Job 4 Cross References - PBG

¹ Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł: ² Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać? ³ Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał. ⁴ Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś. ⁵ A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą. ⁶ Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem? ⁷ Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli? ⁸ Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli. ⁹ Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją. ¹⁰ Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają. ¹¹ Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają. ¹² Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego. ¹³ W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi, ¹⁴ Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło. ¹⁵ A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem. ¹⁶ Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący: ¹⁷ Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego? ¹⁸ Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek; ¹⁹ Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól. ²⁰ Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą. ²¹ Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.

¹¹ A gdy usłyszeli trzej przyjaciele Ijobowi to wszystko utrapienie, które nań przypadło, przyszli każdy z miejsca swego: Elifas Temańczyk, i Bildad Suhytczyk, i Sofar Naamatczyk; bo się byli namówili pospołu, aby przyszedłszy pożałowali go, i cieszyli go.

¹ Potem otworzył Ijob usta swoje, i złorzeczył dniowi swemu. ² I zawołał Ijob, mówiąc:

¹ I odpowiedział Ijob, a rzekł:

¹ I odpowiedział Bildad Suhytczyk, a rzekł:

¹ A odpowiadając Elifas Temańczyk rzekł:

¹ A odpowiadając Elifas Temańczyk rzekł:

⁹ A tak odeszli Elifas Temańczyk, i Bildad Suhitczyk, i Sofar Naanatczyk, i uczynili, jako im rozkazał Pan; i przyjął Pan oblicze Ijobowe.

¹⁸ Bom pełen słów; ciasno we mnie duchowi żywota mego. ¹⁹ Oto żywot mój jest jako moszcz bez oddechu, a jako beczka nowa rozpękłby się. ²⁰ Będę tedy mówił, a wytchnę sobie; otworzę wargi swe, i odpowiem.

¹¹ Przetoż pełenem zapalczywości Pańskiej, upracowałem się, zawściągając ją w sobie. Wylana będzie tak na maluczkiego na ulicy, jako i na zebranie młodzieńców; owszem, i mąż z żoną, a starzec ze zgrzybiałym pojmany będzie.

⁹ I rzekłem: Nie będę go wspominał, ani będę więcej mówił w imieniu jego; ale słowo Boże jest w sercu mojem, jako ogień pałający, zamkniony w kościach moich, którym usiłował zatrzymać, alem nie mógł.

²⁰ Albowiem my nie możemy tego, cośmy widzieli i słyszeli, nie mówić.

⁴ Albowiem z wielkiego ucisku i utrapienia serca, i z wielą łez pisałem wam, nie żebyście mieli być zasmuceni, ale żebyście miłość poznali, którą nader obficie mam przeciwko wam. ⁵ Jeźli tedy kto zasmucił, nie mnieć zasmucił, ale poniekąd (abym go nie obciążył), was wszystkich. ⁶ Dosyćci ma taki na zgromieniu tem, które się stało od wielu,

⁸ Bo chociażem was zasmucił przez list, nie żal mi tego, chociaż mi żal było; bo widzę, iż ten list, chociaż na chwilę, zasmucił was był. ⁹ Jednak teraz weselę się, nie dlatego, żeście zasmuceni byli, ale żeście zasmuceni byli w pokucie; albowiem byliście zasmuceni według Boga, żebyście w niczem nie szkodowali przez nas. ¹⁰ Albowiem smutek, który jest według Boga, pokutę sprawuje ku zbawieniu, której nikt nie żałuje; ale smutek według świata sprawuje śmierć.

¹⁹ Znam go bowiem; przetoż przykaże synom swoim, i domowi swemu po sobie, aby strzegli drogi Pańskiej, i czynili sprawiedliwość i sąd; aby przywiódł Pan na Abrahama, co mu powiedział.

²⁸ Ale porucz to Jozuemu, i umocnij go, a potwierdź go; albowiem on pójdzie przed tym ludem, a on poda im w dziedzictwo ziemię, którą oglądasz.

²² I obchodzili święto uroczyste przaśników przez siedm dni z radością, przeto, że ich Pan był rozweselił, a obrócił serce króla Assyryjskiego do nich, aby zmocnił ręce ich w robocie około domu Bożego, Boga Izraelskiego.

⁵ Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

²¹ Wargi sprawiedliwego wiele ich żywią; ale głupi dla głupstwa umierają.

⁷ Wargi mądrych sieją umiejętność; ale serce głupich nie tak.

²¹ Kto jest mądrego serca, słynie rozumnym, a słodkość warg przydaje nauki.

³ Umacniajcie ręce osłabiałe, a kolana zemdlałe posilajcie.

⁴ Panujący Pan dał mi język umiejętny, abym umiał czasu przygodnego mówić słowo upracowanemu. Budzi mię na każdy zaranek, pobudza uszy moje, abym słuchał tak jako uczący się pilnie.

²² Przeto, że zasmucacie serce sprawiedliwego kłamstwy, chociażem go Ja nie zasmucił, a zmacniacie ręce niezbożnego, aby się nie odwrócił od złej drogi swojej, ożywiając go;

³² Alem ja prosił za tobą, aby nie ustała wiara twoja; a ty niekiedy nawróciwszy się, utwierdzaj braci twoich.

⁴³ I ukazał mu się Anioł z nieba, posilający go.

²⁹ Żadna mowa plugawa niech z ust waszych nie pochodzi; ale jeźli która jest dobra ku potrzebnemu zbudowaniu, aby była przyjemna słuchającym.

