszystkich królestwach ziemi, na pohańbienie i na przypowieść, na przysłowie i na przeklęstwo po wszystkich miejscach, do których ich zapędzę; ¹⁰ I będę posyłał na nich miecz, głód i mór, aż do końca wytraceni będą z ziemi, którąm był dał im, i ojcom ich.

³⁴ Rodzaju jaszczurczy! jakoż możecie mówić dobre rzeczy, będąc złymi, gdyż z obfitości serca usta mówią?

³⁰ A z was samych powstaną mężowie, mówiący rzeczy przewrotne, aby za sobą pociągnęli uczniów.

¹³ Owszem też próżnując uczą się chodzić od domu do domu; a nie tylko są próżnujące, ale też świegotliwe, niepotrzebnemi rzeczami się bawiące, mówiąc, co nie przystoi.

¹⁰ Albowiem jest wiele rządowi niepoddanych, próżnomównych i zwodzicieli myśli, a najwięcej tych, którzy są z obrzezki, ¹¹ Którym trzeba usta zatkać; którzy całe domy podwracają, ucząc rzeczy niesłusznych dla zysku sprośnego.

²¹ A tak odrzuciwszy wszelakie plugastwo i zbytek złości, z cichością przyjmijcie słowo wszczepione, które może zbawić dusze wasze.

⁶ I język jest ogień i świat niesprawiedliwości; takci jest postanowiony język między członkami naszemi, który szpeci wszystko ciało i zapala koło urodzenia naszego, i bywa zapalony od ognia piekielnego.

¹² Czemuż cię tak uniosło serce twoje? Czemu mrugają oczy twoje?

¹⁹ Niech się nie weselą ze mnie, którzy mi są nieprzyjaciółmi bez przyczyny; którzy mię mają w nienawiści niesłusznie, niech nie mrugają okiem.

⁶ Jeźlibyś zważyć chciał ścieszkę żywota jej, nie pewne są drogi jej, nie poznasz ich.

¹⁰ Kto mruga okiem, przynosi frasunek, ale głupi od warg swoich upadnie.

⁴ Słowa ust jego są nieprawość i zdrada; nie chciał rozumieć, aby dobrze czynił.

¹⁴ Którzy się radują, gdy czynią złe, a weselą się w złośliwych przewrotnościach;

²⁹ Nie knuj złego przeciwko bliźniemu twemu, gdyż on z tobą dowiernie mieszka.

¹⁸ Serca, które knuje myśli złe; nóg, które się kwapią bieżeć ku złemu; ¹⁹ Świadka fałszywego, który mówi kłamstwo, i tego, który sieje rosterki między braćmi.

²⁸ Mąż przewrotny rozsiewa zwady, a klatecznik rozłącza przyjaciół. ²⁹ Mąż okrutny przewabia bliźniego swego, i wprowadza go na drogę niedobrą. ³⁰ Kto mruga oczyma swemi, zmyśla przewrotności; a kto rucha wargami swemi, broi złe.

⁸ Mąż, którego droga przewrotna, obcym jest; ale sprawa czystego jest prosta.

⁸ Kto sieje nieprawość, żąć będzie utrapienie, a rózga gniewu jego ustanie.

¹⁷ Jakoby też psa za uszy łapał, kto się mimo idąc w cudzą zwadę wdaje. ¹⁸ Jako szalony wypuszcza iskry i strzały śmiertelne: ¹⁹ Tak jest każdy, który podchodzi przyjaciela swego, a mówi: Azam ja nie żartował? ²⁰ Gdy niestaje drew, gaśnie ogień; tak gdy nie będzie klatecznika, ucichnie zwada. ²¹ Jako węgiel martwy służy do rozniecenia, i drwa do ognia; tak człowiek swarliwy do rozniecenia zwady. ²² Słowa obmówcy są jako słowa zranionych; a wszakże przenikają do wnętrzności żywota.

⁷ Skąpego też usiłowania złe są: bo chytrze obmyśla, jakoby wniwecz obrócił utrapionych słowy kłamliwemi, i mówił przeciwko nędznemu przed sądem.

²⁰ Lecz niepobożni będą jako morze wzburzone, gdy się uspokoić nie może, a którego wody wymiatają kał i błoto.

² Tedy mi rzekł: Synu człowieczy! onić to są mężowie, którzy zamyślają o nieprawości, a radzą złą radę w tem mieście,

⁷ Bo iż wiatr siali, wicher też żąć będą, a żadnego źdźbła mieć nie będą; urodzaj nie wyda mąki, a choćby wydał, cudzoziemcy to zjedzą.

¹ Biada tym, którzy wymyślają nieprawość, i knują złe na łożach swoich, a na świtaniu rano do skutku je przywodzą, gdyż to jest w mocy rąk ich.

¹⁷ A proszę was, bracia! abyście upatrywali tych, którzy czynią rozerwania i zgorszenia przeciwko tej nauce, którejście się wy nauczyli; i chrońcie się ich.

⁷ Nie błądźcie; Bóg się nie da z siebie naśmiewać; albowiem cobykolwiek siał człowiek, to też żąć będzie. ⁸ Bo kto sieje ciału swemu, z ciała żąć będzie skażenie; ale kto sieje duchowi, z ducha żąć będzie żywot wieczny.

¹⁶ Ale oni szydzili z posłów Bożych, i lekce sobie poważyli słów jego, a naśmiewali się z proroków jego, aż przyszła popędliwość Pańska na lud jego, tak, iż żadnego uleczenia nie było.

²² Zrozumiejcież to wżdy teraz, którzy zapominacie Boga, bym was snać nie porwał, a nie będzie ktoby was wyrwał.

¹⁸ Zprawdęś ich na miejscach śliskich postawił, a podajesz ich na spustoszenie. ¹⁹ Oto jakoć przychodzą na spustoszenie! niemal w okamgnieniu niszczeją i giną od strachu. ²⁰ Są jako sen temu, co ocucił; Panie! gdy ich obudzisz obraz ich lekce poważysz.

²⁷ Gdy przyjdzie jako spustoszenie, czego się strachacie, i gdy zginienie wasze przypadnie jako wicher, gdy przyjdzie na was ucisk i utrapienie;

¹ Człowiek, który na częste karanie zatwardza kark swój, nagle zniszczeje, i nie wskóra.

