Job 26 Cross References - PBG

¹ A Ijob odpowiadając rzekł: ² Jakożeś ratował tego, który nie ma mocy? a jakoś wybawił ramię, które nie ma siły? ³ Jakążeś dał radę temu, co nie ma mądrości? Azaś go samej rzeczy gruntownie nie wyuczył? ⁴ Komużeś powiedział te słowa? Czyjże duch wyszedł od ciebie? ⁵ I martwe rzeczy rodzą się pod wodami, i obywatele ich. ⁶ Odkryte są przepaści przed nim, a nie ma przykrycia zatracenie. ⁷ Rozciągnął północy nad miejscem próżnem, a ziemię zawiesił na niczem. ⁸ Zawiązuje wody na obłokach swoich, a nie rwie się obłok pod nimi. ⁹ Zatrzymuje stolicę swoję, rozpostarłszy nad nią obłok swój. ¹⁰ Położył granice wodom, aż weźmie koniec światłość i ciemność. ¹¹ Słupy niebieskie trzęsą się, i chwieją się na gromienie jego. ¹² Mocą swą dzieli morze, a roztropnością swą uśmierza nawałności jego. ¹³ Duchem swym niebiosa przyozdobił, a ręka jego stworzyła węża skrętnego. ¹⁴ Oto teć są tylko części dróg jego, lecz i ta trocha niewybadana, cośmy słyszeli o nim, a grzmot wielkiej możności jego któż zrozumie?

²⁷ A gdy było południe, naśmiewał się z nich Elijasz, mówiąc: Wołajcie większym głosem, ponieważ jest bóg; tylko że się albo zamyślił, albo jest zabawny, albo też jest w drodze; albo też śpi, aza ocuci.

³ Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał. ⁴ Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

¹² Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?

²⁵ O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?

² Wieraście wy sami ludźmi? i z wamiż umrze mądrość?

⁴ Azażbym ja tak mówił, jako wy, gdybyście wy byli na miejscu mojem? azażbym zbierał przeciwko wam słowa, i kiwałlibym nad wami głową swoją? ⁵ Owszembym was posilał ustami memi, a ruchanie warg moich ulżyłoby boleści waszych.

⁹ Nie odrzucajże mię w starości mojej; gdy ustanie siła moja, nie opuszczaj mię.

³ Umacniajcie ręce osłabiałe, a kolana zemdlałe posilajcie. ⁴ Mówcie do zatrwożonych w sercu: Zmocnijcie się, nie bójcie się; oto Bóg wasz z pomstą przyjdzie; z nagrodą Bóg sam przyjdzie, i zbawi was.

¹⁴ Z kim wszedł w radę, żeby mu rozumu przydał, a nauczył go ścieżek sądu? Kto go nauczył umiejętności, a drogę wszelakiej roztropności ukazał mu?

⁵ Widziały wyspy, i ulękły się; kończyny ziemi zdumiały się; zgromadziły się, i zeszły się. ⁶ Jeden drugiemu pomagał, a bratu swemu mówił: Zmacniaj się! ⁷ A tak zmacniał teszarz złotnika, blachę młotem gładzącego, kującego na kowadle, mówiąc: Do lutowania to dobre. Potem to stwierdził gwoździami, aby się nie ruszyło.

¹³ Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?

³ Teżci ja mam serce jako i wy, anim jest podlejszym niżeli wy; a któż i tego nie wie, co i wy?

⁵ Byście wy raczej milczeli, a poczytanoby wam to za mądrość.

⁸ Izażeś tajemnic Bożych słuchał, a nie masz mądrości jedno w tobie? ⁹ Cóż ty umiesz, czego my nie wiemy? albo cóż ty rozumiesz, czegobyśmy my nie rozumieli? ¹⁰ I sędziwyć i starzec między nami jest starszy w latach niż ojciec twój.

¹⁰ Wy tedy wszyscy nawróćcie się, a pójdźcie, proszę; bo nie znajduję między wami mądrego.