⁶ Mowa wasza niech zawsze będzie przyjemna, solą okraszona, abyście wiedzieli, jakobyście każdemu z osobna odpowiedzieć mieli.

¹² Przeto opuszczone ręce i zemdlone kolana wyprostujcie,

¹⁴ Trzyma Pan wszystkich upadających, a podnosi wszystkich obalonych.

¹⁸ Znajdzie takowego, co mówi słowa jako miecz przerażające; ale język mądrych jest lekarstwem.

²³ Serce mądrego roztropnie sprawuje usta swoje, a wargami swemi przydaje nauki. ²⁴ Powieści wdzięczne są jako plastr miodu, słodkością duszy, a lekarstwem kościom.

³ Umacniajcie ręce osłabiałe, a kolana zemdlałe posilajcie. ⁴ Mówcie do zatrwożonych w sercu: Zmocnijcie się, nie bójcie się; oto Bóg wasz z pomstą przyjdzie; z nagrodą Bóg sam przyjdzie, i zbawi was.

⁶ Tedy się jasność królewska zmieniła, a myśli jego zatrwożyły nim, i zwiąski biódr jego rozwiązały się, a kolana jego jedno o drugie się tłukły.

⁷ Tak iż przeciwnym obyczajem, inaczej byście mu odpuścić mieli i onego pocieszyć, by snać zbytni smutek takiego nie pożarł.

⁶ Ale Bóg, który cieszy uniżonych, pocieszył nas przez przyjście Tytusowe.

¹⁴ A prosimy was, bracia! napominajcie tych, którzy nie stoją w rzędzie, cieszcie bojaźliwych, znaszajcie słabych, nieskwapliwymi bądźcie przeciwko wszystkim;

¹¹ Ale ściągnij tylko rękę twoję a dotknij wszystkiego, co ma: obaczysz, jeźlić w oczy złorzeczyć nie będzie.

⁵ Ale ściągnij tylko rękę twoję, a dotknij kości jego, i ciała jego, ujrzysz, jeźliżeć w oczy złorzeczyć nie będzie.

²⁵ Bo strach, któregom się lękał, przyszedł na mię, a czegom się obawiał, przydało mi się. ²⁶ Nie byłem bezpieczny, anim się uspokoił, anim odpoczywał, a przecież na mię przyszła trwoga.

¹⁴ Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił?

²¹ Zmiłujcie się nademną, zmiłujcie się nademną, wy przyjaciele moi! bo ręka Boża dotknęła mię.

¹⁰ Jeźli będziesz gnuśnym, tedy w dzień ucisku słaba będzie siła twoja.

¹ Dlatego mając to usługiwanie, tak jakośmy miłosierdzie otrzymali, nie słabiejemy.

¹⁶ Dlatego nie słabiejmy, ale choć się też nasz zewnętrzny człowiek kazi, wszakże on wewnętrzny się odnawia ode dnia do dnia.

³ Przetoż uważajcie, jaki jest ten, który podejmował takowe od grzeszników przeciwko sobie sprzeciwianie, abyście osłabiwszy w umysłach waszych, nie ustawali.

⁵ Czyliście zapamiętali napominania, które wam jako synom mówi: Synu mój, nie lekceważ sobie kaźni Pańskiej, a nie trać serca, gdy od niego bywasz karany;

³ Proszę, o Panie! wspomnij teraz, żem chodził przed tobą w prwadzie, i w sercu całem, czyniąc to, co dobrego jest w oczach twoich. I płakał Ezechyjasz płaczem wielkiem.

¹ Był mąż w ziemi Uz, imieniem Ijob; a ten mąż był doskonały, i szczery, i bojący się Boga, a odstępujący od złego.

⁸ I rzekł Pan do szatana: Przypatrzyłżeś się słudze memu Ijobowi,że mu niemasz równego na ziemi? Mąż to doskonały i szczery, bojący się Boga, i odstępujący od złego. ⁹ I odpowiedział szatan Panu i rzekł: Izaż się Boga Ijob darmo boi? ¹⁰ Azażeś go ty nie ogrodził, i domu jego, i wszystkiego co ma, w około zewsząd? Błogosławiłeś sprawom rąk jego, i dobytek jego rozmnożył się na ziemi;

¹⁵ Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał; wszakże dróg moich przed obliczem jego będę bronił.

¹⁷ Chociaż żadnego łupiestwa niemasz w rękach moich, a modlitwa moja jest czysta. (a jeźli nie tak,)

¹⁵ Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?

¹¹ Śladu jego trzymała się noga moja; drogim jego przestrzegał, a nie zstępowałem z niej. ¹² Od przykazania ust jego nie odchylałem się; owszem, postanowiłem u siebie zachować słowa ust jego.

⁵ Nie daj Boże, żebym was miał usprawiedliwiać; póki dech we mnie, nie odstąpię od niewinności mojej. ⁶ Sprawiedliwości mojej trzymać się będę, a nie puszczę się jej; nie zawstydzi mię serce moje, pókim żyw.