¹³ Dlatego wam ta nieprawość będzie jako mur przerwany upadający, i jako wydęcie na murze wysokim, którego bywa nagłe i prędkie obalenie; ¹⁴ I pokruszy ją, jako się kruszy stłuczone naczynie garncarskie; a tak mu nie sfolguje, iż się nie znajdzie po stłuczeniu jego i skorupa, którąby mógł nabrać ognia z ogniska, albo naczerpać wody z kałuży.

¹¹ A rzecz do nich: Tak mówi Pan zastępów: Tak stłukę ten lud, i to miasto, jako gdy kto tłucze naczynie garncarskie, które więcej naprawione być nie może: a w Tofet pogrzebywać będą, iż miejsca inszego nie będzie ku pogrzebowi.

³ Bo gdy mówić będą: Pokój i bezpieczeństwo! tedy na nich nagłe zginienie przyjdzie, jako ból na niewiastę brzemienną, a nie ujdą.

¹⁰ Niech się między wami nie znajduje, któryby przewodził syna swego, albo córkę swoję przez ogień; także wieszczek, guślarz, i wróżek, i czarownik. ¹¹ I czarnoksiężnik, i ten, który ma sprawę z duchy złymi, i praktykarz, i wywiadujący się czego od umarłych. ¹² Albowiem jest obrzydliwością Panu każdy, któryby to czynił; bo dla tych obrzydliwości Pan, Bóg twój, wyrzuca te narody przed tobą.

¹⁸ Nie wnoś zapłaty nierządnicy, ani zapłaty psa w dom Pana, Boga twego, za jakikolwiek ślub; bo obrzydliwością u Pana, Boga twego, jest to oboje.

⁴ Nie będzie mógł mąż jej pierwszy, który ją był opuścił, znowu jej pojąć, aby mu była żoną, gdyż jest splugawiona; albowiem obrzydliwością to jest przed obliczem Pańskiem. Przetoż nie dopuszczaj grzeszyć ziemi, którą Pan, Bóg twój, dawa tobie w dziedzictwo.

¹⁶ Albowiem obrzydliwością jest Panu, Bogu twemu, każdy, który to czyni, wszelki czyniący nieprawość.

⁵ Pan doświadcza sprawiedliwego; ale niepobożnego i miłującego nieprawość ma w nienawiści dusza jego.

³² Albowiem przewrotny jest obrzydliwością przed Panem; ale z szczerymi tajemnica jego;

¹ Waga fałszywa obrzydliwością jest Panu; ale gwichty sprawiedliwe podobają mu się.

²⁰ Obrzydliwością są Panu przewrotni sercem; ale mu się podobają, którzy żyją bez zmazy.

⁸ Ofiara niepobożnych jest obrzydliwością Panu; ale modlitwa szczerych podoba mu się. ⁹ Obrzydliwością Panu jest droga bezbożnego, ale tego, co idzie za sprawiedliwością, miłuje.

¹⁵ Kto usprawiedliwia niezbożnego, a winnym czyni sprawiedliwego, oba jednako są obrzydliwością Panu.

¹⁰ Dwojaki gwicht i dwojaka miara, to oboje obrzydliwością jest Panu.

²³ Obrzydliwością Panu dwojaki gwicht, a szale fałszywe nie podobają mu się.

¹⁸ Te trzy rzeczy są ukryte przedemną, owszem cztery, których nie wiem:

²¹ Dla trzech rzeczy porusza się ziemia, owszem dla czterech, których znieść nie może:

²⁴ Teć są cztery rzeczy najmniejsze na ziemi, wszakże są mędrsze nad mędrców:

²⁹ Te trzy rzeczy są, które wspaniale chodzą, owszem cztery, które zmężyle chodzą:

³ Tak mówi Pan: Dla trzech występków Damaszku, owszem, dla czterech, nie przepuszczę mu, przeto, że młócili wozami żelaznemi Galaada;

⁶ Tak mówi Pan: Dla trzech występków Gazy, owszem, dla czterech, nie przepuszczę im, przeto, że ich pojmawszy, w więzienie wieczne podawali Edomczykom;

⁹ Tak mówi Pan: Dla trzech występków Tyru, owszem, dla czterech, nie przepuszczę mu, przeto, że ich w więzienie wieczne podali Edomczykom, a nie wspomnieli na przymierze braterskie;

¹¹ Tak mówi Pan: Dla trzech występków Edoma, owszem, dla czterech, nie przepuszczę mu, przeto, że zepsowawszy w sobie wszelaką litość swoję prześladuje mieczem brata swego, a gniewem swym ustawicznie pała, owszem, zapalczywość jego rozsila się bez przestania;

¹ Tak mówi Pan: Dla trzech występków Moaba, owszem, dla czterech, nie przepuszczę mu, przeto, iż spalił kości króla Edomskiego na popiół;

⁴ Tak mówi Pan: Dla trzech występków Judzkich, owszem, dla czterech, nie przepuszczę mu, przeto, że odrzucają zakon Pański, i ustaw jego nie przestrzegają, a dadzą się zwodzić kłamstwom swoim, których naśladowali ojcowie ich;

⁶ Tak mówi Pan: Dla trzech występków Izraelskich, owszem, dla czterech, nie przepuszczę mu, przeto, że sprawiedliwego za pieniądze sprzedawają, a ubogiego za parę trzewików;

²⁷ I nie wnijdzie do niego nic nieczystego i czyniącego obrzydliwość i kłamstwo, tylko ci, którzy są napisani w księgach żywota Barankowych.

¹⁰ Aby nie była wylewana krew niewinna w pośrodku ziemi twojej, którą Pan, Bóg twój, dawa tobie w dziedzictwo, aby nie została na tobie krew.

²⁵ Przeklęty, któryby brał dary, aby zabił człowieka, krew niewinną; i rzecze wszystek lud Amen.

⁴ I dla krwi niewinnej, którą wylewał, i napełnił Jeruzalem krwią niewinną, czego mu nie chciał Pan odpuścić.

⁶ Nieostoją się szaleni przed oczyma twemi: ty masz w nienawiści wszystkich, którzy broją nieprawości.