¹¹ Otom oczekiwał słów waszych, a przysłuchiwałem się dowodom waszym, czekając, ażbyście doszli rzeczy. ¹² I przypatrywałem się wam, a oto żaden z was Ijoba przekonać nie mógł; i nie masz między wami, ktoby odpowiedział słowom jego. ¹³ Ale snać rzeczecie: Znaleźliśmy mądrość; sam go Bóg przekonywa, nie człowiek.

³ Szczerością serca mego będą słowa moje, a czyste zdania wargi moje mówić będą.

³³ A jeźli niemasz, słuchajże mię, a nauczę cię mądrości.

² Któż to jest, co zaciemnia radę Bożą mowami nieroztropnemi?

¹ Przedniejszemu śpiewakowi z synów Korego psalm. ² Słuchajcie tego wszystkie narody; bierzcie to w uszy wszyscy mieszkający na okręgu ziemi! ³ Tak z ludu pospolitego, jako z ludzi zacnych, tak bogaty jako ubogi! ⁴ Usta moje będą opowiadały mądrość, a myśl serca mego roztropność.

¹⁵ Usta moje opowiadać będą sprawiedliwość twoję, cały dzień zbawienie twoje, aczkolwiek liczby jego nie wiem. ¹⁶ Przystąpię do wysławiania wszelakiej mocy Pana panującego, będę wspominał własną sprawiedliwość twoję. ¹⁷ Boże! uczyłeś mię od młodości mojej, i opowiadam aż po dziś dzień dziwne sprawy twoje. ¹⁸ A przetoż aż do starości i sędziwości nie opuszczaj mię, Boże! aż opowiem ramię twoje temu narodowi, i wszystkim potomkom moc twoję.

⁶ Słuchajcie; bo o wielkich rzeczach będę mówił, a otworzenie warg moich opowie szczerość. ⁷ Zaisteć prawdę mówią usta moje, a niezbożność obrzydliwością jest wargom moim. ⁸ Sprawiedliwe są wszystkie słowa ust moich; nie masz w nich nic nieprawego ani przewrotnego. ⁹ Wszystkie są prawe rozumnemu, a uprzejme tym, którzy znajdują umiejętność.

²⁰ Jakom się nie schraniał niczego, co by było pożyteczne, abym wam nie oznajmił i nie uczył was jawnie i po domach.

²⁷ Albowiem nie chroniłem się, żebym wam nie miał oznajmić wszelkiej rady Bożej.

²³ Przetoż teraz oto dał Pan ducha kłamliwego w usta tych wszystkich proroków twoich, gdyż Pan wyrzekł przeciwko tobie złe. ²⁴ Tedy przystąpiwszy Sedechyjasz, syn Chenaana, uderzył Micheasza w policzek, mówiąc: Kiedyż odszedł Duch Pański odemnie, aby z tobą mówił?

³ Słyszałem mnie hańbiącą naganę; ale duch wyrozumienia mego odpowie za mię.

¹⁸ Bom pełen słów; ciasno we mnie duchowi żywota mego.

⁷ I wróci się proch do ziemi, jako przedtem był, a duch wróci się do Boga, który go dał.

³ Przetoż oznajmuję wam, iż nikt przez Ducha Bożego mówiąc, nie rzecze Jezusa być przeklęstwem; i nikt nie może nazwać Jezusa Panem, tylko przez Ducha Świętego.

¹ Najmilsi! nie każdemu duchowi wierzcie; ale doświadczajcie duchów, jeźli z Boga są. Bo wiele fałszywych proroków wyszło na świat. ² Przez to poznawajcie Ducha Bożego: Wszelki duch, który wyznaje, iż Jezus Chrystus w ciele przyszedł, z Boga jest. ³ Ale wszelki duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus w ciele przyszedł, nie jest z Boga; ale ten jest on duch antychrystowy, o którymeście słyszeli, iż idzie i teraz już jest na świecie.