¹² Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika. ¹³ Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem. ¹⁴ W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona. ¹⁵ Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu. ¹⁶ Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się. ¹⁷ I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

¹ Uczyniłem przymierze z oczyma swemi, abym nie pomyślał o pannie. ² Bo cóż za dział od Boga z góry? a co za dziedzictwo Wszechmocnego z wysokości? ³ Azaż nie nagotowane zginienie złośnikom, a sroga pomsta czyniącym nieprawość? ⁴ Azaż on nie widzi dróg moich, a wszystkich kroków moich nie liczy? ⁵ Jeźlim chodził w kłamstwie, a spieszyła się na zdradę noga moja: ⁶ Niech mię zważy na wadze sprawiedliwej, a niech Bóg pozna szczerość moję. ⁷ Jeźliż ustąpiła noga moja z drogi, a za oczyma memi szłoli serce moje, i do rąk moich jeźliż przylgnęła jaka zmaza: ⁸ Tedy niechże ja sieję, a inszy niech pożywa, a moje latorośle niech będą wykorzenione. ⁹ Jeźli zwiedzione jest serce moje do niewiasty, i jeźlim czyhał u drzwi przyjaciela mego: ¹⁰ Niechajże mele innemu żona moja, a niechaj się nad nią inni schylają. ¹¹ Boć to jest sprosny występek, a nieprawość osądzenia godna, ¹² Gdyż ten ogień aż do zatracenia pożera, a dochody moje wszystkie wykorzenić może. ¹³ Jeźlim stronił od sądu z sługą moim, albo z służebnicą moją, gdy ze mną sprzeczkę mieli, ¹⁴ (Bo cóżbym czynił, gdyby powstał Bóg? albo gdyby pytał, cobym mu odpowiedział? ¹⁵ Izaż nie ten, który mię w żywocie uczynił, nie uczynił też i onego? a nie onże nas sam w żywocie wykształtował?) ¹⁶ Jeźliżem odmówił ubogim, czego chcieli, a oczy wdowy jeźliżem zasmucił; ¹⁷ Jeźliżem jadł sztuczkę swoję sam, a nie jadała i sierota z niej; ¹⁸ (Albowiem sierota z młodości mojej rosła ze mną, jako u ojca; a jakom wyszedł z żywota matki mojej, byłem wdowie za wodza.) ¹⁹ Jeźliżem widział kogo ginącego dla tego, że szaty nie miał, a nie dałem żebrakowi odzienia; ²⁰ Jeźliże mi nie błogosławiły biodra jego, że się wełną owiec moich zagrzał; ²¹ Jeźliżem podniósł przeciwko sierocie rękę swoję, gdym widział w bramie pomoc moję: ²² Tedy niech odpadnie łopatka moja od plec swych, a ramię moje z stawu swego niech wytracone będzie. ²³ Albowiem lękałem się skruszenia od Boga, a przed jego zacnością nie mógłbym się ostać. ²⁴ Jeźlim pokładał w złocie nadzieję moję, a do bryły złota mawiałem: Tyś ufanie moje; ²⁵ Jeźlim się weselił z wielu bogactw moich, a iż wiele nabyła ręka moja; ²⁶ Jeźlim patrzał na światłość słońca, gdy świeciło, a na miesiąc, gdy wspaniało chodził; ²⁷ I dało się uwieść potajemnie serce moje, a całowały rękę moję usta moje: ²⁸ I toćby była nieprawość osądzenia godna; bobym się tem zaprzał Boga z wysokości. ²⁹ Jeźliżem się weselił z upadku nienawidzącego mię, a jeźlim się cieszył, gdy mu się źle powodziło. ³⁰ (I owszem nie dałem zgrzeszyć ustom moim, abym miał żądać przeklęstwa duszy jego.) ³¹ Azaż nie mawiali domownicy moi: Oby nam kto dał mięsa tego, nie możemy się i najeść? ³² Bo gość nie nocował na dworze, a drzwi moje otwierałem podróżnemu. ³³ Jeźlim zakrywał, jako ludzie zwykli, przestępstwa moje, i chowałem w skrytości mojej nieprawość moję; ³⁴ I choćbym był mógł potłumić zgraję wielką, jednak i najpodlejszy z domu ustraszył mię; przetożem milczał, i nie wychodziłem ze drzwi. ³⁵ Obym miał kogo, coby mię wysłuchał; ale oto ten jest znak mój, że Wszechmogący sam odpowie za mię, i księga, którą napisał przeciwnik mój. ³⁶ Czylibym jej na ramieniu swojem nie nosił? a nie przywiązałbym jej sobie miasto korony? ³⁷ Liczbę kroków moich oznajmiłbym mu; jako do książęcia przystąpiłbym do niego. ³⁸ Jeźliż przeciw mnie ziemia moja wołała, a jeźliże z nią społem zagony jej płakały; ³⁹ Jeźliżem pożytków jej używał bez pieniędzy, i jeźlim do wzdychania przywodził dzierżawców jej: ⁴⁰ Miasto pszenicy niech wznijdzie oset, a miasto jęczmienia kąkol. Tu się skończyły słowa Ijobowe.

²⁶ Albowiem Pan będzie ufaniem twojem, a nogi twojej będzie strzegł od samołówki.

²⁶ Kto się boi Pana, ma ufanie mocne; a synowie jego ucieczkę mieć będą.

¹³ Przetoż przepasawszy biodra myśli waszej i trzeźwymi będąc, doskonałą miejcie nadzieję ku tej łasce, która wam dana będzie w objawienie Jezusa Chrystusa,

¹⁷ A ponieważ Ojcem nazywacie tego, który bez braku osób każdego sądzi według uczynku, patrzcież, abyście w bojaźni czas pielgrzymowania waszego trawili,

²⁰ Oto Bóg nie odrzuci człowieka szczerego, ale złośnikom nie poda ręki.