⁴ Niepobożny dla pychy, którą po sobie pokazuje, nie pyta się o Boga; wszystka myśl jego, że niemasz Boga.

²⁷ Z uprzejmym uprzejmie się obejdziesz, a z przewrotnym przewrotnie sobie postąpisz;

¹⁸ Panie! niech nie będę pohańbiony, ponieważ cię wzywam; niech się zawstydzą niezbożni, i zamilkną w grobie.

⁶ Przetoż otoczeni są pychą, jako łańcuchem złotym, a przyodziani okrutnością, jako szatą ozdobną. ⁷ Wystąpiły od tłustości oczy ich, a więcej mają nad pomyślenie serca. ⁸ Rozpuścili się, i mówią złośliwie, o uciśnieniu bardzo hardzie mówią.

⁵ Tego, który potajemnie obmawia bliźniego swego, wytnę; oczów wyniosłych, i serca nadętego nie będę mógł cierpieć.

² Wyzwól, Panie! duszę moję od warg kłamliwych, i od języka zdradliwego. ³ Cóż ci da, albo coć za pożytek przyniesie język zdradliwy?

¹ Pieśń stopni Dawidowa. Panie! nie wyniosło się serce moje, ani się wyniosły oczy moje, anim się kusił o rzeczy wielkie, albo wyższe nad to, niż mi należy.

¹¹ Jeźlićby rzekli: Pójdź z nami, czyhajmy na krew, zasadźmy się na niewinnego bez przyczyny;

²² Obrzydliwością są Panu wargi kłamliwe; ale czyniący prawdę podobają mu się.

⁵ Świadek prawdziwy nie kłamie; ale świadek fałszywy mówi kłamstwo.

⁷ Nie przystoi mowa poważna głupiemu, dopieroż księciu usta kłamliwe.

⁴ Wyniosłość oczu i nadętość serca, i oranie niepobożnych są grzechem.

²⁸ Człowiek języka kłamliwego ma utrapienie w nienawiści, a usta łagodne przywodzą do upadku.

¹³ Jest rodzaj, którego są wyniosłe oczy, i powieki jego wywyższone są.

¹⁵ Przetoż gdy wyciągniecie ręce wasze, skryję oczy moje przed wami; a gdy rozmnożycie modlitwę, nie wysłucham; bo ręce wasze krwi są pełne.

¹¹ Oczy wyniosłe człowiecze zniżone będą, a wysokość ludzka nachylona będzie; ale sam Pan wywyższony będzie dnia onego.

⁹ Postawa oblicza ich świadczy przeciwko nim; grzech swój, jako Sodomczycy, opowiadają, a nie tają go. Biada duszy ich! albowiem sami na się złe przywodzą.

¹⁶ I rzekł Pan: Iż się wynoszą córki Syońskie, a chodzą szyje wyciągnąwszy, i mrugając oczyma przechodzą się, a drobno postępując nogami swemi szelest czynią:

³ Bo ręce wasze krwią są zmazane, a palce wasze nieprawością; wargi wasze mówią kłamstwo, a język wasz nieprawość świegoce. ⁴ Niemasz ktoby się zastawiał o sprawiedliwość, ani jest ktoby się zasadzał o prawdę. Ufają w próżności, a mówią kłamstwo; poczynają ucisk, a rodzą nieprawość. ⁵ Jaja bazyliszkowe wylęgli, a płótna pajęczego natkali. Ktoby jadł jaja ich, umrze, a jeźli je stłucze, wynijdzie jaszczórka. ⁶ Płótna ich nie godzą się na szatę, ani się przyodzieją robotami swemi. Uczynki ich są uczynki nieprawości, a sprawa łupiestwa jest w rękach ich. ⁷ Nogi ich bieżą do złego, i kwapią się na wylanie krwi niewinnej. Myśli ich są myśli nieprawości; spustoszenie i starcie jest na drogach ich.

¹ Słuchajcie słowa Pańskiego, o synowie Izraelscy! bo się Pan rozpiera z obywatelami tej ziemi, gdyż niemasz prawdy, ani żadnego miłosierdzia, ani znajomości Bożej w tej ziemi. ² Krzywoprzysięstwem, i kłamstwem, i mężobójstwem, i złodziejstwem, i cudzołóstwem wylewali z brzegów, a mężobójstwo mężobójstwa ścigało.

⁴⁴ Wyście z ojca dyjabła i pożądliwości ojca waszego czynić chcecie; onci był mężobójcą od początku i w prawdzie nie został, bo w nim prawdy nie masz: gdy mówi kłamstwo, z swego własnego mówi, iż jest kłamcą i ojcem kłamstwa.

⁵ Także, młodsi! bądźcie poddani starszym, a wszyscy jedni drugim bądźcie poddani. Pokorą bądźcie wewnątrz ozdobieni, gdyż Bóg pysznym się sprzeciwia, a pokornym łaskę daje.

¹⁵ A na dworze będą psy i czarownicy, i wszetecznicy, i mężobójcy, i bałwochwalcy, i każdy, który miłuje i czyni kłamstwo.

⁵ A widząc Pan, że wielka była złość ludzka na ziemi, a wszystko zmyślanie myśli serca ich tylko złe było po wszystkie dni;

¹⁶ Albowiem nogi ich ku złemu bieżą, i spieszą się na wylanie krwi.

⁸ Kto myśli źle czynić, tego złośliwym zwać będą.

⁷ Nogi ich bieżą do złego, i kwapią się na wylanie krwi niewinnej. Myśli ich są myśli nieprawości; spustoszenie i starcie jest na drogach ich.

¹⁷ A jeden drugiemu nic złego nie myślcie w sercach waszych, a w krzywoprzysięstwie się nie kochajcie; bo to wszystko jest, czego nienawidzę, mówi Pan.

¹⁵ Nogi ich prędkie są ku wylewaniu krwi;

¹⁶ Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu świadectwa fałszywego.

¹ Nie przyjmuj powieści kłamliwej; nie miej spółki z niepobożnym, abyś miał być świadkiem fałszywym.