¹³ I widziałem z ust smokowych i z ust bestyi, i z ust fałszywego proroka trzy nieczyste duchy wychodzące, podobne żabom. ¹⁴ Albowiem są duchy dyjabelskie, czyniące cuda, które wychodzą do królów ziemi i na wszystek okrąg świata, aby ich zgromadzili na wojnę onego wielkiego dnia Boga wszechmogącego.

⁴ A byli olbrzymowie na ziemi w one dni; nawet i potem, gdy weszli synowie Boży do córek ludzkich, rodziły im syny. A cić są mocarze, którzy od wieku byli mężowie sławni.

¹ Niemasz tak śmiałego, coby go obudził; owszem któż się stawi przed twarzą moją? ² Któż mi co dał, abym mu oddał? cokolwiek jest pod wszystkiem niebem, moje jest. ³ Nie zamilczę członków jego, ani silnej mocy jego, a grzecznego kształtu jego. ⁴ Któż odkryje wierzch odzienia jego? z dwoistemi wędzidłami swemi któż przystąpi do niego? ⁵ Wrota gęby jego któż otworzy? bo strach około zębów jego. ⁶ Łuski jego mocne jako tarcze, bardzo ściśle spojone. ⁷ Jedna z drugą tak spojona, że wiatr nie wchodzi między nie. ⁸ Jedna do drugiej przylgnęła, ujęły się, a nie dzielą się. ⁹ Kichanie jego czyni blask, a oczy jego są jako powieki zorzy. ¹⁰ Z ust jego lampy wychodzą, a iskry ogniste wyrywają się. ¹¹ Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła. ¹² Dech jego węgle rozpala, a płomień z ust jego wychodzi. ¹³ W szyi jego przemieszkuje moc, a boleść przed nim ucieka. ¹⁴ Sztuki ciała jego spoiły się, całowite są w nim, że się nie porusza. ¹⁵ Serce jego twarde jako kamień, tak twarde, jako sztuka spodniego kamienia młyńskiego. ¹⁶ Gdy się podnosi, drżą mocarze, a od strachu oczyszczają się. ¹⁷ Miecz, który go sięga, nie ostoi się, ani drzewce, ani strzała, ani pancerz. ¹⁸ Żelazo poczyta sobie za plewę, a miedź za drzewo zbótwiałe. ¹⁹ Nie upłoszy go strzała, a jako źdźbło są u niego kamienie z procy. ²⁰ Strzelbę sobie poczyta jako słomę, a pośmiewa się z szermowania włócznią. ²¹ Pod nim są ostre skorupy; ściele sobie na rzeczach ostrych jako na błocie. ²² Czyni, że wre głębokość jako garniec, a że się mąci morze jako w moździerzu. ²³ Za sobą jasną ścieszkę czyni, tak, że się zdaje, iż przepaść ma siwiznę. ²⁴ Niemasz na ziemi równego mu, który tak stworzony jest, że się niczego nie boi. ²⁵ Wszelką rzecz wysoką lekce waży; on jest królem nad wszystkiemi srogiemi zwierzętami. ^{26 27 28 29 30 31 32 33 34}

¹⁰ Oko moje zemdlało od utrapienia mego; wzywam cię, Panie! na każdy dzień, wyciągając do ciebie ręce moje.

²⁵ W morzu zaś wielkiem i bardzo szerokiem, tam są płazy, którym nie masz liczby, i zwierzęta małe i wielkie. ²⁶ Po niem okręty przechodzą, i wieloryb, któregoś ty stworzył, aby w niem igrał.

³ Mów, a rzecz: Tak mówi panujący Pan: Otom Ja przeciwko tobie o Faraonie, królu Egipski, wielorybie wielki, który leżysz w pośrodku rzek twoich, i mówisz: Mojać jest rzeka, i jam ją sobie uczynił; ⁴ Przetoż włożę wędę w czeluści twoje, i uczynię, że powięzną ryby rzek twoich na łuskach twych, i wywlekę cię z pośrodku rzek twoich i wszystkie ryby rzek twoich, które na łuskach twoich powięzną; ⁵ I zostawię cię na puszczy, ciebie i wszystkie ryby rzek twoich: polężesz na polu, i nie będziesz zebrany ani zgromadzony; dam cię bestyjom ziemskim i ptastwu niebieskiemu ku pożarciu;

⁸ Wyższe są niż niebiosa, cóż uczynisz? Głębsze niż piekło, jakoż poznasz?