²² Jedno jest, dla czegom to mówił: że tak doskonałego, jako i niezbożnego on niszczy; ²³ Jeźli biczem nagle zabija, z pokuszenia niewinnych naśmiewa się;

⁷ Nie odwraca od sprawiedliwego oczów swoich; ale z królmi na stolicy sadza ich na wieki, i bywają wywyższeni.

²⁵ Byłem młodym, i zstarzałem się, nie widziałem sprawiedliwego opuszczonego, ani nasienia jego żebrzącego chleba.

¹⁵ Tom wszystko widział za dni marności mojej: Bywa sprawiedliwy, który ginie z sprawiedliwością swoją; także bywa niezbożnik, który długo żyje we złości swojej.

¹ Zaprawdęm to wszystko uważał w sercu swem, abym to wszystko objaśnił, że sprawiedliwi i mądrzy z sprawami swemi są w rękach Bożych, a iż ani miłości, ani nienawiści nie zna człowiek ze wszystkich rzeczy, które są przed obliczem jego. ² Wszystko się dzieje jednakowo wszystkim; jednoż przychodzi na sprawiedliwego i niezbożnego, na dobrego i na czystego i nieczystego, na ofiarującego i na tego, który nie ofiaruje; na dobrego, i na grzesznego, na przysięgającego, i na tego, co się przysięgi boi.

⁴ A gdy on lud gruby ujrzał onę gadzinę wiszącą u ręki jego, mówili jedni do drugich: Pewnie ten człowiek jest mężobójcą; bo choć z morza uszedł, przecię mu pomsta żywym być nie dopuściła.

⁹ Umie Pan pobożnych z pokuszenia wyrywać, a niesprawiedliwych na dzień sądu ku karaniu chować;

³⁵ Poczęli kłopot, a porodzili nieprawość; a żywot ich gotuje zdradę.

¹⁴ Zgotował nań broń śmiertelną, a strzały swoje na prześladowników przyprawił. ¹⁵ Oto rodzi nieprawość, bo począł boleść; ale porodzi kłamstwo. ¹⁶ Kopał dół, i wykopał go; ale wpadnie w dół, który sam uczynił.

⁸ Kto sieje nieprawość, żąć będzie utrapienie, a rózga gniewu jego ustanie.

¹⁸ Droga twoja i postępki twoje to uczyniły tobie; toć złość twoja przyniosła, że to jest gorzkie, a że przenika aż do serca twego.

⁷ Bo iż wiatr siali, wicher też żąć będą, a żadnego źdźbła mieć nie będą; urodzaj nie wyda mąki, a choćby wydał, cudzoziemcy to zjedzą.

¹² I mówiłem: Siejcie sobie ku sprawiedliwości; żnijcie ku miłosierdziu, orzcie sobie nowinę; bo czas jest szukać Pana, aż przyjdzie, i spuści na was sprawiedliwość jako deszcz. ¹³ Aleście orali niepobożność, żęliście nieprawość, jedliście owoc kłamstwa; albowiem ufasz w drodze swej i w mnóstwie mocarzów twoich.

⁶ Ale tak mówię: Kto skąpo sieje, skąpo też żąć będzie; a kto obficie sieje, obficie też żąć będzie.

⁷ Nie błądźcie; Bóg się nie da z siebie naśmiewać; albowiem cobykolwiek siał człowiek, to też żąć będzie. ⁸ Bo kto sieje ciału swemu, z ciała żąć będzie skażenie; ale kto sieje duchowi, z ducha żąć będzie żywot wieczny.

⁸ A tchnieniem nozdrzy twoich zebrały się wody; stanęły jako kupa ciekące wody, zsiadły się otchłani w pośród morza.

¹⁰ Wionąłeś wiatrem twym, okryło je morze; połknieni są jako ołów w wodach gwałtownych.

⁷ Oto Ja puszczę nań ducha, i usłyszy wieść, a wróci się do ziemi swojej, i położę go mieczem w ziemi jego.

¹⁹ A oto wiatr gwałtowny przypadł od onej strony pustyni, i uderzył na cztery węgły domu, tak, że upadł na dzieci, i pomarły; a uszedłem tylko ja, ja sam, abym ci oznajmił.

³⁰ Nie wynijdzie z ciemności; świeżą jego latorośl ususzy płomień, a zginie od ducha ust jego.

¹³ Kości jego jako trąby miedziane; gnaty jego jako drąg żelazny.

¹⁵ Wypuścił strzały swe, i rozproszył ich, a błyskawicami gęstemi rozgromił ich.

⁴ Ale będzie ubogich sądził w sprawiedliwości, a w prawości będzie karał cichych na ziemi. I uderzy ziemię rózgą ust swoich, a duchem warg swoich zabije niezbożnika.

³³ Albowiem dawno już jest nagotowane piekło, i dla samego króla nagotowane jest; które głębokie i szerokie uczynił, podniaty jego ognia i drew siła jest; poddymanie Pańskie jako rzeka siarczana zapala je.

⁸ A tedy objawiony będzie on niezbożnik, którego Pan zabije duchem ust swoich i zniesie objawieniem przyjścia swego.