¹⁶ Jeźliby powstał świadek kłamliwy przeciw komu, świadcząc przeciw niemu, że odstąpił od Boga: ¹⁷ Tedy staną oni dwaj mężowie, którzy mają spór, przed Panem, przed kapłany, i przed sędziami, którzy będą na ten czas. ¹⁸ I będą się pilnie wywiadowali sędziowie; a obacząli, że świadek on jest świadkiem fałszywym, kłamstwo powiadając na brata swego, ¹⁹ Uczynicie mu, jako on myślił uczynić bratu swemu; i odejmiesz złe z pośrodku siebie; ²⁰ Aby drudzy usłyszawszy to, ulękli się, i nie dopuszczali się więcej takowej złości czynić w pośród ciebie.

¹⁰ I postawcie dwóch mężów przewrotnych przeciw niemu, którzyby przeciwko niemu świadczyli, mówiąc: Złożeczyłeś Bogu i królowi; potem wywiedźcie go, a ukamionujcie go, aby umarł. ¹¹ I uczynili mężowie onego miasta starsi i przedniejsi, którzy mieszkali w onem mieście jego, jako była wskazała do nich Jezabela, według tego, jako napisano było w liście, który posłała do nich. ¹² Zapowiedzieli post, i posadzili Nabota między przedniejszymi z ludu. ¹³ Potem przyszli dwaj mężowie przewrotni, i usiedli przeciw niemu, a świadczyli przeciwko niemu oni mężowie przewrotni, to jest przeciw Nabotowi przed ludem, mówiąc: Złożeczył Nabot Bogu i królowi. I wywiedli go za miasto, i ukamionowali go, i umarł. ¹⁴ I posłali do Jezabeli, mówiąc: Ukamionowan jest Nabot, i umarł. ¹⁵ I stało się, gdy usłyszała Jezabela, że ukamionowany był Nabot, a iż umarł, rzekła Jezabela do Achaba: Wstań, posiądź winnicę Nabota Jezreelity, któryć jej nie chciał dać za pieniądze; albowiem nie żyje Nabot, ale umarł.

¹² Niepodawajże mię na wolę nieprzyjaciół moich; albowiemci powstali przeciwko mnie świadkowie fałszywi, i ten, który tchnie okrucieństwem.

¹¹ Powstawają świadkowie fałszywi, a o czem nie wiem, pytają mię.

¹⁷ Kto mówi prawdę, opowiada sprawiedliwość; ale świadek kłamliwy mówi zdradę.

²⁸ Mąż przewrotny rozsiewa zwady, a klatecznik rozłącza przyjaciół.

⁵ Fałszywy świadek nie będzie bez pomsty; a kto mówi kłamstwo, nie ujdzie.

⁹ Świadek fałszywy nie będzie bez pomsty; a kto mówi kłamstwo, zginie.

¹⁰ Wyrzuć naśmiewcę, a ustanie zwada; owszem uspokoi się swar i pohańbienie.

¹⁸ Każdy, kto mówi fałszywe świadectwo przeciw bliźniemu swemu, jest jako młot, i miecz, i strzała ostra.

²⁰ Gdy niestaje drew, gaśnie ogień; tak gdy nie będzie klatecznika, ucichnie zwada.

¹⁹ Albowiem z serca wychodzą złe myśli, mężobójstwa, cudzołóstwa, wszeteczeństwa, złodziejstwa, fałszywe świadectwa, bluźnierstwa.

⁵⁹ Ale przedniejsi kapłani i starsi, i wszelka rada szukali fałszywego świadectwa przeciwko Jezusowi, aby go na śmierć wydali.

¹³ I stawili fałszywych świadków, którzy rzekli: Ten człowiek nie przestaje mówić słów bluźnierczych przeciwko temu świętemu miejscu i zakonowi.

²³ Chroń się też gadek głupich i nieumiejętnych, wiedząc, iż rodzą zwady.

¹⁴ Ale jeźli macie gorzką zawiść i zajątrzenie w sercu waszem, nie chlubcież się, ani kłamcie przeciwko prawdzie. ¹⁵ Nie jestci ta mądrość z góry zstępująca, ale ziemska, bydlęca, dyjabelska. ¹⁶ Bo gdzie jest zawiść i zajątrzenie, tam i rozterki, i wszelka zła sprawa.

¹⁸ Ale owoc sprawiedliwości w pokoju bywa siany tym, którzy pokój czynią.

⁹ Pisałem do zboru waszego; ale Dyjotrefes, który chce być przedniejszy między nimi, nie przyjmuje nas. ¹⁰ Przeto jeźli przyjdę, przypomnę uczynki jego, które czyni, słowami złemi obmawiając nas, a nie mając dosyć na tem, i sam braci nie przyjmuje, i tym, co by przyjąć chcieli, zabrania i ze zboru ich wyłącza.

¹⁸ Jeźliby kto miał syna swawolnego, i krnąbrnego, któryby nie słuchał głosu ojca swego, i głosu matki swojej, a będąc strofowany, nie usłuchałby ich:

¹⁶ Przeklęty, kto lekceważy ojca swego, i matkę swoję; i rzecze wszystek lud Amen.

⁸ Słuchaj, synu mój! ćwiczenia ojca twego, a nie opuszczaj nauki matki twojej. ⁹ Bo to przyda wdzięczności głowie twojej, i będzie łańcuchem kosztownym szyi twojej.

¹ Synu mój! strzeż słów moich, a przykazanie moje chowaj u siebie. ² Strzeż przykazań moich, a żyć będziesz; a nauki mojej, jako źrenicy oczów swych. ³ Uwiąż je na palcach twoich,napisz je na tablicy serca twego. ⁴ Mów mądrości: Siostraś ty moja, a roztropność przyjaciółką nazywaj,

²² Słuchaj ojca twego, który cię spłodził, a nie pogardzaj matką twoją, gdy się zstarzeje.

¹¹ Jest rodzaj, który ojcu swemu złorzeczy, a matce swojej nie błogosławi.

¹ Dziatki! bądźcie posłuszne rodzicom waszym w Panu; boć to jest sprawiedliwa.

¹⁶ I będzie to za znak na ręce twojej, i za naczelniki między oczyma twemi, iż w możnej ręce wywiódł nas Pan z Egiptu.

⁸ I przywiążesz je za znak na rękach twoich, i będą jako naczelniki między oczyma twemi.

³ Miłosierdzie i prawda niech cię nie opuszczają; uwiąż je u szyi twojej, napisz je na tablicy serca twojego.