²² Zginienie i śmierć rzekły: Uszyma swemi słyszałyśmy sławę jej.

¹¹ Z nozdrzy jego wychodzi dym, jako z garnca wrzącego, albo kotła.

⁸ Jeźlibym wstąpił do nieba, jesteś tam; i jeźlibym sobie posłał w grobie, i tameś przytomny.

¹¹ Albo rzekłlibym: Wżdyć ciemności zakryją mię; aleć i noc jest światłem około mnie,

¹¹ Piekło i zatracenie są przed Panem; jakoż daleko więcej serca synów ludzkich.

⁹ I piekło ze spodku wzruszyło się dla ciebie, aby tobie przychodzącemu zaszło; wzbudziło dla ciebie umarłych, wszystkich książąt ziemi; rozkazało powstać z stolic swoich i wszystkim królom narodów.

² Choćby się zakopali w ziemię, i stamtądby ich ręka moja wzięła; choćby wstąpili aż do nieba, i stamtądby ich stargnął.

¹³ A nie masz żadnego stworzenia, które by nie było jawne przed obliczem jego; owszem wszystkie rzeczy obnażone są i odkryte oczom tego, o którym mówimy.

¹ Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. ² A ziemia była niekształtowna i próżna, i ciemność była nad przepaścią, a Duch Boży unaszał się nad wodami.

⁸ On sam rozpościera niebiosa, i depcze po wałach morskich.

² Bo on na morzu ugruntował ją, a na rzekach utwierdził ją.

² Przyodziałeś się światłością jako szatą; rozciągnąłeś niebiosa jako oponę. ³ Któryś zasklepił na wodach pałace swoje; który używasz obłoków miasto wozów; który chodzisz na skrzydłach wiatrowych; ⁴ Który czynisz duchy posłami swymi; ty czynisz sługi swe ogniem pałającym. ⁵ Ugruntowałeś ziemię na słupach jej, tak, że się nie poruszy na wieki wieczne.

²³ Przed wieki jestem zrządzona, przed początkiem; pierwej niż była ziemia; ²⁴ Gdy jeszcze nie było przepaści, spłodzonam jest, gdy jeszcze nie było źródeł opływających wodami. ²⁵ Pierwej niż góry założone były, niż były pagórki, spłodzonam jest. ²⁶ Jeszcze był nie uczynił ziemi, i równin, ani początku prochu okręgu ziemskiego. ²⁷ Gdy gotował niebiosa, tamem była; gdy rozmierzał okrągłość nad przepaściami;

²² Ten, który siedzi nad okręgiem ziemi, której obywatele są jako szarańcza; ten, który rozpostarł niebiosa jako cienkie płótno, a rozciągnął je, jako namiot ku mieszkaniu:

²⁶ Podnieście ku górze oczy wasze, a obaczcie! Kto to stworzył? kto wywiódł w poczcie wojsko ich, a to wszystko z imienia przyzywa, według wielkości siły, i wielkiej mocy, tak, że ani jedno z nich nie zginie?

⁵ Tak mówi Bóg, Pan, który stworzył niebiosa i rozpostarł je; który rozszerzył ziemię, i co się rodzi z niej; który daje tchnienie ludowi mieszkającemu na niej, a ducha tym, co chodzą po niej.

⁶ Potem rzekł Bóg: Niech będzie rozpostarcie, w pośrodku wód, a niech dzieli wody od wód. ⁷ I uczynił Bóg rozpostarcie; uczynił też rozdział między wodami, które są pod rozpostarciem; i między wodami, które są nad rozpostarciem; i stało się tak.