¹⁶ Pokutujże: a jeźli nie będziesz, przyjdę przeciwko tobie w rychle i będę walczył z nimi mieczem ust moich.

¹⁵ Który zachowuje ubogiego od miecza, od ust ich, i od ręki gwałtownika.

¹⁷ I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

⁷ Nie ulęknę się wielu tysięcy ludu, którzy się na mię zewsząd zasadzili.

⁴ On pośle z nieba, i wybawi mię od pohańbienia tego, który mię chce pochłonąć. Sela. Pośle mi Bóg miłosierdzie swoje i prawdę swą.

⁶ Aby nie słyszała głosu zaklinacza, ani czarownika w czarach biegłego.

¹⁴ Jest rodzaj, którego zęby są jako miecze, a trzonowe zęby jego jako noże na pożarcie ubogich na ziemi, a nędzników między ludźmi.

⁹ Szczenię lwie Juda, od łupu, synu mój, wróciłeś się; skłonił się i położył się jako lew, i jako lwica, a któż go obudzi?

²⁴ Oto lud ten jako lew silny powstanie, jako lwię młode podniesie się, aż pożre łupy, i krew pobitych wypije.

⁹ Położył się, leży jako lwię, i jako lew silny; któż go obudzi? kto być błogosławił, błogosławiony, a kto by cię przeklinał, przeklęty będzie.

³ Izażby miał Bóg sąd podwrócić? a Wszechmocny miałby sprawiedliwość wynicować? ⁴ Że synowie twoi zgrzeszyli przeciw niemu, przetoż ich puścił w rękę nieprawości ich.

¹⁴ Jeźli się rozmnożą synowie jego, pójdą pod miecz: a potomstwo jego nie nasyci się chleba. ¹⁵ Którzy po nim zostaną w śmierci pogrzebieni będą, a wdowy jego nie będą go płakały;

³⁹

² Panie, Boże mój! w tobie ufam; wybawże mię od wszystkich prześladowców moich, i wyzwól mię;

¹⁰ Bójcie się Pana święci jego; bo niemasz niedostatku bojącym się go.

⁷ Wychodzi lew z jaskini swojej, a ten, który niszczy narody, wyszedłszy z miejsca swego, ciągnie, aby obrócił ziemię twoję w pustynię, a miasta twoje aby zburzone były, aby nie było żadnego obywatela.

¹⁰ Pójdą za Panem, który jako lew będzie ryczał; on zaiste tak ryczeć będzie, że ze strachem przybieżą synowie od morza.

¹⁷ Ale Pan przy mnie stał i umocnił mię, aby przez mię zupełnie utwierdzone było kazanie, a iżby je słyszeli wszyscy poganie, i byłem wyrwany z paszczęki lwiej.

¹⁴ Oto teć są tylko części dróg jego, lecz i ta trocha niewybadana, cośmy słyszeli o nim, a grzmot wielkiej możności jego któż zrozumie?

¹¹ Nie ufajcież w krzywdzie ani w drapiestwie, a nie będźcie marnymi; przybędzieli wam majętności, nie przykładajcież serca do nich.

¹² Albowiem teraz widzimy przez zwierciadło i niby w zagadce; ale na on czas twarzą w twarz; teraz poznaję po części, ale na on czas poznam, jakom i poznany jest.

²¹ Tedy przypuścił Pan Bóg twardy sen na Adama, i zasnął; i wyjął jedno żebro jego, i napełnił ciałem miasto niego.

¹² I stało się, gdy słońce zachodziło, że przypadł twardy sen na Abrama, a oto strach i ciemność wielka przypadła nań.

³ Ale Bóg przyszedł do Abimelecha we śnie w nocy, i rzekł mu: Oto ty umrzesz dla niewiasty, którąś wziął, bo ona ma męża.

¹² I śniło mu się, a ono drabina stała na ziemi, a wierzch jej dosięgał nieba; a oto, Aniołowie Boży wstępowali i zstępowali po niej.

²⁴ Lecz przyszedł Bóg do Labana Syryjczyka we śnie onej nocy, i rzekł mu: Strzeż się, abyś nie mówił z Jakóbem nic przykrego.

² I rzekł Bóg do Izraela w widzeniu nocnem, mówiąc: Jakóbie, Jakóbie; a on odpowiedział: Owom ja.

⁶ I rzekł do nich: Słuchajcie teraz słów moich: Jeźli między wami będzie prorok, Ja Pan w widzeniu ukażę mu się we śnie będę mówił z nim;

¹⁹ Ale proszę zostańcie tu i wy przez noc, a dowiem się, co jeszcze Pan będzie mówił ze mną. ²⁰ Tedy przyszedł Bóg do Balaama w nocy, i rzekł do niego: Jeźliż, aby cię wezwali, przyszli mężowie ci, wstańże, idź z nimi; a wszakże, coć rozkażę, to uczynisz.

¹⁴ Wszak Bóg mówi i raz i drugi, a człowiek tego nie uważa. ¹⁵ We śnie w widzeniu nocnem, gdy twardy sen przypada na ludzie gdy śpią na łożu: ¹⁶ Tedy otwiera ucho ludzkie, a to, czem ich ćwiczy, pieczętuje,

¹⁹ Tedy objawiona jest Danijelowi w widzeniu nocnem ta tajemnica, za co Danijel błogosławił Bogu niebieskiemu.