⁶ Nie opuszczaj jej, a będzie cię strzegła; rozmiłuj się jej, a zachowa cię.

²¹ Niech nie odchodzą od oczów twoich, zachowaj je w pośród serca twego.

³ Gdyż to jawna jest, żeście listem Chrystusowym przez usługę naszę zgotowanym, napisanym nie inkaustem, ale Duchem Boga żywego, nie na tablicach kamiennych, ale na tablicach serc mięsnych.

⁴ Co się tknie spraw ludzkich według słowa ust twoich, chroniłem się drogi okrutnika.

³ Ześlij światłość twoję, i prawdę twoję; te mię poprowadzą, i wprowadzą mię na świętą górę twoję, i do przybytków twoich,

⁹ Jakim sposobem oczyści młodzieniec ścieszkę swoję? Gdy się zachowa według słowa twego.

¹¹ W sercu mojem składam wyroki twoje, abym nie zgrzeszył przeciwko tobie.

²⁴ Świadectwa twoje zaiste są mojem kochaniem, i radcami mymi.

⁵⁴ Są mi ustawy twoje pieśniami w domu pielgrzymstwa mego.

⁹⁷ O jakom się rozmiłował zakonu twego! tak, iż każdego dnia jest rozmyślaniem mojem.

¹⁴⁸ Uprzedzają straż nocną oczy moje, przeto, abym rozmyślał o wyrokach twoich.

¹¹ Tedy cię ostrożność strzedz będzie, a opatrzność zachowa cię.

²³ Tedy będziesz chodził bezpiecznie droga twoją, a noga twoja nie potknie się. ²⁴ Jeźli się układziesz, nie będziesz się lękał; a gdy się uspokoisz, wdzięczny będzie sen twój.

¹⁸ Zatem obróci twarz swoję do wysep, i wiele ich pobierze; ale wódz wstręt uczyni hańbieniu jego, owszem, ono hańbienie jego nań obróci. ¹⁹ Dlaczego obróci twarz swoję ku twierdzom ziemi swej; lecz się potknie i upadnie, i nie będzie więcej znaleziony. ²⁰ I powstanie na miejsce jego taki, który roześle poborców w sławie królewskiej; ale ten po niewielu dniach starty będzie, a to nie w gniewie ani przez wojnę. ²¹ Potem powstanie wzgardzony na jego miejsce, acz nie włożą nań ozdoby królewskiej; wszakże przyszedłszy w pokoju, otrzyma królestwo pochlebstwem.

¹⁷ Nie będziesz nienawidził brata twego w sercu twojem; jawnie strofować będziesz bliźniego twego, a nie ścierpisz przy nim grzechu.

⁸ Zakon Pański jest doskonały, nawracający duszę; świadectwo Pańskie wierne, dawające mądrość nieumiejętnemu.

⁹⁸ Nad nieprzyjaciół moich mędrszym mię czynisz przykazaniem twojem; bo je mam ustawicznie przed sobą. ⁹⁹ Nad wszystkich nauczycieli moich stałem się rozumniejszym; bo świadectwa twoje są rozmyślaniem mojem. ¹⁰⁰ Nad starców jestem roztropniejszy; bo przykazań twoich przestrzegam.

¹⁰⁵ Słowo twe jest pochodnią nogą moim, a światłością ścieszce mojej.

⁵ Niech mię bije sprawiedliwy, a przyjmę to za miłosierdzie; i niech mię gromi, a będzie mi to za najwyborniejszy olejek, który nie zarazi głowy mojej; albowiem jeszczeć modlitwa moja płatna będzie przeciwko złości ich.

¹⁸ Drzewem żywota jest tym, którzyby się jej chwycili; a którzy się jej trzymają, są błogosławionymi.

⁴ On mię uczył, powiadając mi: Niech się chwyci powieści moich serce twoje, strzeż przytkazań moich, a będziesz żył.

¹³ Przyjmij őwiczenie, nie puszczaj się go, strzeż go; albowiem ono jest żywotem twoim.

¹² I rzekłbyś: O jakożem miał ćwiczenie w nienawiści, a strofowaniem gardziło serce moje!

²⁴ Drogę żywota rozumny ma ku górze, aby się uchronił piekła głębokiego.

³¹ Ucho, które słucha karności żywota, w pośrodku mądrych mieszkać będzie.

¹⁵ Rózga i karność mądrość daje; ale dziecię swawolne zawstydza matkę swoję.

²⁰ Do zakonu raczej i do świadectwa; ale jeźli nie chcą, niechże mówią według słowa tego, w którem niemasz żadnej zorzy.

⁸ Przetoż rzecz do ludu tego: Tak mówi Pan: Oto ja kładę przed wami drogę żywota i drogę śmierci.

¹⁹ I mamy mocniejszą mowę prorocką, której pilnując jako świecy w ciemnem miejscu świecącej, dobrze czynicie, ażby dzień oświtnął, i jutrzenka weszła w sercach waszych.

⁵ Pamiętajże tedy, skądeś wypadł, a pokutuj i czyń uczynki pierwsze; a jeźli nie chcesz, przyjdę przeciwko tobie rychło, a poruszę świecznik twój z miejsca swego, jeźlibyś nie pokutował.

¹⁶ Wyrywając cię od niewiasty postronnej i obcej, która pochlebia łagodnemi słowy;

³ Bo choć niewiasty obcej wargi miodem opływają, a gładsze niż oliwa usta jej:

⁵ Aby cię strzegły od żony cudzej, i od obcej, która mówi łagodne słowa.

²⁶ I znalazłem rzecz gorzciejszą nad śmierć, to jest, taką niewiastę, której serce jest jako sieci i sidło, a ręce jej jako pęta. Kto się Bogu podoba, wolny będzie od niej; ale grzesznik będzie od niej pojmany.

² I stało się przed wieczorem, gdy wstał Dawid z łoża swego, a przechadzał się po dachu domu królewskiego, że ujrzał z dachu niewiastę, myjącą się; a ta niewiasta była bardzo piękna na wejrzeniu. ³ Tedy posłał Dawid, pytając się o onej niewieście, i rzekł: Azaż to nie Betsabee, córka Elijamowa, żona Uryjasza Hetejczyka? ⁴ Posłał tedy Dawid posły, i wziął ją. Która gdy weszła do niego, spał z nią; a ona się była oczyściła od nieczystoty swojej: potem wróciła się do domu swego. ⁵ I poczęła ona niewiasta, a posławszy oznajmiła Dawidowi, i rzekła: Jam brzemienną.