²⁹ (Nadto, któż zrozumie rozciągnienie obłoków, i grzmot namiotu jego.

¹¹ A ten się obraca w koło według rady jego, aby czynił wszystko, co Bóg rozkaże, na oblicze okręgu ziemskiego. ¹² A czyni to Bóg, że się stawia bądź na skaranie, bądź dla pożytku ziemi swojej, bądź dla jakiej dobroczynności. ¹³ Słuchajże tego pilnie, Ijobie! zastanów się, a uważaj dziwne sprawy Boże. ¹⁴ Izali wiesz, kiedy co Bóg stanowi o tych rzeczach? albo gdy ma rozjaśnić światło obłoku swego? ¹⁵ Izali wiesz, co za waga obłoków? Izali wiesz cuda Doskonałego we wszelakiej umiejętności? ¹⁶ Wieszże, jako cię szaty twoje ogrzewają, gdy ucisza ziemię od południa?

⁹ Gdym położył obłok za szatę jego, a ciemność za pieluchy jego;

³⁷ Któż obrachował niebiosa mądrością swoją? a co się leje z nieba, któż uspokoi?

¹⁰ Nakłonił niebios, i zstąpił, a ciemność była pod nogami jego. ¹¹ A wsiadłszy na Cheruba, latał; latał na skrzydłach wiatrowych.

⁷ Który czyni, że występują pary od kończyn ziemi; błyskawice i dżdże przywodzi, wywodzi wiatr z skarbów swoich;

⁴ Któż wstąpił na niebo, i zasię zstąpił? któż zgromadził wiatr do garści swych? Któż zagarnął wody do szaty swej? któż utwierdził wszystkie kończyny ziemi? Cóż za imię jego? i co za imię syna jego? Wieszże?

⁶ I uczynię ją pustą; nie będzie obrzezywana, ani okopywana, ale porośnie ostem i cierniem; obłokom też przykażę, aby na nią więcej dżdżu nie spuszczały.

¹³ Gdy on wydaje głos, szum wód bywa na niebie, i to sposabia, aby występowały pary z krajów ziemi; błyskawice z deszczem przywodzi, a wywodzi wiatry z skarbów swoich.

²¹ Stał tedy lud z daleka; a Mojżesz przystąpił do ciemnej mgły, w której był Bóg.

²⁰ I rzekł: Nie będziesz mógł widzieć oblicza mego; bo nie ujrzy mię człowiek, aby żyw został. ²¹ I rzekł Pan: Oto, miejsce u mnie, a staniesz na opoce. ²² A gdy przechodzić będzie chwała moja, tedy cię postawię w rozpadlinie opoki, i zakryję cię dłonią moją, póki nie przejdę. ²³ Potem odejmę dłoń moję, i ujrzysz tył mój; ale twarz moja nie będzie widziana.

³ Ale żaden niech nie wstępuje z tobą, a nikt też niech nie będzie widziany po wszystkiej górze; ani owce, ani woły, niech się nie pasą przeciwko tej górze.

¹² Tedy rzekł Salomon: Pan powiedział, iż miał mieszkać we mgle.

¹⁴ Obłoki są skrytością jego, iż nie widzi, a po okręgu niebieskim przechadza się.

² Obłok i ciemność około niego; sprawiedliwość i sąd są gruntem stolicy jego.

³ Gdy Bóg szedł od południa, a Święty z góry Faran, Sela! okryła niebiosa sława jego, a chwały jego ziemia pełna była. ⁴ Jasność jego była jako światłość, rogi były na bokach jego, a tam była skryta siła jego. ⁵ Przed obliczem jego szedł mór, a węgle pałające szły przed nogami jego.

¹⁶ Który sam ma nieśmiertelność i mieszka w światłości nieprzystępnej, którego nie widział żaden z ludzi, ani widzieć może; któremu niech będzie cześć i moc wieczna. Amen.

²² A póki ziemia trwać będzie, siew i żniwo, i zimno, i gorąco, i lato, i zima, i dzień, i noc nie ustaną.