²⁸ A wszakże jest Bóg na niebie, który objawia tajemnice, a on okazał królowi Nabuchodonozorowi, co ma być potomnych dni. Sen twój i widzenia, któreś widział na łożu twojem, te są: ²⁹ Tobie o królu! przychodziło na myśl na łożu twojem, coby miało być na potem, a ten, który odkrywa tajemnice, oznajmił ci to, co ma być.

⁵ Miałem sen, który mię przestraszył, i myśli, którem miał na łożu mojem, a widzenia, którem widział, zatrwożyły mię.

¹⁸ A gdy on mówił ze mną, usnąłem twardo, leżąc twarzą swoją na ziemi, i dotknął się mnie, i postawił mię tam, gdziem pierwej stał,

⁹ Tedym słyszał głos słów jego; a usłyszawszy głos słów jego usnąłem twardo na twarzy mojej, na twarzy mojej, mówię, na ziemi.

¹⁴ Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.

¹⁹ Każe go też boleścią na łożu jego, a we wszystkich kościach jego ciężką niemocą.

¹²⁰ Drży od strachu przed tobą ciało moje; bo się sądów twoich lękam.

⁵ I rzekłem: Biada mnie! jużem zginął, przeto, żem człowiek splugawionych warg, a mieszkam w pośrodku ludu, który ma splugawione wargi; a iż króla, Pana zastępów, widziały oczy moje.

¹¹ I rzekł do mnie: Danijelu, mężu wielce przyjemny! miej wzgląd na słowa moje, które ja będę mówił do ciebie, a stój na miejscu swem, bom teraz posłany do ciebie. A gdy przemówił do mnie to słowo, stałem drżąc.

¹⁶ Gdym to słyszał, zatrząsnął się brzuch mój! na ten głos drżały wargi moje, zgniłość weszła w kości moje, i wszystekem się trząsł, słysząc, że mam odpocząć w dzień utrapienia, gdy przyciągnie na ten lud nieprzyjaciel, aby go przez wojnę wygładził.

¹² I zatrwożył się Zacharyjasz ujrzawszy go, a bojaźń przypadła nań.

²⁹ Ale ona ujrzawszy go, zatrwożyła się na słowa jego, i myślała, jakie by to było pozdrowienie.

¹⁷ A gdym go ujrzał, upadłem do nóg jego jako martwy. I włożył prawą rękę swoję na mię, mówiąc mi: Nie bój się! Jam jest on pierwszy i ostatni,

⁴ Który czynisz duchy posłami swymi; ty czynisz sługi swe ogniem pałającym.

⁸ I będą przestraszeni, uciski i trapienia ogarną ich, jako rodząca boleć będą. Każdy nad bliźnim swoim zdumieje się, oblicza ich płomieniowi podobne będą.

³ Dlatego napełnione są biodra moje boleścią, a ucisk ogarnął mię, jako ucisk rodzącą. Skrzywiłem się słysząc, a strwożyłem się widząc. ⁴ Ulękło się serce moje, strach mię ogarnął; noc rozkoszy moich obróciła mi się w lękanie.

²⁶ A ujrzawszy go uczniowie po morzu chodzącego, zatrwożyli się, mówiąc: Obłuda to jest! i od bojaźni krzyknęli.

³⁷ A oni przelęknąwszy się i przestraszeni będąc, mniemali, iż ducha widzieli. ³⁸ I rzekł im: Czemuście się zatrwożyli, i czemu myśli wstępują do serc waszych? ³⁹ Oglądajcie ręce moje i nogi moje, żemci ja jest on; dotykajcie się mnie, a obaczcie; bo duch nie ma ciała ani kości, jako widzicie, że ja mam.

⁷ A zasię o Aniołach mówi: Który Anioły swoje czyni duchami, a sługi swoje płomieniem ognistym.

¹⁴ Izali wszyscy nie są duchami usługującymi, którzy na posługę bywają posłani dla tych, którzy zbawienie odziedziczyć mają?

¹² Za trzęsieniem był ogień; ale Pan nie był w ogniu; za ogniem był głos cichy i wolny.

²⁵ Niech to nie będzie u ciebie, abyś uczynić miał rzecz takową, i zabił sprawiedliwego z niezbożnym, a żeby był sprawiedliwy, jako niezbożny. Niech to nie będzie u ciebie. Izali Sędzia wszystkiej ziemi nie uczyni sprawiedliwości?

³ Izażby miał Bóg sąd podwrócić? a Wszechmocny miałby sprawiedliwość wynicować?

² Prawdziwieć wiem, że tak jest; bo jakożby miał być usprawiedliwiony człowiek przed Bogiem?

³⁰ A choćbym się umywał wodami śnieżnemi, i oczyściłbym mydłem ręce moje: ³¹ Wszakże w dole zanurzysz mię, i brzydzić się mną będą szaty moje.

⁴ Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

¹⁴ Cóż jest człowiek, aby miał być czystym, albo żeby miał być sprawiedliwym, urodzony z niewiasty?

⁴ Jakoż tedy nędzny człowiek usprawiedliwiony być może przed Bogiem? albo jako może być czysty urodzony z niewiasty?

² I mniemasz, żeś to z rozsądkiem rzekł: Sprawiedliwość moja przechodzi Boską?

¹⁰ Żaden nie mówi: Gdzież jest Bóg, stworzyciel mój, choć on daje śpiewanie i w nocy?