³⁰ Zatem przyszedł Jehu do Jezreel. Co gdy Jezabela usłyszała, ufarbowała twarz swoję, i ochędożyła głowę swą a patrzała z okna.

⁹ Ujęłaś serce moje, siostro moja, oblubienico moja! ujęłaś serce moje jednem okiem twojem, i jednym łańcuszkiem na szyi twojej.

²⁸ Aleć Ja wam powiadam: Iż każdy, który patrzy na niewiastę, aby jej pożądał, już z nią cudzołóstwo popełnił w sercu swojem.

¹⁴ Ale każdy bywa kuszony, gdy od swoich własnych pożądliwości bywa pociągniony i przynęcony. ¹⁵ Zatem pożądliwość począwszy, rodzi grzech, a grzech będąc wykonany, rodzi śmierć.

¹⁴ Tedy zawołała na czeladź domu swego, i rzekła do nich, mówiąc: Wejcie, wprowadził pan do nas męża Hebrejczyka, aby nas zelżył; albowiem wszedł do mnie, aby ze mną spał, ażem wołała głosem wielkim.

³⁶ I stanie się, ktokolwiek pozostanie z domu twego, przyjdzie, aby mu się ukłonił za pieniądz srebrny i za sztukę chleba, mówiąc: Przypuść mię proszę do jednej cząstki kapłańskiej, aby jadł sztuczkę chleba.

¹⁰ By się snać nie nasycili obcy siłą twoją, a prace twoje nie zostały w domu cudzym;

²³ I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego.

³ Mąż, który miłuje mądrość, uwesela ojca swego; ale kto chowa nierządnicę, traci majętność.

⁸ Mężowie naśmiewcy zawodzą miasto; ale mądrzy odwracają gniew.

⁸ Przetoż tak mówi panujący Pan: Ponieważ mówicie marność, a widzicie kłamstwo, przetoż oto Ja jestem przeciwko wam, mówi panujący Pan.

¹⁸ I rzecz: Tak mówi panujący Pan: Biada tym, które szyją wezgłówka pod wszelkie łokcie rąk ludu mojego, a czynią duchny na głowy wszelkiego wzrostu, aby łowiły dusze! izali łowić macie dusze ludu mego, abyście się żywić mogły?

¹³ A po niewielu dniach, zebrawszy wszystko on młodszy syn, odjechał w daleką krainę, i rozproszył tam majętność swoję, żyjąc rozpustnie. ¹⁴ A gdy wszystko potracił, stał się głód wielki w onej krainie, a on począł niedostatek cierpieć. ¹⁵ A tak szedłszy, przystał do jednego mieszczanina onej krainy, który go posłał do folwarku swego, aby pasł świnie.

³⁰ Ale gdy ten syn twój, który pożarł majętność twoję z wszetecznicami, przyszedł, zabiłeś mu ono tłuste cielę.

⁹ Jeźli zwiedzione jest serce moje do niewiasty, i jeźlim czyhał u drzwi przyjaciela mego: ¹⁰ Niechajże mele innemu żona moja, a niechaj się nad nią inni schylają. ¹¹ Boć to jest sprosny występek, a nieprawość osądzenia godna, ¹² Gdyż ten ogień aż do zatracenia pożera, a dochody moje wszystkie wykorzenić może.

⁴ Wszyscy zgoła cudzołożą, są jako piec rozpalony od piekarza, który przestaje czuć, gdy zaczynił ciasto, ażby ukisiało. ⁵ W dzień króla naszego w chorobę go wprawiają książęta łagwiami wina, tak że i on rękę swą z naśmiewcami wyciąga. ⁶ Bo przyłożyli serce swe do zasadzek, jako piec rozpalony; całą noc śpi piekarz ich, a z poranku gore jako płomień ognia. ⁷ Wszyscy zgoła rozpalili się jako piec, a pożerają sędziów swoich; wszyscy królowie ich upadają, niemasz między nimi, ktoby wołał do mnie.

⁵ Tak i język mały jest członek, wszakże bardzo się wynosi. Oto maluczki ogień, jako wielki las zapala!

¹⁸ Przetoż wezwał Farao Abrama, i rzekł: Cóżeś mi to uczynił? czemuś mi nie oznajmił, że to żona twoja? ¹⁹ Przeczżeś powiedział, siostra to moja? i wziąłem ją sobie za żonę; a teraz, oto żona twoja, weźmijże ją, a idź.

⁴ Ale Abimelech nie przybliżył się był do niej, i rzekł: Panie, izali też lud sprawiedliwy zabijesz? ⁵ Azaż mi on sam nie powiadał, siostra moja jest? a ona też sama nie mówiła, brat mój jest? w prostości serca mojego, i w niewinności rąk moich uczyniłem to. ⁶ Tedy mu rzekł Bóg we śnie: Wiemci ja, żeś to w prostości serca swego uczynił; i dla tegom cię zawściągnął, abyś nie zgrzeszył przeciwko mnie, i nie dopuściłem ci, abyś się jej dotknął. ⁷ Teraz tedy wróć żonę mężowi, bo prorokiem jest; i będzie się modlił za cię, a będziesz żył; a jeźliż jej nie wrócisz, wiedz, iż śmiercią umrzesz, ty, i wszystko, co twego jest.

¹⁰ I rzekł Abimelech: Cóżeś nam to uczynił? bez mała ktokolwiek z ludu nie spał z żoną twoją: i przywiódłbyś był na nas grzech. ¹¹ Rozkazał tedy Abimelech wszystkiemu ludowi mówiąc: Kto by się dotknął męża tego, albo żony jego, śmiercią umrze.

¹⁰ Kto by się kolwiek cudzołóstwa dopuścił z czyją żoną, ponieważ cudzołożył z żoną bliźniego swego, śmiercią umrze cudzołożnik on i cudzołożnica.