⁸ Któż zamknął drzwiami morze, gdy się wyrywało, jakoby z żywota wychodząc? ⁹ Gdym położył obłok za szatę jego, a ciemność za pieluchy jego; ¹⁰ Gdym postanowił o niem dekret mój, a przyprawiłem zaworę i drzwi do niego, ¹¹ I rzekłem: Aż dotąd wychodzić będziesz, a dalej nie postąpisz, a tu położysz nadęte wały twoje.

⁷ Który zgromadził jako na kupę wody morskie, i złożył do skarbu przepaści.

⁶ Przepaścią jako szatą przyodziałeś ją był, tak, że wody stały nad górami. ⁷ Na zgromienie twojerozbiegły się, a na głos pogromu twego prędko zuciekały. ⁸ Wstąpiły góry, zniżyły się doliny na miejsce, któreś im założył. ⁹ Zamierzyłeś im kres, aby go nie przestępowały, ani się wracały na okrycie ziemi.

²⁹ Gdy zakładał morzu granice jego, i wodom, aby nie przestępowały rozkazania jego; gdy rozmierzał grunty ziemi:

⁹ Bo to jest u mnie, co przy potopie Noego; jakom przysiągł, że się więcej nie będą rozlewać wody Noego po ziemi: takem przysiągł, że się nie rozgniewam na cię, ani cię zgromię. ¹⁰ A choćby się i góry poruszyły, i pagórki się zachwiały: jednak miłosierdzie moje od ciebie nie odstąpi, a przymierze pokoju mego nie wzruszy się, mówi twój miłościwy Pan.

²² I nie będziecież się mnie bali? mówi Pan; a przed obliczem mojem nie będziecież się lękali? którym położył morzu piasek za granicę ustawą wieczną, a nie przestąpi jej. Choć się wzruszą, wszakże nie przemogą; choć się wzburzą wały jego, wszakże nie przeskoczą go.

⁸ Wzbudza z prochu ubogiego, a z gnoju podnosi żebraka, aby je posadził z książęty, a dał im stolicę chwalebną osiadać; albowiem Pańskie są grunty ziemi, a na nich założył świat.

¹⁵ Oto i w świętych jego niemasz doskonałości, i niebiosa nie są czyste w oczach jego.

⁷ W utrapieniu mojem wzywałem Pana, i wołałem do Boga mego; wysłuchał z kościoła swego głos mój, a wołanie moje przed oblicznością jego przyszło do uszów jego.

²¹ Potem stało się słowo Pańskie powtóre do Aggieusza dnia dwudziestego i czwartego tegoż miesiąca, mówiąc:

²⁶ Którego głos na on czas poruszył był ziemią, a teraz obiecał, mówiąc: Jeszcze ja raz poruszę nie tylko ziemią, ale i niebem. ²⁷ A to też mówi: Jeszcze raz, pokazuje zniesienie rzeczy chwiejących się, jako tych, które są uczynione, aby zostawały te, które się nie chwieją.

¹⁰ A on dzień Pański przyjdzie jako złodziej w nocy, w który niebiosa z wielkim trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone ogniem stopnieją, a ziemia i rzeczy, które są na niej, spalone będą.

¹¹ I widziałem stolicę wielką białą, i siedzącego na niej, przed którego obliczem uciekła ziemia i niebo, a miejsce im nie jest znalezione.