⁸ Zakryj ich pospołu w prochu, a oblicza ich zawiąż w skrytości.

² A nie wchodź w sąd z sługą twoim; albowiem nie będzie usprawiedliwiony przed obliczem twoim żaden żyjący.

¹⁷ Sprawiedliwy jest Pan we wszystkich drogach swoich, i miłosierny we wszystkich sprawach swoich.

²⁰ Zaiste niemasz człowieka sprawiedliwego na ziemi, któryby czynił dobrze, a nie grzeszył.

¹ Sprawiedliwym zostaniesz, Panie! jeźli się z tobą rozpierać będę; a wszakże o sądach twoich z tobą mówić będę. Czemuż się droga niezbożnych szczęści? Czemuż spokojnie żyją wszyscy, którzy bardzo wystąpili przeciwko tobie?

⁹ Najzdradliwsze jest serce nadewszystko i najprzewrotniejsze, któż je pozna?

²⁰ I powiedział, że co pochodzi z człowieka, to pokala człowieka. ²¹ Bo z wnętrzności serca ludzkiego pochodzą złe myśli, cudzołóstwa, wszeteczeństwa, mężobójstwa, ²² Kradzieże, łakomstwa, złości, zdrada, niewstyd, oko złe, bluźnierstwo, pycha, głupstwo. ²³ Wszystkie te złe rzeczy pochodzą z wnętrzności, i pokalają człowieka.

⁵ Ale podług zatwardziałości twojej i serca niepokutującego skarbisz sobie samemu gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Bożego.

⁴ Nie daj tego Boże! I owszem niech Bóg będzie prawdziwy, a wszelki człowiek kłamcą, jako napisano: A abyś był usprawiedliwiony w mowach twoich, a żebyś zwyciężył, gdybyś sądził. ⁵ Jeźli tedy niesprawiedliwość nasza Bożą sprawiedliwość zaleca, cóż rzeczemy? Azaż niesprawiedliwy jest Bóg, który gniew przywodzi? (Po ludzku mówię.) ⁶ Nie daj tego Boże! albowiem jakożby Bóg sądził świat? ⁷ Bo jeźli prawda Boża przez moje kłamstwo obfitowała ku chwale jego, czemuż jeszcze i ja bywam sądzony jako grzesznik?

²⁰ I owszem, o człowiecze! któżeś ty jest, który spór wiedziesz z Bogiem? Izali lepianka rzecze lepiarzowi: Przeczżeś mię tak uczynił?

³³ O głębokości bogactwa i mądrości, i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego i niedoścignione drogi jego!

⁸ A oto każde z osobna z onych czterech zwierząt miało sześć skrzydeł wokoło, a wewnątrz były pełne oczów, a odpoczynku nie mają we dnie i w nocy, mówiąc: Święty, święty, święty Pan, Bóg wszechmogący, który był i jest, i przyjść ma.

¹⁵ Oto i w świętych jego niemasz doskonałości, i niebiosa nie są czyste w oczach jego. ¹⁶ Daleko więcej obrzydły jest, i nieużyteczny człowiek, który pije nieprawość jako wodę.

⁵ Oto i miesiącby nie świecił i gwiazdyby nie były czyste w oczach jego: ⁶ Jakoż daleko mniej człowiek, który jest robakiem, a syn człowieczy, który jest czerwiem.

²⁰ Błogosławcież Panu Aniołowie jego mocni w sile, którzy czynicie rozkazania jego, posłusznymi będąc głosowi słowa jego. ²¹ Błogosławcie Panu wszystkie wojska jego, słudzy jego, którzy czynicie wolę jego.

² Serafinowie stali nad nim, sześć skrzydeł miał każdy z nich; dwoma zakrywał twarz swoję, a dwoma przykrywał nogi swoje, a dwoma latał. ³ I wołał jeden do drugiego, mówiąc: Święty, święty, święty, Pan zastępów; pełna jest wszystka ziemia chwały jego.

⁴ Albowiem jeźli Bóg Aniołom, którzy byli zgrzeszyli, nie przepuścił, ale strąciwszy ich do piekła, podał łańcuchom ciemności, aby byli zachowani na sąd:

⁶ Także Aniołów, którzy nie zachowali pierwszego stanu swego, ale opuścili mieszkanie swoje, na sąd dnia wielkiego związkami wiecznemi pod chmurą zachował.

⁷ Stworzył tedy Pan Bóg człowieka z prochu ziemi, i natchnął w oblicze jego dech żywota. I stał się człowiek duszą żywiącą.

¹⁹ W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się nawrócisz do ziemi, gdyżeś z niej wzięty; boś proch, i w proch się obrócisz.

²⁷ A odpowiadając Abraham rzekł: Otom teraz zaczął mówić do Pana mego, aczem ja proch i popiół.

⁹ Pomnij proszę, żeś mię jako glinę ulepił, a w proch mię zaś obrócisz.

¹² Pamiątki wasze podobne są popiołowi, a wyniosłość wasza kupie błota.

²⁸ Choć jako spróchniałe drzewo niszczeję; a jako szata, którą mól psuje.

² Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

¹⁶ Którzy są wykorzenieni przed czasem, a powodzią zalały się grunty ich.

⁶ Oto ja według słów twoich odpowiem ci za Boga, chociażem ja też z błota utworzony.

¹¹ Odejmij odemnie karanie twoje; bom od smagania ręki twojej ustał.