³ Tedy posłał Dawid, pytając się o onej niewieście, i rzekł: Azaż to nie Betsabee, córka Elijamowa, żona Uryjasza Hetejczyka? ⁴ Posłał tedy Dawid posły, i wziął ją. Która gdy weszła do niego, spał z nią; a ona się była oczyściła od nieczystoty swojej: potem wróciła się do domu swego.

⁹ Czemużeś znieważył słowo Pańskie, czyniąc to złe przed oczyma jego? Uryjasza Hetejczyka zabiłeś mieczem, a żonę jego wziąłeś sobie za żonę, a samegoś zabił mieczem synów Ammonowych. ¹⁰ Przetoż teraz nie odejdzie miecz z domu twego aż na wieki, dlatego, iżeś mię znieważył, a wziąłeś żonę Uryjasza Hetejczyka, abyć była za żonę.

²¹ Odpowiedział Achitofel Absalomowi: Wnijdź do założnic ojca twego, które zostały, aby strzegły domu; a usłyszawszy wszystek Izrael, żeś się omierzył ojcu twemu, zmocnią się ręce wszystkich, którzy są z tobą.

⁵ Obrzydliwością jest Panu każdy wyniosłego serca; który choć sobie innych na pomoc weźmie, nie ujdzie pomsty.

⁸ Rano wstawając są jako konie wytuczone, każdy z nich rży do żony bliźniego swego. ⁹ Izali dlatego nawiedzić ich nie mam? mówi Pan; izali się nad takim narodem nie ma mścić dusza moja?

¹¹ A drugi z żoną bliźniego swego czyni obrzydliwość, a inny z synową swoją sprośnie się maże; inny zaś siostrę swoję, córkę ojca swego, gwałci w tobie.

⁵ Ale się do was przybliżę z sądem, i będę świadkiem prędkim przeciwko czarownikom, i przeciwko cudzołożnikom, i przeciwko krzywoprzysiężcom, i przeciwko tym, którzy krzywdę czyniąc zatrzymywają zapłatę najemnikowi, wdowie i sierocie i cudzoziemcowi krzywdę czynią, a nie boją się mnie, mówi Pan zastępów.

¹ Lecz o tem, coście mi pisali: Dobrzećby człowiekowi, nie tykać się niewiasty;

³⁹

¹ Jeźliby kto ukradł wołu albo owcę, i zabiłby je, albo je sprzedał, pięć wołów wróci za jednego wołu, a cztery owce za jedną owcę, ² Jeźliby przy podkopywaniu zastany był złodziej, a ubity będąc umarłby, kto zabił, nie będzie winien krwi; ³ Jeźliby to po wejściu słońca uczynił, krwi winien będzie, koniecznie wróci; a jeźli nie ma, sprzedany będzie za złodziejstwo swoje. ⁴ Jeźli znaleziona będzie w ręku jego rzecz kradziona, bądź wół, bądź osieł, bądź owca, jeszcze żywe, we dwójnasób wróci.

⁶ Owcę tę nagrodzi czworako, przeto iż to uczynił, a nie żałował go.

¹⁸ Wróci pracę cudzą, a nie zażyje jej; i choć znowu nabędzie wielkich majętności, nie ucieszy się niemi.

²⁵ A gdy nie miał skąd oddać, kazał go pan jego zaprzedać, i żonę jego, i dzieci, i wszystko, co miał, i dług oddać.

⁸ A stanąwszy Zacheusz, rzekł do Pana: Oto połowę majętności moich dam ubogim, Panie! a jeźliżem kogo w czem podszedł, oddam w czwórnasób.

⁹ I nie masz nikogo w domu tym nad mię przedniejszego, i nie wyjął mi nic z mocy, prócz ciebie, przeto żeś ty jest żona jego; jakoż bym tedy miał uczynić tę wielką złość, i grzeszyć przeciwko Bogu? ¹⁰ I stało się, gdy ona namawiała Józefa na każdy dzień, a on jej nie zezwalał, aby spał z nią, albo bywał z nią:

³⁹ Zatem rzekł Farao do Józefa: Ponieważ ci oznajmił Bóg to wszystko, nie masz żadnego tak rozumnego i mądrego jako ty.

¹⁴ Nie będziesz cudzołożył.

¹⁸ Bo się nachyla ku śmierci dom jej, a do umarłych ścieszki jej. ¹⁹ Wszyscy, którzy do niej wchodzą, nie wracają się, ani trafiają na ścieszkę żywota.

²² Nieprawości własne pojmają niezbożnika, a w powrozach grzechu swego uwikle się. ²³ Onci umrze, przeto, że nie przyjmował ćwiczenia, a dla wielkości głupstwa swego będzie błądził.

⁷ I widziałem między prostakami, obaczyłem między synami młodzieńca głupiego,

²² Wnet poszedł za nią, jako wół, gdy go na rzeź wiodą, a jako głupi do pęta, którem karany bywa. ²³ I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego.

³⁶ Ale kto grzeszy przeciwko mnie, krzywdę czyni duszy swojej; wszyscy, którzy mię nienawidzą, miłują śmierć.

⁴ Ktokolwiek jest prostakiem, wstąp sam; a do głupich mówi:

¹⁶ Ktokolwiek jest prostakiem, wstąp sam; a do głupiego mówi: ¹⁷ Wody kradzione słodsze są, a chleb pokątny smaczniejszy. ¹⁸ Ale prostak nie wie, że tam są umarli, a ci, których wezwała, są w głębokościach grobu.

²⁵ Wszystkom ja przeszedł myślą swoją, abym poznał i wybadał się, i wynalazł mądrość i rozum, a żebym poznał niezbożność, głupstwo, i błąd, i szaleństwo. ²⁶ I znalazłem rzecz gorzciejszą nad śmierć, to jest, taką niewiastę, której serce jest jako sieci i sidło, a ręce jej jako pęta. Kto się Bogu podoba, wolny będzie od niej; ale grzesznik będzie od niej pojmany.

⁸ Rano wstawając są jako konie wytuczone, każdy z nich rży do żony bliźniego swego.

²¹ Słuchajcież teraz tego, ludu głupi! który niemasz serca, który oczy mając, a nie widzisz, który uszy mając, a nie słyszysz.