²¹ I wyciągnął Mojżesz rękę swoję na morze, a Pan rozpędził morze wiatrem wschodnim gwałtownie wiejącym przez całą noc, i osuszył morze; a rozstąpiły się wody. ²² I szli synowie Izraelscy środkiem morza po suszy; a wody im były jako mur. po prawej stronie ich, i po lewej stronie ich. ²³ A goniąc Egipczanie, weszli za nimi; wszystkie konie Faraonowe, wozy jego, i jezdni jego, w pośrodek morza. ²⁴ Stało się tedy około straży zarannej, że wejrzał Pan na obóz Egipski z słupa ognia i obłoku, i pomieszał wojsko Egipskie. ²⁵ I porzucał koła wozów ich, że je wlekli z ciężkością; zaczem rzekli Egipczanie: Uciekajmy przed Izraelem, bo Pan walczy za nimi przeciwko Egipczanom. ²⁶ I rzekł Pan do Mojżesza: Wyciągnij rękę twoję na morze, że się wrócą wody na Egipczany, na wozy ich, i na jezdne ich. ²⁷ I wyciągnął Mojżesz rękę swoję na morze, i wróciło się morze zaraz z rana do mocy swojej; a Egipczanie uciekali przeciw jemu; lecz Pan wraził Egipczany w pośród morza. ²⁸ Wróciwszy się tedy wody, okryły wozy i jezdne, ze wszystkiem wojskiem Faraonowem, które weszło za nimi w morze, tak iż nie zostało z nich i jednego. ²⁹ Synowie zaś Izraelscy szli po suszy środkiem morza, a wody im były jako mur, po prawej stronie ich, i po lewej stronie ich. ³⁰ I wybawił Pan w on dzień Izraela z ręki Egipczanów; i widzieli Izraelczycy Egipczany pomarłe na brzegu morskim. ³¹ Widział też Izrael onę moc wielką, którą uczynił Pan nad Egipczany; a bał się lud Pana, i uwierzyli Panu, i Mojżeszowi, słudze jego.

¹³ Gdyby Bóg nie odwrócił gniewu swego, upadliby przed nim pomocnicy hardzi.

¹³ Dopieroż u Pana jest mądrość, i siła, i rada, i umiejętność.

¹¹ Oto teraz moc jego jest w biodrach jego, a siła jego w pępku brzucha jego. ¹² Rusza ogonem swoim, jako chce, choć jest jako drzewo cedrowe; żyły łona jego są powikłane jako latorośli.

¹⁰ Pan nad potopem siedział, i będzie siedział Pan, będąc królem na wieki.

¹³ Tyś mocą twoją rozdzielił morze, a potarłeś głowy wielorybów w wodach.

⁹ Panie, Boże zastępów! któż jest jakoś ty, Pan mocny? bo prawda twoja jest około ciebie. ¹⁰ Ty panujesz nad nadętością morską; gdy się podnoszą nawałności jego, ty je skracasz.

³ Podniosły rzeki, o Panie! podniosły rzeki szum swój; podniosły rzeki nawałności swoje. ⁴ Nad szum wielkich wód, nad mocne wały morskie mocniejszy jest Pan na wysokości.

² Stał się Juda poświęceniem jego, Izrael panowaniem jego. ³ To widząc morze, uciekło a Jordan wrócił się nazad. ⁴ Góry skakały jako barany, pogórki jako jagnięta. ⁵ Morze! cóż ci się stało, iżeś uciekło? O Jordanie! żeś się nazad wrócił? ⁶ Góry! żeście skakały jako barany? pagórki! jako jagnięta? ⁷ Przed obliczem Pańskiem zadrżała ziemia, przed obliczem Boga Jakóbowego.

¹² Albowiem dzień Pana zastępów przyjdzie na wszelkiego pysznego i wyniosłego, i na każdego wywyższonego, że będzie poniżony;

⁹ Ocuć się, ocuć się, oblecz się w siłę, o ramię Pańskie! Ocuć się jako za dni dawnych, i za rodzajów przeszłych! Izaliś nie ty jest, któreś zgładziło Egipt, i zraniło smoka?

¹⁵ Ja zaiste jestem Pan, Bóg twój, który rozdzielam morze, tak, że szumią wały jego; Pan zastępów jest imię moje.

³⁵ Tak mówi Pan, który daje słońce na światłość we dnie, postanowienie miesiąca i gwiazd na światłość w nocy; który rozdziela morze, a huczą nawałności jego; Pan zastępów imię jego.