⁵ Powodzią porywasz ich; są jako sen, i jako trawa, która z poranku rośnie. ⁶ Z poranku kwitnie i rośnie; ale w wieczór bywa pokoszona, i usycha. ⁷ Albowiem od gniewu twego giniemy, a popędliwością twoją jesteśmy przestraszeni.

¹⁵ Dni człowiecze są jako trawa, a jako kwiat polny, tak kwitnie. ¹⁶ Gdy nań wiatr powienie, aliści go niemasz, ani go więcej pozna miejsce jego.

⁴ Wynijdzie duch jego, i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzień zginą wszystkie myśli jego.

⁷ I wróci się proch do ziemi, jako przedtem był, a duch wróci się do Boga, który go dał.

⁷ A mamy ten skarb w naczyniu glinianem, aby dostojność tej mocy była z Boga, a nie z nas.

¹ Wiemy bowiem, że jeźli tego naszego ziemskiego mieszkania namiot zburzony będzie, budowanie mamy od Boga, dom nie rękoma urobiony, wieczny w niebiesiech.

²⁴ Ponieważ wszelkie ciało jest jako trawa i wszelka chwała człowieka jako kwiat trawy; uwiędła trawa i kwiat jej opadł;

⁶ I depcze naród po narodzie, a miasto po mieście, przeto, że ich Bóg strwożył wszelakiem uciśnieniem.

²⁰ Trzydzieści i dwa lata miał, gdy królować począł, a ośm lat królował w Jeruzalemie, a zszedł tak, iż go nikt nie żałował; i pogrzebiony jest w mieście Dawidowem, wszakże nie w grobach królewskich.

¹⁴ Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

²⁰ Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

²² Bo lata zamierzone nadchodzą, a ścieszką, którą się nie wrócę, już idą.

¹⁷ Pamiątka jego zginie z ziemi, a imienia jego nie wspomną po ulicach.

⁷ A wszakże na wieki zginie jako gnój jego, a ci, którzy go widzieli, rzeką: Gdzież się podział?

³⁶ Ale przeminął, a oto go nie było; szukałem go, alem go znaleść nie mógł.

¹³ Wysłuchajże modlitwę moję, Panie! a wołanie moje przyjmij w uszy swoje, nie milcz na łzy moje; bomci ja przychodniem u ciebie, i komornikiem, jako wszyscy ojcowie moi. Sfolguj mi, abym się posilił, pierwej niżeli odejdę, a nie będzie mię.

⁵ Powodzią porywasz ich; są jako sen, i jako trawa, która z poranku rośnie. ⁶ Z poranku kwitnie i rośnie; ale w wieczór bywa pokoszona, i usycha.

⁷ Człowiek bydlęcy nie zna, a głupi nie zrozumiewa tego,

⁷ Błogosławiona jest pamiątka sprawiedliwego; ale imię niezbożnych śmierdzi.

¹² Pobyt mój pomija, a przenosi się odemnie, jako namiot pasterski; oderznąłem żywot swój, jako tkacz; od krosien oderznie mię; dziś, pierwej niż noc nadejdzie, dokonasz mię. ¹³ Rozmyślałem sobie z poranku, że jako lew potrze wszystkie kości moje, dziś, pierwej niż noc nadejdzie, dokonasz mię.

²² Gdyż, którzy cię mają w nienawiści, obleczeni będą wstydem, a przybytku niepobożnych nie będzie.

²¹ Takoweć są mieszkania niezbożnego, i do tego przychodzi temu, który nie zna Boga.

¹² Ale jeźli nie usłuchają, od miecza zejdą, a pomrą bez umiejętności.

⁵ Daj mi poznać, Panie! dokończenie moje, i wymiar dni moich jaki jest, abym wiedział, jak długo trwać będę.

¹⁴ Takowa myśl ich głupstwem ich jest, a przecież potomkowie ich pochwalają to usty swemi. Sela.

²⁰ Przecież musi iść za rodziną ojców swych, a na wieki nie ogląda światłości. Owóż człowiek, który jest we czci, a nie zrozumiewa tego, podobny jest bydlętom, które giną.

³ Nie ufajcie w książętach, ani w żadnym synu ludzkim, w którym nie masz wybawienia. ⁴ Wynijdzie duch jego, i nawróci się do ziemi swojej; w onże dzień zginą wszystkie myśli jego.

²² Przestańcież ufać w człowieku, którego dech jest w nozdrzach jego; bo za cóż on ma być poczytany?

¹⁶ Którzy cię ujrzą, za tobą się oglądać, i przypatrywać ci się będą mówiąc: Onże to mąż, który trwożył ziemię? który trząsał królestwami?

²⁰ Ale mu rzekł Bóg: O głupi, tej nocy upomnę się duszy twojej od ciebie, a to, coś nagotował, czyjeż będzie?

²² I stało się, że umarł on żebrak, i odniesiony był od Aniołów na łono Abrahamowe; umarł też i bogacz, i pogrzebiony jest. ²³ A będąc w piekle, podniósłszy oczy swe, gdy był w mękach, ujrzał Abrahama z daleka, i Łazarza na łonie jego.

¹¹ Albowiem jako słońce, kiedy weszło z gorącością, ususzyło trawę, a kwiat jej opadł i zginęła ona śliczność kształtu jego, tak i bogaty w drogach swoich uwiędnie.