³¹ Odrzućcie od siebie wszystkie przestępstwa wasze, którycheście się dopuszczali, a uczyńcie sobie serce nowe i ducha nowego. I przeczże macie umrzeć, o domie Izraelski?

¹¹ Wszeteczństwo, i wino, i moszcz odejmuje serce. ¹² Lud mój drewna swego się pyta, a kij jego odpowiada mu; bo ich duch wszeteczeństwa w błąd prowadzi, aby nierząd płodzili, odstępując od Boga swego.

⁹ Zginienie twoje z ciebie, o Izraelu! ale ze mnie wspomożenie twoje.

²² Mieniąc się być mądrymi, zgłupieli; ²³ I odmienili chwałę nieskazitelnego Boga w podobieństwo obrazu skazitelnego człowieka i ptaków, i czworonogich zwierząt, i płazów. ²⁴ A przetoż podał je Bóg pożądliwościom serc ich ku nieczystości, aby lżyli ciała swoje między sobą,

⁴ Uczciwe jest małżeństwo między wszystkimi i łoże niepokalane; ale wszeteczników i cudzołożników Bóg będzie sądził.

⁴ Spłyniesz jako woda: nie będziesz zacnym, boś wstąpił na łoże ojca twego, i splugawiłeś łoże moje, i zginęło dostojeństwo twoje.

¹⁹ Tedy go uśpiła na łonie swojem, a przyzwawszy niektórego człowieka, dała ogolić siedem kędzierzy głowy jego; potem go jęła draźnić, gdy odeszła moc jego od niego, ²⁰ I rzekła: Filistynowie nad tobą, Samsonie. A ocuciwszy się ze snu swego, rzekł: Wynijdę jako i pierwej, a wybiję się; a nie wiedział, że Pan odstąpił od niego. ²¹ Tedy pojmawszy go Filistynowie, wyłupili mu oczy, i wiedli go do Gazy, związawszy go dwoma miedzianymi łańcuchami, i musiał mleć w domu więźniów.

⁵ Przeto, że czynił Dawid, co było dobrego w oczach Pańskich, a nie uchylał się od wszystkiego, co mu rozkazał, po wszystkie dni żywota swego, oprócz sprawy z Uryjaszem Hetejczykiem.

²⁶ Izaliż nie przez to zgrzeszył Salomon, król Izraelski? choć między wieloma narodami nie było króla jemu podobnego, który był miły Bogu swemu, tak, że go Bóg postanowił królem, nad wszystkim Izraelem, przecież i tego przywiodły niewiasty cudzoziemskie do grzechu.

¹ Psalm Dawidowy ku przypominaniu. ² Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię. ³ Albowiem strzały twoje utknęły we mnie, a ręka twoja dolega mię. ⁴ Niemasz nic całego w ciele mojem dla rozgniewania twego; niemasz odpoczynku kościom moim dla grzechu mojego. ⁵ Bo nieprawości moje przycisnęły głowę moję; jako brzemię ciężkie obciążyły mię. ⁶ Zjątrzyły się, i pogniły rany moje, dla głupstwa mojego. ⁷ Skurczyłem się, i skrzywiłem się bardzo, na każdy dzień w żałobie chodzę. ⁸ Albowiem wnętrzności moje pełne są brzydkości, a nie masz nic całego w ciele mojem.

¹ Przedniejszemu śpiewakowi psalm Dawidowy.

⁸ Oto się kochasz w prawdzie wewnętrznej, a skrytą mądrość objawiłeś mi.

⁹ Byś snać nie podał obcym sławy twojej, a lat twoich okrutnikowi; ¹⁰ By się snać nie nasycili obcy siłą twoją, a prace twoje nie zostały w domu cudzym; ¹¹ I narzekałbyś w ostateczne czasy twoje, gdybyś zniszczył czerstwość twoję i ciało twoje;

⁶ A Jesse spłodził Dawida króla, a Dawid król spłodził Salomona z tej, która była żoną Uryjaszową.

¹⁴ Jednak przypadłby nań duch zapalczywości, i miałby w podejrzeniu żonę swą, która by splugawiona była; albo żeby przypadł nań duch zapalczywości, i miałby w podejrzeniu żonę swą, która by splugawiona nie była:

¹¹ Finees syn Eleazara, syna Aarona kapłana odwrócił gniew mój od synów Izraelskich, będąc wzruszony zapalczywą miłością ku mnie w pośrodku ich, tak iżem nie wytracił synów Izraelskich w zapalczywości mojej.

²⁹ Tam przyszedłszy w dom swój, porwał miecz, a zdjąwszy założnicę swoję rozrąbał ją z kościami jej na dwanaście sztuk, i rozesłał ją po wszystkich granicach Izraelskich. ³⁰ A ktokolwiek to widział, mówił: Nigdy się to nie stało, ani co takowego widziano od onego dnia, jako wyszli synowie Izraelscy z ziemi Egipskiej, aż do tego dnia; uważajcież to z pilnością, a radźcie i mówcie o tem.

⁴ Okrutnyć jest gniew, i nagła popędliwość; ale przed zazdrością któż się ostoi?

⁶ Przyłóż mię jako pieczęć na serce swoje, jako sygnet do ramienia swego! albowiem miłość mocna jest jako śmierć, twarda jako grób zawistna miłość; węgle jej jako węgle ogniste i jako płomień gwałtowny.

²² I mamyż drażnić Pana? Izaliśmy mocniejsi niżeli on?

¹ A Naaman, hetman wojska króla Syryjskiego, był mąż wielki u pana swego, i osoba zacna. Albowiem przezeń dał był Pan wybawienie Syryjczykom; a ten mąż był duży w sile, ale trędowaty.

³ Gdybym był młodziuchnym synem u ojca mego, i jedynakiem u matki mojej,

¹³ I uchwyciła go, i pocałowała go, a złożywszy wstyd z twarzy swojej, rzekła mu:

²⁵ Pierwej niż góry założone były, niż były pagórki, spłodzonam jest.

⁹ I kłania się pospolity człowiek, a uniża się i zacny mąż; przetoż nie odpuszczaj im.

⁹ Przetoż i Jam was uczynił wzgardzone i poniżone u wszystkich ludzi, tak jakoście wy nie strzegli dróg moich, a mieliście wzgląd na osobę w zakonie.