³⁷ A tak teraz ja Nabuchodonozor chwalę, i wywyższam i wysławiam króla niebieskiego, którego wszystkie sprawy są prawdą, a ścieszki jego sądem, a który chodzących w hardości poniżyć może.

⁶ Owszem, hojniejszą daje łaskę; bo mówi: Bóg się pysznym sprzeciwia, ale pokornym łaskę daje.

² A ziemia była niekształtowna i próżna, i ciemność była nad przepaścią, a Duch Boży unaszał się nad wodami.

⁶ Słowem Pańskiem są niebiosa uczynione, a Duchem ust jego wszystko wojsko ich. ⁷ Który zgromadził jako na kupę wody morskie, i złożył do skarbu przepaści.

¹³ Tyś mocą twoją rozdzielił morze, a potarłeś głowy wielorybów w wodach. ¹⁴ Tyś skruszył głowę Lewiatana, dałeś go za pokarm ludowi na puszczy.

³⁰ Gdy wysyłasz ducha twego, stworzone bywają, i odnawiasz oblicze ziemi.

¹ Dnia onego nawiedzi Pan mieczem swoim srogim, wielkim i mocnym, Lewiatana, węża długiego, i Lewiatana, węża skręconego, a zabije smoka, który jest w morzu.

⁹ I zrzucony jest smok wielki, wąż on starodawny, którego zowią dyjabłem i szatanem, który zwodzi wszystek okrąg świata; zrzucony jest na ziemię i aniołowie jego z nim są zrzuceni.

¹⁰ Pan pokruszy przeciwniki swoje, a zagrzmi na nie z nieba; Pan będzie sądził granice ziemi, a da moc królowi swemu, i wywyższy róg pomazańca swego.

¹² Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

⁷ Izali tajemnice Boże wybadasz? albo doskonałości Wszechmocnego dościgniesz? ⁸ Wyższe są niż niebiosa, cóż uczynisz? Głębsze niż piekło, jakoż poznasz? ⁹ Dłuższa miara ich, niż ziemia, a szersza, niż morze.

⁹ Tedyć i Ja przyznam, że cię może zachować prawica twoja.

³ Głos Pański nad wodami; Bóg chwalebny wzbudza gromy, Pan nad wodami wielkiemi.

⁶ Dziwniejsza umiejętność twoja nad dowcip mój; wysoka jest, nie mogę jej pojąć.

³ Pan wielki jest i bardzo chwalebny, a wielkość jego nie może być dościgniona.

²⁶ Podnieście ku górze oczy wasze, a obaczcie! Kto to stworzył? kto wywiódł w poczcie wojsko ich, a to wszystko z imienia przyzywa, według wielkości siły, i wielkiej mocy, tak, że ani jedno z nich nie zginie? ²⁷ Przeczże tedy powiadasz, Jakóbie! przeczże tak mówisz Izraelu: Skryta jest droga moja przed Panem, a sprawa moja przed Boga mego nie przychodzi? ²⁸ Izali nie wiesz? izaliś nie słyszał, że Bóg wieczny Pan, który stworzył granice ziemi, nie ustanie, ani się spracuje, i że nie może być dościgniona mądrość jego? ²⁹ Który dodaje spracowanemu siły, a tego, który nie ma żadnej siły, moc rozmnaża.

³³ O głębokości bogactwa i mądrości, i znajomości Bożej! Jako są niewybadane sądy jego i niedoścignione drogi jego!

⁹ Albowiem po części znamy i po części prorokujemy. ¹⁰ Ale gdy przyjdzie to, co jest doskonałego, tedy to, co jest po części, zniszczeje. ¹¹ Pókim był dziecięciem, mówiłem jako dziecię, rozumiałem jako dziecię, rozmyślałem jako dziecię; lecz gdym się stał mężem, zaniechałem rzeczy dziecinnych. ¹² Albowiem teraz widzimy przez zwierciadło i niby w zagadce; ale na on czas twarzą w twarz; teraz poznaję po części, ale na on czas poznam, jakom i poznany jest.